De Streekkrant: interview met Open VLD politica Fientje Moerman

 'Men probeerde mij politiek te vermoorden'

GENT Door sommigen in de armen gesloten en bejubeld, door anderen vergruisd en uitgespuwd. Een politieke loopbaan als een rollercoaster. Zag zich genoodzaakt ontslag te nemen in de Vlaamse regering maar kwam in alle stilte terug. Wil de echte politica Fientje Moerman dan nu opstaan voor tekst en uitleg!

Na haar plotse politieke comeback weigerde ze alle contact met de pers. “Ik heb er mijn buik van vol en heb zeker geen tijd voor interviews” was toen de enige commentaar. Tijden veranderen, scherpe kantjes vervagen, bladzijden worden omgeslagen. We zijn welkom bij Fientje Moerman. Om het ijs te breken doe ik Fientje de groeten van Ben, haar vroegere chauffeur. “Wie? Die naam zegt me helemaal niets, nooit van gehoord” was het antwoord. De brave man, die 4 jaar lang onderweg haar steun en toeverlaat was, is er het hart van in. Dat wordt op eieren lopen tijdens het gesprek. “Ik heb geen stoute mond maar heb wel geleerd die veel dicht te houden. Alvorens ik iets zeg draai ik nu 2 maal m’n tong om. Maar ik steek mijn kop nooit in het zand”. We zitten meteen op kruissnelheid. “Mannen zijn bang van bekwame vrouwen. Het zwakke geslacht, laat me niet lachen. Vrouwen studeren beter, behalen hogere diploma’s. Mocht competentie meetellen dan waren er veel meer vrouwen in topfuncties. Zeker weten, er waren handtastelijkheden van venten in de politiek. Gelukkig wordt dat vuil machogedrag van vroeger niet meer getolereerd. Maar een vrouw die er oud en lelijk gaat uitzien wordt de bol afgehakt in politieke middens. Mijn persoonlijk geluk is niet m’n werk, ik heb het lesje wel geleerd.? Vrienden en familie, dat is wat telt”. Fientje kan ook best overweg met wapens. “Niet overdrijven hé. Ik ben eerder sportschutter geworden uit noodzaak. Mijn oude moeder kwam plots te voorschijn met een oud wapen. Totaal vergeten, nog van vader en gevonden op zolder. Er was geen vergunning en de amnestieperiode om het in te leveren was al lang voorbij. Om mama uit de bak te houden heb ik dan maar schietlessen genomen en verder alles op mijn naam wettelijk in orde gebracht. Als hobby beviel het mij uitermate goed en ben het verder blijven doen”.

 De apocalypse is dichtbij

 Haar voorliefde voor de Amerikaanse staat Wyoming is groot. Stiekem droomt ze om er als een echte cowgirl aan de slag te kunnen gaan. “Ik heb daar zelfs een cursus stressvrij veehoeden gevolgd. Je weet maar nooit dat het nog eens van pas komt. De politiek is immers zo'n grillig bestaan. Wyoming is een dunbevolkte streek, het paradijs voor wolven, ratelslangen, beren, poema’s en herten. Hoe minder mensen ik zie, hoe liever. Het is veiliger bij wilde beesten dan bij mensen. Dieren doden alleen als ze honger hebben!”. Bezorgt om de toekomst? “Natuurlijk. De apocalypse is niet meer zo veraf. We zijn totaal verkeerd bezig op deze planeet. De overbevolking is een zwaar probleem. De mens is de grootste vijand van zichzelf. We weten het allemaal maar willen het precies niet zien. Dus we moeten er hier en nu het beste van maken. Niet allen voor onszelf maar ook voor de anderen. Want gedaan is gedaan, hierna komt niets meer”..

 ‘Italië, mijn grote liefde’

 Wat zijn de mooiste momenten uit het leven van Fientje? “Met ontzettend veel genoegen denk ik terug aan mijn periode als Gentse schepen voor onderwijs. Elk kind gelijke kansen geven, dat was toen de essentie van mijn beleid. Een lokaal mandaat is het mooiste wat bestaat. Lokale politiek heeft een directe impact op de leefwereld van mensen. Denken aan Italië maakt me euforisch. Spreek zelfs al een aardig mondje de taal. Italy, here I come! Vakantievilla gehuurd met als buur de Britse artiest Sting. Schone vent”. Haar ogen en haar mond glimlachen. Dat belooft.

 

Politieke moord

 

Fientje Moerman is in het dagdagelijkse leven Vlaams volksvertegenwoordiger voor Open VLD. In 2007, na haar ontslag in de Vlaamse regering als gevolg van een rapport wegens onregelmatigheden met studieopdrachten op haar kabinet, liet ze zich niet het gras van onder de voeten wegmaaien. Tal van partijgenoten gingen er toen van uit dat ze nooit meer op het politieke toneel zou verschijnen. Tot ieders verbazing, niet het minst bij haar eigen partij, keert ex-minister Moerman in 2008 via een achterdeurtje terug in het Vlaams Parlement. Schitterend getimed, feilloos gebracht. Wou ze misschien de partijtop ambeteren met haar terugkeer? Moerman neemt geen blad voor de mond.  “Alhoewel het ontslag mijn puur persoonlijke keuze was ben ik er 5 jaar ziek van geweest” vertelt ze. “De partijtop probeerde mij aan kant te zetten, mij politiek te vermoorden. Uiteindelijk heeft het mij sterker gemaakt. Er leek geen einde te komen aan die vuilschrijverij. In 2009 moest zo nodig de zoon van Karel de Gucht, mijn plaats innemen bij de lijstvorming. Niet moeilijk. Guy Verhofstadt en De Gucht zijn dikke vrienden, 2 handjes op 1 buik. Moerman moest worden geofferd. Hoe kunnen bepaalde figuren soms ontgoochelen”. Merken wij hier enige rancune? “Helemaal niet. Met al die mensen ben ik verplicht samen te werken. Ik geef ze een hand, een glimlach en denk ondertussen: val dood!”. Wat wil Fientje heel graag nog realiseren in de politiek? “Dat ouders nu eindelijk eens zelf kunnen bepalen welke familienaam hun kind bij de geboorte krijgt. Ofwel de naam van de vader ofwel van de moeder. Logisch toch. En dat onze koning in de toekomst enkel nog een protocollaire betekenis heeft. Er is nergens geen plaats meer voor erfelijke functies. Handjes schudden en lintjes knippen moeten volstaan. Al wil ik hiervoor geen revolutie ontketenen, laat dat duidelijk zijn”.

 

'Ik ben de enige in de familie die is mislopen'

 

Ma Moerman was apotheker op de Brugse poort. Pa was inspecteur-generaal bij het RIZIV. “Ik ben de enige die ben mislopen” lacht Fientje. Ze studeerde rechten en kwam uiteindelijk in de politiek terecht. Ze was 13 jaar toen darmkanker haar vader velde. Hij bleef doorwerken zolang het kon. Dat was zijn manier om met het naderende einde om te gaan. Een juiste aanpak? “Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Ik heb me de vraag al ettelijke keren gesteld: stel dat ik te horen krijg: ‘nog 6 maanden te leven. Wat doe ik dan? Doorwerken? Of genieten van wat rest? Ik denk dat je die beslissing pas neemt als het echt moet. Ik ben doodsbenauwd voor kanker. Al weet ik dat een snelle diagnose meestal leidt tot genezing. Daarom lieve mensen, laat je tijdig onderzoeken. Wees alert en ga trouw naar controlebezoeken zoals mammografie. De diagnose kanker is niet altijd het definitieve afscheid”.

 

Frans Van Damme

 

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent & rand van week 23/2013

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.