Interview met ALAIN REMUE - Cel Vermiste Personen

‘Elk lijk went, behalve dat van een dood kind’

GENT Als Alain Remue te zien is op televisie is het gegarandeerd miserie, miserie! Sinds 1995 is hij het gezicht van de Cel Vermiste Personen. Beroepshalve voorturend geconfronteerd worden met verdwijningen en de dood, er zijn leukere jobs te bedenken. Een man zo koud als een ijzeren hekken of een aaibare, sentimentele flik?

Daar waar iemand verdwijnt komt Alain Remue in beeld. Is de wereld een mallemolen van tragiek, rottigheid en verschrikking? Kan iemand gewoon worden aan gruwel en ellende? “Verdwijningen zijn van alle tijden. Ze bestonden vroeger en zullen altijd blijven bestaan. Het grote verschil maakt de media. In onze moderne maatschappij komt alles vlugger in de openbaarheid, elk fenomeen wordt door de pers uitvergroot. Niet elk dossier loopt slecht af, al is de lijst met opmerkelijke verdwijningen pijnlijk lang”. Er komen elke dag 2 à 3 nieuwe dossiers bij. Niet altijd verdachte verdwijningen. Ook  zelfdodingen of dossiers over alzheimer patiënten die verloren lopen komen bij Alain terecht. Het totale oplossingspercentage bedraagt 96,50 %. “Dankzij onze expertise, al kunnen we een beetje geluk best gebruiken. Er zijn ook parameters en ons buikgevoel”. Zoals ? “Als een moeder verdwijnt zonder haar kind is dat verdacht. Een moeder laat een kind nooit achter. En water is miserie. Een fiets terugvinden ergens aan de rand van de Schelde laat een slechte afloop vermoeden ”. Zowat 726 dossiers zijn cold cases, niet opgelost. “Niet allemaal onrustwekkende verdwijningen. Ik ben overtuigd dat een niet onaardig aantal hun verdwijning hebben geënsceneerd en nu ergens onder de palmbomen liggen”. Een mens zou bijna denken dat het bij de Cel Vermiste Personen koele kikkers zijn, zonder emotie. Niets is minder waar. “Als de dood je niets doet ben je bij ons niet aan het goede adres. Ik dacht van staal te zijn, een olifantenvel te hebben tot iemand het leven liet tijdens het duiken op zoek naar een vermist kind. Dat heeft me emotioneel en fysiek erg veranderd”. Enkele maanden na het tragisch ongeval begon Alain al z’n haar te verliezen als gevolg van een posttraumatische stress. “Onze groep bestaat uit 15 mensen. Collega’s met een (h)echte band, een groep vrienden onder elkaar. We dragen zorg voor elkaar. Ik ben meer met de collega’s op stap dan met m’n vrouw. Gelukkig is mijn echtgenote een crème van een vrouw. Ik prijs me gelukkig, ’t is geen zaag (lacht). Ze begrijpt maar al te goed dat ik geen nine to five job heb”.

Het is geen werk, het is passie

Dood of levend iemand terugvinden, maakt dat enige verschil bij de verwerking? “Ik heb in mijn beroep geleerd om open en eerlijk te communiceren. Je mag mensen nooit valse hoop geven. Slecht nieuws is dikwijls beter dan helemaal geen nieuws. Verder leven zonder te weten wat er is gebeurd, dat is voor iedereen verschrikkelijk, onmenselijk om dragen. Ouders begraven nog liever hun kind dan nooit te weten wat er met hun verdwenen kind is gebeurd. Voor ons is ‘vinden’ het belangrijkste. Het is geen werk, het is een passie. We zijn geen robots, geen macho’s maar elk lijk went, behalve dat van een dood kind. In ons beroep is ellende altijd heel dichtbij”. Laat 18 jaar lang op zoek gaan naar vermiste personen sporen na? “Na een zaak de knop omdraaien, ventileren is belangrijk. Na afloop debriefen , met de collega’s frieten gaan eten en een glas drinken, het helpt. Anders houdt een mens het niet vol. We dragen een denkbeeldige rugzak. Elke dag komt er een beetje ballast bij. Plots zit ge op je gat, de rugzak is vol, het werd te zwaar. Het klinkt misschien raar, maar dode mensen scheppen bij ons een band”.

Paranormalen die geld vragen zijn oplichters

‘Verdwenen’, een woord dat voor velen het begin aankondigt van een nachtmerrie. De Cel Vermiste Personen, het steunpunt van de Federale Politie, houdt zich bezig met onrustwekkende verdwijningen, identificatie van niet-geïdentificeerde lichamen en/of lichaamsdelen en de identificatie van mensen met geheugenverlies. Spreek Alain Remue vooral niet over helderzienden, waarzeggers en pendelroedelopers of andere paranormalen. “Allemaal bullshit. Die pippo’s zorgen voor extra werklast en geven mensen valse hoop. Bij een verdwijning krijgen we dikwijls dozen vol waardeloze tips binnen. Geen enkele komt nog in geen 1000 jaar in de buurt van een mogelijke oplossing.  Misschien hebben sommigen goede bedoelingen, geloven ze in zichzelf maar hun voorspellingen zijn onbruikbaar. Wie voor z’n diensten geld vraagt is een oplichter”. Alain loopt rood aan als we het hebben over seksuele roofdieren die een heel land de rillingen over de rug doen lopen door kinderen te ontvoeren en te misbruiken. “Van kinderen blijf je af. Daders van kindermisbruik voelen zichzelf slachtoffer, hebben enkel spijt dat ze zijn opgepakt. Snoodaards die zich vergrijpen aan kinderen zijn niet ziek! Neen, ze zijn gestoord. Ik geloof niet in hun genezing, het zijn meestal recidivisten. Opsluiten voor eeuwig en altijd is mijn persoonlijke overtuiging. Al zal die uitspraak mij niet door iedereen in dank worden afgenomen”. Gelukkig is het niet altijd kommer en kwel bij de Cel Vermiste Personen. Een man met een groot libido kwam thuis niet opdagen, z’n eega  deed aangifte en onze machinerie kwam op gang. Uren later krijgen we melding dat iemand een hartaanval had gekregen in een SM-club. De kerel die we daar vonden, nog met z’n latexpakje aan en alle attributen bij de hand, bleek toch wel de vermiste te zijn zeker. Ga dat maar eens uitleggen aan z’n vrouw”.

 

Wat doe je bij een verdwijning?

Enige praktische tips van ervaringsdeskundige Alain Remue kunnen nu net het verschil maken voor een goede afloop. Wanneer het om een onrustwekkende situatie gaat, geen 24 uur wachten om de politie te verwittigen. Wanneer kleine kinderen verdwijnen neem dan zeker direct contact op met de politie. Ook bij andere verdwijningen kan je best zo snel mogelijk de lokale politie contacteren en aangifte doen. Het wordt onrustwekkend wanneer iemand volledig in tegenspraak handelt met z’n normale levenswandel. Bijvoorbeeld een kind dat, tegen zijn of haar gewoonte in, veel te laat thuis komt van school of een bejaarde persoon die veel te lang weg blijft na een korte wandeling. Het is de lokale politie die, indien nodig, de hulp inroept van de Cel Vermiste Personen. Heb vertrouwen, hou moed. Niemand heeft meer respect voor leven en dood dan het team van Alain Remue.

 

(FRVD)

 

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent - week 50/2013