De Streekkrant: interview met acteur WIM OPBROUCK

‘Theater is de meest oprechte leugen’ volgens Wim Opbrouck

 ‘Ik heb een maîtresse’

GENT Het NTGent stelde het nieuwe seizoen aan het publiek voor. Nieuw en minder nieuw repertoire, gastvoorstellingen, concerten, literatuur en nog veel meer. Goede gelegenheid voor een gesprek met steracteur Wim Opbrouck over heden, verleden, toekomst en ambities.

 Wim Opbrouck is sinds 2005 vast verbonden als acteur aan het NTGent-gezelschap. Sedert 2010 is Wim artistiek leider van NTGent, een stadstheater dat hij omdoopte tot ‘een huis van spelers’ waar spelplezier, verbeeldingskracht, vakmanschap en een openheid naar andere kunsten centraal komen te staan. In 2015 mag het Gentse stadstheater 50 kaarsjes uitblazen Vanaf dan, als hij 10 jaar als speler aan NTGent verbonden zal zijn, wil hij zijn mandaat als artistiek directeur niet verlengen. “Het was de drukste periodes van zijn leven. De zwaar belastende combinatie van artistiek leiderschap en een bestaan als acteur, inclusief repeteren en op tournee gaan, is geen sinecure. Het zal een afscheid zijn in een context van schoonheid. Maar ik neem absoluut geen afscheid als acteur bij NTGent” benadrukt Wim. “Ik ben met het theater getrouwd en ga als acteur volle kracht vooruit. Als ik thuis vertrek zeg ik nooit tegen de kinderen pa gaat werken maar wel pa gaat spelen. Toneel is m’n lust en m’n leven. Ik heb een maîtresse. Haar naam? Theater!”. Mijn definitie wat échte liefde is in het leven? “Eerlijk, ik weet het niet. Voor elke mens zal dat anders zijn. Het ergste is een liefde die voorbij is. Dan pas weet je wat liefde betekend.

‘Elke dag een verse onderbroek’

Acteurs hebben soms trekjes van bijgeloof. Dat is niet anders voor een boom van een vent als Opbrouck. “Altijd afkloppen, geen paraplu opendoen in huis, nooit schoenen op tafel. Dat brengt ongeluk. Spelers die bij elke opvoering dezelfde onderbroek dragen als porte de bonheur, ja dat bestaat. Wees gerust, zo extreem ver ga ik niet. Elke dag een verse onderbroek is m’n devies” lacht Wim.

“Acteur is een raar beroep, moeilijk om schoon oud in te worden. Een goed evenwicht bewaren is echter belangrijk. Theater is de meest oprechte leugen, bijna een illusie, die voor mij eindeloos mag doorgaan. Voor mij geen rustige oude dag achter de geraniums in een Toscaans huisje”. Niets voor een rode rakker zoals jij? “Je zou eens moeten weten hoeveel notoire socialisten daar in alle stilte een optrekje hebben’.

‘Ik wou paus worden’

Het theatrale is nooit veraf bij Wim. “Als kind wou ik geen pompier of agent worden zoals de buurjongens. Kok of maitre d’hotel was een jongensdroom. Alhoewel vrijzinnig opgevoed zag ik als gabber plots het licht en wou paus worden! Toen de jaren van verstand kwamen, leek het onzekere bestaan van kunstenaar meer iets voor mij te zijn”.

Heeft deze artistieke baken in de toneelwereld nog eigenaardige trekjes.“Zelfs als atheïst ga ik graag op bedevaart. Zou op m’n knieën naar Fatima willen gaan. Begrafenissen staan bovenaan mijn verlanglijstje. Enkel om naar te kijken natuurlijk, niet om zelf het lijdend onderwerp te zijn. Maar ook huwelijken en kroningen van staatshoofden kunnen rekenen op mijn intense en nooit aflatende belangstelling”..
De roes van applaus, een staande ovatie maar vooral de absolute stilte laten Wim als acteur niet onberoerd. Haat, nijd, jaloezie, afgunst onder collega’s? “Dat zijn verhaaltjes. Er zijn wel teveel afgestudeerde acteurs. Het is de hoogste tijd om hierover eens goed na te denken. Het aanbod is groter dan de vraag. Daar komt ellebogenwerk van en dat
wordt vroeg of laat altijd afgestraft, tafelspringers vallen door de mand. Kritiek maakt me soms kwaad, een andere maal gelukkig, af en toe brengt het me in de war. Ik heb stormen meegemaakt maar nooit echt iets gedaan tegen mijn zin. Ik ben een gelukkige vent, alles mag tot het einde van jaren zo blijven”

‘West Vlamingen houden Gent recht’

“Ik ben een uitgeweken West Vlaming die zijn hart heeft verloren in Gent”. Een fantastische stad waar Wim zich sterk mee verbonden voelt. Er zijn wel meer mensen die hier zijn blijven plakken. Maar het zijn de West Vlamingen die Gent recht houden” lacht Wim. “Als 14 jarige kwam ik met de trein naar Gent. Boeken kopen bij De Slegte, limonade drinken in de Vooruit”. Maar het Gentse dialect heeft hij nu nog altijd niet onder de knie. Hij wil het aanvankelijk niet hebben over z’n ouders. Toch gaat hij na enkele ogenblikken al door de knieën en vertelt ontwapenend over zijn jeugd, de kleuterklas, z’n ouders. Nostalgie ten top. Romantische Wim zit vol herinneringen en laat graag het achterste van z’n tong zien. “Ik ben opgegroeid in een liefdevolle familie, daarvoor ben ik dankbaar. M’n thuis was net als een theater, een plaats waar verhalen werden vertelt. Mijn grootmoeder kon heel goed soep maken. Juliennesoep! Ik dacht moemoe heeft dat recept zelf uitgevonden. Was ervan overtuigd dat het haar soep was. Haar naam was Julienne. Hoe schoon kan kinderlijke onschuld toch zijn”.

Wim heeft een indrukwekkend palmares  in de theaterwereld, op tv en in de film opgebouwd. Hij zingt en speelt accordeon. Of hij nu acteert of muziek maakt, hij zet overal even gretig zijn tanden in. Met zijn groep ‘De Dolfijntjes’ maakt hij al 25 jaar muziek. Als Wim diep in zijn rijk gevuld muzikale brein tast komen er wonderlijke liedjes naar boven.“Dynamiet in een fluwelen handschoen, zottigheid, dansend, dampend, dromend. Ik ben geboren met een midlifecrisis en ben nu in de periode van een gezonde penopauze. Ambiance verzekerd. De Dolfijntjes tijdens de Gentse Feesten nog 1 maal op het St. Baafsplein”. In het najaar is Opbrouck te zien als Jean-Luc Dehaene in de nieuwe 5-delige tv-reeks over het koningshuis. Tevens in een serie over een Gentse familie tijdens de 2^e wereldoorlog.

ROOD

Het gaat goed met NTGent, het is ooit anders geweest. Uit de jaarcijfers 2012 blijkt dat 71.445 toneelliefhebbers de weg vonden naar het gezelschap voor 124 eigen voorstellingen, 94 gastvoorstellingen en 700 gerelateerde activiteiten. Met reisvoorstellingen werden 83.715 mensen bereikt. In totaal 155.160 toeschouwers. In 2003 bleef de teller nog steken op 71.720  geïnteresseerden. In het gloednieuwe stuk ROOD vertolkt Wim Opbrouck de rol van de beroemde Amerikaanse kunstschilder Mark Rothko. Met dit gelauwerde toneelstuk biedt auteur John Logan een inkijk in de vaak complexe relatie tussen een kunstenaar en zijn productie. Een stuk gebaseerd op biografische en kunsthistorische teksten. Over het gevecht van elke mens met zichzelf: de eigen eindigheid erkennen is openstaan voor wat nieuw is. “Zoiets moois krijgt ge nooit meer te zien” glundert Wim. ROOD te zien in theater Arca.

FRVD/FotoFRVD)
Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand - week 22

 

 

 

Nieuwe muziekclub in Gent

Club de Loge opent op 17 mei aan de Nieuwevaart

Café de Loge en Quatre Mains Pianocentrum openen een nieuwe muziekclub in Gent

Op vrijdag 17 mei opent Club de Loge zijn deuren aan de Nieuwevaart 139 te Gent. Recht tegenover de Tondelier-site, aan de voet van de Nieuwe Gaardeniersbrug, nam pianowinkel Quatre Mains vorig jaar zijn intrek in een voormalige auto-showroom. Nu heeft Café de Loge een deel van de pianowinkel verbouwd tot een echte club. Vanaf 17 mei worden de piano's er af en toe letterlijk opzij geschoven om plaats te maken voor concerten, theater, literaire en andere evenementen.

Club de Loge biedt plaats aan een 99-koppig publiek. De sfeer doet denken aan een clandestiene Amerikaanse jazz-club. Door het volledig zwarte interieur, maar ook omdat je Club de Loge moet ontdekken via de garagepoort van het pianocentrum. Daar staat tegenover dat de club een gastvrije ruimte wil zijn. Laagdrempelig, met veel gratis toegankelijke activiteiten.

De Streekrant: interview met ILJO KEISSE

Geen gelukkige jeugd voor wielrenner Iljo Keisse 

 “Men heeft mijn droom afgenomen”

GENT “Ik ben niet de grootste of sterkste, maar heb wel koersdoorzicht. Zoiets heb je als coureur nodig” zijn de wijze woorden van Iljo Keisse. Een gesprek net voor zijn vertrek naar de Ronde van Italië.

Vooraf eventjes een misverstand rechtzetten. Wielrenners zijn geen mannelijke kloon van domme blondjes. Hij volgde humaniora en daarna regentaat. Dat laatste weliswaar maar 3 maanden. “De liefde voor het wielrennen liet me niet los. Ik wou m’n boterham verdienen met koersen” vertelt Iljo. Als voorbereiding voor de Olympische spelen kreeg hij een betaald Bloso statuut. “Wielrenner was een jongensdroom. Ik ben tussen de coureurs opgegroeid. Vader verkocht hamburgers en worsten tijdens wielerwedstrijden. Pa werd later uitbater van het cafetaria op de Gentse wielerbaan, daarna zelfs manager. Ik hielp overal een beetje mee voor wat zakgeld. In het leven heb ik nooit iets voor niets gekregen, voor alles heb ik altijd moeten werken”. Keisse is enigszins getekend door z’n jeugd geeft hij grif toe. “Mijn jeugd was niet de gelukkigste periode uit mijn leven. Heb geen echte thuis gehad, kom niet uit een warm nest. M’n ouders gingen uit elkaar, net geen vechtscheiding. Dat laat sporen na”. Iljo mag er dan wel geen trauma hebben aan overgehouden, het klikt toch een beetje bitter. “Ik moest m’n plan trekken, dat is de herinnering die mij het best is bijgebleven. Daardoor leerde ik al vrij jong de waarde van geld kennen en wat een mens er allemaal voor moet doen. Sommige gastjes denken tegenwoordig dat geld zomaar uit de lucht valt”.

‘Het Kuipke laat ik nooit vallen’

 Keisse is een gerenommeerd baanwielrenner, maar begint de laatste tijd beter zijn mannetje te staan op de weg. Hij werd een niet te verwaarlozen schakel in de ploeg van Omega Pharma-Quick Step en blijft in principe tot 2014 bij de formatie van ploegmanager Patrick Lefevere.“Het is een eer om bij dit team te rijden. In moeilijke momenten, tijdens de soap van die dopingaffaire, zijn ze me blijven steunen. In de toekomst wil ik mij strijdbaar opstellen in de grote klassiekers”. Gedaan met pistewedstrijden? “Eerlijk is eerlijk, bijna overal gaan 6-daagsen achteruit. Minder publiek, minder geld. Dat maakt het allemaal minder aantrekkelijk. Bij de Olympische Spelen werd de punten- en ploegkoers op de piste afgeschaft als discipline Net iets waar ik zeer goed in ben. Het was mijn grootste wens ooit eens een gouden Olympische medaille binnen te halen. Dat is nu niet meer mogelijk. Men heeft me mijn droom afgenomen!”. Hij blijft natuurlijk pisterijder, hier en daar, af en toe.“Dit is een weloverwogen stap, een uitdaging ook. Het betekent niet dat ik de piste definitief adieu zeg maar gezien mijn leeftijd zal het op de weg nu moeten gebeuren. Voor de piste heb ik later nog tijd. Door het aantal 6-daagsen op mijn programma in te krimpen verlies ik een pak geld, maar kan dan fris aan de start te komen van wegwedstrijden. Wees gerust, het Gentse Kuipke laat ik nooit vallen. Want zo’n toffe 6-daagse is uniek in de wereld. Elke overwinning smaakt er dubbel zo zoet”.

Vrouwen op zoek naar een coureur

Is Iljo Keisse een gelukkig man? “Ik heb moeite met onverschilligheid en egoïsme. Een mens die gewond op straat ligt, oorlog, brutaliteiten, pesterijen… bijna geen mens kijkt er van op. Mijn dochtertje krijgt andere waarden mee”. Keisse is een jonge en vitale kerel. Veel aandacht bij ’t vrouwvolk zeker? “Er zijn vrouwen die graag koers zien en er zijn vrouwen die op zoek zijn naar een coureur. Ik heb mijn gerief. Als ben ik niet altijd ’t zonnetje in huis. Hoe dichter een wedstrijd in zicht kom, hoe nerveuzer ik wordt, soms op het randje van niet meer genietbaar te zijn. Seks voor de wedstrijd, daar heb ik geen tijd voor. En na de wedstrijd ben ik te moe”. Of hij soms net hetzelfde doet als wat Peter Sagan deed met het bloemenmeisje aan de finish durf ik niet te vragen.

“Het waren zware tijden”

In juli 2010 legde het Internationaal Sporttribunaal Keisse een schorsing op van 2 jaar voor een vermeende positieve dopingplas tijdens de 4^e dag in de Gentse 6-daagse van 2008. Het hof van beroep in Brussel schortte later de dopingschorsing op en verplichtte de UCI om het arrest na te leven, op straffe van een dwangsom van 100.000 euro. Er begon een kat- en muisspelletje met de UCI, die Keisse herhaaldelijk verbood aan wedstrijden deel te nemen. In het buitenland liep zijn schorsing af in augustus 2011. Vanaf 2012 mocht hij ook opnieuw koersen in België.

Iljo ligt er niet meer van wakker. “Neen, van die 100.000 euro heb ik nog steeds niets gezien. Men gaat na elke uitspraak in beroep. In mijn urine werden sporen gevonden van het stimulerende middel Cathine en het maskeringsmiddel hydrochloorthiazide.
Mijn positieve test was een gevolg van het vervuilde voedingssupplement ZMA. Ik bewees mijn gelijk bij de disciplinaire commissie van de Belgische wielerbond”.
ljo is dus écht onschuldig? “Ja, en dat werd zwart op wit bewezen, op gezag van 6 onafhankelijke experts. We hebben door een deurwaarder bij de verdeler beslag laten leggen op een aantal voedingssupplementen. Sommige bleken gecontamineerd te zijn. Het ultieme bewijs van mijn onschuld. “Doping is onaanvaardbaar, altijd en in alle omstandigheden. Hou sport proper”.
De slopende rechtsgang, de zelfmoord van wielrenner Dimitri De Fauw, de dood van zijn vrienden en collega’s Wouter Weylandt en Frank Vandenbroucke, het waren zware tijden voor Keisse. Niet in z’n benen maar in z’n hoofd. “'De kloppen die ik gekregen heb krijg je niet in één twee drie verwerkt. Door die dopingaffaire heeft mijn imago een flinke dreun gekregen. De mensen zullen erover blijven spreken. Ik moet er maar mee leren leven” Iljo is een vechter. “Er kan er maar eentje winnen. Wie dat is, dat is niet belangrijk. Als hij maar deel uitmaakt van onze ploeg”.
Keisse (1982) trouwde vorig jaar met z’n jeugdvriendin An-Sofie. Hun 2-jarig zoontje Jules genoot mee van het feestelijk moment. “Ik weet dat het voor mijn vrouw niet makkelijk zal zijn een man te hebben die 200 dagen per jaar van huis weg is”. Hij voelt zich verbonden met Gent. “En met AA-Gent! Bij voetbal ervaar ik de sfeer als veel beter dan bij de wielersport”. Iljo leeft uitsluitend voor de koers. “Ik ben een wielrenner met oogkleppen. Geen televisie, geen boeken, geen computerspelletjes. Eens lekker gaan eten, dat is het enige dat ik mij permitteer als beloning”.

In café De Karper, bij pa Keisse, werd de supportersclub ondergebracht. “Ik heb graag supporters maar die mogen m’n leven niet beheersen”. Is dat de reden waarom de club niet echt groeit en bloeit? Of zou het aan vader Keisse liggen die tijdens het gesprek doet alsof ik lucht ben, niet praat, niet lacht, mij boos aankijkt.

 

 

 

 

(Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent - week 19/2013)

 

 

 

Welke Gentse Feesten wil de Gentenaar ?

Zondag 5 mei om 11u wordt naar maandelijkse gewoonte “Speakers Corner” gehouden op het terras van Belfort Stadscafé onder de Stadshal.

In april bracht de kersverse gouverneur van Oost-Vlaanderen Jan Briers over het belang van cultuur als bron van stads- en regio-ontwikkeling een goed gesmaakte bijdrage. Deze keer ontvangen we Guido De Leeuw van vzw Trefpunt als gastspreker.
Het thema laat zich al raden: welke soort Gentse Feesten wil de Gentenaar.
We willen de discussie die nu vooral in de media wordt gevoerd, bespreekbaar maken. Het is een vraag die aan de Gentenaars moet gesteld worden: veroorzaken de Gentse Feesten overlast en dringen maatregelen zich op om deze te beperken?
Of is er geen sprake van leefbaarheidsproblemen en willen de Gentenaars net meer en langer feesten?
De klacht van vijf bewoners van de Gedempte Zuiderdokken in Antwerpen tegen de Sinksenfoor, is blijkbaar een inspiratiebron voor enkele Gentenaars.
Zij verenigen zich in de vzw Leefbaarheidskader Gent en pleiten voor Gentse Feesten die rekening houden met de bewoners en niet enkel de bezoekers.
Kati Couck, de voorzitter van deze Gentse vzw, ging niet in op de uitnodiging van Speakers Corner om het standpunt toe te lichten.
Wel gaf ze mee wat haar organisatie eist: ”Onze eis is kort en bondig: leefbaarheid voor àlle bewoners, ook tijdens de Gentse Feesten. Om dat te bereiken moeten er en kunnen er creatieve oplossingen gevonden worden.”.
Officieel heeft Leefbaarheidskader Gent vzw nog geen klacht ingediend, maar dat lijkt een kwestie van tijd.
Guido De Leeuw van vzw Trefpunt brengt alvast zijn visie over de toekomst van de Gentse Feesten.
Zoals het hoort op een Speakers Corner krijgt daarna het publiek het woord.