De Streekrant: interview met ILJO KEISSE

Geen gelukkige jeugd voor wielrenner Iljo Keisse 

 “Men heeft mijn droom afgenomen”

GENT “Ik ben niet de grootste of sterkste, maar heb wel koersdoorzicht. Zoiets heb je als coureur nodig” zijn de wijze woorden van Iljo Keisse. Een gesprek net voor zijn vertrek naar de Ronde van Italië.

Vooraf eventjes een misverstand rechtzetten. Wielrenners zijn geen mannelijke kloon van domme blondjes. Hij volgde humaniora en daarna regentaat. Dat laatste weliswaar maar 3 maanden. “De liefde voor het wielrennen liet me niet los. Ik wou m’n boterham verdienen met koersen” vertelt Iljo. Als voorbereiding voor de Olympische spelen kreeg hij een betaald Bloso statuut. “Wielrenner was een jongensdroom. Ik ben tussen de coureurs opgegroeid. Vader verkocht hamburgers en worsten tijdens wielerwedstrijden. Pa werd later uitbater van het cafetaria op de Gentse wielerbaan, daarna zelfs manager. Ik hielp overal een beetje mee voor wat zakgeld. In het leven heb ik nooit iets voor niets gekregen, voor alles heb ik altijd moeten werken”. Keisse is enigszins getekend door z’n jeugd geeft hij grif toe. “Mijn jeugd was niet de gelukkigste periode uit mijn leven. Heb geen echte thuis gehad, kom niet uit een warm nest. M’n ouders gingen uit elkaar, net geen vechtscheiding. Dat laat sporen na”. Iljo mag er dan wel geen trauma hebben aan overgehouden, het klikt toch een beetje bitter. “Ik moest m’n plan trekken, dat is de herinnering die mij het best is bijgebleven. Daardoor leerde ik al vrij jong de waarde van geld kennen en wat een mens er allemaal voor moet doen. Sommige gastjes denken tegenwoordig dat geld zomaar uit de lucht valt”.

‘Het Kuipke laat ik nooit vallen’

 Keisse is een gerenommeerd baanwielrenner, maar begint de laatste tijd beter zijn mannetje te staan op de weg. Hij werd een niet te verwaarlozen schakel in de ploeg van Omega Pharma-Quick Step en blijft in principe tot 2014 bij de formatie van ploegmanager Patrick Lefevere.“Het is een eer om bij dit team te rijden. In moeilijke momenten, tijdens de soap van die dopingaffaire, zijn ze me blijven steunen. In de toekomst wil ik mij strijdbaar opstellen in de grote klassiekers”. Gedaan met pistewedstrijden? “Eerlijk is eerlijk, bijna overal gaan 6-daagsen achteruit. Minder publiek, minder geld. Dat maakt het allemaal minder aantrekkelijk. Bij de Olympische Spelen werd de punten- en ploegkoers op de piste afgeschaft als discipline Net iets waar ik zeer goed in ben. Het was mijn grootste wens ooit eens een gouden Olympische medaille binnen te halen. Dat is nu niet meer mogelijk. Men heeft me mijn droom afgenomen!”. Hij blijft natuurlijk pisterijder, hier en daar, af en toe.“Dit is een weloverwogen stap, een uitdaging ook. Het betekent niet dat ik de piste definitief adieu zeg maar gezien mijn leeftijd zal het op de weg nu moeten gebeuren. Voor de piste heb ik later nog tijd. Door het aantal 6-daagsen op mijn programma in te krimpen verlies ik een pak geld, maar kan dan fris aan de start te komen van wegwedstrijden. Wees gerust, het Gentse Kuipke laat ik nooit vallen. Want zo’n toffe 6-daagse is uniek in de wereld. Elke overwinning smaakt er dubbel zo zoet”.

Vrouwen op zoek naar een coureur

Is Iljo Keisse een gelukkig man? “Ik heb moeite met onverschilligheid en egoïsme. Een mens die gewond op straat ligt, oorlog, brutaliteiten, pesterijen… bijna geen mens kijkt er van op. Mijn dochtertje krijgt andere waarden mee”. Keisse is een jonge en vitale kerel. Veel aandacht bij ’t vrouwvolk zeker? “Er zijn vrouwen die graag koers zien en er zijn vrouwen die op zoek zijn naar een coureur. Ik heb mijn gerief. Als ben ik niet altijd ’t zonnetje in huis. Hoe dichter een wedstrijd in zicht kom, hoe nerveuzer ik wordt, soms op het randje van niet meer genietbaar te zijn. Seks voor de wedstrijd, daar heb ik geen tijd voor. En na de wedstrijd ben ik te moe”. Of hij soms net hetzelfde doet als wat Peter Sagan deed met het bloemenmeisje aan de finish durf ik niet te vragen.

“Het waren zware tijden”

In juli 2010 legde het Internationaal Sporttribunaal Keisse een schorsing op van 2 jaar voor een vermeende positieve dopingplas tijdens de 4^e dag in de Gentse 6-daagse van 2008. Het hof van beroep in Brussel schortte later de dopingschorsing op en verplichtte de UCI om het arrest na te leven, op straffe van een dwangsom van 100.000 euro. Er begon een kat- en muisspelletje met de UCI, die Keisse herhaaldelijk verbood aan wedstrijden deel te nemen. In het buitenland liep zijn schorsing af in augustus 2011. Vanaf 2012 mocht hij ook opnieuw koersen in België.

Iljo ligt er niet meer van wakker. “Neen, van die 100.000 euro heb ik nog steeds niets gezien. Men gaat na elke uitspraak in beroep. In mijn urine werden sporen gevonden van het stimulerende middel Cathine en het maskeringsmiddel hydrochloorthiazide.
Mijn positieve test was een gevolg van het vervuilde voedingssupplement ZMA. Ik bewees mijn gelijk bij de disciplinaire commissie van de Belgische wielerbond”.
ljo is dus écht onschuldig? “Ja, en dat werd zwart op wit bewezen, op gezag van 6 onafhankelijke experts. We hebben door een deurwaarder bij de verdeler beslag laten leggen op een aantal voedingssupplementen. Sommige bleken gecontamineerd te zijn. Het ultieme bewijs van mijn onschuld. “Doping is onaanvaardbaar, altijd en in alle omstandigheden. Hou sport proper”.
De slopende rechtsgang, de zelfmoord van wielrenner Dimitri De Fauw, de dood van zijn vrienden en collega’s Wouter Weylandt en Frank Vandenbroucke, het waren zware tijden voor Keisse. Niet in z’n benen maar in z’n hoofd. “'De kloppen die ik gekregen heb krijg je niet in één twee drie verwerkt. Door die dopingaffaire heeft mijn imago een flinke dreun gekregen. De mensen zullen erover blijven spreken. Ik moet er maar mee leren leven” Iljo is een vechter. “Er kan er maar eentje winnen. Wie dat is, dat is niet belangrijk. Als hij maar deel uitmaakt van onze ploeg”.
Keisse (1982) trouwde vorig jaar met z’n jeugdvriendin An-Sofie. Hun 2-jarig zoontje Jules genoot mee van het feestelijk moment. “Ik weet dat het voor mijn vrouw niet makkelijk zal zijn een man te hebben die 200 dagen per jaar van huis weg is”. Hij voelt zich verbonden met Gent. “En met AA-Gent! Bij voetbal ervaar ik de sfeer als veel beter dan bij de wielersport”. Iljo leeft uitsluitend voor de koers. “Ik ben een wielrenner met oogkleppen. Geen televisie, geen boeken, geen computerspelletjes. Eens lekker gaan eten, dat is het enige dat ik mij permitteer als beloning”.

In café De Karper, bij pa Keisse, werd de supportersclub ondergebracht. “Ik heb graag supporters maar die mogen m’n leven niet beheersen”. Is dat de reden waarom de club niet echt groeit en bloeit? Of zou het aan vader Keisse liggen die tijdens het gesprek doet alsof ik lucht ben, niet praat, niet lacht, mij boos aankijkt.

 

 

 

 

(Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent - week 19/2013)