Interview met de Gentse Schepen Christophe Peeters

‘Ik wil burgemeester worden’

GENT Schepen Christophe Peeters wil met iedereen van de pers praten maar enkel over onderwerpen gerelateerd aan zijn schepenambt. Om in deze feestmaand de stemming niet te bederven maakt hij voor ons een uitzondering. Een gesprek over het leven zoals het is, niet over centen en procenten.

De crisis en de bezuinigingen hebben overal toegeslagen, ook op het stadhuis. De ontvangst is hartelijk maar de schepen zet de tering naar de nering. Er wordt koffie aangeboden. Het blijkt een half kopje zo goed als koude koffie te zijn, een vergeten overschotje van de schepen. Hij weet wat delen is.

Als charmeoffensief feliciteren we Christophe met zijn gepland huwelijk in 2014. Het is geen schot in de roos alhoewel hij toch flink begint te blozen als een verliefde puber. “Om te beginnen komt dan nu een officiële mededeling: ik ga zeker niet trouwen dit jaar! Dat gerucht steekt de kop op maar ‘t is pertinent onwaar”. Verder wil hij over z’n Antwerpse fiancé weinig kwijt, dat is privé. “Wendy heeft voor mij gekozen, niet om in de belangstelling te staan”. Peeters is ondertussen gestopt met roken. “Het was een voorwaarde van m’n vriendin”. In Gent maakt Christophe mee de wetten, thuis is het blijkbaar Wendy.

Het leven is te kort om ongelukkig te zijn

“Mijn persoonlijk geluk quoteren komt overeen met 9 op 10. Het leven is veel te kort om ongelukkig te zijn. Bestaat eeuwige liefde? Het is niet evident maar best mogelijk. We gaan er alvast aan werken. Of ik alleen m’n plan kan trekken? Strijken, spaar me daar van. Koken lukt me vrij aardig maar Wendy kookt als de beste. Resultaat: ik ben op 1 jaar 6 kg. bijgekomen. Ik werk elke dag zo’n 14 uur maar de zondagavond is heilig. Gereserveerd voor vrienden, dan spelen we leuke spelletjes”. De schepen hecht veel belang aan zijn privacy. Likkebaardend durven we bijna niet te vragen welke spelletjes we ons hierbij mogen voorstellen. “Gewone gezelschapspelletjes. Kolonisten van Catan behoort daarbij tot de favorieten. In mijn schaarse vrije tijd verslind ik boeken en neem deel aan quizzen”. Christophe is de politiek ingerold maar wou als kind F16 piloot worden. “Helaas, hiervoor waren m’n ogen niet goed genoeg. Gelukkig heb ik op de politiek een klare kijk”.

Zwartgallige en verbitterde politici bestaan

Hij doet zijn werk ontzettend graag, het departement financiën heeft zijn voorkeur. Met niet gefundeerde uitlatingen krijg je hem op z’n paard. “Bij financiën heb je een zicht op alles. Voor wie houdt van cijfertjes blijft het boeiend, elke dag opnieuw. Enige ijdelheid en overtuigd zijn van jezelf is noodzakelijk”. Zijn er dan echt geen minpuntjes? “Jazeker, zwartgallige politici die verbitterd zijn. Sommigen maken eerst zelf rook om nadien te kunnen zeggen ‘waar rook is moet vuur zijn’. Die kunnen best een andere job zoeken. Ik kan niet door dezelfde deur met oneerlijke mensen die moedwillig te waarheid verdraaien. Gemeenteraadsleden die manipuleren kunnen niet rekenen op enig begrip van mijnentwege, daardoor komt het bloed in m’n keel. Ik ben niet rancuneus maar vertrouwen mag nooit geschonden worden”. Gelukkig zijn er nog de lollekes van Termont. “Tja, maar hij is dringend toe aan een nieuw repertoire. Als hij er eentje begint te vertellen weten we meestal het einde al”.

In een tijd dat het woord crisis in de media overheerst blijft Peeters naar eigen zeggen optimist en vooral realist. Pessimisme is kijken naar de werkelijkheid op korte termijn. Dat laat hij waarschijnlijk liever aan anderen over. “We zijn goed bezig. Onze welvaart is nog nooit zo groot geweest”.
Goede voornemens voor 2014? “Niet echt. k zie wel wat er op mij afkomt, wie er m’n pad kruist. Ik sta open voor alles. Misschien wel burgemeester worden! Maar daarvoor is het nog wat te vroeg zeker?” (lacht).

Handenvrij winkelen

Als 20-jarige kwam Christophe Peeters in de gemeenteraad, toen het jongste raadslid ooit. Sommigen durven zelfs te spreken van de mooiste ooit. Zijn politieke loopbaan schoot als een flipperbal vooruit. Schepen van Financiën, Feestelijkheden, Middenstand en Innovatie is meer dan een voltijdse job. “Verantwoordelijkheid nemen, open staan, luisteren, uitleggen waarom iets niet kan, zo werkt de nieuwe politieke cultuur”. De Gentse feesten vallen onder zijn bevoegdheid. “Het is een evenwichtsoefening tussen leven, wonen, werken en plezier maken. Ik gun iedereen z’n boterham maar zonder miserie voor anderen. De feesten zijn meer dan drinken alleen”. Al gedacht aan een alcoholverbod ‘s morgens? “Dat is niet realistisch. Dan mag het champagnebuffet in een hotel ook niet meer. Elke cafébaas heeft een eigen verantwoordelijkheid, hij moeten z’n klanten onder controle houden”. Aan het hertekenen van de Gentse Feesten wordt ondertussen hard gewerkt. “In de namiddag gebeurt te weinig. Mensen lopen doelloos door de stad. Daar moeten we meer op focussen. Een vrij podium lijkt me een goed idee”.

Antwerpen wil de winkels op zondag open. Gent ook! “Het is onjuist dat wij in de voetsporen van Antwerpen treden. Onze aanvraag is al lang ingediend, wij waren de eerste. We willen zelfs verder gaan en bestuderen het idee van ‘handenvrij winkelen’. Stadsdistributie is de toekomst”. Christophe verduidelijkt: “Koop bij de Gentse middenstand en laat je pakjes in de winkel achter. Neem op het einde van je dagje shoppen het openbaar vervoer naar een park & ride parking. Daar wachten niet enkel je auto maar ook al je boodschappen. Of we leveren alles netjes aan huis binnen de 2 dagen. We denken niet grootstedelijk genoeg. We mogen gerust meer ambitie hebben. Ook frequent en vlot openbaar vervoer is noodzakelijk. Ik geef het grif toe, dat kan veel beter”.
Zelfs voor een schepen van feestelijkheden is elke dag niet altijd een feest. Ook Christophe weet dat er een tijd komt om noodgedwongen het hedendaagse met het eeuwige te ruilen. “Het leven is nu eenmaal eindig”. Hij is erg vooruitziend. “Mijn medewerkers, vrienden en familie weten hoe ik m’n begrafenis wil geregisseerd zien, dat is min of meer geregeld. Schrik van de dood heb ik niet, wel van sterven en afzien. Vechten tegen ziektes lijkt vreselijk”. Gelukkig is het leven als zeilen. Ook met tegenwind kan men vooruit gaan. “Na ons is het definitief gedaan. Dat is spijtig want ik zou willen weten hoe het leven na mij verder gaat, wat ik niet heb mogen meemaken”. Maar voor alle zekerheid kunnen we toch maar beter hier en nu plezier maken. Op 12 januari staan op het St. Baafsplein 30.000 gratis drankjes (of zowat 6000 liter) klaar tijdens de  jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Allen daarheen.

Frans Van Damme

 Dit interview verscheen in De Streekkrant stadseditie Gent & Rand - week 01/2014

 

 

 

Interview met WALTER BAELE

De 1001 gezichten van Walter Baele

‘Ik wil geen Lesley Ann Poppe zijn’

GENT Het zijn topjaren voor Walter Baele. Dankzij het VTM-programma ‘Tegen de Sterren op’ staat hij volop in de belangstelling. Alsof we leven in een fantasiewereld parodieert hij met veel bravoure bekende personages en creëert nieuwe typetjes. Een gesprek met de man die z’n volk leerde lachen.

Het publiek kan er blijkbaar nooit genoeg van krijgen. Walter Baele staat precies een kwarteeuw op de planken. “Ik ben een gelukkig man” glundert Walter. “Heb professioneel meer gekregen dan ik ooit had durven dromen. Bij de VRT was het personage Rosa een topper, gevolgd door het programma Brussel Nieuwstraat”. Een boost kreeg de carrière met ‘Tegen de sterren op’ waarvan net de opnames voor het 4^e seizoen werden afgerond. Veel wil hij er niet over kwijt maar enige aandringen  helpt. We mogen ons verwachten aan een nieuwe imitatie: Kristien Hemmerechts.    Baele als Koning Filip werd ondertussen een hype. “Ik had aanvankelijk aan de VRT voorgesteld om Filip, toen nog als prins, te parodiëren. Het voorstel werd toen afgewezen”. VTM hapte toe.

Burgemeester Termont is te dik

Veel heeft Walter niet nodig om zich te transformeren, al lukt het niet altijd. “Niet elk typetjes is gemakkelijk” verduidelijkt hij. “Ik slaag er niet in de stem van Frank Deboosere te imiteren. Want van die stem is geen hoek af. Er is niks speciaals aan. Kardinaal Danneels staat op m’n verlanglijstje. Burgemeester Termont lijkt me een dankbare prooi maar beiden zijn te dik. Of ik te mager, ’t is maar hoe je het bekijkt”. Premier Elio Di Rupo is very hot en dus een dankbaar personage om te spelen. Succes verzekerd, zoals tijdens de Gentse 6-daagse. “Ik mocht het publiek toespreken als Elio Di Rupo. Een uniek spektakel in mijn analen”. Smaken verschillen, niet elke woordspelling is voor iedereen geslaagd. “Politiek en een zesdaagse hebben veel gemeen” volgens Baele. “Politiek is ook een afvallingskoers, behalve dan voor Maggie De Block”. Z’n performance werd gesmaakt in het Gentse Kuipje. Baele kreeg de metier met de paplepel ingegeven. Grootvader trok van café naar café om te entertainen. Walter reist van zaal tot zaal met ‘Het leven zoals het zeker niet is’. Z’n 11^e avondvullende show situeert zich in Mariakerke, met dank aan beelden afkomstig van Google Street View. Als geen ander zet hij nieuwe typetjes neer maar natuurlijk voert hij ook imitaties op uit ‘Tegen de sterren’.

Optreden voor een lege zaal

Overal volle zalen maar het is ooit anders geweest. “Echt waar, ooit heb ik opgetreden voor een lege zaal. Niemand kwam opdagen. De organisator was een aimabel man. Hij en z’n caissière gingen als enigen in de zaal zitten. Gelukkig werd m’n volle gage nadien correct uitbetaald. Ik ben altijd in mezelf blijven geloven, liet me nooit ontgoochelen, was zeker dat het ooit zou lukken”. Kunnen we binnenkort Baele als Koning Filip verwachten op allerhande pensenkermissen? “Onmogelijk! De grime duurt ruim 4 uur en is peperduur. Er zijn afspraken met VTM en de cast. We willen met onze typetjes zuinig omspringen, zeker niet uitmelken. Dus geen reclame voor bakboter, keukens of electro”.
In het echte leven is Walter eigenlijk een vrij onopvallende figuur, een grijze muis. Maar zelfs zonder ziekenfondsbrilletje, pruik, plaksnor of schmink wordt hij op straat herkend. “Als mensen me aanspreken is dat als teken van erkenning. Ik voel me geen bekende Vlaming, ik wil geen Lesley Ann Poppe of een Sam Gooris zijn. Ik ben op privacy gesteld, ben serieus en graag alleen. Een beetje een eenzaat, geen tafelspringer en niet materialistisch ingesteld”.  

Succes is geen toevalstreffer

Walter Baele (49) zal je nooit zien opduiken in de boekskes met een of ander ranzig verhaal. Journalisten stellen hem altijd dezelfde vragen. “Ben blij dat jij eens uit een ander vaatje tapt” vertrouwt hij me toe. “Een interview voorbereiden is blijkbaar niet meer van deze tijd. Weet je wat de 1e vraag meestal is? ‘En Walter, vertel eens iets over je show’. Dan heb ik altijd zo zin om te antwoorden: ‘Stel jij nu maar eens een zinnige vraag’.

Hij deed een vakantiejob als aanvuller in de GB maar werd al na een week bedankt voor bewezen diensten. Aan werken in een tapijtfabriek hield hij syatiek over. Hij werd, net als vader, onderwijzer in een lagere school. Echt boeiend was dat niet en hij trok de deur van de klas vrij vlug definitief achter zich dicht. Moeder stond niet te springen van blijdschap maar zijn besluit stond vast om verder door het leven gaan als komiek. “Waarschijnlijk bleef ik daardoor gespaard van een midlifecrisis. Helemaal alleen op scène staan, dat was mijn keuze. Het zit in de familie, wij houden niet van kuddegeest, dat opgefokte Jupilergevoel is niet aan ons besteed”.
Walter is ernstig met zijn vak bezig. Succes is geen toevalstreffer. Hij weet wat humor is en schreef er zelfs een boek over dat nu in de boekhandel ligt: ‘Humor volgens Walter Baele’. “Hierin staat te lezen wat men zou moeten weten over humor. Ook wat ik niet grappig vindt. De lezers kunnen het er mee eens zijn of oneens. Dat is het leuke aan humor. Les goût et les couleurs, wat de ene grappig vindt is voor een ander tenenkrullend”. Humor is subjectief. Een succesformule of kant-en-klaar tips bestaat hiervoor niet. “Een eenvoudig, simpel en doeltreffend adagio: werk hard en gedisciplineerd. Niemand zit op jou te wachten, neem zelf initiatief. Kom af met goede ideeën in plaats van met vlotte praatjes. De showbizz heeft al genoeg gefrustreerden”.
“Mijn heimat is Vlaanderen maar Gent heb ik echt in het hart gesloten. Mijn favoriete typetje is Martin Rigolle uit Mariakerke. Gentenaars zijn plezante mensen met een goed gevoel voor enig sarcasme. Iemand omschreef mijn humor als typisch Gents. Als ik met Gentenaars samen ben moet ik altijd lachen”. Wellicht zijn z’n roots hiervan de oorzaak, vader was een Gentenaar. “Het is niet moeilijk, ’t is gemakkelijk” volgens Walter. “Humor waarmee men niet lacht is slechte humor. Probeer vernieuwend te zijn en stop tijdig. Pijnlijk zijn de talrijke humorgepensioneerden die na een succesvolle loopbaan nog wat shoppen in televisiepanels”.
Walter leerde op 2 augustus 1988 zijn vrouw kennen. Op 29 oktober 1988 traden ze in het huwelijk. “Ik ben altijd ne rappe geweest. Het ging zo snel dat iedereen dacht dat het een grap was. Gevolg: een  huwelijksfeest met erg weinig mensen. Zalig!”.

(FRVD)

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant regio groot Gent - week 52/2013

 

 

                                                 

GENT Free Souffriau is van geen kleintje vervaard. Ze veroverde kinderharten maar trok gelukkig regelmatig haar Mega Mindy-pakje uit om een fenomenaal zangtalent te etaleren. Diep onder de indruk van haar nieuwste cd willen we meer weten over deze superheldin.

Mega Mindy is zo artificieel, maar Free Souffriau is eerlijk, echt, puur, onvervalst en weet wat ze wil. “Jazeker, ik ben een zelfstandige vrouw. Misschien, heel af en toe,  zelfs een tikkeltje dominant. Heb altijd graag mijn goesting gedaan en ben soms koppig. Kan m’n ongelijk moeilijk toegeven en draag thuis de broek. Maar voor de rest valt het best mee hoor”. (lacht).

Haar voorliefde voor nummers van Ann Christy is bekend maar ze neemt met evenveel bravoure, ‘Hard Times’ van The Scabs onder handen. Op de nieuwe cd ‘Het Collectief Geheugen’ staan hedendaagse versies van Nederlandse en Franse nummers. Liedjes van haar idolen zoals Boudewijn De Groot, Liesbeth List, Françoise Hardy en Stef Bos. “Kiezen was erg moeilijk, er zijn al zoveel prachtige songs uitgebracht” vertelt Free. “Ik wou niet zomaar covers brengen maar er echt iets mee doen, er een eigen bijdrage aan leveren”. Daar is Free door toedoen van producer Jeroen Swinnen (o.m. DAAN) wonderwel in geslaagd. “De selectie werd uiteindelijk gemaakt op het buikgevoel. Mijn favoriete nummers veranderen elke dag  volgens de sfeer van het moment. Liedjes moeten een gevoel oproepen, iets te vertellen hebben. Teksten zijn een absolute prioriteit.” Nederlandstalig graag maar Free adoreert ook de taal van Molière. “Er zijn ontelbare Franse chansons waar ik van wakker lig. Een goed nummer blijft een goed nummer, wat je er ook mee doet. Weet je wat ik zo jammer vindt? Dat ik zelf geen muziek kan schrijven, dat talent heb ik helaas niet”.
Free verloor niet enkel haar hart aan de muziek…. maar ook aan componist, producer en Buffalofan Miguel Wiels. “Neen, ’t was geen liefde op het 1^e zicht. Het heeft efkes geduurd voor de vlam oversloeg maar enige kriebels waren er al bij onze 1^e ontmoeting. Miguel is altijd erg grappig, ik ben gevallen voor z’n humor. Hij is mijn man, mijn vriend, mijn lief, noem het zoals je wil. Ik ben gecharmeerd van elk mopje dat hij vertelt, moet er altijd zo wreed om lachen”.
Het leven is niet altijd glitter, glamour en charme. Door de jaren heen ben ik egoïstischer geworden. Ik denk nu vaker eerst aan mezelf, heb geleerd om neen te zeggen en ben assertiever geworden”. Souffriau probeert het geluk te grijpen. Genieten, ook van kleine dingen, maakt haar content. Ze heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. “Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan, wel hard gewerkt”.
Bijna een nieuw jaar. Daar horen goede voornemens, dansen en schransen, wensen en cadeautjes bij. “We hebben enkele oprecht goede vrienden, 4 koppels, muzikanten van m’n band waarmee we lief en leed delen. De overgang van oud naar nieuw vieren we samen volgens een vast stramien. Thuis, gezellig kletsen, drankje erbij, hapjes, lekker eten, muziek beluisteren. Zonder chique, gewoon in pyjama. Zo’n eindejaarsfeestje bij ons thuis duurt 3 dagen, in onze eigen cocoon, zonder buiten te komen. Super toch”. Wat zijn de wensen voor 2014 ? “Het is misschien een cliché maar wat echt telt is een goede gezondheid, m’n  lieve man, 2 schatten van kinderen en enkele goede vrienden. Oh ja, ook nog goede verkoopscijfers voor de nieuwe cd”.
k verlaat Free met een goed gevoel, kijk in mijn glazen bol en weet het zeker: al haar wensen komen uit!

Het nieuwe album

Het nieuwe album ‘Het Collectief Geheugen’ van Free Souffriau ligt nu in de winkel. Het laatste jaar rijpte de droom om een aantal Vlaamse, Nederlandse en Franse parels waar Free van houdt onder handen te nemen. Het resultaat is verbazingwekkende top klasse.

Luisteren naar haar 3e album is net als instappen, zich vastgespen en volop genieten in een rollercoaster. Alle songs kregen een eigen hedendaagse sound waardoor ze fris en actueel klinken zonder hun originele ziel te verliezen. “Ik heb in het verleden soms dingen veel te lang laten liggen uit onzekerheid. Dat is nu voorbij. Nu worden dromen werkelijkheid” vertelt Free. “Of ik vroeger vergissingen heb gemaakt en spijt heb? Neen, ik heb nooit spijt, van niets. Kijk niet bedroefd achterom want wat voorbij is dat is voorbij. Daar kan men niets meer aan veranderen. Kijk vooruit, de toekomst lacht ons toe”. Vandaar waarschijnlijk dat als single track uit haar nieuwste cd werd gekozen voor ‘Heb het leven lief’. “Iedereen stelt zich wel eens belangrijke vragen in het leven. Maar ik heb niet te klagen. Ik geef veel van mezelf, professioneel maar ook in de liefde. Maar krijg er ook zoveel voor terug. De balans in perfect in evenwicht”.
Is Free in het gezin de superheldin Mega Mindy? “Ik doe thuis gewoon, net zoals elke andere mama die ook niet alles weet en kan”. Plannen voor de toekomst? “Niet echt. Plannen maken resulteert dikwijls alleen maar in teleurstelling en ontgoochelingen. Maar als de kans zich mocht voordoen dan ambieer ik wel een job bij de radio. Programma’s presenteren lijkt me wel wat”. Free mag zichzelf gerust bescheiden noemen. Ze vindt zichzelf niet zo speciaal. “Ik mag dingen doen die ik plezant vind, plezier daarmee mensen en wordt er nog voor betaald ook”.
Nog meer goed nieuws: de theatertour rond dit album ‘Het collectief geheugen’ gaat van start vanaf september 2014.

De kerstconcerten van Free

 

Wie Kerstmis in het hart draagt kan zich door de stem van Free laten verwennen tijdens kerstconcerten. Samen met 3 andere zangstemmen en haar man Miguel Wiels achter de piano brengt ze kerstklassiekers met een knipoog. “We treden op in een kerk of kapel. De akoestiek is er prima en in zo’n gebouw hangt een bijzondere sfeer. We brengen zachte kerstmelodieën en zorgen voor een komische noot”. Souffriau acteert in musicals maar als ze zing komt de echte Free tot leven. “Ik geef me dan helemaal bloot. Ik kan niet zingen zonder er heel mijn hart in te leggen”. Haar nieuwste album wordt gegarandeerd een topper onder de kerstboom. Souffriau wil de jonge generatie laten horen dat er goede Nederlandstalige muziek bestaat.

(FRVD)

 

Dit interview verscheen in DE Streekkrant - editie Gent stad - week 51/2013

Interview met ALAIN REMUE - Cel Vermiste Personen

‘Elk lijk went, behalve dat van een dood kind’

GENT Als Alain Remue te zien is op televisie is het gegarandeerd miserie, miserie! Sinds 1995 is hij het gezicht van de Cel Vermiste Personen. Beroepshalve voorturend geconfronteerd worden met verdwijningen en de dood, er zijn leukere jobs te bedenken. Een man zo koud als een ijzeren hekken of een aaibare, sentimentele flik?

Daar waar iemand verdwijnt komt Alain Remue in beeld. Is de wereld een mallemolen van tragiek, rottigheid en verschrikking? Kan iemand gewoon worden aan gruwel en ellende? “Verdwijningen zijn van alle tijden. Ze bestonden vroeger en zullen altijd blijven bestaan. Het grote verschil maakt de media. In onze moderne maatschappij komt alles vlugger in de openbaarheid, elk fenomeen wordt door de pers uitvergroot. Niet elk dossier loopt slecht af, al is de lijst met opmerkelijke verdwijningen pijnlijk lang”. Er komen elke dag 2 à 3 nieuwe dossiers bij. Niet altijd verdachte verdwijningen. Ook  zelfdodingen of dossiers over alzheimer patiënten die verloren lopen komen bij Alain terecht. Het totale oplossingspercentage bedraagt 96,50 %. “Dankzij onze expertise, al kunnen we een beetje geluk best gebruiken. Er zijn ook parameters en ons buikgevoel”. Zoals ? “Als een moeder verdwijnt zonder haar kind is dat verdacht. Een moeder laat een kind nooit achter. En water is miserie. Een fiets terugvinden ergens aan de rand van de Schelde laat een slechte afloop vermoeden ”. Zowat 726 dossiers zijn cold cases, niet opgelost. “Niet allemaal onrustwekkende verdwijningen. Ik ben overtuigd dat een niet onaardig aantal hun verdwijning hebben geënsceneerd en nu ergens onder de palmbomen liggen”. Een mens zou bijna denken dat het bij de Cel Vermiste Personen koele kikkers zijn, zonder emotie. Niets is minder waar. “Als de dood je niets doet ben je bij ons niet aan het goede adres. Ik dacht van staal te zijn, een olifantenvel te hebben tot iemand het leven liet tijdens het duiken op zoek naar een vermist kind. Dat heeft me emotioneel en fysiek erg veranderd”. Enkele maanden na het tragisch ongeval begon Alain al z’n haar te verliezen als gevolg van een posttraumatische stress. “Onze groep bestaat uit 15 mensen. Collega’s met een (h)echte band, een groep vrienden onder elkaar. We dragen zorg voor elkaar. Ik ben meer met de collega’s op stap dan met m’n vrouw. Gelukkig is mijn echtgenote een crème van een vrouw. Ik prijs me gelukkig, ’t is geen zaag (lacht). Ze begrijpt maar al te goed dat ik geen nine to five job heb”.

Het is geen werk, het is passie

Dood of levend iemand terugvinden, maakt dat enige verschil bij de verwerking? “Ik heb in mijn beroep geleerd om open en eerlijk te communiceren. Je mag mensen nooit valse hoop geven. Slecht nieuws is dikwijls beter dan helemaal geen nieuws. Verder leven zonder te weten wat er is gebeurd, dat is voor iedereen verschrikkelijk, onmenselijk om dragen. Ouders begraven nog liever hun kind dan nooit te weten wat er met hun verdwenen kind is gebeurd. Voor ons is ‘vinden’ het belangrijkste. Het is geen werk, het is een passie. We zijn geen robots, geen macho’s maar elk lijk went, behalve dat van een dood kind. In ons beroep is ellende altijd heel dichtbij”. Laat 18 jaar lang op zoek gaan naar vermiste personen sporen na? “Na een zaak de knop omdraaien, ventileren is belangrijk. Na afloop debriefen , met de collega’s frieten gaan eten en een glas drinken, het helpt. Anders houdt een mens het niet vol. We dragen een denkbeeldige rugzak. Elke dag komt er een beetje ballast bij. Plots zit ge op je gat, de rugzak is vol, het werd te zwaar. Het klinkt misschien raar, maar dode mensen scheppen bij ons een band”.

Paranormalen die geld vragen zijn oplichters

‘Verdwenen’, een woord dat voor velen het begin aankondigt van een nachtmerrie. De Cel Vermiste Personen, het steunpunt van de Federale Politie, houdt zich bezig met onrustwekkende verdwijningen, identificatie van niet-geïdentificeerde lichamen en/of lichaamsdelen en de identificatie van mensen met geheugenverlies. Spreek Alain Remue vooral niet over helderzienden, waarzeggers en pendelroedelopers of andere paranormalen. “Allemaal bullshit. Die pippo’s zorgen voor extra werklast en geven mensen valse hoop. Bij een verdwijning krijgen we dikwijls dozen vol waardeloze tips binnen. Geen enkele komt nog in geen 1000 jaar in de buurt van een mogelijke oplossing.  Misschien hebben sommigen goede bedoelingen, geloven ze in zichzelf maar hun voorspellingen zijn onbruikbaar. Wie voor z’n diensten geld vraagt is een oplichter”. Alain loopt rood aan als we het hebben over seksuele roofdieren die een heel land de rillingen over de rug doen lopen door kinderen te ontvoeren en te misbruiken. “Van kinderen blijf je af. Daders van kindermisbruik voelen zichzelf slachtoffer, hebben enkel spijt dat ze zijn opgepakt. Snoodaards die zich vergrijpen aan kinderen zijn niet ziek! Neen, ze zijn gestoord. Ik geloof niet in hun genezing, het zijn meestal recidivisten. Opsluiten voor eeuwig en altijd is mijn persoonlijke overtuiging. Al zal die uitspraak mij niet door iedereen in dank worden afgenomen”. Gelukkig is het niet altijd kommer en kwel bij de Cel Vermiste Personen. Een man met een groot libido kwam thuis niet opdagen, z’n eega  deed aangifte en onze machinerie kwam op gang. Uren later krijgen we melding dat iemand een hartaanval had gekregen in een SM-club. De kerel die we daar vonden, nog met z’n latexpakje aan en alle attributen bij de hand, bleek toch wel de vermiste te zijn zeker. Ga dat maar eens uitleggen aan z’n vrouw”.

 

Wat doe je bij een verdwijning?

Enige praktische tips van ervaringsdeskundige Alain Remue kunnen nu net het verschil maken voor een goede afloop. Wanneer het om een onrustwekkende situatie gaat, geen 24 uur wachten om de politie te verwittigen. Wanneer kleine kinderen verdwijnen neem dan zeker direct contact op met de politie. Ook bij andere verdwijningen kan je best zo snel mogelijk de lokale politie contacteren en aangifte doen. Het wordt onrustwekkend wanneer iemand volledig in tegenspraak handelt met z’n normale levenswandel. Bijvoorbeeld een kind dat, tegen zijn of haar gewoonte in, veel te laat thuis komt van school of een bejaarde persoon die veel te lang weg blijft na een korte wandeling. Het is de lokale politie die, indien nodig, de hulp inroept van de Cel Vermiste Personen. Heb vertrouwen, hou moed. Niemand heeft meer respect voor leven en dood dan het team van Alain Remue.

 

(FRVD)

 

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent - week 50/2013

 

 

 

 

Interview HOMO TURISTICUS Jan Matthys

“Ik Heb premier Di Rupo gekust’

GENT De Gentse fotograaf Jan Matthys (39) kan gerust spreken van een blitz carrière als Bekende Vlaming. Als Homo Turisticus staat hij hoog genoteerd op de populariteitsbarometer van bekende gezichten. Waarom hij wel en ik niet, dat steekt! Een gesprek brengt misschien enige opheldering.

Het begon met zijn passages op televisie als Homo Turisticus in het alternatieve Vier reisprogramma ‘Is ’t nog ver’. Het werd een kijkcijferkanon en z’n typetje werd zowat een cultfiguur. Daarna kwam Jan plots te voorschijn in De Slimste Mens, gaf gestalte aan de ‘Homo Festivalicus’, kroop nadien in de huid van Reporter Wout voor een campagne van het Agentschap Natuur en Bos. En nu nog steeds best genietbaar elke donderdag op Vier tijdens het programma ‘De ideale wereld’. Gezamenlijk kenmerk: het sappige gekuiste Gents en enige naïviteit. Een mens zou bijna denken dat Jan het nog geestig vindt om door het leven te gaan als een overjarige padvinder. “Tja, zo had ik het nog niet bekeken. Het karakter van de Homo Turisticus leunt dicht aan bij dat van mij. Wel flink uitvergroot. Het typetje komt in feite dicht in de buurt van een 15-jarige puber met het hyperactief taaltje van volzinnen. Ik kan er veel humor in kwijt. En mijn snor is geen gimmick, zo loop ik altijd rond'. In een sfeer van camaraderie en niet gespeend van humor vertelt Jan honderduit. Het personage Homo Turisticus werd jaren geleden bedacht door Matthys en zijn kompaan Hans Buysse. “Het dook de eerste keer op in een pilootaflevering van een jeugdprogramma dat er nadien nooit is gekomen. In 2007 maakte ik promofilmpjes voor de SP verkiezingscampagne. De partij haalde toen een erg slechte verkiezingsuitslag, ’t was niet fameus. Of het aan mij heeft gelegen heb ik nooit kunnen achterhalen.  Maar ik heb me toen wel wreed  goed geamuseerd, mocht Johan Vande Lanotte knuffelen en heb zelfs Di Rupo gekust, l’ homme de mon coeur” (lacht). Jan is behoedzaam voor persverstikking. Bovenmatige aandacht is nergens goed voor. Met z’n bekendheid valt best te leven. “De mensen herkennen me maar doen niet vervelend. Hooguit  willen ze met mij op de foto. Best leuk, maar na enkele tientallen foto’s heb ik er wel genoeg van. Zeker als ze wat teveel gedronken hebben want dan wordt het meestal ambetant. Een bekende kop hebben vleit me maar geeft altijd een beetje een vreemd gevoel”. Nog nooit lastig gevallen door fans? “Neen, eigenlijk niets bijzonder. Eenmaal, bij het skydiven werd ik in de ballen geknepen door een al te enthousiaste fan. Mijn vriendin had het toch wel gezien zeker. Amaai, die knijpster heeft daar nu toch een oplawaai van haar gekregen”.

Jan fopt graag, is goedhartig en sociaal, vindt oudere mensen en kinderen interessant en hoopt op een ideale wereld vol gelijkheid. “Want we leven in Europa boven onze stand. Ja, ’t is crisis, dat voelen we toch allemaal. Vroeger werden we beter betaald. Een snabbel is best welkom, niet voor de poen alles en nog wat aannemen, er zijn grenzen”.
We kunnen er niet omheen: cupido. “Ik heb sedert 1 jaar een vriendin. Super, fantastisch, geweldig en nog veel meer superlatieven voor al die dagen van geluk samen. En heb er een schoonmoeder uit de duizend bij gekregen. Een actieve madame vol charisma die weet wat ze wil. Wat ben ik toch met m’n gat in de boter gevallen”.
Ruim 17.000 ‘vindt ik leuks’ op de Facebook pagina van de Homo Turisticus. Jan Matthys moet tevreden zijn met 1250 vrienden. “Zowat alle reacties zijn unaniem positief. Zelfs op Twitter, toch wel het forum bij uitstek voor verzuurde mensen.
Laat ze maar hun gal spuwen, met kritiek heb ik geen moeite. Van kritiek kan men leren en beter worden”.

De Gentse Feesten: een bende getatoeëerde macho’s

Jan Matthys is een kind van de Dampoort. De ouders van Jan hadden er 43 jaar lang het succesvolle restaurant Scala. Waar eters verwend en getrakteerd werden op allerlei gekkigheid: opeens viel de luster tot juist boven de tafel naar beneden, je kreeg het aperitief via een infuus, de tafels zakten scheef, de patron kwam de rekening brengen met een tweeloop! Pure nostalgie waaraan Jan met pretoogjes terugdenkt.  “Wat begon als een frituur van m’n grootouders groeide uit tot een eettent die tot ver buiten Gent bekendheid verwierf. In de zomer van 2005 sloot men definitief de deur. Het was mooi maar genoeg geweest, tijd voor het pensioen. Vader heeft niet lang kunnen genieten van de welverdiende rust, hij overleed enkele jaren later. Moeder werd ernstig ziek”. Het restaurant overnemen was voor Jan geen optie maar hij volgde toch een opleiding als kok. “Wat eten betreft ben ik een big spender. Thuis uitgebreid en culinair koken is mijn passie. Geen gewone kost, ’t mag iets meer zijn. Zoals gisteren: hindengebraad, crème van spruitjes en boschampignons. De afwas is minder plezant”. Een andere hobby: saxofoon. Hij volgde 2 jaar conservatorium en speelt nu bij de bigband ‘t Mouvement. “Voor de fun want om professional te worden ben ik te laat begonnen en heb te weinig talent”. Hij is geen freak van een avondje stappen. Al moest hij als Homo Festivalicus naar de Gentse Feesten! Zijn uitspraak als: ’t is hier precies een bende getatoeëerde macho’s’ werd hem niet eens kwalijk genomen, zo’n typetje mag zich wat permitteren.

Fotograaf, kok, muzikant, acteur en BV, zo’n zoon wenst elke moeder. Het lijkt wel of iedereen zo’n kerel wil als schoonzoon. Is er geen enkel akkefietje? “Roken, 1 pakje per dag. Wel de ambitie om te stoppen, al meermaals geprobeerd, maar ’t lukt niet”. Hij biedt me bij het afscheid een glas wijn aan. Toffe gast, die Jan.

De lens van Jan

Jan Matthys richtte samen met zijn jeugdvriend Mich Van den Berghe fotostudio Edelweiss op, actief in de creatieve- en reclamefotografie. Vooral gespecialiseerd in people-photography: complexe theatrale scènes, portretfotografie en reportage. “We beschikken over een volledig uitgeruste digitale studio en werken voor reclamebureaus, magazines, culturele instellingen en particulieren. Vaak zijn we betrokken bij het hele creatieve proces van concept over productie, casting en styling tot postproductie”. Noem het gerust eigenzinnige fotografie in de vreemde wereld van Studio Edelweiss. Elke foto is een nieuwe uitdaging, elk thema’s krijgt een frisse invulling. In elk onverwacht moment schuilt een sublieme foto.
Jan heeft niet te klagen want wat is er leuker dan met een onbevangen blik op de wereld betaald te worden om te doen wat je graag doet!

(FRVD)
Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand - week 48/2013   

Interview met actrice KATRIEN DEVOS

ACTRICE KATRIEN DE VOS

 “Ik heb ze nog alle vijf op een rij”

GENT Precies 30 jaar geleden ging ik in het legendarische Gentse theater Arena kijken naar ‘Devos los’, het soloprogramma van actrice Katrien Devos. Ondertussen zat Katrien niet stil en speelde een opmerkelijk palmares bij elkaar. Het eerste echte interview in lange tijd.

Ze was te zien in theaterproducties, films, televisieseries, reclamespots en doceerde Toneel. Bij menig toneelliefhebber kon de dag niet meer stuk toen bekend werd dat Devos binnenkort een reverence zal maken in Theater Scala. Succes gegarandeerd want een vos verleert z’n streken niet.

Een vrouw die klare taal spreekt en een journalist met eelt op z’n ziel. Een gewaagde combinatie. De weg naar het interview was dan ook hobbelig maar uiteindelijk viel alles netjes in de plooi. Katrien is zuinig in de omgang met persmensen. Googelen levert echt niets op, geen Facebookpagina, zelfs van Wikipedia wordt een mens niets wijzer. Misschien slechte herinneringen aan de boekskes? “Het grote pulpgebeuren noem ik het. Sommige bladen rukken alles uit hun context, meestal gewoon uit luiheid. De lezers en mijn publiek zijn absoluut niet dom. Ik aanzie iedereen als volwaardig en wil geen babytaal spreken. Trouwens, ik voel me helemaal geen BV. Wil geen Blinde Vink zijn, sta met beide benen op de grond, heb geen vedetteallures, probeer me nederig op te stellen, niet de show te stelen. Ik ga zelden naar recepties of feestjes. Mij zal je zelden zien bij premières of ander pulpgebeuren. Als acteur moet men zichzelf relativeren. Mijn carrière ging ook niet altijd over rozen, soms was het ook vallen en opstaan. Uit z’n eigen fouten leert men het best”.

“Mijn jeugd begon slecht”

Voor een leuk familiefeestjes is Katrien altijd te vinden, voor vrienden wil ze graag tijd vrijmaken. Als kind had ze reeds een heuse ‘verkleedkoffer’ op zolder, de feestjes thuis waren memorabel. “Ik heb een mooie jeugd gehad. Al begon het slecht. Toen ik anderhalf jaar was stierf papa. Grootvader werd met glans m’n vaderfiguur. Mama was een fantastische vrouw, die mij een zeker vrijheid gaf. Studeren aan het conservatorium was geen enkel probleem. We kwamen zelfs van Tielt naar Gent wonen, heb dus zelf nooit op kot gezeten”.

Geëmancipeerd zonder het predicaat feministe komt Katrien op voor de vrouw. Vrouwen aan de haard en mannen aan de toog het is niet meer van deze tijd. “Al van tijdens mijn schooltijd ben ik kritisch, stel vragen, wil weten waarom, ben mondig, kom op voor mezelf. Bekijk het leven van de positieve kant, ook als het minder goed gaat. Ik wil de kinderlijke verwondering in mij wakker houden, wil kijken en luisteren naar mensen alsof ik alles hoor voor de eerste keer”. Een gouden hart dus die met iedereen door dezelfde deur kan? “Bah neen, met mijn volume kan ik met niemand door dezelfde deur” lacht Katrien. “De onverdraagzaamheid in de wereld, waar gaat dat naartoe? Het lijkt wel of mensen elkaar niet meer kunnen uitstaan. Altijd dezelfde stommiteiten uithalen, niets leren uit wat men meemaakt, anderen de schuld geven van z’n eigen miserie, misplaatste pretentie, oppervlakkigheid, een leven zonder inhoud, de nouveau riche mentaliteit maakt me kwaad”.

Kortingsbonnetjes knippen

Devos let op de kleintjes, rekent euro’s nog om in oude Belgische franken. “Ik ben vrijgevig voor mensen die me omringen. Het is beter te geven dan te ontvangen zei de boxeur. Voor mezelf ben ik echter geen big spender. Mijn auto zal rijden tot het ogenblik dat deze definitief de geest geeft. Outlet stores en kringloopwinkels hebben aan mij een goede klant. Ik ben een echte kortingbonnetjesknipper. Hierdoor geld sparen geeft me een goed gevoel. Waarom meer betalen als het voor minder ook kan. Ik heb ze nog alle vijf op een rij!”. Waar hebben we dat nog gehoord?

 

Komedie is een serieuze zaak

In de Britse komische televisieserie ‘Keeping Up Appearances’ moet Hyacint Bucket (zeg maar Bouquet) zich in de meest rare bochten wringen. Ze doet er alles om tot de hogere kringen te behoren, gaat prat op haar dinertjes bij kaarslicht en grossiert graag met rijkdom die er helemaal niet is. Het is een komedie met een eeuwigheidswaarde. Spitse dialogen, weergaloze acteerprestaties en fantastische personages met trekjes en typische zinnetjes die zich genesteld hebben in het collectieve geheugen.

Met Katrien Devos in de hoofdrol kon Theater Scala voor z’n nieuwe productie Schone Schijn geen betere keuze maken. Meer dan 40 jaar ervaring en haar fysieke gelijkenis zijn sterke troeven. Al is de eigen inbreng van Katrien zeker niet onbelangrijk. “We willen de serie niet klakkeloos naspelen. Ik wil niet imiteren. Het wordt dus geen exacte kopie maar de typische Engelse humor van de serie blijft herkenbaar” vertelt Devos vol enthousiasme. “Aangevuld met eigen impulsen en veel spelvreugde. Het ganse team is daar wonderwel in geslaagd want alle acteurs zijn rasechte theaterbeesten met passie. Ze overstijgen ruim het niveau van amateurs.

Op scène is geen enkel woord geïmproviseerd, de personages zijn geen karikaturen geworden”. Niets is zo moeilijk als mensen aan het lachen te krijgen. “Slapstick situaties liggen me perfect, ik ben er helemaal klaar voor” glundert Katrien. “Al kende ik voorheen de Scala niet, toch had ik direct een goed gevoel toen mij het project werd voorgesteld”.

Voor productieleider Johan Van Hoorde is deze productie ongetwijfeld het summum. “Geen platte billenkletser maar een dolkomische theateravond in stijl. Een allegaartje van kleurrijke figuren, een mix van keurig taalgebruik of onvervalst Gensch. Kortom, een echt theaterfeest”. Schone schijn, het beloven schone voorstellingen te worden!

 

Zwarte Piet moet blijven

Katrien Devos was 12 jaar lang het gezicht van het no-nonsense wasproduct Bonux. “Ik was de vrouwelijke waspoederversie van Jan Theys. Reclame inkomsten zijn best een welkome aanvulling. we moeten daar niet flauw over doen. Maar het mag nooit ten koste gaan van de geloofwaardigheid. Weet je, voor ik die opdracht aanvaarde vroeg ik om het product te testen. Ze trokken daar nogal rare ogen! Ik refuseerde mee te werken aan een spotje over rundvlees. Ik ben vegetariër, zelfs een fictief personage vertolken in zo'n spot, gaat me te ver”. Onrechtvaardigheid kan Katrien Devos droef maken. “Ik begin nogal rap te bleiten. Enige wolkjes van goede wil die overwaaien doen mij telkens toch zo’n deugd. Mensen moeten meer de tijd nemen voor elkaar”. Een ultieme wens Katrien? “Dat ALLE kinderen van de Sint een cadeautje krijgen. En de zwarte Pieten moeten blijven!”.

 

FRVD

Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand - week 46/2013

 

 

 

Interview: Zuster Monica Van Kerrebroeck

‘Ik heb altijd een grote mond gehad’

GENT Zuster Monica Van Kerrebroeck mag dan wel wereldwijd niet zo bekend zijn als Sœur Sourire, toch komt ze dicht in de buurt. Ze was directrice van de bekende meisjesschool Sint Bavo, stapte in de politiek en maakte opgemerkte reverences op televisie. Een gesprek met een religieuze die maar al te goed weet wat deze wereld te bieden heeft.

De ontvangst is hartelijk. De koekskes en het schoonste service staan al klaar. Uit een thermos komt koffie waardoor we de bodem van de kopjes zien. De goede vrouw wil duidelijk ons hart en zenuwen sparen. “Je mag vragen wat je wil. Ik sta open voor alles”. Dat belooft. “Toen ik voor mezelf de beslissing had genomen om non te worden verklaarden mijn ouders mij zot. Ik heb toch mijn goesting gedaan, heb altijd een franke teut gehad”. Ze had nooit behoefte aan een gezin, kinderen, een man. “Maar denk nu vooral niet dat ik op dat gebied wereldvreemd ben. Als jong meisje heb ik stapjes in de wereld gezet. Ja, ik had zelfs een leuk vriendje van 22 jaar. Maar het bleef bij vriendschap, een soort afstandelijke liefde”. Ze koos uiteindelijk voor het klooster. Met de natte vinger voelt zuster Monica de volgende vraag af afkomen. “Neen, ik heb er nooit aan gedacht m’n kap over de haag te gooien”.

 ‘Wat is Viagra?’ vroeg Goedele aan mij!

Zuster Monica werd in heel Vlaanderen bekend als jurylid in 'Recht van antwoord', een televisieprogramma van Goedele Liekens. Een onderwerp als Viagra werd steevast haar richting uitgeschoven. Monica heeft haar eigen oordeel. Eerlijk, streng maar rechtvaardig. “Proberen de gulden middenweg te vinden, mensen bij elkaar brengen is de kunst”. Dus kan ze met iedereen door dezelfde deur? “Bijlange niet. Ik ben maar een mens van vlees en bloed, met een eigen karakter. Men mag niet op m’n teentjes trappen en me vooral niet valselijk en onterecht beschuldigen. Eens goed op tafel kloppen en m’n colère is weg. Ik ben dominant, erg impulsief, zonder haatdragend te zijn. Soms komt er een vloek over m’n lippen. Mijn baas hierboven vergeeft het me wel. Maar echt kwaad worden, liever niet. Dat is een teken van zwakte”.

Ik betaal belastingen dus ik mag aan politiek doen

In 2000 werd ze in Gent verkozen tot gemeenteraadslid. Voor de cd&v, wat had je  gedacht!. Als religieuze op een lijst staan, vindt ze niet ongewoon. ”Ik ben een burger zoals een ander. Ik werk en betaal belastingen dus mag ook aan politiek doen. Het Gentse bestuur doet het tamelijk goed. Politici moeten kunnen toegeven wanneer leden van andere partijen goed besturen”. Vier jaar later schopte ze het tot Vlaams parlementslid. “Liever het Vlaamse parlement dan de gemeenteraad. Ik kon er samenwerken met Frank Vandenbroucke. De beste minister van onderwijs die we in ons land ooit hebben gehad. Een grote mijnheer. Zo zie je maar, waardering gaat voor mij over partijgrenzen heen”. Na 2 mandaten in de gemeenteraad en 1 in het Vlaamse parlement hield zuster Monica het voor bekeken. “Ervaring doorgeven aan de nieuwe generatie, loslaten, tijd en plaats maken voor jonge mensen. Dat was mijn bedoeling”.

Crisis in de kerk

Kerken lopen leeg, gelovigen haken af, spanningen, misbruiken, schandalen, financiële malversaties, het blijft rommelen binnen de kerk. “Hoogste tijd om grondig na te denken over de automatische en verplichte koppeling tussen het celibaat en het priesterschap. Leken moeten meer au sérieux genomen worden. De rol en de taak van de vrouw binnen de Kerk mag nadrukkelijker aan bod komen. Voor het priesterambt zou het logisch zijn dat celibataire naast gehuwde priesters mogen gewijd worden. De specifieke geaardheid van elke mens moet gerespecteerd worden. Laat ons hopen op een kerk waarin niet macht en rijkdom centraal staan maar wel verzoening en zorg voor en het delen met de medemens”. Amen!

Liever frietjes dan rijstpap met gouden lepeltjes

In het leven van Zuster Monica (74) waren ook momenten waarbij een gewone sterveling wel eens zou twijfelen aan z’n geloof. Maar Monica twijfelde nooit, ook al kwam het verdict lymfeklierkanker hard aan. “Na een knieoperatie had ik geen eetlust meer en sloeg een permanente vermoeidheid toe. De nasleep van die operatie dacht ik toen”. Nooit ziek geweest en plots hoort ze het grote woord: kanker. “Zo’n diagnose komt hard aan. Het ergste dat mij kon overkomen. Mijn pijp gaat uit, daarvan was ik overtuigd. Die eerste dagen begon ik plannen te maken voor het verdelen van mijn bezittingen”. Maar, alleluja, er was gelukkig kans op genezing. Acht chemokuren, 6 maanden zat Monica binnen. Als vrouw is het moeilijk omgaan met het verlies van een weelderige haardos. “Ik verloor al m’n haar. Dan maar naar de haarkliniek om een pruik, een mens moet daar niet flauw over doen”. Ze heeft van bij aanvang open over haar ziekte gecommuniceerd. “Mijn 1^e gedacht was, ’t is niet zo erg, ik laat hier toch niemand achter. Maar ik kreeg van alle kanten zoveel steun en sympathie dat mijn strijdlust werd geactiveerd. Neen, ‘k ben niet naar Lourdes in Frankrijk op bedevaart geweest. Naar Oostakker was al ver genoeg”. Bang om te sterven? “Dikwijls denk ik na over het leven na de dood. Liefde tussen mensen heeft een geweldige kracht. Die houdt ons na het fysieke sterven verder in leven. Ik weet zeker dat het niet gedaan kan zijn. Hoe het eruit ziet weet ik niet, maar het bestaat. Hopelijk geen rijstpap met gouden lepeltjes. Want ik lust geen rijstpap”. Een dagboek houdt ze niet bij, haar memoires in boekvorm moeten we nooit verwachten. ‘Elke dag is een geschenk’ werd haar leuze. Het afscheid is hartelijk. ‘Altijd welkom. Ge moet maar afkomen hé. Elke donderdag zijn ’t hier lekkere frietjes”. Met wijn of met bier durf ik niet te vragen!

Naar de hoeren

Twitteren en Facebook heeft ze niet nodig. Monica Van Kerrebroeck is een spraakwaterval met een groot hart. “We hebben hier veel te veel dus moeten we anderen helpen. Sukkelaars kansen geven”. Niet alleen haar God maar ook kinderen kunnen rekenen op haar onvoorwaardelijke adoratie. “Al heb ik er zelf geen, ik hou van kinderen. Het is mijn plicht zorg te dragen voor zovele kids. Geef ze kansen om te ontplooien, laat ze in hun eigenheid. Ja, ze mogen gerust wel eens stout zijn. Als ze het daarna maar netjes vertellen”. Als Monica spreekt over volwassenen die hun macht misbruiken om zich te vergrijpen aan kinderen komt ze echt op dreef. “Dat is het ergste dat er is. Verderfelijk, walgelijk, daar zijn geen woorden voor. Dat venten naar de hoeren gaan, tot daar aan toe. Maar van kinderen blijf  je af. Ook de kerk mag dergelijke viezigheid nooit in de doofpot stoppen”.

 

FRVD

 

 

 Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent & rand - week 45/2013

 

 

De Streekkrant: Interview met fotografe LIEVE BLANCQUAERT

 

“Ik wacht op nieuws van mijn gigolo”

GENT De ene foto is de andere niet. Dat weet Lieve Blancquaert maar al te goed. Als fotografe, journaliste en televisiemaakster weet ze als geen ander door foto’s, teksten en beelden mensen te boeien. Met een vrouwelijke fijngevoeligheid en dankzij haar groot engagement en empathie brengt ze schoonheid en eenvoud in beeld. Het leven zoals het is door de ogen van een fotografe met ballen aan haar lijf.

Na de middelbare school ging ze studeren aan de Academie in Gent, richting kunst, film, fotografie. Foto’s maken werd al vrij vlug haar absolute passie. “Ik probeer te focussen op het vertellen van verhalen” vertelt Lieve zonder misplaatste chique. Uit een soort nieuwsgierigheid? “Absoluut, ik ben nu eenmaal een nieuwsgierige vrouw. Een gewoon mens die twijfelt en pogingen onderneemt om antwoorden te vinden op vragen die men zich soms stelt. Ik probeer mijn eigen vooroordelen opzij te zetten.

Lieve is behoorlijk tevreden met haar leven. Al is dat ooit wel anders geweest. “Na het afstuderen was ik doodsbang om voor een baas te moeten werken en begon direct als zelfstandige. Het was geen gemakkelijke tijd. Het financieel plaatje heeft me nooit echt veel geïnteresseerd. Vrijheid is belangrijker. Voor mijn nieuwe boek heb ik de wereld rondgereisd. Daardoor 2 jaar heel weinig verdiend. Aan de hand van het aantal verkochte exemplaren van dat boek ontvang ik een honorarium. Maar dat laat nog wel een jaar op zich wachten. Tja, eerlijk is eerlijk, m’n bankrekening ziet er niet zo goed uit”.

Wafels bakken

Toch wil ze liever niets doen tegen haar zin of tegen haar principes. “Dan ga ik wel wafels bakken”. Veel is het overwegen waard. Mocht iemand vragen om z’n blauwe geschelpte te fotograferen dan doet ze dat met plezier. Lieve is niet kneuterig. “Onlangs vroeg een gigolo om hem te fotograferen. Alhoewel ik dacht, ’t is voor candid camera, kreeg ik echt veel zin in om op het voorstel in te gaan. Plots liet hij niets meer van zich horen. Jammer. Want bloot kan mooi zijn. De grens bij naaktfotografie is wederzijds respect”. Over venten gesproken, zou haar man Nic Balthazar het wel appreciëren, blote mannen voor haar lens? “Daar zou hij geen moeite mee hebben. Ik doe als geëmancipeerde vrouw wat ik wil. Nic mag voor geen geld van de wereld uit m’n leven verdwijnen maar ik kan wel op m’n eigen benen staan”. Is seks belangrijk is in een mensenleven?. “Ja, in de juiste balans. Beter weinig goede seks dan veel slechte. Ik had nooit gedacht aan kinderen krijgen. Tot het ogenblik dat, 18 jaar geleden, Nic op m’n weg kwam. ’t Was liefde op het 1^e zicht. Ik wist het meteen, hij zou een goede vader zijn”. In het leven van Lieve is er geen plaats voor kleffe romantiek. Wel voor warmte, veiligheid en een gezin als cocoon. “Als we Scrabble spelen verlies ik altijd maar wil ook wel graag eens winnen. Daar maken we dan wel eens ambras over”.

Het Nicole & Hugo syndroom

“Ik wil net zo gelukkig zijn als Miet Smet en Wilfried Martens. Maar dan véél langer in tijd”. Lieve en Nic zullen niet snel als duo opdraven in interviews, tv-programma’s of in een rariteitenkabinet. “Ik heb last van het Nicole & Hugo syndroom. We zijn niet als duo gestart, werken niet samen, gaan niet samen op de foto in de boekskes, we doen niets samen in het openbaar. Op zo’n voorstellen gaan we nooit in. Ik wil onze persoonlijkheid als koppel niet verliezen door bekendheid, wil niet teveel in de media komen. Doseren is belangrijk”. Lieve kan niet tegen onrecht, rekent op goed fatsoen, is rechtlijnig, maakt duidelijke afspraken en verwacht van anderen hetzelfde.

”Niemand wil graag te kakken worden gezet, ik ook niet. Vertrouwen is belangrijk. Iedereen, ook journalisten, moeten het spel eerlijk spelen, anders hebben ze een proces aan hun been” lacht Lieve. Oesje! Hoogste tijd om afscheid te nemen. Maar Lieve Blancquaert blijft toch een toffe madame.

De geboorteplek bepaalt een mensenleven

De geboorte is een universeel gegeven. Ondanks alle verschillen op de wereld beginnen we allemaal, door geboren te worden, op dezelfde manier aan het leven. Het resultaat is het nieuwste boek van Lieve Blancquaert: ‘Birth Day’. Met 14 boeiende verhalen en ruim 400 foto’s. Een project in combinatie met een 9-delige documentatiereeks op één vanaf 11 november en een tentoonstelling (t.m. 5 jan.) in het ING cultuurcentrum hartje Brussel.

Het zal wel niet gemakkelijk zijn geweest om jonge vrouwen te overtuigen binnen te dringen in hun leven. “Dat viel best mee. Ik heb geprobeerd het vertrouwen te winnen van zwangere vrouwen. Luisteren naar iemands verhaal heeft een niet te onderschatten impact. Zonder theatrale franjes bracht ik niet enkel de bevalling in beeld maar liep ook een eindje mee in hun leven”. Het werd een dagboek, eerlijk in woord en beeld. De menselijke kant en het diepere verhaal uitgelicht. Per dag begint er 364.501 keer ergens op aarde een nieuw leven. “Het is het meest pure en intieme moment in het leven. “Indrukwekkend! Wat betekent het om op een bepaalde plaats in de wereld geboren te worden? Die plek bepaalt de persoonlijkheid van het individu. Het zal je maar overkomen op een vuilnisbelt het levenslicht te zien”. 'Birth Day' is het 1^e afgewerkte project in een trilogie over belangrijke momenten in het leven van de mens: geboren worden, huwen en sterven.
Soms slaat bij Lieve de twijfel wel toe. Doorzettingsvermogen is haar boost, de aanhouder wint is haar overtuiging. “Een teleurstelling geeft me de energie om een tandje bij de steken”. Haar eigen kinderen, alhoewel 15 en 16 jaar, schrijven nog elk jaar brieven aan de Sint. “Anders geen cadeautjes van de goedheilige man” lacht Lieve. “Wat een luxe, wat ben ik toch een bofkont met zo’n man en zo’n kinderen. Zoveel vreugde wens ik iedereen toe”.
De toekomst

Voor de naaktkalender van de actie ‘Kom op tegen kanker’ maakte Lieve gratis foto’s van 13 Vlaamse Naked First Lady’s. Met alle plezier gedaan maar ik krijg alle dagen aanvragen om mijn persoon en mijn werk ter beschikking te stellen van het goede doel. Sorry, maar ik ben geen politica die stemmen moet ronselen. Vanaf nu steun ik enkel projecten waar ikzelf voor kies. In alle stilte, zonder blabla, zonder kapsones. Niemand hoeft het te weten”. Alhoewel en dagje lui zijn Lieve echt deugd kan doen zijn er volop professionele plannen. Zoals? “Een primeur dan maar. Het portretteren van personages die me intigreren, waar ik veel vragen over heb, staat op m’n verlanglijstje. Die mensen, bekend of onbekend, fotografisch benaderen op een andere manier, dat zou de uitdaging zijn”. Leuk idee, hopelijk weet Lieve me daarvoor te vinden!

(FRVD)

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant - editie Gent & rand - week 44/2013

Interview met Freya Van den Bossche: "Van mijn kinderen moet men afblijven" !

Minister Freya Van Den Bossche

 ‘Van mijn kinderen moet men afblijven’

GENT Soms moet Freya Van Den Bossche het ontgelden. Onlangs schreef een politiek commentator: ‘Ze heeft in de politiek eerst haar benen getoond’. Onze nieuwsgierigheid was gewekt. Bij ons gesprek draagt ze een broek. Over haar benen blijven we dus het antwoord schuldig. Toch een gesprek met Vlaams minister van Energie, Wonen, Steden en Sociale Economie over geneugtes, leven en werken.

Quotes verzamelen over Freya is niet moeilijk. Dat men haar wel eens de SP-A babe noemt, daar heeft ze geen moeite mee. “Prietpraat komt, prietpraat gaat. En dat van die babe lost zichzelf wel op. Dat Pieter De Crem over haar zei ‘ze heeft meer inhoud in haar bh dan in haar hoofd’ kon haar niet schofferen. “Ik heb niet eens een grote boezem” lacht Freya. “Alsof je uiterlijk een verdienste is”. Moet een minister dan truttig, stijf en kleinburgerlijk zijn zei ze ooit in een interview. Vrouwen een gevaar zijn voor de democratie? Dat vindt ze machopraat.

Een blote vent is niet opwindend

Freya heeft een nogal ingewikkelde relatie: 2 dochters uit een eerdere relatie, daarna kort gehuwd met een medewerker en later een zoon met haar huidige partner Willem Wallyn. “Gequoteerd op een schaal van 10 geeft ik mezelf een score van 7,50 voor geluk. Ook in mijn relatie gaat het goed. We hebben maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen”. Nooit jaloers?  “Jaloezie is mij niet vreemd, maar is een totaal onnuttige emotie. Een flirt zou me wel boos en verdrietig maken. Humor is belangrijk. Het lost conflicten op. Zonder humor kan niemand overleven. Neen, Willem is niet het type ‘nieuwe huisman’. Een mens kan niet alles in huis hebben nietwaar. En een Chipendaele hoef ik al helemaal niet. Een blote vent is niet opwindend”. Voor haar geen ‘Puppetry of the penis’ shows. “Ik mag er niet aan denken. Figuurtjes maken met een piemel moet nogal pijnlijk zijn. Heb jij dat al eens geprobeerd?”. Hoogste tijd voor de volgende vraag.

Mevrouw de minster staat wel graag in belangstelling zeker? “Nu veel minder dan vroeger. In de boekskes komen, op TV verschijnen… de wereld lag aan m’n voeten dacht ik toen. Dat hoeft allemaal niet meer zo nodig. Met de jaren stelt men andere prioriteiten”. Zoals? “De miserie van mensen is echt belangrijk. Daar probeer ik, samen met de partij, oplossingen voor te bedenken. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan”.

 Zo vader, zo dochter?

 “Ja, ik weet dat sommigen mij niet graag zien. Maar in zo’n mensen steek ik geen tijd. Ik leef als een nobel mens maar er zijn grenzen. Bij het begin van m’n politieke job waren de dooddoeners ‘ze is de dochter van een minister, niet moeilijk’ of ‘veel te jong’, ‘het gaat veel te snel’. Ja, ik kan dat niet ontkennen. Vader was minister en ik jong. En dan!  Ik leef niet in de schaduw van mijn vader, die trouwens veel liberaler in het leven staat dan ikzelf. Ik kwam de politiek binnengerold op het juiste moment, toen men op zoek was naar vrouwen, kreeg daardoor kansen. Jonge vrouwen worden minder snel au serieux genomen. Men speelt op de persoon en niet op de bal. Jammer en onterecht”. Ooit al eens erg kwaad geweest? “Van m’n kinderen moeten ze afblijven. Mijn dochter werd op school gepest door medeleerlingen die door hun ouders werden gebruikt als wapen om mij te pakken, om met mij af te rekenen. Vreselijk! Dat maakt me opstandig. Ik heb uiteindelijk haar van die school weggehaald”.

Het gesprek eindigt in mineur. Bij het afscheid krijgt iedereen in haar omgeving 3 welgemeende kusjes. Alleen ondergetekende moet tevreden zijn met een handdruk.

Burgemeester Freya ?

Vele steden kan Freya Van Den Bossche (38) mooi vinden maar roepen verder geen gevoelens op. Enkel bij Gent voelt ze zich emotioneel betrokken. Het is haar stad!  “Gent ligt me als burger en als gemeenteraadslid erg nauw aan het hart”. Al lang doen geruchten de ronde dat burgemeester Termont halverwege z’n termijn zou aftreden ten voordelen van Freya. “Onzin. Daniël is een viriele krachtige man, hij doet z’n job goed. Hij blijft tot aan het einde van de rit”. Freya staat alvast met stip genoteerd om de sjerp over te nemen bij de verkiezing van 2018! Waar of niet waar? “We hebben momenteel de sterkste coalitie en scoren hoog maar de kaarten zijn nog niet geschud. Binnen de partij zijn er heel wat mensen beschikbaar met capaciteiten om een goede burgemeester te zijn. Vooral het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. ’t Is nog 5 jaar”. Aan de tijd terugdraaien heeft Freya geen boodschap. “Wat voorbij is, is voorbij. Ik ben niet vlug tevreden, alles wat goed is kan beter. En ja, met kritiek omgaan is soms moeizaam”. Als kind wou Freya oorlogsjournalist worden. Neen, geen prinses zoals ander meisjes. “Ik mocht wel later, als minister, prins Laurent ontmoeten maar het werd niets. Grapje!”.

Freya doet af en toe aan vrijwilligerswerk. “Ja, ik sta met m’n 2 voeten in deze wereld, leg mijn oor te luisteren en besef goed dat ik een bevoorrechte positie heb. In tegenstelling tot veel andere mensen moet ik op het einde van de maand geen heksentoeren uithalen op de eindjes aan elkaar te knopen. Ik heb er geen moeite mee als mensen mij in de Carrefour aanspreken over hun miserie. Integendeel. Zolang ze me maar niet anoniem uitschelden op het internet”. Big spender of spaarder? “Tiener Freya was niet een luxepoppetje, heb zelfs in een hotel wc’s gekuist als vakantiejob, dan weet je het wel zeker”. Ik moet plechtig beloven nooit een toilet vuil achter te laten.

Balls & Glory

Freya heeft tradities lief. Sint Niklaas of de Kerstman? “Liever de Sint, pure nostalgie en jeugdsentiment”. Haar oogjes tintelen. Een verlanglijstje voor cadeautjes van de Sint? “Nieuwe fietsen! Fietsdiefstallen zijn een echte plaag. ‘k Ben al 3 fietsen kwijt en van een 4^e was enkel het frame terug te vinden. Dat het kinderfietsen waren maakt me extra boos”. Elkaars spullen stelen is een elementair gebrek aan respect volgens Freya. Ze kwam in de gemeenteraad op de proppen met een even simpele als doeltreffende oplossing: lokfietsen. “We zoeken naar een manier om dat aan te pakken want uitlokking is wettelijk op het randje. Elke fiets in de toekomst voorzien van een chip zou misschien een oplossing zijn”. Kunnen we Freya met iets anders een plezier doen? “Ja, met Vlaamse gehaktballen van Balls & Glory. Die kookboeken zijn een topper in mijn keuken”.

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent & rand - week 43/2013

 

 

 

 

 

De Streekkrant: Interview met Will Ferdy

Will Ferdy eeuwig jong

 ‘Elke dag verliefd op een andere man’

 

GENT Will Ferdy (86), de jeune premier van het betere Vlaamse lied blijft op en top professioneel gemotiveerd. Een gesprek met een vechter die uitdagingen nooit uit de weg ging. Over de liefde laat hij nog 1 maal het achterste van z’n tong zien.

“Mijn leven is een open boek. Je mag me alles vragen, voor jou geef ik me volledig bloot” gaat Will van start. Dat belooft! “Gezien de leeftijd kan dit misschien wel mijn laatste interview zijn, we moeten daar niet flauw over doen” realiseert hij zich plots. “Hoeveel jaren heb ik nog te goed? Positief denken blijft de boodschap. Zolang het verstand en het geheugen mij niet in de steek laten blijf ik graag nog wat onder de levenden”. Ferdy wil in schoonheid eindigen, geen karikatuur van zichzelf worden. Eindigen met respect voor zichzelf en z’n publiek. Vakmanschap is meesterschap. In 2014 stopt hij definitief met optreden. “Een ingrijpende beslissing. Het is mooi geweest maar genoeg. Ik wil niet zoals La Esterella zielig afgaan, geen 2^e Eddy Wally worden”. Blijven investeren in zichzelf en voortdurend de lat hoger leggen laat sporen na. Ondanks 7 operaties hoor je Will niet klagen. “Het hart, de prostaat en nog wat onderdelen hadden een revisie nodig. Andere mankementen, met uitzondering van diabetes, zijn er niet. Aftakelen en hulpbehoevend worden, daar denk ik veel aan. Schrik van de dood? Niet echt, sterven is niet het einde. Wat moet geregeld worden staat in een testament. Daarna mogen ze met mij doen wat men wil, ’t kan me niet schelen”. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Toch kijkt Will tevreden terug op een leven met golfbewegingen. “Het klinkt als een cliché maar als kind waren poppen mijn favoriete speelgoed. Ja, ik was een softy, een gevoelige jongen. Dat is zo gebleven. Ben direct ontroerd. Een sportoverwinning, de aanstelling van Filip als koning, een emotionele gebeurtenis en ik begin te bleiten”.

Een kind grootgebracht

Plots kon Ferdy bepaalde gevoelens een naam geven: hij was homo! Niemand had een vermoeden, dat was zijn geheim. “Ik heb zelf een kind grootgebracht, de zoon van m’n zus. We sliepen jaren in hetzelfde bed. Na mijn outing als gay was die jongen verbijsterd”. Will ging niet op barricades staan voor homorechten, wou niet schofferen  maar zijn bekentenis op televisie was een stap vooruit in het verborgen leven van zoveel homo’s. Voor zichzelf voelde het bevrijdend aan, een opluchting. “Zelfs de bisschop schreef toen over mij, als homo, een lovend artikel in het parochieblad”. In de liefde heeft Ferdy nooit veel geluk gekend. “Ik val altijd op foute mannen. Ben niet geïnteresseerd in verwijfde types. Enkel échte venten doen het hart sneller slaan. Mijn liefde blijft onbeantwoord want meestal sta ik in vuur en vlam voor hetero’s. Het leven was niet altijd gemakkelijk, wel boeiend”.

Zijn grootste vergissing? “Ik ben serieus verlooft geweest met een schoon meisje,. Met als resultaat een chique verlovingsfeest. De trouwpartij kwam dichtbij. Iedereen content behalve ikzelf. Maar bij onze 1^e tongzoen zat het fout. De relatie werd verbroken, het feest afgeblazen”. We vragen met enige schroom: wordt seks beter met de jaren? “Seks is niet gebonden aan leeftijd. De goeste blijft maar fysiek wil het niet altijd goed lukken, ’t duurt wat langer. Liefde is vooral geven, geluk zit in momenten van tevredenheid. Ik word elke dag verliefd, telkens als ik een mooie man ontmoet. Zelfs nu maken mannen mij soms het hof. Helaas de verkeerde typetjes. Die kunnen me niet krijgen maar het streelt mijn ijdelheid. Alhoewel, geen partner hebben voelt aan als een leegte. Iedereen heeft iemand nodig”. Nog een wens? “Ik wil slanker zijn, minder buik hebben en dikkere benen. Voor als de prins op het witte paard toch nog eens zou langskomen” hoopt Ferdy.

Termont is een schatje

Men zou Will Ferdy gerust een ambassadeur van Gent kunnen noemen. Hij geniet telkens met volle teugen van een bezoek aan Gent. De gemoedelijke grandeur van de stad laten hem niet onberoerd. “Als ik de torens van Gent zie voelt dat aan als thuiskomen. Een Gentenaar ben je voor altijd, ook al woon je er niet meer”. Gent heeft volgens Will de gezelligheid van een kleine stad met de uitstraling van een metropool. “Daniel Termont is een schat van een man. Hij heeft voor iedereen een lach en een vriendelijk woord. Nogal wat anders dan de burgemeester van Antwerpen. Bart De Wever loopt me straal voorbij en doet alsof hij me niet kent”. “Ik hou van mensen. Helaas, we leven in een egoïstische tijd met weinig tijd en respect voor elkaar. Onrechtvaardigheid kan ik niet verdragen. Waarschijnlijk wou ik daarom als kind priester of missionaris worden”. Hij werd uiteindelijk in 1948 beroepsartiest. “Vertel het vooral niet verder maar ik kan ik geen noot muziek lezen”. Toch schreef hij meer dan 1000 liedjes. Soms was er een stillere periode in z’n carrière, maar nooit was het voorbij. Met wat kan men Ferdy een plezier doen? Hij moet er niet over nadenken. “Geen mens kan het zich herinneren maar ik ben mijn carrière begonnen met een eigen liedjesprogramma in de Minard. De Gentenaars hebben me altijd in hun hart gesloten. Het zou schitterend zijn mocht ik in de Minard mijn artistieke loopbaan mogen afsluiten. Het kostenplaatje is groot, het zelf organiseren kan ik fysiek niet meer aan. Misschien bestaat er wel een goede ziel om dat te regelen”. Ferdy heeft tot slot zelf een vraag. Bestemd voor burgemeester Termont: “Wanneer zal hij mij nu eindelijk eens ontvangen op het stadhuis, voor een kleine huldiging?”. We beloven het te vragen op voorwaarde dat Ferdy ons een geheim verklapt, voor wat hoort wat. “Geen probleem. Mijn bijnaam op school was Ferdinande met de peerdetanden”. 

 

 

Optreden als therapie

Will Ferdy laat geëmotioneerd in z’n kaarten kijken. “Ik heb moeilijke periodes gekend in mijn leven met 2 depressies als gevolg. Optreden was mijn therapie”. Hij schrijft liedjes uit liefde, maar cupido was hem meestal niet gunstig gezind. “Toen ik zong over Christine had ik het in mijn hart over Raf. Hij was mijn grote verboden liefde. Achteraf schreef ik in mijn boeken de waarheid. Raf sleepte me toch wel voor de rechtbank zeker. Dat deed pijn. De man is ondertussen overleden, ik mocht niet eens op zijn begrafenis aanwezig zijn. Het is hem vergeven, ik zag hem toch zo graag”. Ook aan z’n relatie met Eric, die trouw zijn manager en levenspartner werd, kwam een einde. “Eric was 30 jaar jonger, mooi, verstandig en lief. Wat kan een mens zich nog meer wensen. Het bleef niet duren, na 10 jaar was het voorbij. Eric vond zijn geluk elders, Will bleef alleen achter.

 

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant, stadeditie Gent, week 42/2013