Interview HOMO TURISTICUS Jan Matthys

“Ik Heb premier Di Rupo gekust’

GENT De Gentse fotograaf Jan Matthys (39) kan gerust spreken van een blitz carrière als Bekende Vlaming. Als Homo Turisticus staat hij hoog genoteerd op de populariteitsbarometer van bekende gezichten. Waarom hij wel en ik niet, dat steekt! Een gesprek brengt misschien enige opheldering.

Het begon met zijn passages op televisie als Homo Turisticus in het alternatieve Vier reisprogramma ‘Is ’t nog ver’. Het werd een kijkcijferkanon en z’n typetje werd zowat een cultfiguur. Daarna kwam Jan plots te voorschijn in De Slimste Mens, gaf gestalte aan de ‘Homo Festivalicus’, kroop nadien in de huid van Reporter Wout voor een campagne van het Agentschap Natuur en Bos. En nu nog steeds best genietbaar elke donderdag op Vier tijdens het programma ‘De ideale wereld’. Gezamenlijk kenmerk: het sappige gekuiste Gents en enige naïviteit. Een mens zou bijna denken dat Jan het nog geestig vindt om door het leven te gaan als een overjarige padvinder. “Tja, zo had ik het nog niet bekeken. Het karakter van de Homo Turisticus leunt dicht aan bij dat van mij. Wel flink uitvergroot. Het typetje komt in feite dicht in de buurt van een 15-jarige puber met het hyperactief taaltje van volzinnen. Ik kan er veel humor in kwijt. En mijn snor is geen gimmick, zo loop ik altijd rond'. In een sfeer van camaraderie en niet gespeend van humor vertelt Jan honderduit. Het personage Homo Turisticus werd jaren geleden bedacht door Matthys en zijn kompaan Hans Buysse. “Het dook de eerste keer op in een pilootaflevering van een jeugdprogramma dat er nadien nooit is gekomen. In 2007 maakte ik promofilmpjes voor de SP verkiezingscampagne. De partij haalde toen een erg slechte verkiezingsuitslag, ’t was niet fameus. Of het aan mij heeft gelegen heb ik nooit kunnen achterhalen.  Maar ik heb me toen wel wreed  goed geamuseerd, mocht Johan Vande Lanotte knuffelen en heb zelfs Di Rupo gekust, l’ homme de mon coeur” (lacht). Jan is behoedzaam voor persverstikking. Bovenmatige aandacht is nergens goed voor. Met z’n bekendheid valt best te leven. “De mensen herkennen me maar doen niet vervelend. Hooguit  willen ze met mij op de foto. Best leuk, maar na enkele tientallen foto’s heb ik er wel genoeg van. Zeker als ze wat teveel gedronken hebben want dan wordt het meestal ambetant. Een bekende kop hebben vleit me maar geeft altijd een beetje een vreemd gevoel”. Nog nooit lastig gevallen door fans? “Neen, eigenlijk niets bijzonder. Eenmaal, bij het skydiven werd ik in de ballen geknepen door een al te enthousiaste fan. Mijn vriendin had het toch wel gezien zeker. Amaai, die knijpster heeft daar nu toch een oplawaai van haar gekregen”.

Jan fopt graag, is goedhartig en sociaal, vindt oudere mensen en kinderen interessant en hoopt op een ideale wereld vol gelijkheid. “Want we leven in Europa boven onze stand. Ja, ’t is crisis, dat voelen we toch allemaal. Vroeger werden we beter betaald. Een snabbel is best welkom, niet voor de poen alles en nog wat aannemen, er zijn grenzen”.
We kunnen er niet omheen: cupido. “Ik heb sedert 1 jaar een vriendin. Super, fantastisch, geweldig en nog veel meer superlatieven voor al die dagen van geluk samen. En heb er een schoonmoeder uit de duizend bij gekregen. Een actieve madame vol charisma die weet wat ze wil. Wat ben ik toch met m’n gat in de boter gevallen”.
Ruim 17.000 ‘vindt ik leuks’ op de Facebook pagina van de Homo Turisticus. Jan Matthys moet tevreden zijn met 1250 vrienden. “Zowat alle reacties zijn unaniem positief. Zelfs op Twitter, toch wel het forum bij uitstek voor verzuurde mensen.
Laat ze maar hun gal spuwen, met kritiek heb ik geen moeite. Van kritiek kan men leren en beter worden”.

De Gentse Feesten: een bende getatoeëerde macho’s

Jan Matthys is een kind van de Dampoort. De ouders van Jan hadden er 43 jaar lang het succesvolle restaurant Scala. Waar eters verwend en getrakteerd werden op allerlei gekkigheid: opeens viel de luster tot juist boven de tafel naar beneden, je kreeg het aperitief via een infuus, de tafels zakten scheef, de patron kwam de rekening brengen met een tweeloop! Pure nostalgie waaraan Jan met pretoogjes terugdenkt.  “Wat begon als een frituur van m’n grootouders groeide uit tot een eettent die tot ver buiten Gent bekendheid verwierf. In de zomer van 2005 sloot men definitief de deur. Het was mooi maar genoeg geweest, tijd voor het pensioen. Vader heeft niet lang kunnen genieten van de welverdiende rust, hij overleed enkele jaren later. Moeder werd ernstig ziek”. Het restaurant overnemen was voor Jan geen optie maar hij volgde toch een opleiding als kok. “Wat eten betreft ben ik een big spender. Thuis uitgebreid en culinair koken is mijn passie. Geen gewone kost, ’t mag iets meer zijn. Zoals gisteren: hindengebraad, crème van spruitjes en boschampignons. De afwas is minder plezant”. Een andere hobby: saxofoon. Hij volgde 2 jaar conservatorium en speelt nu bij de bigband ‘t Mouvement. “Voor de fun want om professional te worden ben ik te laat begonnen en heb te weinig talent”. Hij is geen freak van een avondje stappen. Al moest hij als Homo Festivalicus naar de Gentse Feesten! Zijn uitspraak als: ’t is hier precies een bende getatoeëerde macho’s’ werd hem niet eens kwalijk genomen, zo’n typetje mag zich wat permitteren.

Fotograaf, kok, muzikant, acteur en BV, zo’n zoon wenst elke moeder. Het lijkt wel of iedereen zo’n kerel wil als schoonzoon. Is er geen enkel akkefietje? “Roken, 1 pakje per dag. Wel de ambitie om te stoppen, al meermaals geprobeerd, maar ’t lukt niet”. Hij biedt me bij het afscheid een glas wijn aan. Toffe gast, die Jan.

De lens van Jan

Jan Matthys richtte samen met zijn jeugdvriend Mich Van den Berghe fotostudio Edelweiss op, actief in de creatieve- en reclamefotografie. Vooral gespecialiseerd in people-photography: complexe theatrale scènes, portretfotografie en reportage. “We beschikken over een volledig uitgeruste digitale studio en werken voor reclamebureaus, magazines, culturele instellingen en particulieren. Vaak zijn we betrokken bij het hele creatieve proces van concept over productie, casting en styling tot postproductie”. Noem het gerust eigenzinnige fotografie in de vreemde wereld van Studio Edelweiss. Elke foto is een nieuwe uitdaging, elk thema’s krijgt een frisse invulling. In elk onverwacht moment schuilt een sublieme foto.
Jan heeft niet te klagen want wat is er leuker dan met een onbevangen blik op de wereld betaald te worden om te doen wat je graag doet!

(FRVD)
Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand - week 48/2013   

Interview met actrice KATRIEN DEVOS

ACTRICE KATRIEN DE VOS

 “Ik heb ze nog alle vijf op een rij”

GENT Precies 30 jaar geleden ging ik in het legendarische Gentse theater Arena kijken naar ‘Devos los’, het soloprogramma van actrice Katrien Devos. Ondertussen zat Katrien niet stil en speelde een opmerkelijk palmares bij elkaar. Het eerste echte interview in lange tijd.

Ze was te zien in theaterproducties, films, televisieseries, reclamespots en doceerde Toneel. Bij menig toneelliefhebber kon de dag niet meer stuk toen bekend werd dat Devos binnenkort een reverence zal maken in Theater Scala. Succes gegarandeerd want een vos verleert z’n streken niet.

Een vrouw die klare taal spreekt en een journalist met eelt op z’n ziel. Een gewaagde combinatie. De weg naar het interview was dan ook hobbelig maar uiteindelijk viel alles netjes in de plooi. Katrien is zuinig in de omgang met persmensen. Googelen levert echt niets op, geen Facebookpagina, zelfs van Wikipedia wordt een mens niets wijzer. Misschien slechte herinneringen aan de boekskes? “Het grote pulpgebeuren noem ik het. Sommige bladen rukken alles uit hun context, meestal gewoon uit luiheid. De lezers en mijn publiek zijn absoluut niet dom. Ik aanzie iedereen als volwaardig en wil geen babytaal spreken. Trouwens, ik voel me helemaal geen BV. Wil geen Blinde Vink zijn, sta met beide benen op de grond, heb geen vedetteallures, probeer me nederig op te stellen, niet de show te stelen. Ik ga zelden naar recepties of feestjes. Mij zal je zelden zien bij premières of ander pulpgebeuren. Als acteur moet men zichzelf relativeren. Mijn carrière ging ook niet altijd over rozen, soms was het ook vallen en opstaan. Uit z’n eigen fouten leert men het best”.

“Mijn jeugd begon slecht”

Voor een leuk familiefeestjes is Katrien altijd te vinden, voor vrienden wil ze graag tijd vrijmaken. Als kind had ze reeds een heuse ‘verkleedkoffer’ op zolder, de feestjes thuis waren memorabel. “Ik heb een mooie jeugd gehad. Al begon het slecht. Toen ik anderhalf jaar was stierf papa. Grootvader werd met glans m’n vaderfiguur. Mama was een fantastische vrouw, die mij een zeker vrijheid gaf. Studeren aan het conservatorium was geen enkel probleem. We kwamen zelfs van Tielt naar Gent wonen, heb dus zelf nooit op kot gezeten”.

Geëmancipeerd zonder het predicaat feministe komt Katrien op voor de vrouw. Vrouwen aan de haard en mannen aan de toog het is niet meer van deze tijd. “Al van tijdens mijn schooltijd ben ik kritisch, stel vragen, wil weten waarom, ben mondig, kom op voor mezelf. Bekijk het leven van de positieve kant, ook als het minder goed gaat. Ik wil de kinderlijke verwondering in mij wakker houden, wil kijken en luisteren naar mensen alsof ik alles hoor voor de eerste keer”. Een gouden hart dus die met iedereen door dezelfde deur kan? “Bah neen, met mijn volume kan ik met niemand door dezelfde deur” lacht Katrien. “De onverdraagzaamheid in de wereld, waar gaat dat naartoe? Het lijkt wel of mensen elkaar niet meer kunnen uitstaan. Altijd dezelfde stommiteiten uithalen, niets leren uit wat men meemaakt, anderen de schuld geven van z’n eigen miserie, misplaatste pretentie, oppervlakkigheid, een leven zonder inhoud, de nouveau riche mentaliteit maakt me kwaad”.

Kortingsbonnetjes knippen

Devos let op de kleintjes, rekent euro’s nog om in oude Belgische franken. “Ik ben vrijgevig voor mensen die me omringen. Het is beter te geven dan te ontvangen zei de boxeur. Voor mezelf ben ik echter geen big spender. Mijn auto zal rijden tot het ogenblik dat deze definitief de geest geeft. Outlet stores en kringloopwinkels hebben aan mij een goede klant. Ik ben een echte kortingbonnetjesknipper. Hierdoor geld sparen geeft me een goed gevoel. Waarom meer betalen als het voor minder ook kan. Ik heb ze nog alle vijf op een rij!”. Waar hebben we dat nog gehoord?

 

Komedie is een serieuze zaak

In de Britse komische televisieserie ‘Keeping Up Appearances’ moet Hyacint Bucket (zeg maar Bouquet) zich in de meest rare bochten wringen. Ze doet er alles om tot de hogere kringen te behoren, gaat prat op haar dinertjes bij kaarslicht en grossiert graag met rijkdom die er helemaal niet is. Het is een komedie met een eeuwigheidswaarde. Spitse dialogen, weergaloze acteerprestaties en fantastische personages met trekjes en typische zinnetjes die zich genesteld hebben in het collectieve geheugen.

Met Katrien Devos in de hoofdrol kon Theater Scala voor z’n nieuwe productie Schone Schijn geen betere keuze maken. Meer dan 40 jaar ervaring en haar fysieke gelijkenis zijn sterke troeven. Al is de eigen inbreng van Katrien zeker niet onbelangrijk. “We willen de serie niet klakkeloos naspelen. Ik wil niet imiteren. Het wordt dus geen exacte kopie maar de typische Engelse humor van de serie blijft herkenbaar” vertelt Devos vol enthousiasme. “Aangevuld met eigen impulsen en veel spelvreugde. Het ganse team is daar wonderwel in geslaagd want alle acteurs zijn rasechte theaterbeesten met passie. Ze overstijgen ruim het niveau van amateurs.

Op scène is geen enkel woord geïmproviseerd, de personages zijn geen karikaturen geworden”. Niets is zo moeilijk als mensen aan het lachen te krijgen. “Slapstick situaties liggen me perfect, ik ben er helemaal klaar voor” glundert Katrien. “Al kende ik voorheen de Scala niet, toch had ik direct een goed gevoel toen mij het project werd voorgesteld”.

Voor productieleider Johan Van Hoorde is deze productie ongetwijfeld het summum. “Geen platte billenkletser maar een dolkomische theateravond in stijl. Een allegaartje van kleurrijke figuren, een mix van keurig taalgebruik of onvervalst Gensch. Kortom, een echt theaterfeest”. Schone schijn, het beloven schone voorstellingen te worden!

 

Zwarte Piet moet blijven

Katrien Devos was 12 jaar lang het gezicht van het no-nonsense wasproduct Bonux. “Ik was de vrouwelijke waspoederversie van Jan Theys. Reclame inkomsten zijn best een welkome aanvulling. we moeten daar niet flauw over doen. Maar het mag nooit ten koste gaan van de geloofwaardigheid. Weet je, voor ik die opdracht aanvaarde vroeg ik om het product te testen. Ze trokken daar nogal rare ogen! Ik refuseerde mee te werken aan een spotje over rundvlees. Ik ben vegetariër, zelfs een fictief personage vertolken in zo'n spot, gaat me te ver”. Onrechtvaardigheid kan Katrien Devos droef maken. “Ik begin nogal rap te bleiten. Enige wolkjes van goede wil die overwaaien doen mij telkens toch zo’n deugd. Mensen moeten meer de tijd nemen voor elkaar”. Een ultieme wens Katrien? “Dat ALLE kinderen van de Sint een cadeautje krijgen. En de zwarte Pieten moeten blijven!”.

 

FRVD

Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand - week 46/2013

 

 

 

Interview: Zuster Monica Van Kerrebroeck

‘Ik heb altijd een grote mond gehad’

GENT Zuster Monica Van Kerrebroeck mag dan wel wereldwijd niet zo bekend zijn als Sœur Sourire, toch komt ze dicht in de buurt. Ze was directrice van de bekende meisjesschool Sint Bavo, stapte in de politiek en maakte opgemerkte reverences op televisie. Een gesprek met een religieuze die maar al te goed weet wat deze wereld te bieden heeft.

De ontvangst is hartelijk. De koekskes en het schoonste service staan al klaar. Uit een thermos komt koffie waardoor we de bodem van de kopjes zien. De goede vrouw wil duidelijk ons hart en zenuwen sparen. “Je mag vragen wat je wil. Ik sta open voor alles”. Dat belooft. “Toen ik voor mezelf de beslissing had genomen om non te worden verklaarden mijn ouders mij zot. Ik heb toch mijn goesting gedaan, heb altijd een franke teut gehad”. Ze had nooit behoefte aan een gezin, kinderen, een man. “Maar denk nu vooral niet dat ik op dat gebied wereldvreemd ben. Als jong meisje heb ik stapjes in de wereld gezet. Ja, ik had zelfs een leuk vriendje van 22 jaar. Maar het bleef bij vriendschap, een soort afstandelijke liefde”. Ze koos uiteindelijk voor het klooster. Met de natte vinger voelt zuster Monica de volgende vraag af afkomen. “Neen, ik heb er nooit aan gedacht m’n kap over de haag te gooien”.

 ‘Wat is Viagra?’ vroeg Goedele aan mij!

Zuster Monica werd in heel Vlaanderen bekend als jurylid in 'Recht van antwoord', een televisieprogramma van Goedele Liekens. Een onderwerp als Viagra werd steevast haar richting uitgeschoven. Monica heeft haar eigen oordeel. Eerlijk, streng maar rechtvaardig. “Proberen de gulden middenweg te vinden, mensen bij elkaar brengen is de kunst”. Dus kan ze met iedereen door dezelfde deur? “Bijlange niet. Ik ben maar een mens van vlees en bloed, met een eigen karakter. Men mag niet op m’n teentjes trappen en me vooral niet valselijk en onterecht beschuldigen. Eens goed op tafel kloppen en m’n colère is weg. Ik ben dominant, erg impulsief, zonder haatdragend te zijn. Soms komt er een vloek over m’n lippen. Mijn baas hierboven vergeeft het me wel. Maar echt kwaad worden, liever niet. Dat is een teken van zwakte”.

Ik betaal belastingen dus ik mag aan politiek doen

In 2000 werd ze in Gent verkozen tot gemeenteraadslid. Voor de cd&v, wat had je  gedacht!. Als religieuze op een lijst staan, vindt ze niet ongewoon. ”Ik ben een burger zoals een ander. Ik werk en betaal belastingen dus mag ook aan politiek doen. Het Gentse bestuur doet het tamelijk goed. Politici moeten kunnen toegeven wanneer leden van andere partijen goed besturen”. Vier jaar later schopte ze het tot Vlaams parlementslid. “Liever het Vlaamse parlement dan de gemeenteraad. Ik kon er samenwerken met Frank Vandenbroucke. De beste minister van onderwijs die we in ons land ooit hebben gehad. Een grote mijnheer. Zo zie je maar, waardering gaat voor mij over partijgrenzen heen”. Na 2 mandaten in de gemeenteraad en 1 in het Vlaamse parlement hield zuster Monica het voor bekeken. “Ervaring doorgeven aan de nieuwe generatie, loslaten, tijd en plaats maken voor jonge mensen. Dat was mijn bedoeling”.

Crisis in de kerk

Kerken lopen leeg, gelovigen haken af, spanningen, misbruiken, schandalen, financiële malversaties, het blijft rommelen binnen de kerk. “Hoogste tijd om grondig na te denken over de automatische en verplichte koppeling tussen het celibaat en het priesterschap. Leken moeten meer au sérieux genomen worden. De rol en de taak van de vrouw binnen de Kerk mag nadrukkelijker aan bod komen. Voor het priesterambt zou het logisch zijn dat celibataire naast gehuwde priesters mogen gewijd worden. De specifieke geaardheid van elke mens moet gerespecteerd worden. Laat ons hopen op een kerk waarin niet macht en rijkdom centraal staan maar wel verzoening en zorg voor en het delen met de medemens”. Amen!

Liever frietjes dan rijstpap met gouden lepeltjes

In het leven van Zuster Monica (74) waren ook momenten waarbij een gewone sterveling wel eens zou twijfelen aan z’n geloof. Maar Monica twijfelde nooit, ook al kwam het verdict lymfeklierkanker hard aan. “Na een knieoperatie had ik geen eetlust meer en sloeg een permanente vermoeidheid toe. De nasleep van die operatie dacht ik toen”. Nooit ziek geweest en plots hoort ze het grote woord: kanker. “Zo’n diagnose komt hard aan. Het ergste dat mij kon overkomen. Mijn pijp gaat uit, daarvan was ik overtuigd. Die eerste dagen begon ik plannen te maken voor het verdelen van mijn bezittingen”. Maar, alleluja, er was gelukkig kans op genezing. Acht chemokuren, 6 maanden zat Monica binnen. Als vrouw is het moeilijk omgaan met het verlies van een weelderige haardos. “Ik verloor al m’n haar. Dan maar naar de haarkliniek om een pruik, een mens moet daar niet flauw over doen”. Ze heeft van bij aanvang open over haar ziekte gecommuniceerd. “Mijn 1^e gedacht was, ’t is niet zo erg, ik laat hier toch niemand achter. Maar ik kreeg van alle kanten zoveel steun en sympathie dat mijn strijdlust werd geactiveerd. Neen, ‘k ben niet naar Lourdes in Frankrijk op bedevaart geweest. Naar Oostakker was al ver genoeg”. Bang om te sterven? “Dikwijls denk ik na over het leven na de dood. Liefde tussen mensen heeft een geweldige kracht. Die houdt ons na het fysieke sterven verder in leven. Ik weet zeker dat het niet gedaan kan zijn. Hoe het eruit ziet weet ik niet, maar het bestaat. Hopelijk geen rijstpap met gouden lepeltjes. Want ik lust geen rijstpap”. Een dagboek houdt ze niet bij, haar memoires in boekvorm moeten we nooit verwachten. ‘Elke dag is een geschenk’ werd haar leuze. Het afscheid is hartelijk. ‘Altijd welkom. Ge moet maar afkomen hé. Elke donderdag zijn ’t hier lekkere frietjes”. Met wijn of met bier durf ik niet te vragen!

Naar de hoeren

Twitteren en Facebook heeft ze niet nodig. Monica Van Kerrebroeck is een spraakwaterval met een groot hart. “We hebben hier veel te veel dus moeten we anderen helpen. Sukkelaars kansen geven”. Niet alleen haar God maar ook kinderen kunnen rekenen op haar onvoorwaardelijke adoratie. “Al heb ik er zelf geen, ik hou van kinderen. Het is mijn plicht zorg te dragen voor zovele kids. Geef ze kansen om te ontplooien, laat ze in hun eigenheid. Ja, ze mogen gerust wel eens stout zijn. Als ze het daarna maar netjes vertellen”. Als Monica spreekt over volwassenen die hun macht misbruiken om zich te vergrijpen aan kinderen komt ze echt op dreef. “Dat is het ergste dat er is. Verderfelijk, walgelijk, daar zijn geen woorden voor. Dat venten naar de hoeren gaan, tot daar aan toe. Maar van kinderen blijf  je af. Ook de kerk mag dergelijke viezigheid nooit in de doofpot stoppen”.

 

FRVD

 

 

 Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent & rand - week 45/2013