Interview De Streekkrant: Catharina Segers

Ex-politica & sportvrouw Catharina Segers:

‘Ik wil geen grijze muis zijn’

GENT Als ex-politica en –horecamadame gaf Catharina Segers jarenlang kleur aan Gent. Als gepassioneerde sportvrouw, dierenvriend en globetrotter gaat ze momenteel met de snelheid van een TGV door het leven. Mocht haar boeiend levensverhaal verschijnen in boekvorm, het zou ongetwijfeld een bestseller worden.

Catharina kent haar wereld, we worden uitgenodigd ten huize Segers voor het ontbijt. Vooraf moeten we onder zachte dwang uitgebreid kennis maken met Jommeke, Spikkel, Madame en de Rosten. Het zijn haar 4 kippen die we vriendelijk een pootje moeten geven en vers gekookte spaghetti moeten voederen. Het lijkt wel Candid Camera.

“Ik denk altijd positief, ben altijd optimist. Blijf content, plezant en aangenaam, alleen op die manier trek je leuke mensen aan, dat geeft energie. Een goede raad: hou afstand van profiteurs en maak anderen blij. Doe enkel dingen om vrolijk van te worden. Van een paraplu wordt je ook niet vrolijk hé.”

Catharina maakt gebruik van een spiekbriefje, ze wil niets vergeten. “Ik ben een echte babbelteut, hart op de tong. Ik kocht een zeldzaam wenskaartje: ‘Gefeliciteerd met je 100^e verjaardag’, en stuurde het naar mezelf. Mensen gelukkig maken maakt mezelf gelukkig. Vooral wil ik absoluut geen grijze muis zijn, zo zijn er al meer dan genoeg.”

Nochtans maakte Catharina geen optimale start in het leven. ‘Vader liet moeder voorgoed in de steek toen ze in de kraamkliniek lag. Ma kreeg daardoor problemen met drank, drugs en mannen. Op school werd ik gepest omdat ik teveel mijn best deed. In feite werkte ik liever met m’n handen dan met m’n hoofd. Ik was niet dom maar moest dubbel zo hard studeren als een ander om de leerstof op te nemen.”

Catharina werd een succesvolle zakenvrouw zonder kapsones, een self made woman. “Ik heb 30 jaar gewerkt in de horecasector, dag en nacht. Begonnen in de keuken van de  Holiday Inn, altijd bezig, had poten aan mijn lijf en werd er het jongste kaderlid. Al vrij vlug baatte ik het Hotel Gravensteen, Hotel-Restaurant Cour St. Georges en het Flathotel Borluut uit. Maandelijks een loon van 180.000 bfr. plus een bonus van 5 % op de omzet. Niet slecht hé.” Ambitieus als ze was wou ze verder hogerop, ze werd nadien eigenaar van het St. Jorishof. “Ik heb daarvoor 1 jaar op de knieën moeten kruipen om een lening te krijgen. Als alleenstaande vrouw had ik vijftig miljoen oude Belgische franken schuld aan de bank. Het klinkt als een cliché maar geld is een noodzaak, het maakt niet echt iemand compleet gelukkig maar geeft rust en vrijheid.”

Als Gentse politica werkte ze niet uit berekening, cynisme was haar onbekend. Schepen van burgerzaken lag haar wel. Toch hield ze het plots voor bekeken. “Het waren boeiende jaren. Nooit een chichi madame geweest, na 1 jaar mocht mijn chauffeur met pensioen, te voet en met de fiets kom je al een heel eind. Politiek laat helaas bitter weinig tijd over voor vrienden en familie en andere toffe dingen zoals sport. In mijn vrije tijd draait alles rond sport! Ik ben wereldrecordhouder uurlopen en heb verschillende marathontitels op mijn naam staan. Gans de wereld gezien, niet als toerist maar als sportvrouw, super toch! Trouwens, ik hou van afwisseling.

“Ook afwisseling in haar liefdesleven of is dat een té delicate vraag. “Ik kan het beter zelf vertellen, zo gaan er geen wilde verhalen de ronde doen. In m’n jonge jaren was ik nogal een beest. Ik heb veel schone mannen ontmoet, in elk geval toch met een schoon kostuum aan (lacht). Mij voorgoed binden wou ik eigenlijk nooit. Alleen zijn heeft voordelen, je legt vlugger contact, ook een stukje vrijheid is niet onbelangrijk.” Zeg nooit nooit, het verliep anders. Een relatie met een 10 jaar jonger kerel ging naadloos over in een relatie met een 11 jaar oudere man. “Mijn type: Scandinavische mannen. Val ik toch wel op een pompier uit Gent zeker. Neen, ’t was geen liefde op het 1e zicht. Hij wou de Monc Blanc beklimmen, ik wou dat ook, dat was mijn kans. Ik bleef aan hem plakken. Wanneer we gaan samenwonen? Als iemand van ons beiden op de sukkel geraakt, om elkaar te helpen. Schoon hé.”

Catharina is supergelukkig, ze geniet met volle teugen van het leven.“Ik ben een bofkont. Verdien ik dat allemaal wel, gaat dat wel blijven duren? Dat maakt me soms bang, dan zou ik de pauzeknop willen indrukken. Ik heb Boeddhistische trekjes. Elk mes in de rug is het begin van iets moois. De gedachte ‘wie goed doet ontmoet goed’ geeft me de kracht om gezwind door het leven te gaan.” Als afscheid krijgen we 2 verse eitjes mee naar huis. “’t Is niet veel maar de kiekens willen precies niet goed mee met die koude.” Het leven zit vol verrassingen!

 

Frans Van Damme
Dit interview verscheen in De Streekkrant editie groot Gent/Deinze -  week 04/2016

Interview De Streekkrant: KARIN TEMMERMAN

Kamerlid en Sp.a fractieleider Karin Temmerman

‘Natuurlijk was ik graag burgemeester geworden’

GENT Karin Temmerman (57) nam in 2010 ontslag als schepen in Gent. Ze bleef wel zetelen in de gemeenteraad en werd fractieleider. Maar ze zal geen kandidaat burgemeester zijn in 2018. We trokken naar het stadhuis om tekst en uitleg.

Karin gaf eind vorig jaar ook in de Kamer de fakkel door als fractieleider. “Na vier jaar was de tijd rijp om een nieuw gezicht kansen te geven” zegt Temmerman.Politiek zit in de familiegenen. Haar oom Gilbert Temmerman zetelde bijna 20 jaar lang in het parlement. Karin kent het klappen van de politieke zweep. “Het hart van nonkel Gilbert lag in zijn thuisstad Gent, dat is bij mij niet anders. Ik spreek nog Gents, mijn eigen kinderen niet meer. Alle hens aan dek, het is 5 voor 12, ons mooie dialect mag nooit verloren gaan.” Aan haar kindertijd heeft Karin de beste herinneringen. “Tot aan de puberteit was ik een braaf kind, daarna begon een periode van rebellie, jezelf zoeken, denken alles beter te weten en te kunnen. Mijn ouders waren gewone, hardwerkende mensen. Vader was verzekeringsinspecteur en moeder vendeuse in de Inno. We woonden in een gewoon rijtjeshuis, met de wc buiten op het koerke. Iedereen kende iedereen in onze buurt, toen speelden kinderen nog op straat. Het was een zalige tijd.” Als Karin denkt aan nonkel Gilbert gaan haar oogjes glinsteren. “Politiek was bij ons thuis altijd een gespreksonderwerp. Na het overlijden van mijn vader Leon, werd Gilbert mijn klankbord. Hij stond altijd voor de kleine man klaar en vocht tegen elk onrecht. Gent zou nooit zijn geworden zoals het nu was zonder de fundamenten die hij legde. Maar het is oud burgemeester Frank Beke die me wist te overhalen in de politiek te gaan”. Karin is consequent en vrij gemakkelijk toegankelijk zegt men. Ze heeft een volks imago. “Tussen de mensen leven is belangrijk. Laat ons de basiswaarden niet vergeten: kiezen voor een samenleving gebaseerd op menselijkheid en verbondenheid,  vrijheid, gelijkheid en solidariteit. Het is de taak te zorgen voor een solidaire, samenleving waar het goed leven is. Politici moeten nu beslissingen nemen die onze wereld en die van onze kinderen veilig stellen.”

Aanvankelijk was Karin één van de namen welke circuleerden om Daniël Termont op te volgen als burgemeester in 2018. Na plotse geruchten dat John Crombez de Gentse lijst zou trekken werd, vijf maanden vroeger dan gepland, bekend gemaakt dat Tom Balthazar een gooi zou doen naar de burgemeesterssjerp. “Natuurlijk was ik graag burgemeester van Gent geworden, dat moet zowat de schoonste job zijn die er bestaat. Maar de Gentse partijtop besliste in onderling overleg en goede verstandhouding om Tom voor te stellen aan de partijraad als lijsttrekker. Dat is een goede keuze. Zo kan ik me verder ten volle engageren voor belangrijke dossiers in het federale parlement.” Gilbert Temmerman werd ooit wel eens een principiële en groene socialist genoemd. Mogen we daaruit besluiten dat Karin ook in de toekomst een coalitie met Groen zou genegen zijn? “Wij staan daar zeker voor open maar de gesprekken hierover moeten nog worden gevoerd. Er is nog veel tijd. Ik ben alvast positief over de huidige samenwerking tussen de kartelpartners, de balans is positief. Natuurlijk blijven we 2 verschillende partijen en zijn er meningsverschillen over bepaalde zaken. Er zijn meer zaken die ons binden en waar we gelijklopend over denken dan zaken die ons scheiden.” Politiek was vroeger een mannenbastion maar daar wil Karin niets van weten, ze laat zich regelmatig opmerken en neemt geen blad voor de mond. “Vrouwen zijn geen citroenen! Langer werken voor een lager pensioen, dat is totaal ongepast, vrouwen zijn nogal dikwijls de pineut. Vrouwen hebben dikwijls een kortere loopbaan omdat ze deeltijds werken of hun loopbaan onderbreken om te zorgen voor kinderen of ouders. Deeltijds werk is niet altijd vrijwillig. Dat resulteert in een lager pensioen. De pensioenkloof bedraagt gemiddeld 31%. Er is dus nog heel veel werk aan de winkel.” Temmerman kijkt hoopvol vooruit. “Wij moeten streven naar een veilige en betere wereld voor iedereen, Diegenen die het wat moeilijker hebben moeten ook kansen krijgen. Alleen allemaal samen geraken we vooruit.”

Plannen voor de onmiddellijke toekomst? Ja, direct mijn ma bellen om te vertellen hoe graag ik haar zie. Dat is alweer veel te lang geleden, zou ik eens meer moeten doen.”

FRANS VAN DAMME

Dit artikel verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 03/2016

Interview De Streekkrant: PASCAL VRANCKX

Journalist PASCAL VRANCKX

‘Er zijn ook Rambo’s en cowboys in de journalistiek’

GENT Als nieuwsanker van AVS komt Pascal Vranckx regelmatig iedere huiskamer binnen. Altijd netjes in het pak, beleefd en sympathiek maakt hij voor het VTM programma Royalty boeiende reportages. Voor wie meer wil weten over Pascal brengt googelen weinig soelaas. We gingen hem dus persoonlijk opzoeken.

“Op school dacht het psycho-medisch-sociale centrum (PMS) dat ik een wiskundeknobbel had. Het was een totaal foute inschatting, nadien bleek het in feite om een talenknobbel te gaan. Mijn persoonlijke beroepskeuze maakte ik al vrij vlug: ik zou presentator worden.” Van de vrijde radio Plus in 1983 stapte hij over naar de VRT in 1990. “Het waren hoogdagen voor mij, een deugddoende leerschool. Het was de opkomst ook van VTM, iedereen werd plots wakker geschud. Meteen was er concurrentie. Dat was gezond en hoogstnodig, zo bleef iedereen alert. TV porgamma’s als Medialaan 1 en Het Hart Van Vlaanderen waren toppers van formaat waar ik mocht aan meewerken. Voor Royalty maak ik nu langere magazinestukken, bij AVS presenteer ik  zowat 1 maal per week het nieuws, geef mediatraining en ben heel af en toe moderator bij debatten. Mijn agenda staat behoorlijk vol. Het is een echte luxe verschillende disciplines, achter en voor de schermen, te mogen combineren. Regisseren, presenteren, radio, televisie zijn boeiende metiers.” Pascal Vranckx heeft daarenboven een passie voor muziek. Elke zaterdag (18-20 u.) zet hij op Radio 2 de album top 50 op een rijtje. Pascal heeft een onuitputtelijke kennis van de mooiste liedjes uit de hele wereld. Frans chanson, funk, disco, soul of pop, het kan allemaal... zolang het maar geen ABBA-imitaties zijn. “Heb ik dat ooit gezegd? (verwonderd). Melige liedjes liggen me niet zo, laten we het daar bij houden. Zwarte muziek ligt me meer. Ik sta op en ga slapen met muziek, er staan zowat 28.000 liedjes op mijn iPod.  Muziek hangt dikwijls samen met een herinnering, een liedje kan de sfeer bepalen. Met kiest muziek in functie van het gemoed, gezelschap, het weer en nog zoveel andere factoren. Van sommige nummers krijg ik tranen in m’n ogen. De aimabele Johan Verminnen is top! Luisteren naar ‘Rode Wijn’ van Bram Vermeulen raakt me fel, maakt me emotioneel. We leven in een harde wereld. De ontroering slaat bij mij vlug toe, ook bij het bekijken van een film. ik ben een tsiepmuile. Of ik alleen mijn plan zou kunnen trekken in het huishouden? Ik kan absoluut niet koken, wat helpen in de keuken zoals mise en place en groenten snijden lukt best. Stofzuigen en strijken kan heel ontspannend zijn. Voor al de rest bestaan er dienstencheques.(lacht).”

Al ruim 25 jaar is Pascal een gedreven journalist en beheerst hij als geen ander de perfecte techniek van het interviewen. Zijn geheim? “Ik volgde dictielessen maar heb nooit mijn Gents dialect verloochend. Respect, bescheidenheid en voorbereiding zijn onontbeerlijke factoren voor een goed interview  Stel de geïnterviewde op z’n gemak zonder te pamperen. Empathie is belangrijk in communicatie, beleef de ervaringswereld van een ander, verplaats je in de gevoelens van de andere partij. Iedereen moet z’n eigenheid behouden. Er zijn ook Rambo’s en cowboys in de journalistiek, die zichzelf graag naar voor schuiven of belangrijk vinden. Terwijl ik vind dat je getuigen moet laten schitteren of scoren. Journalistiek heeft niets te zien met heldendom.”

Hij heeft geen eigen politieke ambities. “Al interesseert politiek mij bijzonder. Waarschijnlijk ben ik naïef maar politiekers kunnen iets doen voor de mensen, ze kunnen de maatschappij ten goede veranderen. Alhoewel, wat men ook doet, ’t is precies nooit goed. Ze moeten tonnen kritiek incasseren en dat  heeft ook te maken met social media, iedereen heeft op alles commentaar.”

Pascal stelt zich graag bescheiden op, kapsones zijn hem onbekend, hij gaat optimistisch door het leven. “Mensen spreken me vaak aan maar ik heb geen fans zoals een zanger of een acteur die heeft. Na 25 jaar televisie word ik natuurlijk herkend op straat, maar dat is geen sterrendom. Maar wie kleurloos is komt in deze sector niet aan de bak. Wat ik doe, dat doe ik heel graag. Met televisie redt je geen levens  zoals dokters/wetenschappers, politiemannen kunnen doen. Ik komt bijna elke dag thuis bij de mensen via radio en tv, dat geeft me een goed gevoel. Ik werk en leef graag, daardoor heb ik nooit een ochtendhumeur.”

FRANS VAN DAMME

 

Dit artikel verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 02/2016

 

 

Interview De Streekkrant: BEN BUNDERVOET

Buffalomascotte Ben Bundervoet beleefde topjaar met AA Gent.

“Iedereen mag een mening hebben als het maar plezant blijft”

GENT Een mooi verhaal kan soms eenvoudig beginnen. Ben Bundervoet (40) had als geboren en getogen bakkerszoon uit Sint-Amandsberg geen ambities om in die richting verder te gaan. Hij zag meer toekomst in een avontuurlijk bestaan. Na het alweer vergeten akkefietje van Benito Raman, tijd voor een gesprek over wat voetbal zo boeiend maakt.

“Tijdens mijn plechtige communie viel vader in de kerk in slaap omdat hij het de nacht ervoor zo druk had gehad met bakken. Toch was hij, als fervent voetbalsupporter, elke match van ‘den Agé’ present. Toen ik zo’n jaar of 12 was mocht ik voor het eerst mee naar het Ottenstadion. Indrukweekend, de ploeg had er een supporter voor het leven bij. Sindsdien droom ik enkel nog van blauwwitte successen.” Ben wordt als Indiaan al even gekoesterd als de spelers zelf. Hoe krijgt een jonge gast plots de status van Buffalomascotte? “Eerlijk is eerlijk, ik was niet de 1e Indiaan in het Ottenstadium” lacht Ben. “Ik haalde inspiratie uit de geschiedenis van de club. In de jaren ‘70-‘80 was er een supporter die in indianenkleren naar de matchen kwam kijken. Die man liep nooit op het veld, hij bleef gewoon op de tribune”. Als lid van een grote supportersclub mocht Bundervoet in 2001de aftrap geven van een wedstrijd, een memorabel moment. “Ik kwam als indiaan, het symbool van de club, op het veld. De supporters vonden het fantastisch. Toenmalig commercieel directeur Patrick Lips zag het gebeuren en was van oordeel dat het goed was. Hij nodigde mij uit om clubmascotte te worden.” Daarna was Ben bij iedere thuismatch op het veld te zien. Hij weet als geen ander de sfeer in het stadion aan te zwengelen. “Ik heb, net als de club, een strijdermentaliteit. Een indiaan staat voor kracht, strijd en vrijheid. Daar kan ik mij volledig in herkennen. Respectvol met de supporters van andere ploegen omgaan, dat is van het allergrootste belang. Sportiviteit staat zonder discussie voorop, tegenstanders uitdagen is taboe. Mijn outfit heeft nog nooit voor problemen gezorgd. Iedereen mag gerust zijn mening hebben en tonen maar voetbal moet bovenal plezant blijven”. Ben Bundervoet mag dan misschien vooral gekend zijn als mascotte van AA Gent, toch heeft hij meer pijlen op zijn indianenboog dan enkel voetbal. Vorig jaar nam hij deel  aan de befaamde ‘Marathon des Sables’ in Marokko. Negen jaar is het ondertussen geleden dat hij, samen met een vennoot, van start ging met een sfeercafé. Hij nam deel aan de 6e editie van Big Brother op VTM. “Na 33 dagen moesten we vertrekken, we waren te braaf en werden vervangen door acteurs.” Het zou niet zijn enige passage op de televisie worden. In 2011 won hij, met een eigen ploeg onder leiding van kapitein en ex-wielrenner Ludo Dierckxsens, het VIER-programma ‘De Pedaalridders’. “Ik heb af en toe nood aan zo’n doel in mijn leven, dat houdt me alert om gezond te leven. Doorzettingsvermogen is mijn sterkte.” Als buffalomascotte  krijgt hij volop aanbiedingen voor alles en nog wat, zelfs voor lingerieshows. Hij nam, als jager, deel aan het televisieprogramma Blind Date. “Het werd niets met de madame die ik had uitgekozen, we gingen samen op reis en daar bleef het bij”. Getransformeerd als Ingeborg presenteerde Ben zelf ooit een parodie op het TV-programma Blind Date.

Bij de vraag wat er toch zo leuk is aan voetbal fronst hij de wenkbrauwen? “Nogal logisch toch: vriendschap, spanning, serieuze mensen die ontploffen bij elke goal, sfeer. Voetbal is in feite cafépraat, het zorgt altijd voor geanimeerde gesprekken. ‘Nen echte Genteneire es nen Buffalo’!” Ben is een sociaal iemand, een goed mens. Kinderen verrassen met zijn aanwezigheid, zieken blij maken met een bezoek, opduiken op trouwfeesten, studentenparty’s opvrolijken, sportstages bijwonen…. kortom waar ambiance nodig is wil men de Buffalomascotte als sfeermaker. “Ik wou als kind acteur worden, dat ben ik nu toch wel een beetje nietwaar. Formidabel toch dat ik het allemaal mag doen, daarvoor ben ik iedereen bijzonder dankbaar. Zolang het bestuur en de supporters het leuk vinden ga ik door, elk seizoen met nog meer enthousiasme. Men aanziet mij een beetje als een klaagmuur, de tussenpersoon tussen bestuur, spelers en supporters, dat is tof. Dat scherpt het samenhorigheidsgevoel aan, dat kan de club enkel maar ten goede komen. Ik probeer de ploeg overal goed te vertegenwoordigen. Als AA GENT de Champions League wint stop ik als mascotte.” Benjamin wordt er niet voor betaald, alles gebeurt op vrijwillige basis. Zeker weten, Ben Bundervoet heeft een blauw/wit hart.“

FRANS VAN DAMME

 

Dit artikel verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 01/2016