Interview De Streekkrant: Wouter Deprez

‘Een financieel onbezorgde toekomst, die tijd is voorbij’

GENT Wouter Deprez is uitgegroeid tot één van Vlaanderens beste stand-up comedians. Zijn werkterrein beslaat de vluchtige sectoren van theater, cabaret en comedy maar ook de periodieke performances van radio en televisie. Huisje, tuintje, beestje, gesetteld in de Bloemekenswijk en direct na elk optreden naar huis. Voor velen is hij het prototype van de ideale schoonzoon.

Wouter ziet er niet alleen zacht, vriendelijk en fragiel uit, hij is het ook. Hij verschijnt later op de afspraak maar laat wel telefonisch netjes weten geen plaats te vinden om z’n bakfiets te parkeren. Hij  is een vlotte prater die graag naar zijn West-Vlaamse roots teruggrijpt maar uiteindelijk toch naar Gent kwam wonen. “Geboren in Geluwe, de naam kreeg later een ranzige betekenis nietwaar, ik wordt er dikwijls over aangesproken. De man is kwestie heeft er veel gevormd en misvormd.” Aan het studentenleven heeft Wouter de beste herinneringen, vooral aan z’n kotgenoten. Elza, Anita en Rosita. “Het klinkt als een nieuwe meidengroep, het waren lieve, rondborstige meisjes. Nadien nooit meer gezien maar ik ben toch van de straat geraakt. De Unief op zich werd een teleurstellende ervaring, teveel overbodige vakken. Ik was als student niet zo’n hoogvlieger, gewoon middelmatig, ging liever op de boemel.” Een prangende vraag: hoe kwam Wouter aan die oorbel? “Neen, ik ben er niet mee geboren. Een oorbel was op school taboe, ook thuis was een man met een oorring not done. De dag dat ik 18 jaar werd liet ik zo’n ding placeren, als teken van rebellie, van iets wat vroeger niet mocht.”

Op scène etaleert hij vlijmscherp zijn taalvaardigheid, slaat het publiek met verstomming. Wouter heeft absoluut geen flauwe grapjes, een misplaatste kwinkslag  of vettige pointes nodig, hij kan als geen ander boeien met een verhaal. Hij heeft zijn persoonlijkheid mee en weet maar al te goed wat podiumprésence betekent. “Eerlijk zijn op het podium is mijn uitgangspunt. Ik schrijf op het gevoel vooraf beginteksten uit, daarna komt de improvisatie.” Deprez past toe waarin hij een meester is. Eén à twee grote verhaallijnen die als wasdraad dienen, waaraan al zijn zijsprongen hangen.Omdat het zo negatief klinkt om te zeggen dat de afwezigen ongelijk hebben, zeg ik : "de aanwezigen hebben gelijk". “Ik haal mijn inspiratie door naar mensen te kijken en af te luisteren, echt spannend. Mijn laatste shows zijn minder onnozel geworden dan vroeger, dat moet veranderen, dat moet terugkomen. Ik ben een goestendoener, ni dieu, ni maître. Een sportpaleis doen vollopen hoeft voor mij niet. Trouwens, ik ben lui en een echte sloddervos, mijn vrouw zal dat graag bevestigen.” Maar sexappeal, dat heeft hij wel, met zijn kinderlijk, onschuldige blik en talrijke beleefdheidsfrases. “Ik heb de verkeerde stiel gekozen, groupies bestaan niet in ons milieu. Want comedians laten meestel het gesukkel zien, mankementen worden uitvergroot. Maar ik vind wel dat men meer moet foefelen, om het nageslacht te verzekeren hé.”

Als kind wou hij een belangrijk personage worden maar koos voor het onzekere bestaan van artiest. “Schooldirecteur, dat was mijn kinderlijke fantasie. Altijd goeie punten en schouderklopjes uitdelen, dat leek me een leuke bezigheid. Als studentenjob heb ik studentenkoten gekuist, niets mis mee, graag gedaan. Maar op scène mensen aan het lachen brengen om mijn boterham te verdienen, dat is pas een droomjob. Dat succes broos en vergankelijk  is, niet aan denken, anders kan men er niet meer van genieten. De zekerheid van een financieel onbezorgde toekomst is een illusie. Bullshit, die tijd is voorbij. Pretentie, onwetendheid, valse motivatie en onverschilligheid, dat is iets om ons zorgen over te maken.”

Op 9 september is Deprez te gast in de Capitole met ‘Slijk’, een voorstelling op zijn lijf, op zijn maat gesneden. Meeslepende woorden in een bad van humor, soms in een sfeer van tragiek met een spray van ontroering. “Omdat het zo negatief klinkt om te zeggen dat de afwezigen ongelijk hebben, zeg ik altijd: de aanwezigen hebben groot gelijk.”

Wouter noemt zichzelf een zondagskind. “Ik kan en mag het publiek dwarszitten. Iemand dwarszitten wil in feite zeggen: ik zie je graag. Iedereen wil graag affectie, genegenheid en enige vorm van aandacht en liefde. Mensen van vlees en bloed die, zonder schaamte, hun hart openen, heerlijk toch! Ik heb geleerd te relativeren en word hoe langer hoe beter, althans dat gevoel heb ik nu. Over 10 jaar denk ik daar misschien geheel anders over.”

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week36/2015

Interview De Streekkrant: Carla Hoogwijs

‘Je bent nooit te oud om dromen na te jagen’

GENT Nog nooit van gehoord van CARLAH? Dat zou wel eens spoedig kunnen veranderen. Vraag het maar aan Jan Hautekiet, Patrick Riguelle, Raf & Mich Walschaerts en zovele anderen. Carlah staat voor Carla Hoogewijs, zangeres, componist, auteur en actrice.

Echt bekend is ze niet, maar daar ligt ze niet van wakker.“Ik doorliep het Gentse conservatorium. Omdat ik graag wou weten hoe de stem in elkaar zit, ging ik daarna logopedie studeren, scheef er zelfs mijn thesis over. Geen echte carrièreplanning voor mij, ik laat liever alles op me afkomen.” Ze zong en acteerde o.a. bij Theater Zuidpool, Malpertuis en NTGent, kreeg gastrollen in ontelbare TV-series zoals Zuidflank, Windkracht 10, Wittekerke en Thuis. Maar gans televisiekijkend Vlaanderen kent Carla ongetwijfeld als de alwetende balie-agente Rita Oversteyns in de TV-serie ‘WITSE’. “Met die bekendheid was best te leven. Raar eigenlijk dat mensen mij nu nog altijd herkennen.” Carla kan, als gelukkige vrouw, best leven zonder de status van Bekende Vlaming, er zijn zoveel belangrijker dingen. “Soms zeg ik wel tegen mezelf ‘Carla, wat ben je toch naïef’. Maar naïef zijn is niet noodzakelijk negatief. Vrouwen moeten zich dubbel bewijzen. Ik heb zwarte sneeuw gezien, zonder job gezeten. Maar ook dat werkt inspirerend. Dankzij mijn liefde voor muziek kwam alles telkens op z’n pootjes terecht.” Waarom zien we Carla zelden of nooit in een musical? Waarom weet men haar voor een hoofdrol in een televisieserie niet wonen? “Veel berust op toeval. Dikwijls circuleren dezelfde namen en daar denken ze sowieso het eerst aan. Iemand moet zich plots je naam herinneren. Ik kan moeilijk mezelf verkopen, lobbyen voor een rol is niet echt mijn wereld. Het enige wat ik echt wil is optreden en zingen. Als kind droomde ik er van om zangeres te worden. Reeds op mijn veertiende bracht ik een eigen repertoire in jeugdclubs in de buurt, zocht mijn weg naar het podium via het theater waar ik zowel in de marge als in de officiële schouwburgen alle registers van mijn stem liet horen. Deze weg bracht me samen met zoveel boeiende artiesten waarmee samenwerken heel intens was. Een mens staat niet alleen in het leven.”

Carla Hoogewijs, een frêle verschijning met een grote aaibaarheidsfactor. Ze praat inspirerend, met een naturel en een gloed die indruk maakt. Ze wil duidelijk tegengif zijn in onze soms gratuite samenleving. “Filosofie is voor mij eten en drinken. Nadenken over het leven, daar wordt ik goedgezind van. Geloof in de sterkte van de mens, bidden is eigenlijk praten met jezelf. Weinig respect voor de omgeving, zowel mens, dier als natuur, dat maakt me bang. Ik ben al zo’n 10 maal verhuisd, hou van de stad maar woon toch veel liever midden het groen. Eindelijk heb ik mijn huisje weltevree gevonden in Sint-Martens-Latem.”

Carla kon haar lang gekoesterde droom waarmaken: een muziekalbum opnemen. “Met allemaal zeer persoonlijke songs die ik zelf bij elkaar pende. Je bent nooit te oud om dromen na te jagen en ze te realiseren. Het is bijna een hart onder de riem voor alle vrouwen die 'uit de kleine kinderen zijn’ en opnieuw tijd hebben om in zichzelf te investeren.” Om de kennismaking meteen compleet te maken, blikte ze ook voor elke song een opmerkelijke en aparte videoclip in. Dat is op zich is al een zeer sterk statement. Het wordt nog sterker als je weet dat Carla de kaap van de 50 heeft bereikt. Waarom wachtte Carlah zo lang? “Ik ben een laatbloeier, op alle vlak. Dat lijkt wel een vast patroon te zijn in mijn leven. Er waren de TV- en theaterrollen, er waren kinderen in huis en een vaak reizende man. Nu bleek het gewoon een goed moment te zijn, de plaat kan je simpelweg niet maken als je 20 jaar ben. Naar het album ‘In my dreams’ zal je niet zomaar eventjes gewoon beluisteren, je wordt ondergedompeld in mijn wereld.”  

Een straffe madame, die Carlah, ze zingt met de nadruk op emotie en schoonheid. De cd laat geen enkel zinnig mens onberoerd en zorgt menigmaal voor kippenvelmomenten. “Hoe ouder ik word, hoe zelfverzekerder ik ben, hoe beter alles wordt. Al jaren wil ik een zangcarrière uitbouwen, mijn hart ophalen aan muziek. Dat ogenblik is nu aangebroken, ik ben er helemaal klaar voor, alles valt netjes in de plooi.”

Carla straalt enthousiasme uit, is vast van plan niet af te wijken van de weg die ze altijd heeft bewandeld: die voorwaarts.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 35/2015

De Streekkrant: interview EVELINE HOSTE

‘Voetballers willen een Porsche om mee te pronken’

GENT Het is alweer lang geleden dat Eveline Hoste werd gekroond tot Miss Belgian Beauty maar sindsdien heeft ze niet stilgezeten. We gingen met de blondine koffie drinken en kletsen over de dingen des levens.

“Toen ik deelnam aan de verkiezing van miss Belgium Beauty gebruikte ik niet eens schmink, wat mascara van m’n ma moest volstaan. Ik had het direct door, ik was op zo’n verkiezing niet op mijn plaats, vroeg me af wat ik daar eigenlijk kwam doen tussen al die opgetutte meisjes”. Eveline kende niets van miss-verkiezingen, was niet beschaamd, een tikkeltje extravert en wou zich gewoon amuseren. Die combinatie bleek te werken, ze won!  De pers was dol op haar, een succescarrière lonkte. Toch had ze andere plannen, stond met beide voetjes stevig in deze wereld. “Na een leuk jaar als Miss besloot ik rechten te studeren. Als kind wou ik al advocaat worden, was op school niet op mijn mondje gevallen. Zelf werd ik nooit gepest maar kwam altijd op voor elk die het slachtoffer werd van pesterijen. In 2006 had ik het diploma van juriste op zak”.

Ze maakt kennis met voetballer Bjorn De Wilde, sluit hem in haar armen en liet hem nooit meer los. “Bij het begin van de relatie zei ik meteen: ‘Mij zal je nooit kunnen kopen met cadeaus’. Daarmee wou ik enkel aangeven dat ik nooit van iemand afhankelijk wou zijn. Dat komt goed uit, want Bjorn is een gierigaard. Grapje!’ (lacht). Voetballers denken soms wel eens dat ze King of the World zijn, ze willen allemaal een Porsche om me mee pronken. Ze zouden beter een huis kopen, dat is een goede investering. Hij wou een vrouw op wie hij fier kon zijn, ik wou een ambitieuze man. Wij hebben allebei een sterk karakter, soms botst dat wel eens. Ik ben niet jaloers maar ze moeten niet aan mijn vent komen”. In een sportcarrière gelden toch bepaalde regels, zoals geen seks voor de wedstrijd? “Voor 9 uur ’s avonds mocht het wel (knipoog). Ja, seks met de jaren wordt beter, spannender, men leert elkaar beter kennen, durft al eens iets nieuws uitproberen. Er kwamen 2 kinderen, we zorgen samen voor de kids en het huishouden”.

Het is zomer, volop bikinitijd. Sommige vrouwen vragen zich af of hun lichaam knap genoeg is om bloot van de zon te genieten. “Ik ben bezig met gezonde voeding. Ik mag alles eten maar of dat binnen 10 jaar nog zo zal zijn valt af te wachten. Het uitzicht is niet zo belangrijk, hoe men zich voelt is wat echt telt. Mij hoor je niet klagen over mijn figuur, ben niet beschaamd over mijn lichaam. Al zal je mij nooit topless zien paraderen op het strand, gewoon uit respect voor Bjorn”. Dus geen fotosessie voor Playboy? “Het werd me lang geleden gevraagd, heb er goed over nagedacht  maar geweigerd. Men betaalde peanuts om te poseren voor de Vlaamse editie. Voor een gage voldoende om een huis te kopen had ik het misschien gedaan. Maar als Bondgirl mag men me altijd vragen ”.

Wie kan zich herinneren dat Eveline het gezicht was van een Gentse campagne rond fietsverlichting? “Toen men dat vroeg heb ik geen seconde getwijfeld. Veel ouders hebben te weinig aandacht voor de verlichting van fietsen. Volwassenen dragen dikwijls zelf onopvallende donkere kledij tijdens het fietsen. Kleurrijke kleren maken het leven veiliger en fleuriger”.  Een eigen zaak opstarten was een droom die zich in haar knappe hoofdje afspeelde. Hoste runt een eigen, goedlopend immobiliënkantoor met haar eigen naam als uithangbord. Ze combineert haar job met presentatiewerk. "Als vastgoedmakelaar wil ik, misschien wat naïef en idealistisch, graag elke klant blij maken met een geschikte en betaalbare droomwoning. Dat zit in mijn persoonlijkheid. Mijn hele leven lang wil ik al mensen helpen, maakt me niet uit wie, ook diegenen die niet zo stevig in hun schoenen staan als ikzelf. Vandaar ook mijn oorspronkelijk idee om rechten te studeren en advocate worden”.

Eveveline Hoste is meter van het UZ Gent Kinderrevalidatiecentrum dat hulp bied aan kinderen met acute locomotorische of neurologische problemen zoals hersen- of ruggenmergletsels, spier- of gewrichtsaandoeningen en orthopedische problemen “Mag ik een oproep doen? Welk bedrijf of handelaar wil speelgoed of snoep doneren? Wie wil sponsoren, wie wil meewerken aan dat verhaal van hoop en vechten omdat die kinderen een normaal leven kunnen leven?” Eveline hoste is niet enkel een BV, ook als mens is ze prachtig!

Info: http://www.kinderrevalidatie.be/site/sponserprojecten

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 34/2015

 

Inierview De Streekkrant: JAN BARDI

Mentalist en televisiepersoonlijkheid JAN BARDI

 

“Elke man heeft iets van een autist ”

GENT Wat is echt, wat vals? Wat mag ik geloven, wat misleidt me? Waarom is het allemaal toch zo verwarrend? Om het antwoord te kennen kruisen we onze vingers, tarten het noodlot en lopen onder een ladder door op weg naar Jan Bardi.

Er zijn nog zekerheden in het leven. Jan Bardi (54) geniet van elk bezoek aan Gent. “Het is mijn lievelingsplekje op aarde. Ik kom er erg vaak, zomaar, om de geur op te snuiven, te shoppen, te genieten van cultuur, flaneren en voortdurend nieuwe plekjes ontdekken. Een stad waar altijd wat leuks te beleven is, waar ik zou willen wonen. Gent is een oervlaamse stad zoals er geen 2 bestaan”.

“Moeder noemde me een Reinaert De Vos want ik was sluw, een tikkeltje geniepig, lastig, corrigeerde als kind mijn gedrag niet. Tegendraads, met een solistische gedrevenheid. Ik ben een kluizenaarstype, moet altijd het gevoel hebben dat alles staat of valt door mij, dat het totaal niet lukt als ik uit de bocht ga. Teamwork, gedeelde verantwoordelijkheid, dat ligt me niet zo”. Enige vorm van autisme? “Zou best kunnen, elke man heeft iets van een autist. Creatieve individuen plegen vaak bedrog en hebben een vorm van HT&D”. Men vraagt Bardi op de  vreemdste plaatsen. Van de USA tot het Midden‑Oosten is hij steevast gesprek van de dag na TV-uitzendingen van zijn eigen showseries of na de vele gastoptredens. Live shows krijgen ovaties van Australië tot Portugal, van Egypte tot Japan. Zijn voorspellingen blijven nergens onopgemerkt. “Wat begon als hobby liep in positieve zin vrij snel uit de hand. Als student amuseerde ik mij 7 jaar op kosten van mijn ouders, het was de hoogste tijd om zelf geld te verdienen. Ik haalde de krantenkoppen met het voorspellen van de winnende Lotto cijfers”. Het bleek nadien een foute gok. Als Bardi geld nodig heeft speelt hij niet op de Lotto.

Het grote publiek leerde Jan echt kennen dankzij eigen televisieshows. In het zog van dat klinkende TV-succes beslist hij nadien alle energie te bundelen in zijn artistieke exploten. Is het een gave? Voorbestemd? Soms lijkt het alsof Bardi door een muur stapt waarachter hij onzichtbaar wordt en dingen kan doen die anderen niet kunnen zien. “Tijdens optredens brengen mensen hun geluksvoorwerp mee. Mensen stellen vragen, ik geef het antwoord. Noem me vooral niet paranormaal begaafd, wat ik toon is authentiek, ik gebruikt gewoon psychologische kneepjes”.

Bardi reist doorheen het land met psychostunts. Oude mythes blijken taai: drie op vier mensen geloven vandaag in een traditioneel volksgeloof, van zwarte kat tot vrijdag de dertiende. “Van waar komt die macht, wat kan ik daar als podiumnar mee? Mijn shows zijn puur entertainment, een intens spel vol raadsels, knipogen en verwondering”. Bardi, een bedrieger met goede bedoelingen, zet mensen op het verkeerde been, laat een zaal achter vol pretoogjes, verwonderde blikken en onbeantwoorde vragen. “Binnen de context van het amusement zijn vraagtekens veel leuker dan antwoorden”.

Jan zit niet om een stunt verlegen, hij komt ook persoonlijk bij mensen thuis. “Opvallend veel in het Gentse, raar hé. Een beperkt aantal deelnemers beleven dan, met hun neus er bovenop, vreemde fenomenen, tot en met de unieke climax: een heuse geestoproeping van een beroemde, vrij door het gezelschap uitgekozen overledene”.

Bardi probeert uit z’n eigen rivierbedding te breken, denkt na, analyseert. Kan hij voor ons, à la minute,  een voorspelling uit de mouw schudden? “Altijd voorspel ik enkel wat zeker zal uitkomen” (lacht geheimzinnig). Als ik zeg dat Termont volgende maand een platte tube zal hebben met z’n velo dan is dat gewoon een gok met de natte vinger, maar wel met een hoog percentage aan slaagkans. Ik voorspel de toekomst zonder helderziendheid, als een weerman. Ik gebruik suggestie zonder hypnose, als een politieker. Ik lees gedachten zonder telepathie, als een minnaar. Op een podium ben ik heer en meester, entertain en bespeel het publiek. Het is allemaal maar show. Mensen afleiden is a part off my job. Bardi is een speelvogel. Het blijft plezant, op het randje van de afgrond waar ik niemand wil induwen. Iedereen manipuleert iedereen in het dagelijkse leven, de wereld wil bedrogen worden. Een tactiek die de politiek ook zo graag toepast! Bedotten is de grootste gave van elk mens. Ik ben een gelukkig en eenvoudige man, een staatsbegrafenis hoeft echt niet voor mij”.

 

Frans Van Damme

 

In interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 33

 

 

Interview De Streekkrant: Wereldreizigster Sonja De Schuyter

 ‘Op cruise gaan is goedkoper dan thuisblijven’

GENT In de internationale wereld van de cruiseschepen is Sonja De Schuyter, gewezen danseres van The Voice of Europe Eddy Wally, geen onbekende. Door sommige rederijen werd ze uitgeroepen tot beste Belgische klant, een nominatie in het Guiness Book of Records komt in zicht. Is ze op zoek naar een love boat story, de lotto gewonnen of economische noodzaak? In volle vakantieperiode een ontspannend vakantie-interview!

Als u dit leest is Sonja ergens onderweg op de wereldzeeën tijdens haar 100e cruise. Nooit thuis, altijd onderweg als passagier, ze leeft zo goed als permanent op een schip. Gewoon zomaar, voor de fun. “Ik heb 3 maal de wereld rondgevaren, alles wat aan het water ligt heb ik gezien. Cruises worden bij Belgen hoe langer hoe meer populair. Sommige wereldcruises zijn 3 jaar voor de vertrekdatum uitverkocht, er bestaan zelfs wachtlijsten”. Sonja had nogal wat hobby’s, ze deed mee aan Het Rad van Fortuin, was 8 seizoenen juryvoorzitter van de Sound Mix show, ging elk jaar naar het Eurovisie Songfestival, had een eigen showballet, trad op als Liza Mineli look-à-like, was fotograaf en would be journalist. Daarna kreeg de reismicrobe haar te pakken.“Ik heb 30 jaar gewerkt op de marketingafdeling van een bank in Gent, maar werd er ontslagen na een voetoperatie. Toen besloot ik enkel nog leuke dingen te doen, te genieten van wat het leven te bieden heeft. Maar dat kost geld nietwaar. Walter Capiau, destijds mijn naaste buurman, organiseerde cruises en mijn beste vrienden Nicole en Hugo brachten m’n hoofd op hol, zo heb ik de weg naar de kajuit gevonden”. Dat doet veronderstellen dat Sonja haar spaarpotje aan het opsouperen is, of op z’n minst ergens een goudmijn heeft aangeboord. Want zo’n boottrip is toch enkel maar voor de rich and famous weggelegd. Sonja maakt ons deelgenoot van haar geheimen. “Wij zijn niet rijk, integendeel. Het is een kwestie om op zoek te gaan naar de goedkoopste formule. In het buitenland reserveren is soms goedkoper dan in België. Met een bescheiden inkomen kan men wekenlang genieten van een bootvakantie, het is geen onbereikbaar sprookje. Sonja merkt ongeloof en komt met een stapel paperassen aandraven. “Twee weken aan boord eten en drinken à volonté, spektakels in Broadway sfeer kan al vanaf 299 euro. Of een 6-daagse trip op de Middellandse Zee voor 99 euro!  Dat zijn geen abnormale prijzen. Zoeken op internet, soms dagenlang, maar het werkt”.

Zijn er dan geen nadelen aan zo’n vakantie, verborgen toeristenvallen? “Nog niet iedereen heeft de weg naar het schip gevonden. Mijn man Camiel heeft me op een VTM cruise ten huwelijk gevraagd. Wij zijn meestal de jongste passagiers. Logisch, een verblijf in een ouderlingentehuis kost algauw 2000 euro per maand, met een cruiseboot meevaren is goedkoper. Door te cruisen sparen we geld”. Sonja praat als de beste public relations die een rederij zich kan wensen. “Ja, ik ben een fan. Op cruise gaan is goedkoper dan thuisblijven… en minder lastig want alles wordt voor jou gedaan. Hoe goedkoper de boortrip, hoe duurder de excursies aan de wal. Dat doen we dus nooit, we hebben onze plooifietsen mee en gaan zelf op verkenning. Een goedkope binnenkajuit volstaat, overdag lig ik liever op het dek te zonnen en ’s nachts zie je door zo’n patrijspoort toch niets”.

Zeg nu eens eerlijk, zeeziek worden is toch minder leuk?  “Flauwekul, zo’n schip kan wel wat stormen trotseren. Aan de receptie kan men pilletjes krijgen. Niet doen, ik heb eens een halfje genomen en heb 2 dagen geslapen. Zeeziek worden zit tussen je oren. Een wereldcruise duurt 5 maanden, nogal logisch dat er dan al eens iemand ziek wordt. Er zijn dokters en verplegend personeel aan boord, die kunnen zelfs kleine medische ingrepen uitvoeren”. Bizarre  situaties meegemaakt? “Iemand van het showballet die zelfmoord pleegde, een seksmaniak op het schip, 18 doden tijdens een wereldcruise, een kleptomaan werd van boord gezet…dingen die ook in de dagdagelijkse wereld aan land gebeuren hé”
Er werden mooie herinneringen verzameld maar de wereldcruise op de Costa Romantica, een zusterschip van de gekapseisde Costa Concordia blijft een topper: 7500 euro voor 137 dagen op zee. “Dat was natuurlijk veel geld, een follieke van Camiel. Hoe meer we reizen hoe beter we de goedkoopste weg vinden. Cruisen is geen kwestie van veel geld maar vooral van veel vrije tijd!’

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant editie groot Gent/Deinze - week 32/2015