De Streekkrant interview: Marc Reynebeau

                       'Ik aanvaard geen gezag'

 

GENT Historicus Marc Reynebeau (59) werd door de jaren heen een mediafiguur, een bekende gezicht in Vlaanderen. BV tegen wil en dank of nestelt hij zich in zoveel bekendheid? Daar willen we het fijne van weten.

Reynebeau werd geboren in Afrika. Zijn vader was in de Belgische kolonie Congo technicus in een UCO textielfabriek. In 1968 kwam Reynebeau naar België terug om te studeren. “Voor een kind was het in Afrika toen een paradijs. We leefden geïsoleerd, zonder modern comfort, maar ik miste niets, je kan niets missen als je niet eens weet dat het bestaat. Mijn enig amusement was zwemmen en lezen. Terug in België was de aanpassing en het acclimatiseren niet zo evident”. Reynebeau liep school bij de broeders in Oostakker, wou in feite dokter worden, al was het centrum voor leerlingenbegeleiding van mening  dat rechten of economie een betere richting zou zijn voor hem. Hij ging naar de Gentse universiteit en studeerde af als licentiaat geschiedenis. “Ik ben ooit 2 jaar wetenschappelijk medewerker geweest aan de universiteit van Rotterdam. Toen het na 1 werkjaar opnieuw september werd kreeg ik het benauwd, in wezen moest ik terug juist hetzelfde werk doen als het jaar ervoor. Een vorm van claustrofobie overviel me”. Hij was een jaar stagiair-medewerker bij de culturele dienst van de stad Gent, koos uiteindelijke voor de journalistiek en liet een academische loopbaan aan zich voorbijgaan. “Ik heb nooit gedoctoreerd. Ik ben vrijwel zeker dat ik een slechte lesgever zou zijn, de ambitie om veel geld te verdienen en carrière te maken is me totaal onbekend. Liever de sprong in het onbekende dan lesgeven en doodgaan op de Unief. Ik accepteer geen leiderschap, doe geen water in de wijn, heb nooit iets gedaan tegen mijn goesting. Heilige huisjes intrappen en stout uit de hoek komen liggen me wel. Niet iedereen ziet me graag of is het met mij eens. Hoeft ook niet, dat kan ik best appreciëren. De Lotto winnen? Ik zou niet eens weten wat met het geld te doen”.

Toen hij fungeerde als enig jurylid in het TV-programma De Slimste Mens kreeg z’n BV-schap een serieuze boost, al had hij een bijna haat-liefde verhouding met  het programma. Reynebeau kreeg zelfs oneerbare voorstellen van vrouwen. “In wezen ben ik een verlegen mens. Een bekende kop heeft voor- en nadelen. Er is een tijd geweest dat ik zelfs bang was naar de Gentse Feesten te gaan. Zatlappen die denken zich alles te mogen permitteren, uitgelaten dronkenschap, daar kan ik niet mee om”. Reynebeau gooit nooit  zijn privéleven te grabbel in de media, interviews zijn zeldzaam en hij wil er zeker zijn vriendin niet bij betrekken. “Liefde komt niet zomaar, liefde moet je soigneren, elke dag opnieuw. Die boekskes zijn al te vaak geïnteresseerd in seks, ik noem ze de hel van het licht amusement”.

Hij was tijdens zijn jeugd actief als bestuurslid van een plaatselijke VU-afdeling, terwijl je hem nu allesbehalve in die hoek zou verwachten. “Een mens groeit met de tijd nietwaar. Ik doe mijn best in het leven maar het lukt niet altijd. Mensen die zeggen dat ze niet liegen zijn leugenaars. Mijn slechtste eigenschappen? Het onderhouden van sociale relaties lukt me niet goed. Mijn ecologische voetafdruk is te groot, ik rook, drink graag een wijntje en heb angst me te vervelen. Gebrek aan discipline en wanorde zijn echter de grootste boosdoeners. Ik ben slordig in rekeningen betalen, vergeet het gewoon. Facturen komen terecht waar ze niet moeten liggen, aanmaningen liggen op stapeltjes. Ik betaal een fortuin aan herinneringskosten en interesten op achterstallige, onbetaalde rekeningen. Verder belijd ik mijn zonden in alle discretie”.

Reynebeau schrijft ferme boeken, naar eigen zeggen boeken die hij graag zelf zou lezen. Literatuur van anderen, niet van iedereen, laat hij ook niet ongelezen liggen. “Ik ben een matig mens, behalve in lezen. Ik hou niet zo van madammenliteratuur maar kijk er niet op neer. Puur op basis van inhoud, stijl en woordkeuze kan ik meestal achterhalen of het boek door een man of een vrouw werd geschreven. Weet je, het is een goed bewaard geheim maar vroeger, om den brode, vertaalde ik  kasteelromannetjes. Vertel het vooral niet verder”.

Wil Marc Reynebeau tot slot nog iets vertellen wat niemand weet? “Ik heb hier al meer vertelt dan wat ik ooit aan journalisten heb vertelt, echt waar. Als het klikt zegt men soms al eens iets te veel hé” (knipoog). Bedankt Marc, nog een wijntje?

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 22

Interview De Streekkrant: zeilster Evi Van Acker

‘Focus op de Olympische spelen in Rio’

GENT Terug thuis van enkele weken stage in Cadiz, het winnen van de Andalusian Olympic Week en tussen 2 trainingen in, wil zeilster Evi Van Acker (29) ons ontvangen. Absolute wereldklasse, als zeilster en als vrouw.

“Studeren kwam thuis op de 1^e plaats, eerst een diploma halen daarna zien we wel  was het devies. Ik had ambitie voor saxofoon en piano, was gedreven door tennis en zeilen. Al had ik graag geneeskunde of architectuur gestudeerd. Als kind fascineerde water me, simpele dingen zoals de bloemen water geven maakten me blij”. Kende Evi vrij vlug het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes? “Jazeker, in het 6^e leerjaar had ik al een vriendje. Mijn huidige partner ken ik van m’n 11^e jaar, van op de lagere school. Na een ondertussen bewogen rit en turbulente periodes zijn we sinds 3 jaar een echt gelukkig koppel. Als dat geen schoon jeugdverhaal is hé. De eeuwige liefde? De tijd zal ’t welk uitwijzen zeker”.  Evi noemt zichzelf een rationeel iemand, die veel nadenkt, emotioneel. “Gedisciplineerd ook, ik leg de lat hoog. Volg niet enkel mijn hart maar ook mijn verstand. Tijdens internationale wedstrijden heb ik geen tijd voor heimee. Het enige wat ik mis is mijn bed, met mijn vriend erin”. Evi heeft wind in de zeilen. Ze was meermaals onze Belgische trots tijdens internationale zeilwedstrijden. Ze nam deel aan de Olympische spelen van Peking (2008) en behaalde brons in Londen (2012).Haar palmares doet menig sportvrouw/man watertanden. Ze behoort ontegensprekelijk tot de wereldtop. “Mijn  prijzenkast raakt stilaan goed gevuld. In 2011 kreeg ik het Vlaamse Sportjuweel, een onderscheiding die wordt toegekend door de Vlaamse overheid aan een Vlaamse sporter die een opmerkelijke prestatie leverde. Men kan deze prijs slechts eenmaal in het leven winnen. Een jaar later kreeg ik de Nationale trofee voor sportverdienste en werd uitgeroepen tot sportvrouw van het jaar”. Het gaat niet vanzelf, het is niet zo vanzelfsprekend. “Elke sport is moeilijk. De gemiddelde topzeiler moet conditioneel niet onderdoen voor een gemiddelde topwielrenner. Zeilers gebruiken uiteraard andere spiergroepen maar het is een propere sport, een meer gematigde wereld dan bijvoorbeeld atletiek. Jaloezie en afgunst valt best mee, het zeilmilieu is een relatief klein wereldje, overal kom je dezelfde mensen tegen. Tosport kwam gewoon op me af en dan groei je daar gewoon in mee. Rusten is even belangrijk dan trainen, topsport is niet altijd gezond. Onlangs nog had ik last van een elleboogoverbelasting en een onderarmpeesontsteking”. Bij topsport hoort een gezonde levensstijl. “Uitgaan, fuiven, drank… hoort daar niet in thuis. Een gezonde voeding is noodzakelijk. Daar heb ik helemaal geen moeite mee, als je een doel voor ogen hebt valt dat best mee. Ik ging voor m’n moeder naar de Aldi om wijn. Stond aan de kassa met een ganse kar vol. Nogal een gênante situatie, iedereen keek met verschrikte ogen naar mijn karretje. Men dacht waarschijnlijk: die Evi zit aan de drank”.

Een mooie vrouw, blonde haren, een ontwapenende lach en sprankelende ogen, daar komen mooie kinderen van. “Ja, mijn biologische klok tikt. Voor kinderen moet je klaar zijn. Nu staat de sportcarrière voorop. Alles is gefocust op de Olympische spelen 2016 in Rio. Deelnemen belangrijker dan winnen? Vergeet het, dat is een fabeltje. Ik wil net zoals elke deelnemer winnen, een medaille behalen. Wat na Rio komt zien we wel maar de Olympische Spelen 2020 in Tokio zal ik niet halen. Wanneer ik definitief stop weet ik echt niet, heb er al 1000 maal aan gedacht. Wat na de sport? Geen idee. Enige activiteit in de sportbranche misschien. Events organiseren, columns schrijven, daar zie ik brood in. Meubels maken, leuke design spulletjes ontwerpen zou ik ook graag doen”. Evi was ooit het gezicht van een reclamecampagne voor melk. “Waarom niet, ik drink graag melk, echt waar. Pizza Hut deed me een reclamevoorstel, ik weigerde. Tia Hellebaut zei ja en ging met de pizza’s lopen. Koken doe ik graag maar niemand vraagt me voor keukenreclames. Evi van Acker, de Donald Muylle van de keukens, dat zou nogal wat zijn hé (lacht)”. Nog iets op je lever Evi? “Journalisten zijn enkel in het zeilen geïnteresseerd bij fenomenale prestaties. Daarom beantwoord ik persoonlijk elk bericht op mijn Facebookpagina. Dat ben ik verschuldigd aan liefhebbers van de zeilsport”.

 

Frans Van Damme

 

 

 Dit interview verscheen in De Streekkrant, regio groot Gent/Deinze, week 21/2015

Interview De Streekkrant: Joke van de Velde

‘Leven als een non is niets voor mij’

GENT Kan u het zich nog herinneren dat Joke van de Velde werd gekroond tot Miss België? Het mag dan wel dateren uit de tijd dat dieren konden spreken, datzelfde jaar nam ze ook deel aan Miss World en Miss Univers. Onlangs werd Joke verkozen tot meest sexy Bekende Vlaming. Een goede reden om haar de kleren van het lijf te vragen.

Haar naam met kleine v en d, laat enige adel vermoeden. Of niet soms? “Ooit was er eens iemand in mijn familie van adel, inclusief een eigen kasteel en wapenschild. Hij heeft er alles doorgedraaid. Niet erg, geld maakt niet gelukkig, het klinkt als een cliché maar het is wel zo. Teveel is nooit goed, te weinig ook niet, dat geldt voor alles”. Mooie herinneringen aan de kindertijd? “Geboren op 28 december, ja, lach maar, onnozele kindertjesdag. Als kleuter ging ik naar de nonnenschool in Melle maar leven als een non zou niets voor mij zijn. Ik was een laatbloeier, op m’n 16^e speelde ik nog met Barbiepoppen, op m’n 17^e kuste ik mijn 1^e vriendje”. Ze studeerde moderne talen-wetenschappen, volgde een specialisatie in Nederlands, Frans, Engels, Duits en volgde een opleiding als kleuterleidster. De biologische klok tikt, heeft Joke dan geen kinderwens? “Ik heb misschien wel te lang op de rem gestaan. Zodra ik te veel gevoelens voor iemand kreeg, nam ik afstand. Een man nemen om een kind te krijgen zou maar al te gek zijn. Een vent die lief vraagt of hij eens mag, daar kan ik niks mee aanvangen! Kandidaat lovers genoeg, de afgelopen jaren heb ik enkele relaties gehad, maar het zat nooit echt goed, ben er daarom niet mee naar buiten gekomen. Slechts 2 keer werd ik echt van m’n sokken geblazen. Een vreemde opscharrelen voor een vluggertje, dat heb ik nooit gedaan, ‘k mag er niet aan denken. Mannen zijn geen trofeeën voor mij, ook niet omgekeerd. Sentiment, vertrouwen, humor zijn van het allergrootste belang, ik stel me alleen open voor een relatie als het meer dan de moeite waard is. Ik weet het zeker, als een huwelijk niet lukt kan je beter uit elkaar gaan, blijven proberen heeft geen zin”.

Joke is naar eigen zeggen een optimistische realist die kiest voor boterkoekske als troetelnaampje en regelmatig bloed geeft. “Want elke druppel telt. Het doet super goed te beseffen dat ik met 400 ml bloeddonatie 3 mensen kan helpen”. Een brunette ook met lef, dat weten we dankzij haar rubriek 'Joke Durft' bij Q-music. In opdracht reed ze een rally, beklom een kathedraal en maakte een naaktselfie samen met Lesley-Ann Poppe. Ze zit duidelijk niet verlegen om enkele straffe stoten. Maar uit de kleren gaan ligt veel moeilijker. Ze wimpelde een aanbod van Playboy af, een dag van nationale rouw voor veel mannen. “Ondanks een aanbod met veel nullen voelde ik er mij niet goed bij. Dat sommigen het doen voor de kunstfoto's, dikke zever ja. Neen, ik heb niet geweigerd uit preutsheid of uit schaamte, wat anderen vinden, daar trek ik mij niet van aan. Voor iedereen goed doen is toch onmogelijk, maar naakt blijft een mens het meest kwetsbaar”.

Er mag al eens gelachen worden nietwaar. Op Q-music vertelt Joke van de Velde elke woensdag moppen. Het moest er van komen, die grappen werden gebundeld in het 'Jokes moppenboek'. Er zit een luister cd bij waarop Joke een aantal moppen heeft ingesproken. “Geloof het of niet, er werden al ruim 45000 exemplaren verkocht. Een goeie grap? Een Duitser, een Belg en een Hollander raken betrokken bij een kettingbotsing. I’m sorry zegt de Duitser. I’m sorry two zegt de Belg. I’m sorry three zegt de Hollander”.

Haar agenda staat meer dan behoorlijk vol met acts de presences, presentaties en public-relations opdrachten. Haar geheim? “Gewoon zijn, blijf naturel. Het klinkt misschien eigenaardig maar dan vergeten de mensen je minder vlug. Joggen is een uitlaatklep, dé oplossing voor mijn teveel aan energie. Ik kan het iedereen aanbevelen”. Als Joke ergens binnenkomt heeft dat dezelfde uitwerking als toen Maria in de grotten van Oostakker verscheen. Afspreken voor een interview met Joke blijft niet onopgemerkt. Fans willen met haar op de foto willen, geen probleem, ze laat het zich met de glimlach welgevallen. “Naast wie ik wel eens wil wakker worden? Tussen Philips Geubels en Jonas Van Geel. Zoals je kan merken, schoonheid is voor mij geen noodzaak, humor maakt meer indruk”. Zou haar veelbetekende knipoog in mijn richting echt zijn of een grap, ik lig er al nachten wakker van.

Frans Van Damme

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant editie groot Gent/Deinze, week 19/2015