Will Ferdy eeuwig jong
“Mijn leven is een open boek. Je mag me alles vragen, voor jou geef ik
me volledig bloot” gaat Will van start. Dat belooft! “Gezien de leeftijd kan dit
misschien wel mijn laatste interview zijn, we moeten daar niet flauw over doen”
realiseert hij zich plots. “Hoeveel jaren heb ik nog te goed? Positief denken
blijft de boodschap. Zolang het verstand en het geheugen mij niet in de steek
laten blijf ik graag nog wat onder de levenden”. Ferdy wil in schoonheid
eindigen, geen karikatuur van zichzelf worden. Eindigen met respect voor
zichzelf en z’n publiek. Vakmanschap is meesterschap. In 2014 stopt hij
definitief met optreden. “Een ingrijpende beslissing. Het is mooi geweest maar
genoeg. Ik wil niet zoals La Esterella zielig afgaan, geen 2e Eddy
Wally worden”. Blijven investeren in zichzelf en voortdurend de lat hoger
leggen laat sporen na. Ondanks 7 operaties hoor je Will niet klagen. “Het hart,
de prostaat en nog wat onderdelen hadden een revisie nodig. Andere mankementen,
met uitzondering van diabetes, zijn er niet. Aftakelen en hulpbehoevend worden,
daar denk ik veel aan. Schrik van de dood? Niet echt, sterven is niet het
einde. Wat moet geregeld worden staat in een testament. Daarna mogen ze met mij
doen wat men wil, ’t kan me niet schelen”. Het was niet altijd rozengeur en
maneschijn. Toch kijkt Will tevreden terug op een leven met golfbewegingen.
“Het klinkt als een cliché maar als kind waren poppen mijn favoriete speelgoed.
Ja, ik was een softy, een gevoelige jongen. Dat is zo gebleven. Ben direct
ontroerd. Een sportoverwinning, de aanstelling van Filip als koning, een
emotionele gebeurtenis en ik begin te bleiten”.
Een kind grootgebracht
Plots kon Ferdy bepaalde gevoelens een naam geven: hij was homo! Niemand
had een vermoeden, dat was zijn geheim. “Ik heb zelf een kind grootgebracht, de
zoon van m’n zus. We sliepen jaren in hetzelfde bed. Na mijn outing als gay was
die jongen verbijsterd”. Will ging niet op barricades staan voor homorechten,
wou niet schofferen maar zijn bekentenis
op televisie was een stap vooruit in het verborgen leven van zoveel homo’s. Voor
zichzelf voelde het bevrijdend aan, een opluchting. “Zelfs de bisschop schreef
toen over mij, als homo, een lovend artikel in het parochieblad”. In de liefde
heeft Ferdy nooit veel geluk gekend. “Ik val altijd op foute mannen. Ben niet
geïnteresseerd in verwijfde types. Enkel échte venten doen het hart sneller slaan.
Mijn liefde blijft onbeantwoord want meestal sta ik in vuur en vlam voor hetero’s.
Het leven was niet altijd gemakkelijk, wel boeiend”.
Zijn grootste vergissing? “Ik ben serieus verlooft geweest met een schoon
meisje,. Met als resultaat een chique verlovingsfeest. De trouwpartij kwam dichtbij.
Iedereen content behalve ikzelf. Maar bij onze 1e tongzoen zat het fout.
De relatie werd verbroken, het feest afgeblazen”. We vragen met enige schroom:
wordt seks beter met de jaren? “Seks is niet gebonden aan leeftijd. De goeste blijft maar fysiek wil het niet
altijd goed lukken, ’t duurt wat langer. Liefde is vooral geven, geluk zit in
momenten van tevredenheid. Ik word elke dag verliefd, telkens als ik een mooie
man ontmoet. Zelfs nu maken mannen mij soms het hof. Helaas de verkeerde typetjes.
Die kunnen me niet krijgen maar het streelt mijn ijdelheid. Alhoewel, geen
partner hebben voelt aan als een leegte. Iedereen heeft iemand nodig”. Nog een
wens? “Ik wil slanker zijn, minder buik hebben en dikkere benen. Voor als de
prins op het witte paard toch nog eens zou langskomen” hoopt Ferdy.Termont is een schatje
Men zou Will Ferdy gerust een ambassadeur van Gent kunnen noemen. Hij
geniet telkens met volle teugen van een bezoek aan Gent. De gemoedelijke
grandeur van de stad laten hem niet onberoerd. “Als ik de torens van Gent zie
voelt dat aan als thuiskomen. Een Gentenaar ben je voor altijd, ook al woon je
er niet meer”. Gent heeft volgens Will de gezelligheid van een kleine stad met
de uitstraling van een metropool. “Daniel Termont is een schat van een man. Hij
heeft voor iedereen een lach en een vriendelijk woord. Nogal wat anders dan de
burgemeester van Antwerpen. Bart De Wever loopt me straal voorbij en doet alsof
hij me niet kent”. “Ik hou van mensen. Helaas, we leven in een egoïstische tijd
met weinig tijd en respect voor elkaar. Onrechtvaardigheid kan ik niet
verdragen. Waarschijnlijk wou ik daarom als kind priester of missionaris
worden”. Hij werd uiteindelijk in 1948 beroepsartiest. “Vertel het vooral niet
verder maar ik kan ik geen noot muziek lezen”. Toch schreef hij meer dan 1000 liedjes.
Soms was er een stillere periode in z’n carrière, maar nooit was het voorbij. Met
wat kan men Ferdy een plezier doen? Hij moet er niet over nadenken. “Geen mens
kan het zich herinneren maar ik ben mijn carrière begonnen met een eigen
liedjesprogramma in de Minard. De Gentenaars hebben me altijd in hun hart
gesloten. Het zou schitterend zijn mocht ik in de Minard mijn artistieke loopbaan
mogen afsluiten. Het kostenplaatje is groot, het zelf organiseren kan ik fysiek
niet meer aan. Misschien bestaat er wel een goede ziel om dat te regelen”.
Ferdy heeft tot slot zelf een vraag. Bestemd voor burgemeester Termont:
“Wanneer zal hij mij nu eindelijk eens ontvangen op het stadhuis, voor een
kleine huldiging?”. We beloven het te vragen op voorwaarde dat Ferdy ons een
geheim verklapt, voor wat hoort wat. “Geen probleem. Mijn bijnaam op school was
Ferdinande met de peerdetanden”.
Optreden als therapie
Will Ferdy laat geëmotioneerd in z’n kaarten kijken. “Ik heb moeilijke periodes gekend in mijn leven met 2
depressies als gevolg. Optreden was mijn therapie”. Hij schrijft liedjes uit
liefde, maar cupido was hem meestal niet gunstig gezind. “Toen ik zong over Christine
had ik het in mijn hart over Raf. Hij was mijn grote verboden liefde. Achteraf
schreef ik in mijn boeken de waarheid. Raf sleepte me toch wel voor de
rechtbank zeker. Dat deed pijn. De man is ondertussen overleden, ik mocht niet
eens op zijn begrafenis aanwezig zijn. Het is hem vergeven, ik zag hem toch zo
graag”. Ook aan z’n relatie met Eric,
die trouw zijn manager en levenspartner werd, kwam een einde. “Eric was 30 jaar
jonger, mooi, verstandig en lief. Wat kan een mens zich nog meer wensen. Het
bleef niet duren, na 10 jaar was het voorbij. Eric vond zijn geluk elders, Will
bleef alleen achter.
Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant, stadeditie Gent, week 42/2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten