Interview met de Gentse Superflik Steven De Smet

Superflik Steven De Smet:

‘Ik heb mijn eigen begrafenis meegemaakt’

GENT Hoofdcommissaris Steven De Smet (57) was jarenlang het gezicht en de stem van de Gentse politie. Toen liep het fout, als politiewoordvoerder werd hij persona non grata. Malversaties, vriendjespolitiek, foute beslissingen of een afrekening, iedereen houdt de tanden stevig op elkaar. Behalve Steven, hij wil praten over de turbulente periode in zijn carrière.

Een interview met de bekendste flik van het land is op eieren lopen. Hij is niet wantrouwig, wel voorzichtig. We maken vooraf afspraken. “Ik heb de communicatiedienst en de woordvoerder van de burgemeester van ons gesprek in kennis gesteld. Inzake de onderwerpen die hier worden besproken spreek ik in eigen naam en verbind hieromtrent geen enkele van mijn overheden, noch mijn korpsleiding”. De Smet vertelt veel off the record, niet voor publicatie. Hij wil duidelijk z’n toekomst niet hypothekeren. “Of hier in mijn kantoor verborgen micro’s of camera’s zijn? Ik zou het niet weten waar doe er voor alle zekerheid toch maar geen eed op”. Een geheimzinnige glimlach volgt, hij is blijkbaar zijn gevoel voor humor niet verloren. “Ik ben wie ik ben, kan iedereen recht in de ogen kijken want mij treft geen enkele schuld. Ik heb nooit begrepen waarom ik terechtstond, ging met opgeheven hoofd naar de rechtbak toe. Natuurlijk waren er mijn twijfels. Ik wens dit niemand toe. Tijdens de 1^e zitting was het alsof ik mijn eigen begrafenis meemaakte, de grond onder me zakte weg”. Plots wordt Steven zowaar emotioneel, hij heeft de grootste moeite om tranen te bedwingen. “Vooral vond ik het zo erg voor m’n vader, dat hij dat moest meemaken. Ja, ik heb heel diep in de put gezeten, voelde me onheus behandeld en heb me uit pure noodzaak laten begeleiden. Alhoewel mijn huwelijk in het verleden de nodige crisissen heeft doorgemaakt bleef mijn vrouw me volop steunen. Liefde is immers een werkwoord, die vrouw is mijn mirakel. Ik kreeg ontelbare steunbetuigingen, uit alle klassen van de bevolking, werd overal uitgenodigd, van hoog tot laag stak men mij een riem onder het hart. Mijn huis was zoals de Gentse floraliën”. De vechtlust is nu groter dan ooit. “Het was een harde leerschool waar ik heb uit geleerd. Dat wij als politie de  taak hebben iets te onderzoeken: à charge maar zeker ook à decharge. In mijn geval was strikt genomen een gerechtelijke procedure niet eens nodig, het kon allemaal intern worden afgehandeld. Maar ik ben waarschijnlijk in de ogen van sommigen een tikkeltje rebels. Misschien werd ik daarvoor wel afgestraft. Barbertje moest hangen”.

Iedereen heeft zijn werk gedaan, maar onvolledig en niet goed

Waren er oude rekeningen te vereffenen ? Rancuneus? “Geen verwijten naar de rechtbank toe, iedereen heeft zijn werk gedaan. Maar niets werd goed en volledig onderzocht. Iedereen beet zich vast in een visie die niet altijd de juiste was”. Men creëerde voor De Smet een nieuwe job: projectleider sociale media en adviseur van de korpschef. Hij was van oordeel dat die functie niet in overeenstemming is met de graad van hoofdcommissaris, trok naar de Raad van State op mijn oude job terug te krijgen, won de procedureslag en kreeg gelijk. Verder veranderde er niets. Door een auto-ongeval met een glaasje teveel zette hij zich buiten spel. “Ik heb een fout gemaakt maar ben ook maar een mens. Enkele uren later werd het accident al breed uitgesmeerd in de kranten. Het kan niet anders dat mensen hun beroepsgeheim hebben geschonden. Journalisten misbruiken soms hun macht om broodheren te dienen. De opheffing van mijn functie als politiewoordvoerder en diensthoofd communicatie zijn ongegrond. Door dat ongeval besef ik maar al te goed dat ik geen politiewoordvoerder meer kan zijn. Diensthoofd communicatie moet zeker nog kunnen”. De strijd is nog niet gestreden. De Smet belooft binnenkort nog wat verrassingen uit de hoed te toveren. “Men is nog niet van mij af” glundert hij.

 

Meer blauw op straat is een fabeltje

In zijn boek ‘De Nieuwe Politie’ gaat Steven De Smet aan de slag met de uitdagingen van vandaag en morgen. “De politie dreigt buitenspel gezet te worden door sociale media zoals Twitter en Facebook. Dat is harde realiteit en nefast voor de veiligheid van burgers. Welke rol kan de politie spelen binnen een digitale, steeds verder evoluerende maatschappij is momenteel de cruciale vraag. Het is 5 NA 12!  Het product van de politie is veiligheid. Hervormingen zijn hoogdringend” volgens De Smet. Meer blauw op straat kan misschien helpen? “Dat is een fabeltje. Niet meer maar efficiënter blauw is noodzakelijk. Mensen en middelen beter herverdelen”. De maatschappij veranderd vlug. “Waar vroeger enkel kinderen uit de hogere arbeidersklasse of de lagere middenstand flik werden, komen ze nu uit alle bevolkingslagen. De politie is een afspiegeling van de maatschappij met voor- en nadelen. Burgers en politie moeten actiever samenwerken want openbare veiligheid gaat iedereen aan”. Het boek lijkt wel een liefdesverklaring van Steven aan zijn politie en de samenleving. “In tegenstelling met wat kwade tongen beweren ben ik nooit mediageil geweest. Ik deed gewoon mijn job. Niet ik maar de inhoud van mijn boek is belangrijk”. Alhoewel hij als kind dierenarts wou worden en uiteindelijk lichamelijke opvoeding studeerde werkt Steven sinds 1978 bij de Gentse politie. Is er nog leven na de politie? “Ik heroriënteer me momenteel. In alles iets positief zien is de kunst. Ik hou van het goede leven, ben een Bourgondiër en spaar om restaurants met de betere keuken te ontdekken. Maar uiteindelijk is moeders kost toch nog altijd de beste”. De loopbaan van Steven leek soms wel op een fragment uit een film noire. “Als morgen iedereen de verkeersregels respecteert staan we allemaal stil” reageert De Smet. Ondanks alles blijft hij een rebelse optimist.

Dansen op een slappe koord

Op 3 juni 2011 werd de voetbalmatch België-Turkije op de Kouter in Gent uitgezonden op groot scherm. Na de wedstrijd vochten supporters met elkaar en werden zware vernielingen toegebracht in de Gentse binnenstad. De Smet speelde een intern verslag, dat aantoonde dat de politie slecht voorbereid was, door aan CD&V-politicus Veli Yüksel. Die stapte met het rapport naar de pers en gaf later toe dat hij de documenten van De Smet kreeg. Het begin van heel wat miserie, een soap met De Smet in de hoofdrol. Hij werd beschuldigd van het lekken van een intern rapport. Steven werd in 1e aanleg veroordeeld tot 1 maand celstraf en 550 euro boete. Het Gentse hof van beroep sprak hem nadien vrij voor schending van het beroepsgeheim. Hij laat het niet aan zijn hart komen, schrijft een boek en legt pijnpunten bloot bij de politie. Met als motivatie de toekomst van zijn kleinkind veilig stellen.

(FRVD)

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie Gent & rand Week 40

 

 

 

 

De Steekkrant: Interview met acteur ANTON COGEN

ANTON COGEN bedroog zijn vrouw

 “Op verliefd worden staat geen leeftijd”

 

GENT Anton Cogen verdient een groot publiek. Het is opvallend hoe hij er telkens in slaagt zijn toeschouwers op sleeptouw te nemen doorheen elk verhaal. Hij weet verdomd goed hoe hij het publiek moet meeslepen. In de Smurfen bioscoopfilms is Anton de stem van de grote Smurf. Hoogste tijd dus om te smurfen naar de bijzondere kantjes en opvallende trekjes van een bijzonder man.

“De dag dat de Streekkrant niet meer in de bus valt stort Vlaanderen in elkaar” gaat Anton van start. We vermoeden een charmeoffensief maar niets is minder waar. “Ik meen het echt. De boekskes zijn door de crisis  voor sommigen te duur geworden. De weekendbijlagen van kranten zijn dikwijls elitair en worden door niemand gelezen. Jullie komen bij iedereen gratis aan huis, onderschat dat niet”. De carrière van spraakwaterval Anton zou menig acteur doen watertanden. Voor het betere werk of voor populaire opdrachten, ze weten hem wel te vinden. Kleine of grote rollen, niet is voor hem minderwaardig. Hij werd wereldberoemd in Vlaanderen als commissaris Kamiel Migrain in de kinderserie Mega Mindy. “Ja, kinderen benaderen me gemakkelijk omdat ze me herkennen”. Zijn woorden zijn nog niet helemaal koud of het is tijdens ons gesprek een komen en gaan van kinderen die samen op de foto willen of een handtekening vragen. Anton heeft een grote aaibaarheidsfactor, geniet van de aandacht en laat het zich allemaal welgevallen. Het is opvallend dat de mama’s ook volop mogen rekenen op z’n interesse en begerige blikken. “Ik heb m’n hele leven al een gezonde appetijt gehad voor vrouwelijk schoon. Een zwakke plek? Neen, zo voelt het niet aan. Vrouwen zijn veel veranderd. Nu zeggen ze wat ze denken, komen uit voor wat ze willen. Tegenwoordig is het de gewoonste zaak van de wereld dat dames het initiatief nemen en zelf vragen om naar bed te gaan. Ik kan dat alleen maar toejuichen”. Populariteit heeft zo z’n voor- en nadelen. “Meestal is het plezant maar de medaille heeft soms een minder leuke keerzijde. Enkele jaren terug werd ik serieus gestalkt door een moeder en haar dochter. Om de haverklap stonden ze aan de deur om me te zien, om me aan te raken. Wreed ambetant”.

Een optimistische kijk is belangrijk

Met z’n bijzondere kijk op het leven is er altijd wel een persoonlijke invalshoek om z’n eigen gedachten te ordenen en in perspectief te plaatsen. “Als die herkenbaarheid plots over zou zijn, ook goed. Vrouwen die echt verliefd worden op mij, die tijd is voorbij. Vroeger was dat toch wel enigszins anders”. Cogen was altijd al een buitenbeentje, nooit een heilige geweest. “In de sixties deed iedereen het met iedereen, leve de vrije liefde, dat was zo mooi. Niemand had verplichtingen Ik ben altijd een hippie geweest. Met het ouder worden werd ik zelfs vrijer in mijn gedachten”. Anton vindt zichzelf in grote mate decadent maar heeft daar geen moeite mee. ”Alles heb ik ooit al wel eens gedaan. Natte dromen zijn me niet onbekend. Dikwijls droom ik van een one night stand met 35 vrouwen. Iedereen doet stommiteiten. Mijn 1^e huwelijk was een soap van 10 jaar. De buitenechtelijke relaties lieten niet op zich wachten, het overrompelde me gewoon. Als je eenmaal met iemand naar bed gaat ben je vertrokken voor een avontuur zonder einde”. Anton werd verliefd op een andere vrouw. Nu is Cogen met haar al 30 jaar getrouwd. “Dat is een overwinning op mezelf, nooit gedacht het zo lang vol te houden. We amuseren ons, op alle gebied”. Een optimistische kijk op het leven is volgens Anton erg belangrijk. “Alles heeft een reden, niets gebeurd zo maar in het leven. Gelukkig zijn is de afwezigheid van ongeluk. Op verliefd worden staat geen leeftijd, nogal goed!”. Knuffelbeer Cogen voelt zich duidelijk nog niet afgeschreven.

 

 

“Ik sterf een gewelddadige dood”

Cogen denkt helemaal niet aan stoppen. “Ik heb me nooit kandidaat gesteld voor een rol, nooit een auditie gedaan. Misschien eigenaardig dat te horen uit de mond van een acteur maar ik hou niet van theater. Ik doe het graag maar zie het niet graag. Er staan zo’n 400 acteurs aan de dop. Weet je waarom? Toneel spelen kan men niet leren op school, het is een gave”. De tand des tijds laat zich voelen. Memoriseren gaat niet meer zo vlot. Leven in het verleden wil hij niet, verhuizen naar de eeuwige jachtvelden is veel te vroeg. “Oud worden is een brute gok. Ik zal oud worden maar sterf een gewelddadige dood door toedoen van iemand, misschien een moord. Dat voorspelde een waarzegster. Ik geloofde er niets van en ging op zoek naar een second opinion maar kreeg dezelfde te horen. Voor een triple check dan maar naar de paranormale beurs. Resultaat: idem. Dat kon geen toeval zijn”. Enerzijds denkt Cogan dat het onnozel is om de toekomst te voorspellen. Anderzijds zijn er zoveel zaken die perfect kloppen. Hij is niet bang van de dood, maar maakte angstwekkende momenten mee. “Een waarzegster voorspelde me dat in een periode van 18 maanden 11 mensen uit mijn omgeving zouden overlijden. Echt waar, de ene na de andere ging heen, 2 dagen voor de einddatum waren er al 9 gestorven. Een foute voorspelling dacht ik. Niet te geloven, maar de laatste 2 dagen kwamen er nog 2 te overlijden. Daar wordt een mens stil van”. Anton gelooft in het paranormale. “Het komt erop aan charlatans te onderscheppen. Net zoals in het theater”. Heeft Anton zich al gewaagd aan een voorspelling? “Jazeker. Maurice Maeterlinck was geobsedeerd door het Lam Gods en nam overal waar hij ging een kopie mee van het retabel. Hij zat achter de roof van de Rechtvaardige Rechters!”. Waar of niet waar? De verbeelding van een acteur? Volgens Cogen zit de waarheid altijd in een leugen.

 

"Ik hou van mooie zigeunerinnen"

 

Na een Latijns-Grieks ontwikkelingsbad en een fixeerbad aan het Koninklijk Muziekconservatorium te Gent, afdeling toneelspeelkunst, studeerde Cogen ooit af als acteur met een 1ste prijs en grootste onderscheiding. Maar Anton is zoveel meer dan theaterauteur. Als copywriter voor reclame, ghostwriter in opdracht, presentator en uitvoerder van reclamespots zijn de dagen goed gevuld. Hij werkte voor het ministerie van justitie als toneeltherapeut bij gedetineerden en als psychodramaspecialist in de psychiatrie. Anton is erg begaan met dementiepatiënten. Hij ondersteunt tevens vegetarische acties maar is zelf verslingerd aan een goed stuk vlees. Favoriete vakantiebestemming: Hongarije. “Want ik hou van mooie zigeunerinnen. En m’n dochter heeft daar een kleinschalige B&B op ecologische basis. Cogen is 67 en hoopt nu eindelijk eens met het serieuze werk van start te kunnen gaan: schrijven!

 

(FRVD)

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand, week 39/2013

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PORTRET in De Streekkrant: gesprek met GUY VERHOFSTADT

 

 ‘Politici moeten soms etters zijn’

GENT 2013 is officieel uitgeroepen tot het Europees jaar van de burger. Het juiste moment voor een gesprek met Guy Verhofstadt (60), fractieleider van de Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa in het Europees Parlement.

Natuurlijk wil hij tijd vrijmaken voor een interview. We worden uitgenodigd in  het Europees parlement of hij wil afspreken ergens in Gent. Verhofstadt heeft geen kapsones, dat is het minste wat men kan zeggen na een koffieklets met de man die premier van België was van 1999 tot 2008. Nu is de Europese politiek zijn dada.  

“Onze kinderen en kleinkinderen zullen het ons nooit vergeven als we het Europese project laten instorten omdat de moed ontbrak op het goede moment de juiste beslissingen te nemen. Als we de crisis serieus willen te lijf gaan moet er meer integratie komen. Een Europese regering, een Europese obligatiemarkt, een economisch-financiële markt zijn onontbeerlijk voor de toekomst”.

Het vertrouwen van de burgers in een goed functionerende overheid is soms bedroevend laag. Of niet? “Ook mijn lijstje van wat beter had gekund of wat ik fout heb gedaan is groot. Maar voorbij is voorbij. Niets doen, dat zou pas naïef zijn. Het is vrij simpel. Als we niet zorgen voor een sterker Europa zullen we snel verarmen”.

 Langer werken, het kan niet anders

Politiek werd hem met de paplepel ingegeven. Wijlen Willy De Clercq was z’n mentor. “Hij kwam dikwijls bij ons thuis eten. Als snaak van 14 jaar mocht ik aan tafel een klapke doen over politiek”. Een verwend kind?  “Ik was in mijn studententijd de man van 12 vakantiejobs en 13 ongelukken. Verkoper op de jaarbeurs, nachtwerk gedaan, voor televisie geklust, bij een opticien gewerkt… kortom, de handen uit de mouwen steken is me niet onbekend”. Voor Verhofstadt lonkt het pensioen. Hij is van plan om op zijn 65ste een punt te zetten achter zijn politieke carrière. Alhoewel, niets is zeker. “Maar dat houdt me nu niet bezig. Mensen worden flink ouder, de samenleving neemt geheel andere vormen aan. We leven in een totaal ander ritme. Het klinkt niet populair maar langer werken, het kan niet anders. Aan politiek doen is in debat gaan met de burgers. Het is de opdracht van een politicus om de bevolking de juiste weg te wijzen, proberen te overtuigen. Daar is niets verkeerd aan. Helaas moeten politici hiervoor soms al wel eens een etter zijn”. Er zijn mensen voor wie je de zee zou overzwemmen en anderen voor wie je zelfs je voeten niet zo natmaken. Idem voor politici? “Vriendschap in de politiek bestaat maar de meeste van mijn vrienden, de beste en de echte copains, hebben geen politieke bindingen. Wees voorzichtig met personages die zich in de politiek anders voordoen dan ze als mens in werkelijkheid zijn. Gezellig aan tafel zitten bij het genot van een lekkere maaltijd, dat is pas echt genieten. In feite ben ik een vrij sober iemand. Ik heb doorheen de jaren in de spiegel gekeken en ben daardoor een stuk milder geworden. Maar ik sta graag in de belangstelling en ben ijdel, ja dat wel”.

 Geen voorstander van politieke dynastieën

Politiek van vader op zoon/dochter is niet evident. “Mijn kinderen beslissen zelf wat ze met hun leven doen. Hun ambities liggen elders. Van politieke dynastieën ben ik geen voorstander! Ondanks de passie van Verhofstadt voor Europa ligt België hem aan het hart. “De ware aard van ons land en van de inwoners zijn wereldwijd bekend: hard werken, een gevoel voor humor, zelfrelativering, afkerig van elk extremisme. Albert II was een groot koning. In het uitvoeren van zijn taken bleef hij steeds een gewone man, iemand te midden van het volk”.

In 2005 kreeg Verhofstadt in Italië hartproblemen. “Dat was een 1e confrontatie met de leeftijd. Nu sputtert de rug soms tegen. Gelukkig heb ik een redelijk goed uithoudingsvermogen, zoals een echte coureur hé”.

Gent staat 100 jaar verder dan Antwerpen

“Het lijkt alsof alles me zomaar in de schoot werd geworpen. Niets is minder waar” vertelt Guy strijdvaardig. Geboren in Dendermonde als 2e in een gezin van 3. Zijn grootouders waren er kleinhandelaars, de ene in vleeswaren, de andere in kaas en voeding. Vader Verhofstadt was jurist bij de liberale vakbond, later magistraat bij de Arbeidsrechtbank. Het gezin verhuisde begin jaren ’60 naar het Gentse. Toen Guy 23 jaar was werd hij gemeenteraadslid in Gent. Als ervaringsdeskundige heeft hij een duidelijke mening over de stad. “Vroeger gebeurde er niets. Een stad met een verkeersinfarct, oud, verkrot en vuil. Na de fusie stond de stad stil. Paars bracht de omwenteling dankzij een dynamisch bestuur met bekwame mensen. We staan nu 100 jaar verder dan Antwerpen”. Misschien is het daarom dat Verhofstadt, samen met 2 andere koppels, een imposant pand heeft gekocht om te restaureren en er later in te wonen. De Vlaamse overheid, de provincie Oost Vlaanderen en de stad Gent betalen 40 % van de verbouwing. De heisa hieromtrent was ten onrechte volgens Verhofstadt. “De subsidies gaan naar het monument, niet naar de eigenaar. Zo’n gerestaureerd huis verhoogt de belevingswaarde van de stad. Het zal mijn huisje weltevreden worden, dichtbij mijn favoriete restaurant ‘De Lieve’ waar het lekker is zonder onnodige blabla of misplaatste chique”. Ook fijn Buffalo te zijn zeker? “Vroeger ging ik mee op verplaatsing maar heb ondertussen afgehaakt. Het nieuwe stadium is een metamorfose, goed voor het imago van Gent”. Guy Verhofstadt werd gekarikaturiseerd  in strips van Nero, Suske & Wiske en Jommeke. “Leuk toch. ‘k Heb dat liever dan een schone tekst op mijn grafzerk”. Guy spreekt beschaafd, geen dialect. Compleet het Gents verleerd door in de hogere kringen te vertoeven? “Bah neen gij. Kus mijn klo….! Voila, typisch Gents”.

Geen luiaard

Verhofstadt drukte vele jaren zijn stempel op het politieke leven in België. Niet slecht voor iemand die tijdens zijn schooltijd werd gecatalogeerd als belhamel en speelvogel. Hij was een moeilijke leerling voor zwakke leerkrachten. “Per ongeluk kwam ik ooit met mijn blauwe luchtballon in een stoet van de Volksunie terecht” lacht Guy. Hij is een tevreden man.“De ethische omwenteling die er kwam met het homohuwelijk en de euthanasiewetgeving, ja dat doet me deugd. Alle vormen van racistisch, blind en zinloos geweld raken me erg diep”. Na een leven lang vol politiek is er toch nog plaats voor iets anders. “Mijn gezin komt op de 1^e plaats. Tijd probeer ik vrij te maken voor 2 hobby’s: lezen en fietsen. Sporadisch enkele vakantiedagen in Toscane mogen ze me niet afnemen. Maar het politieke vuur zal immer blijven branden. Want een politicus zonder ambities is een luiaard.”

 

(FRVD)

 

Interview gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent & rand 19/09/2013

 

 

Frans Van Damme in gesprek met Guy Verhofstadt

HILDE ALLAERT VERLAAT GENTSE CAPITOLE en gaat TERUG naar SCHOOL !

Na zich 13 jaar lang met hart en ziel te hebben ingezet voor de Capitole heeft Hilde beslist om terug te keren naar haar oude liefde, de klas. Hilde draagt de fakkel over aan Ta...nia Van Noten die als theaterdirecteur van Stadsschouwburg Antwerpen, met de steun van het hele Capitole-team, het werk van Hilde zal verder zetten.

Hilde Allaert: “De eerste keer dat ik de Capitole binnenkwam, herinner ik me nog als gisteren. Een ruïne was nog een te mooie omschrijving. Mijn broer, Geert, nam het initiatief om dit gebouw aan te schaffen omdat van in het begin duidelijk was dat achter die puinhoop er een prachtig theater zat. Hij kreeg gelijk. Na de eerste verbouwing en bij de voorstellingen van Camelot kwam ik hier met volle moed aan. Vastberaden om er iets prachtig van te maken. Door de jaren heen werd de Capitole voor de regio en in het Vlaamse theaterlandschap een vaste waarde. Nu staan we
aan de vooravond van het 13de seizoen. Een seizoen dat ik niet van op de 1e rij zal meemaken. Ik heb besloten om een sabbatjaar in te lassen. Ik zal als Gentenaar regelmatig de Capitole bezoeken, maar dan nu als gast. Dit theater heeft mijn hart gestolen. Wat ik het meest zal missen, zijn de talloze mensen die leven brachten in dat gebouw. Vooreerst de directe medewerkers. Stuk voor stuk gedreven mensen zonder wiens hulp en doorzettingsvermogen ik er niet veel van gebakken zou hebben.
Ook de mooie contacten die ik overhoud aan al degene, die ik hier als klant, leverancier of partner van het huis, mocht ontmoeten, zal ik blijvend koesteren. De momenten van magie wanneer artiesten het publiek konden betoveren, zijn bij wijlen onvergetelijk. Het waren momenten die me de energie gaven om dit vak voor 200% uit te oefenen. Momenten die me deden beseffen wat een geluk ik had om in zo’n fantastische en talentrijke wereld te mogen rondlopen. Kortom, ik ben een heel dankbaar, rijk (helaas nog steeds niet letterlijk) en gelukkig mens. Ik heb alles gegeven wat in mij zat en heb er ongelooflijk veel voor teruggekregen. Het nieuwe seizoen is voorbereid en ik wens mijn opvolgers alle succes en evenveel plezier in het werk".

Geert Allaert: ”Ik wil mijn zus Hilde speciaal danken voor haar jarenlange steun en harde werk. Zonder haar zou de Capitole niet het toptheater zijn dat het vandaag is. Hilde Allaert is de Capitole en de Capitole is Hilde Allaert. Onder haar bekwame en begeesterende leiding is de zaal één van de mooiste en drukst bezochte theaters van Vlaanderen geworden. Ze wist grote namen te overtuigen voor ‘haar’ podium te kiezen, maar ze heeft met evenveel enthousiasme datzelfde podium aangeboden aan jong talent. Hilde was promotor, manager en bezieler maar evengoed stond ze élke avond in voor de ontvangst van de bezoekers. Hilde deed alles, geen opdracht of taak was haar te veel. De Capitole moest en zou een succes worden. En dat succes, vandaag, is vooral haar verdienste. Ik ga mijn zus als collega missen, maar wens haar ondertussen bijzonder veel vreugde met haar studenten. Die studenten zijn verwittigd: een beetje rock & roll of theater in de godsdienstles kan echt geen kwaad".

(FRVD)