De Streekkrant: interview met acteur WIM OPBROUCK

‘Theater is de meest oprechte leugen’ volgens Wim Opbrouck

 ‘Ik heb een maîtresse’

GENT Het NTGent stelde het nieuwe seizoen aan het publiek voor. Nieuw en minder nieuw repertoire, gastvoorstellingen, concerten, literatuur en nog veel meer. Goede gelegenheid voor een gesprek met steracteur Wim Opbrouck over heden, verleden, toekomst en ambities.

 Wim Opbrouck is sinds 2005 vast verbonden als acteur aan het NTGent-gezelschap. Sedert 2010 is Wim artistiek leider van NTGent, een stadstheater dat hij omdoopte tot ‘een huis van spelers’ waar spelplezier, verbeeldingskracht, vakmanschap en een openheid naar andere kunsten centraal komen te staan. In 2015 mag het Gentse stadstheater 50 kaarsjes uitblazen Vanaf dan, als hij 10 jaar als speler aan NTGent verbonden zal zijn, wil hij zijn mandaat als artistiek directeur niet verlengen. “Het was de drukste periodes van zijn leven. De zwaar belastende combinatie van artistiek leiderschap en een bestaan als acteur, inclusief repeteren en op tournee gaan, is geen sinecure. Het zal een afscheid zijn in een context van schoonheid. Maar ik neem absoluut geen afscheid als acteur bij NTGent” benadrukt Wim. “Ik ben met het theater getrouwd en ga als acteur volle kracht vooruit. Als ik thuis vertrek zeg ik nooit tegen de kinderen pa gaat werken maar wel pa gaat spelen. Toneel is m’n lust en m’n leven. Ik heb een maîtresse. Haar naam? Theater!”. Mijn definitie wat échte liefde is in het leven? “Eerlijk, ik weet het niet. Voor elke mens zal dat anders zijn. Het ergste is een liefde die voorbij is. Dan pas weet je wat liefde betekend.

‘Elke dag een verse onderbroek’

Acteurs hebben soms trekjes van bijgeloof. Dat is niet anders voor een boom van een vent als Opbrouck. “Altijd afkloppen, geen paraplu opendoen in huis, nooit schoenen op tafel. Dat brengt ongeluk. Spelers die bij elke opvoering dezelfde onderbroek dragen als porte de bonheur, ja dat bestaat. Wees gerust, zo extreem ver ga ik niet. Elke dag een verse onderbroek is m’n devies” lacht Wim.

“Acteur is een raar beroep, moeilijk om schoon oud in te worden. Een goed evenwicht bewaren is echter belangrijk. Theater is de meest oprechte leugen, bijna een illusie, die voor mij eindeloos mag doorgaan. Voor mij geen rustige oude dag achter de geraniums in een Toscaans huisje”. Niets voor een rode rakker zoals jij? “Je zou eens moeten weten hoeveel notoire socialisten daar in alle stilte een optrekje hebben’.

‘Ik wou paus worden’

Het theatrale is nooit veraf bij Wim. “Als kind wou ik geen pompier of agent worden zoals de buurjongens. Kok of maitre d’hotel was een jongensdroom. Alhoewel vrijzinnig opgevoed zag ik als gabber plots het licht en wou paus worden! Toen de jaren van verstand kwamen, leek het onzekere bestaan van kunstenaar meer iets voor mij te zijn”.

Heeft deze artistieke baken in de toneelwereld nog eigenaardige trekjes.“Zelfs als atheïst ga ik graag op bedevaart. Zou op m’n knieën naar Fatima willen gaan. Begrafenissen staan bovenaan mijn verlanglijstje. Enkel om naar te kijken natuurlijk, niet om zelf het lijdend onderwerp te zijn. Maar ook huwelijken en kroningen van staatshoofden kunnen rekenen op mijn intense en nooit aflatende belangstelling”..
De roes van applaus, een staande ovatie maar vooral de absolute stilte laten Wim als acteur niet onberoerd. Haat, nijd, jaloezie, afgunst onder collega’s? “Dat zijn verhaaltjes. Er zijn wel teveel afgestudeerde acteurs. Het is de hoogste tijd om hierover eens goed na te denken. Het aanbod is groter dan de vraag. Daar komt ellebogenwerk van en dat
wordt vroeg of laat altijd afgestraft, tafelspringers vallen door de mand. Kritiek maakt me soms kwaad, een andere maal gelukkig, af en toe brengt het me in de war. Ik heb stormen meegemaakt maar nooit echt iets gedaan tegen mijn zin. Ik ben een gelukkige vent, alles mag tot het einde van jaren zo blijven”

‘West Vlamingen houden Gent recht’

“Ik ben een uitgeweken West Vlaming die zijn hart heeft verloren in Gent”. Een fantastische stad waar Wim zich sterk mee verbonden voelt. Er zijn wel meer mensen die hier zijn blijven plakken. Maar het zijn de West Vlamingen die Gent recht houden” lacht Wim. “Als 14 jarige kwam ik met de trein naar Gent. Boeken kopen bij De Slegte, limonade drinken in de Vooruit”. Maar het Gentse dialect heeft hij nu nog altijd niet onder de knie. Hij wil het aanvankelijk niet hebben over z’n ouders. Toch gaat hij na enkele ogenblikken al door de knieën en vertelt ontwapenend over zijn jeugd, de kleuterklas, z’n ouders. Nostalgie ten top. Romantische Wim zit vol herinneringen en laat graag het achterste van z’n tong zien. “Ik ben opgegroeid in een liefdevolle familie, daarvoor ben ik dankbaar. M’n thuis was net als een theater, een plaats waar verhalen werden vertelt. Mijn grootmoeder kon heel goed soep maken. Juliennesoep! Ik dacht moemoe heeft dat recept zelf uitgevonden. Was ervan overtuigd dat het haar soep was. Haar naam was Julienne. Hoe schoon kan kinderlijke onschuld toch zijn”.

Wim heeft een indrukwekkend palmares  in de theaterwereld, op tv en in de film opgebouwd. Hij zingt en speelt accordeon. Of hij nu acteert of muziek maakt, hij zet overal even gretig zijn tanden in. Met zijn groep ‘De Dolfijntjes’ maakt hij al 25 jaar muziek. Als Wim diep in zijn rijk gevuld muzikale brein tast komen er wonderlijke liedjes naar boven.“Dynamiet in een fluwelen handschoen, zottigheid, dansend, dampend, dromend. Ik ben geboren met een midlifecrisis en ben nu in de periode van een gezonde penopauze. Ambiance verzekerd. De Dolfijntjes tijdens de Gentse Feesten nog 1 maal op het St. Baafsplein”. In het najaar is Opbrouck te zien als Jean-Luc Dehaene in de nieuwe 5-delige tv-reeks over het koningshuis. Tevens in een serie over een Gentse familie tijdens de 2^e wereldoorlog.

ROOD

Het gaat goed met NTGent, het is ooit anders geweest. Uit de jaarcijfers 2012 blijkt dat 71.445 toneelliefhebbers de weg vonden naar het gezelschap voor 124 eigen voorstellingen, 94 gastvoorstellingen en 700 gerelateerde activiteiten. Met reisvoorstellingen werden 83.715 mensen bereikt. In totaal 155.160 toeschouwers. In 2003 bleef de teller nog steken op 71.720  geïnteresseerden. In het gloednieuwe stuk ROOD vertolkt Wim Opbrouck de rol van de beroemde Amerikaanse kunstschilder Mark Rothko. Met dit gelauwerde toneelstuk biedt auteur John Logan een inkijk in de vaak complexe relatie tussen een kunstenaar en zijn productie. Een stuk gebaseerd op biografische en kunsthistorische teksten. Over het gevecht van elke mens met zichzelf: de eigen eindigheid erkennen is openstaan voor wat nieuw is. “Zoiets moois krijgt ge nooit meer te zien” glundert Wim. ROOD te zien in theater Arca.

FRVD/FotoFRVD)
Dit interview verscheen in De Streekkrant editie Gent & rand - week 22