De Streekkrant: interview met DE POPKONING

Rollebollen met latexlollen van Popkoning Jean Pierre Maeren

 ‘Ik heb Tobback uit de vuilbak gehaald’

Op televisie mag het dan wel stil zijn rondom Jean Pierre Maeren maar het gaat goed met de man die al jaar en dag gestalte geeft aan de enige echte ´Popkoning´. Een gesprek, tussen de soep en de patatten, met een ‘kind van de Brugse Puurte’ die zijn Gent nooit zou verloochenen.

 We gaan samen lunchen. “Kies maar uit wat je wil, ik trakteer. Geld speelt geen rol voor mij” zegt Jean Pierre. “Niet waar hoor. Opletten, want de belastingen lezen mee. Op de lijst van de rijkste Belgische artiesten sta ik ergens onderaan”. Onze nieuwsgierigheid is gewekt. Staan volgens Jean Pierre met zekerheid bovenaan: “De hond Samson, Clouseau, Helmut Lotti en Chris Van den Durpel. Geld is echter nooit mijn drijfveer geweest. Het leven is geen wedstrijd”. Als aperitief bestelt hij 2 cava’s. Men brengt 2 kopjes koffie. “Niet goed begrepen” zegt de dienster. “Mijnheer spreekt niet duidelijk” brengt ze aan ter verdediging. Voor iemand die van z’n stem moet leven een opmerking die kan tellen. Als het aperitief uiteindelijk wordt geserveerd gooit de popkoning het glas over tafel. Zijn entree blijft niet onopgemerkt maar niemand herkend hem echt. “Niet ikzelf maar de poppen en typetjes zijn bekend. Laat mij maar in de schaduw blijven van mijn creaturen, het BV-schap ligt me niet zo goed” verduidelijkt hij. “Van mezelf zal je bijna nooit foto’s zien verschijnen. Mijn familie hou ik bewust al helemaal uit de media”.

 “Ik had een relatie met Walter Capiau’

 Met een poppenkoffer vol bekende Vlamingen is hij altijd onderweg. Naar een publiek, dat geplaagd wordt door lachkrampen en gegarandeerd door de knieën moet tijdens zijn zaalshows. “Maar de weg naar omhoog was lastig” vertelt Jean Pierre. “De VRT vroeg me voor De Droomfabriek een pop te maken van Louis Tobback. Men betaalde er toen 60.000 Belgische franken voor. Na de uitzending gooide men gewoon die dure pop weg. Zonde dacht ik en heb Louis uit de vuilbak gehaald. Tobback was mijn 1^e imitatie. Dat was het begin van mijn carrière als popkoning”. Vanaf toen ging het razend vlug. Het exclusiviteitcontract bij VTM werd getekend met de gouden stylo.

Felicitaties van Fabiola

Maeren bedacht voor het moppenprogramma HT&D de flink uit de kluiten gewassen kleuter Nico. Zijn creatie bleek een schot in de roos, de start van een blitse televisiecarrière. “Ik zat urenlang op m’n knieën naast Walter Capiau maar m’n hand stak wel in de pop hé” grapt Jean Pierre. “Wat er nadien ook is gebeurd, ik heb altijd een heel goede relatie met Walter gehad en nu nog steeds. Begrijp me niet verkeerd hé. Enkel vriendschappelijk. Jacky Lafon werd door die uitzendingen mijn hartsvriendin. En Jos Gheysen werd opgenomen in een rusthuis na beschuldigingen van seksueel misbruik. Te bed voor altijd”.

Jean Pierre, of liever de look-a-like pop van koning Albert, maakte cd’s, scoorde in hitparades, kreeg goud en platina. “Uit goed ingelichte bronnen weet ik dat de koning een fan is van mij. Fabiola feliciteerde mij persoonlijk na een optreden. ’t is geen zuurpruim vertelde iemand uit haar entourage”. Jean Pierre maakt alle poppen eigenhandig in latex. Een bezoek aan z’n atelier, op een geheime plek, is niet mogelijk. Dat is zijn walhalla “Bang voor bedrijfsspionage, ik heb geen concurrentie en dat wil ik zo houden”. Nog toekomstplannen? “Ik ben aan het afbouwen, wil in schoonheid eindigen. Een mop die niet marcheert vliegt er meteen uit, zelfs al heb ik er dagen aan gewerkt. Optreden in een café op bierbakken hoeft niet meer”. Is er nog een geheimpje dat je ons in primeur wil verklappen? “Ik ben verslaafd aan seks met opblaasbare latexpoppen”. Het wordt eventjes stil. “Grapje! ’t was maar om te lachen hé. Straks denkt men nog dat het waar is. Al treed ik heel graag op voor een bomvolle zaal met alleen maar echte vrouwen. Mannen liggen mij niet zo goed, madammen zijn veel plezanter".

Bekijk het leven positief

De Popkoning zorgt voor een mix van poppen, imitaties, humor en verrassingselementen; de moeilijkste vorm van entertainment. Zijn performances zijn geen cafépraat. Een leven vol lachsalvo’s maar niet vol glitter, glamour en charme. Bij Jean Pierre werd enkele jaren terug keelkanker vastgesteld. Overal de plezantste moeten zijn en ondertussen geconfronteerd worden met die vreselijke ziekte, het zal je maar overkomen. Maeren gaat deze periode niet uit de weg. “Er zat een tumor achter de tong met uitzaaiingen naar mijn oren. Toen ik dat hoorde ging het licht uit. Ik herpakte me vlug”. Door hierover te vertellen wil Jean Pierre een steun zijn voor anderen. “Denk aan de schone herinneringen en maak er het beste van. Al klinkt dat eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. Bekijk het positief. Met kanker was men vroeger een vogel voor de kat. Nu leef ik nog. Het klinkt raar maar ik was blij met die kanker, eindelijk tijd om na te denken. Ik rook en drink niet, nooit gedaan, maar ben in de overtuiging dat ik genetisch belast ben. Mijn vader is op z’n 59ste gestorven aan slokdarmkanker”. Ik merk in z’n stem enige emotionaliteit. Een traantje blijft net achterwege, Jean Pierre houdt zich kloek en beseft zelf niet dat z’n lichaamstaal boekdelen spreekt. “Het klinkt als een cliché maar tijdens een moeilijke periode leert men z’n echte vrienden kennen. Weet je, sommige collega’s stonden al te dansen op m’n graf. Klaar om mijn plaats op scene in te nemen”. Maar Jean Pierre blijft een optimist. Toen een verpleegster in het ziekenhuis zei dat hij humor in zich had antwoordde hij: “Bah nee meiske, ik heb een tumor in mij”. Tijdens de komende Gentse Feesten laat Maeren terug de popen dansen in de Groenzaal. “Een nog straffer programma dan de andere jaren” verzekerd hij ons. Bij het afscheid grapt Jean Pierre: “Ga we nu naar een parenclub?” De Popkoning is nooit klein te krijgen!

 

Pierke zonder tralala

Jean Pierre Maeren behaalde het diploma grafisch kunstenaar aan de Academie voor Schone Kunsten. Hij specialiseerde zich in scenografie en decor- en kostuumontwerp. Hij leerde de poppenspelstiel van vader Henri. “Vader speelde vanaf 1953 in zijn eigen poppentheatertje Magie op de Brugse Poort. Met telkens in de hoofdrol ons Pierke zonder tralala”. Maar Pierke werd plots dakloos. Voor het project Zuurstof voor de Brugse Poort werd het poppentheater en het geboortehuis van vader Henri gesloopt. Jean Pierre ging op de barricade staan. Zonder resultaat. Als troostprijs werd jaren later de brug aan de Groene Vallei genoemd naar zijn vader. Uiteindelijk vond de magische droomwereld aan draadjes een nieuw onderkomen in de bibliotheekzolder van de St. Pietersabdij. Jean Pierre werd terecht bekroond met de zilveren medaille voor nationale opvoeding en cultuur.

(FRVD)

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent & rand, week 25/2013