Superflik Steven De Smet:
‘Ik heb mijn eigen begrafenis meegemaakt’
GENT Hoofdcommissaris Steven De Smet
(57) was jarenlang het gezicht en de stem van de Gentse politie. Toen liep het
fout, als politiewoordvoerder werd hij persona non grata. Malversaties, vriendjespolitiek,
foute beslissingen of een afrekening, iedereen houdt de tanden stevig op
elkaar. Behalve Steven, hij wil praten over de turbulente periode in zijn
carrière.
Een
interview met de bekendste flik van het land is op eieren lopen. Hij is niet
wantrouwig, wel voorzichtig. We maken vooraf afspraken. “Ik heb de communicatiedienst
en de woordvoerder van de burgemeester van ons gesprek in kennis gesteld.
Inzake de onderwerpen die hier worden besproken spreek ik in eigen naam en
verbind hieromtrent geen enkele van mijn overheden, noch mijn korpsleiding”. De Smet vertelt veel off the record, niet voor publicatie.
Hij wil duidelijk z’n toekomst niet hypothekeren. “Of hier in mijn kantoor
verborgen micro’s of camera’s zijn? Ik zou het niet weten waar doe er voor alle
zekerheid toch maar geen eed op”. Een geheimzinnige glimlach volgt, hij is
blijkbaar zijn gevoel voor humor niet verloren. “Ik ben wie ik ben, kan
iedereen recht in de ogen kijken want mij treft geen enkele schuld. Ik heb
nooit begrepen waarom ik terechtstond, ging met opgeheven hoofd naar de
rechtbak toe. Natuurlijk waren er mijn twijfels. Ik wens dit niemand toe.
Tijdens de 1e zitting was het alsof ik mijn eigen begrafenis
meemaakte, de grond onder me zakte weg”. Plots wordt Steven zowaar emotioneel,
hij heeft de grootste moeite om tranen te bedwingen. “Vooral vond ik het zo erg
voor m’n vader, dat hij dat moest meemaken. Ja, ik heb heel diep in de put
gezeten, voelde me onheus behandeld en heb me uit pure noodzaak laten
begeleiden. Alhoewel mijn huwelijk in het verleden de nodige crisissen heeft
doorgemaakt bleef mijn vrouw me volop steunen. Liefde is immers een werkwoord,
die vrouw is mijn mirakel. Ik kreeg ontelbare steunbetuigingen, uit alle
klassen van de bevolking, werd overal uitgenodigd, van hoog tot laag stak men
mij een riem onder het hart. Mijn huis was zoals de Gentse floraliën”. De
vechtlust is nu groter dan ooit. “Het was een harde leerschool waar ik heb uit
geleerd. Dat wij als politie de taak
hebben iets te onderzoeken: à charge maar zeker ook à decharge. In mijn geval
was strikt genomen een gerechtelijke procedure niet eens nodig, het kon
allemaal intern worden afgehandeld. Maar ik ben waarschijnlijk in de ogen van
sommigen een tikkeltje rebels. Misschien werd ik daarvoor wel afgestraft.
Barbertje moest hangen”.
Iedereen heeft zijn werk gedaan,
maar onvolledig en niet goed
Waren
er oude rekeningen te vereffenen ? Rancuneus? “Geen verwijten naar de rechtbank
toe, iedereen heeft zijn werk gedaan. Maar niets werd goed en volledig
onderzocht. Iedereen beet zich vast in een visie die niet altijd de juiste
was”. Men creëerde voor De Smet een nieuwe job: projectleider sociale media en
adviseur van de korpschef. Hij was van oordeel dat die functie niet in
overeenstemming is met de graad van hoofdcommissaris, trok naar de Raad van
State op mijn oude job terug te krijgen, won de procedureslag en kreeg gelijk.
Verder veranderde er niets. Door een auto-ongeval met een glaasje teveel zette
hij zich buiten spel. “Ik heb een fout gemaakt maar ben ook maar een mens. Enkele
uren later werd het accident al breed uitgesmeerd in de kranten. Het kan niet
anders dat mensen hun beroepsgeheim hebben geschonden. Journalisten misbruiken
soms hun macht om broodheren te dienen. De opheffing van mijn functie als
politiewoordvoerder en diensthoofd communicatie zijn ongegrond. Door dat
ongeval besef ik maar al te goed dat ik geen politiewoordvoerder meer kan zijn.
Diensthoofd communicatie moet zeker nog kunnen”. De strijd is nog niet
gestreden. De Smet belooft binnenkort nog wat verrassingen uit de hoed te
toveren. “Men is nog niet van mij af” glundert hij.
Meer blauw op straat is een fabeltje
In zijn boek ‘De Nieuwe Politie’
gaat Steven De Smet aan de slag met de uitdagingen van vandaag en morgen. “De
politie dreigt buitenspel gezet te worden door sociale media zoals Twitter en
Facebook. Dat is harde realiteit en nefast voor de veiligheid van burgers. Welke rol kan de politie spelen binnen een digitale, steeds
verder evoluerende maatschappij is momenteel de cruciale vraag. Het is 5
NA 12! Het product van de politie is
veiligheid. Hervormingen zijn hoogdringend” volgens De Smet. Meer blauw op
straat kan misschien helpen? “Dat is een fabeltje. Niet meer maar efficiënter
blauw is noodzakelijk. Mensen en middelen beter herverdelen”. De maatschappij
veranderd vlug. “Waar vroeger enkel kinderen uit de hogere arbeidersklasse of
de lagere middenstand flik werden, komen ze nu uit alle bevolkingslagen. De
politie is een afspiegeling van de maatschappij met voor- en nadelen. Burgers
en politie moeten actiever samenwerken want openbare veiligheid gaat iedereen
aan”. Het boek lijkt wel een liefdesverklaring van Steven aan zijn politie en
de samenleving. “In tegenstelling met wat kwade tongen beweren ben ik nooit
mediageil geweest. Ik deed gewoon mijn job. Niet ik maar de inhoud van mijn
boek is belangrijk”. Alhoewel hij als kind dierenarts wou worden en
uiteindelijk lichamelijke opvoeding studeerde werkt Steven sinds 1978 bij de
Gentse politie. Is er nog leven na de politie? “Ik heroriënteer me momenteel.
In alles iets positief zien is de kunst. Ik hou van het goede leven, ben een Bourgondiër
en spaar om restaurants met de betere keuken te ontdekken. Maar uiteindelijk is
moeders kost toch nog altijd de beste”. De loopbaan van Steven leek soms wel op
een fragment uit een film noire. “Als
morgen iedereen de verkeersregels respecteert staan we allemaal stil” reageert
De Smet. Ondanks alles blijft hij een rebelse optimist.
Dansen op een slappe koord
Op 3 juni 2011 werd de voetbalmatch
België-Turkije op de Kouter in Gent uitgezonden op groot scherm. Na de
wedstrijd vochten supporters met elkaar en werden zware vernielingen
toegebracht in de Gentse binnenstad. De Smet speelde een intern verslag, dat aantoonde
dat de politie slecht voorbereid was, door aan CD&V-politicus Veli Yüksel.
Die stapte met het rapport naar de pers en gaf later toe dat hij de documenten
van De Smet kreeg. Het begin van heel wat miserie, een soap met De Smet in de
hoofdrol. Hij werd beschuldigd van het lekken van een intern rapport. Steven
werd in 1e aanleg veroordeeld tot 1 maand celstraf en 550 euro boete. Het
Gentse hof van beroep sprak hem nadien vrij voor schending van het
beroepsgeheim. Hij laat het niet aan zijn hart komen, schrijft een boek en legt
pijnpunten bloot bij de politie. Met als motivatie de toekomst van zijn
kleinkind veilig stellen.
(FRVD)
Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie Gent & rand Week 40
Geen opmerkingen:
Een reactie posten