Interview De Streekkrant: modeontwerpster Yvette Lauwaert

‘Gans Vlaanderen heeft mijn blote borsten gezien’

GENT Modeontwerpster Yvette Lauwaert staat bekend als dé pionier van de Belgische mode. Een gedreven, boeiende en toonaangevende vrouw met temperament en gouden vingers. Het verhaal van een aparte persoonlijkheid.

Toen ze eind jaren 60 begon was er geen couture van eigen bodem. Haar werk sloeg internationaal aan. Ze drapeerde een lap stof en het werd een jurk, legde een knoop in een stuk synthetisch spul en het werd een hoed. Lauwaert heeft het bij haar kleine winkeltje GY-Store in de Koestraat gehouden. Een grootschalig modehuis oprichten was niks voor haar. “Ik droom in kleur, zie een ontwerp, wordt wakker en zet de schaar rechtstreeks in de stof, knip zonder tekening of patroon direct het model. Ik deed altijd al mijn eigen goesting, heb veel fantasie en een scherp gevoel voor vormen. Ik heb een sensueel contact met het onderwerp, een gevoel dat opbeurt”.

‘Vrouwen hebben grillen’

Iedereen wou een creatie van Lauwaert. Haar winkeltje werd een befaamde stopplaats voor mode- en kunstadepten. Ze was te gast in televisieprogramma’s, werkte voor theater en haalde meer dan regelmatig de internationale pers. In 2009, op haar 70^e verjaardag, werd de boetiek overgelaten aan een Franse groep. “Mannen konden in mijn winkel niets komen doen, ik maakte enkel couture voor dames, bijzonder veel trouwjurken. Bruidjes kwamen langs voor een trouwkleed met een sleep die veel langer moest zijn dan de trouwjurk van de buurvrouw. Hoe duurder, hoe schoner is een foute redenering van domme mensen. Men moet iets kopen waar men zich goed in voelt, iets dat je iedere dagen kan dragen, wat gemakkelijk te combineren valt. Persoonlijkheid uitstralen, dat telt”. Er kwamen bij Yvette mensen van alle slag over de vloer. “Dikwijls heel chique internationaal bekende gezichten en BV’s. Ook om op de poef te kopen, het geld kwam nooit. Ik heb veel vrouwen bloot gezien, nogal goed dat ik niet lesbisch ben. Als man zou ik het liefst homo zijn. Vrouwen hebben grillen. Wat die hun man allemaal wijsmaken, niet te geloven. De grootste slang heeft de beste man. Er hebben nogal wat neuten en domme ganzen voor m’n neus gestaan. Men spreekt soms over domme blondjes. Wel, dat is niet waar! Ze bestaan in alle kleuren (lacht). Gelukkig heb ik ook ontelbare leuke en sympathieke mensen ontmoet waar ik de beste herinneringen aan overhoud”. Lauwaert kijkt ernaar uit om binnenkort terug deel uit te maken van de jury die de Gentse Feestenparade zal beoordelen.

‘Een kind is geen experiment’

Al 50 jaar liefdevol getrouwd met steun en toeverlaat Guido, haar chramante compagnon de route. Beiden met een passie voor kunst, beiden geopereerd aan het hart. Het geheim van een goede relatie? “Dezelfde interesses hebben! Hoe ouder we worden hoe liever we mekaar zien, hoe meer we kussen”. Het is duidelijk, de levenslust was nog nooit zo groot. “Omdat we een speciaal koppel zijn wou een jonge filmmaakster een documentaire over ons maken. We gingen akkoord en lieten ons anderhalf jaar volgen met de camera. Net in die periode moest ik een zware hartoperatie ondergaan. De regisseur  vroeg me of er een litteken was overgebleven. Zonder na te denken deed ik spontaan m’n T-shirt uit. Ik had geen bh aan, nooit gedragen trouwens. In mijn blote borsten stond ik te kijk voor gans Vlaanderen want de film werd uitgezonden op Canvas. Nadien zei de wijkagent: schone borsten Yvette, van mij krijgt ge nooit geen boete meer. Hij hield woord”. Veel hartverwarmende herinneringen, liefde en geluk. Maar hun leven heeft ook een keerzijde van onvervulde dromen en melancholie.“We hadden toch zo graag kinderen gehad maar het mocht niet zijn. We hebben alles geprobeerd, met uitzondering van in-vitrofertilisatie. Een proefbuisbaby, neen dank je. Een kind is geen experiment”.

Wie kan betalen heeft altijd gelijk

Yvette Lauwaert (75) heeft wereldwijd veel kansen gekregen maar bleef Gent trouw. “Ik voel me in feite overal thuis maar ben zot van Gent. Vraag me niet waarom, ‘k weet het niet. Waarschijnlijk die unieke sfeer van een stad op mensenmaat geeft me een fijn gevoel”. Yvette is een onrustig type, yoga houd het lijf onder controle. Met vreugde denkt ze terug aan haar kindertijd. “Vader was uitvinder. Hij was de bedenker van hydrocultuur bij de witloofkweek. Ook van vloerverwarming avant la lettre. Hadden m’n ouders het in eigen beheer goed aangepakt, dan waren ze schatrijk geworden. Thuis was het een kroostrijk gezin, goed gezien van pa en ma, we kregen overal afslag”. Nonnen en paters op school, dat lag nogal moeilijk voor Yvette. “Elke week te biechten gaan was verplicht. Ik was een braaf kind, niets misdaan, had nooit iets te vertellen in die biechtstoel. Nooit eens zondigen, op de duur zou men dat niet meer geloven. Als slim meisje had ik een plan en besloot om toch iets te bekennen. De biechtvader vroeg: ben je onkuis geweest? Ik wist niet eens wat hij bedoelde maar zei ja. Om hem een plezier te doen. Wist ik veel wat hij bedoelde”. Een leven lang was Yvette Lauwaert  met mode bezig. “Mode is geschiedenis, een ambacht, geen flauwe grap”. Het centrum voor studiebegeleiding was van oordeel dat ze goed zou gedijen als advocaat. “Niets voor mij, recht is onrecht. Wie kan betalen heeft altijd gelijk. Het liefst was ik muzikant geworden. Daar aan denken doet mij inwendig huilen. Op m’n 92^e publiceer ik m’n memoires. Iedereen waarover ik slecht zal schrijven zal dan al dood zijn”. Tijden veranderen, ook de media. “Vroeger pakten journalisten mij wel eens goed vast tijdens een interview. Nu doen ze dat precies niet meer hé, zo gewenste intimiteiten”. Hoogste tijd om met spoed afscheid  te nemen van een oprechte, charismatische dame.

Mode en kunst

Yvette Lauwaert is tevens een bewonderenswaardige aquarellist en tekenaar. Zowel in de mode als in de kunst getuigt ze van een joie de vivre, een onvergelijkbare fantasie en een scherp gevoel voor vormen. Ze wijkt voortdurend af van alle bestaande, platgelopen academische kunstwegen. Uitgaande van haar vroegere mode-aquarellen maakt ze eigentijdse levensgrootte olieverfdoeken die aansluiten bij haar idee om mode en kunst te verenigen. Lauwaert heeft een eigen techniek om portretten op een persoonlijke karaktervolle manier weer te geven. “Ik werk het liefst ’s nachts. Als ik bezig ben met kunst bestaat de wereld rondom mij niet meer. De nacht heeft iets magisch”. Alles wat ze aanraakt tovert ze met een uitzonderlijk creatief talent om tot een kunstwerk.

Binnenkort kan met het werk van Yvette Lauwaert bekijken tijdens haar 1e grote tentoonstelling in de Gentse galerij ART TRACK.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie Groot Gent-Deinze - week 27/2014

 

 

 

Interview De Streekkrant: ZIGEUNERBLOED

Belinda Aebi  schrijft 5^e Gentse misdaadthriller

“Ik wil het hart van de Gentenaars veroveren”

GENT Met de regelmaat van een Zwitsers horloge schrijft Belinda Aebi zenuwslopende trillers, telkens met als hoofdpersonage Maud Gelderman, inspecteur van de Gentse recherche. Zopas verscheen haar nieuwste thriller: Zigeunerbloed.  Een verhaal gesitueerd tijdens de Gentse Feesten.

Belinda heeft  bewezen dat ze veel in haar mars heeft. Haar boeken zijn stuk voor stuk pareltjes van suspense, ze weet hoe ze lezers moet boeien. Verhalen waarvan de stukjes van de misdaadpuzzel netjes in elkaar vallen. Niets is wat het lijkt. Spannend, boeiend, realistisch, vlot leesbaar tot de laatste pagina en met een niet te voorspellen plot. Nochtans was haar 1e boek helemaal geen thriller, integendeel. In Swiss Made tekende ze het levensverhaal op van haar vader Manfred. “Hij was de oprichter en bezieler van Rodania. Hij startte in Brussel, bescheiden in een klein kantoor. Op z’n 75e ging hij met pensioen. Ik wilde hem eren met een biografie, vertellen hoe hij het luxemerk groot maakte.Tijdens het werken aan deze biografie sloeg de schrijfmicrobe hard toe. Ik had de smaak goed te pakken, wou niet meer stoppen met schrijven. Schrijven is een poging om te ontsnappen aan de echte wereld. We zijn allemaal niet goed bezig. Het leven is dikwijls lelijk en hard. Dankzij het schrijven leer ik mezelf beter kennen. Ik schrijf thrillers maar haat geweld en arrogantie. Wat doen mensen elkaar soms aan, het is verschrikkelijk”.

‘Mensen praten teveel’

Na het schrijven van specifieke fasen en momenten uit het leven van vader Aebi was het tijd voor de thrillers. Ondertussen verschenen reeds 5 bestsellers: ‘Dubbelspel’ (2010), ‘Het geluid van stilte’ (2011), ‘Het containermeisje’ (2012), ‘Darkroom’ (2013) en ‘Zigeunerbloed’ (2014). Boeken schrijven is een leerproces dat Belinda geheel onder de knie heeft. Ze laat zich inspireren door de actualiteit en reële feiten, zoekt items waar niet iedereen over schrijft, literair vermaak zonder toegevingen te doen aan kwaliteit. Het lukt haar perfect. “Ik wil boeken schrijven die toegankelijk zijn voor iedereen en mensen enkele uurtjes intens leesplezier bezorgen. Ik wil het hart van de Gentenaars veroveren. Verhalen vertellen vol psychologische spanning en zonder bloederige taferelen, met Gent als decor. Geweld, wilde autoraces en pistolen, dat laat ik graag over aan m’n mannelijke collega’s. Dikwijls lees ik van andere auteurs boeken met 50 bladzijden teveel. Niet mijn stijl. In 300 pagina’s, niet meer, wil ik op een boeiende manier mijn verhaal vertellen. Een cocktail afleveren van fictie en non fictie, af en toe met een vleugje goed gedoseerde humor”. De stijl van Belinda is herkenbaar. Ze kan als geen ander spanning opbouwen, lezers op het verkeerde been zetten. Moord, kinderlijken, orgaanhandel, mensenhandel, een snuifje erotiek, homobars… Belinda gaat geen enkel (gevoelig) onderwerp uit de weg. Onderzoeksrechter Maud en de speurders Max en Gijs vormen een complementair team. Enige gelijkenis tussen de auteur en het hoofdpersonage? “Maud is plichtsbewust, wil alles tot een goed einde brengen. Ze is moeder, emotioneel, romantisch, rationeel en to the point, een vrouw zonder dagboek, eigenlijk zoals ikzelf”. Haar boeken lezen vlot, verkopen goed. Haar uitgever gelooft rotsvast in haar talent. Een mens zou van minder kapsones krijgen. ‘Niets van, ik ben een nederige, eenvoudige vrouw. Luxe hoeft niet, thuis eten kan even gezellig en lekker zijn dan in sterrenrestaurants. In Vlaanderen zal men niet rijk worden van boeken schrijven en verkopen. Per verkocht exemplaar komt 1,75 euro mijn richting uit. Mij hoor je zeker niet klagen, ik ben mijn uitgever dankbaar. Mijn rijkdom zit in mijn hart”. Houden zo!

‘Wat uit het buitenland komt is niet altijd beter’

Alhoewel schrijven een solitaire bezigheid is voelt Belinda zich niet eenzaam. “Ik ben een gelukkige vrouw, gespaard gebleven van ellende en tegenslag. Ik heb een schat van een man, leuke kinderen en kleinkinderen die me met liefde omringen. Een mens is alleen geboren, velen moeten dikwijls alleen verder. Moederziel alleen doodgaan lijkt me wel heel triestig. Spaar me vooral van dementie want ik wil nog zoveel boeken schrijven. Sterven hoort bij het leven, een mens mag tot rust komen. Zijn we niet allemaal doodmoe op het einde van ons  leven?” Belinda zoekt de rust en de stilte op. “Mensen praten teveel. Ik kan niet faken, het is tijdrovend en vermoeiend, totaal energieverlies”. Boeken schrijven is haar lust en leven, Gent haar favoriete stad, fascinerend, wijs en tof. “Hier voel ik me thuis. Een stad zonder arrogantie met trotse en positief ingestelde inwoners, daar heb ik een boontje voor”. In haar boek ‘Zigeunerbloed’ wou ze 10 dagen feestvieren  beschrijven in combinatie met een serieus probleem. Herkenbare locaties zoals de Stadshal, het Europahotel, de restaurants ’t Lam Gods, Amadeus en Grade, ’t Voske, chocolatier Van Hoorebeke vormen de arena van het verhaal. Pierke Pierlala, schepen Christophe Peeters, burgemeester Termont en een handvol andere bekende Gentenaars krijgen in deze thriller een rol toebedeeld. Daniël Termont mocht vooraf het boek lezen. Zijn oordeel is een opsteker voor Belinda: ‘Een razende rollercoaster tegen de achtergrond van hét evenement van het jaar. Ideale zomerlectuur’. “Ik steek veel tijd in research. Wat ik schrijf moet juist zijn. Ik wil mijn lezers van hun sokken blazen. Ik verkies schrijven ver boven lezen. Bij ons wordt dikwijls neergekeken op talent. Wat uit het buitenland komt is niet per definitie beter, behalve de promotiemachine”. Belinda Aebi behoort duidelijk tot de schrijvende elite in ons land.

Zigeunerbloed, het nieuwste boek van Belinda Aebi, speelt zich integraal af tegen de achtergrond van de Gentse Feesten. Thema’s zijn o.a. Roma’s , Ivago, en de controverse rond de stadshal, alles overgoten met een smeuïg liefdesverhaal. Af en toe wordt er een zin of uitdrukking in het Gentse dialect neergezet om de authenticiteit te benadrukken. “Er wordt 10 dagen gedronken en gefeest. Daartussen gebeurt er iets verschrikkelijks. Op de openingsavond wordt een jong Roma meisje ontvoerd. Het wordt een zenuwslopende race door de Gentse binnenstad, met af en toe flarden feestgedruis. “Elk hoofdstuk begint met een officieel bulletin van de Feesten: het weer, het aantal bezoekers de vorige dag, het programma. Ik wil de lezer onderdompelen in de unieke sfeer van de Gentse Feesten. Het vervolg moet men zelf maar lezen hé.” Verkrijgbaar in elke boekhandel. Prijs: € 19,95.

Frans Van damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie Groot Gent/Deinze, week 25/2014

 
 

Interview De Streekkrant: Jean Pierre VAN ROSSEM

‘Geld speelt geen rol meer in mijn leven’

GENT Jean Pierre van Rossem, de extraverte West Vlaming, heeft altijd een bijzondere band gehad met Gent. Hij weet als geen ander alles over magere en vetten jaren. Ambities, rode Ferrari’s geld, vrouwen, politiek, hij gooit het  allemaal voor ons welwillend met een grote mond op een hoopje.

Van Rossem wil afspreken om middernacht want slapen doet hij naar eigen zeggen nooit, verloren tijd. “Ik mediteer veel, daarbij worden alle zintuigen afgesloten. Dat is net hetzelfde als slapen. Geleerd in een klooster waar ik 17 jaar heb verbleven”. We spreken af in snackbar ’t Hoekje op de Kortrijksepoortstraat, blijkbaar zijn vaste stek. “Ja, ik kom hier ‘s nachts verschillende malen per week voor belegde broodjes. De sandwiches van Danny Mayonaise zijn de beste ter wereld. Daar kom ik speciaal voor naar Gent”. Van Rossem bedenkt plots dat de voordeur van zijn huis in Hoegaarden nog open staat. “Niet erg, daar gebeurt toch nooit wat”. Het idee van een inbraak bederft zijn eetlust niet. Met veel bravoure vertelt hij ondertussen zijn verhaal van vallen en opstaan.

‘Gezopen en gevochten’

“Ik ben jong van huis weggelopen, nooit een warm nest gekend, nooit een knuffel gekregen. Kwam aan de Gentse universiteit economie, later econometrie, studeren. Tussendoor gezopen en gevochten, ‘k was een echte straatvechter. Mijn 1^e job was bij de Bank van Brussel. Ik plaatse internationale miljoenenleningen en kreeg als dank een Parker stylo. ‘k Heb die in een colère in 2 gebroken en naar de directeur zijn kop gesmeten. Mijn C4 lag direct klaar”. Hij begon nadien met een repetitorkantoor voor studenten. “Ik begeleide universiteitsstudenten onder het motto ’Drink rustig verder, ik sleur je er wel door’. Niet zonder fierheid mag ik stellen dat ik een slaagpercentage bereikte van meer dan 80%. Mijn anarchistisch betalingssysteem voor rijkeluiszoontjes was duur. Einde jaren ’60 vroeg ik per student 125.000 bfr. Was je arbeiderszoon dan betaalde je niets. Ik heb zelfs complete thesissen en 9 doctoraten geschreven voor serieus hoge pieten nu. Ik doe dat nog altijd. Het gangbare tarief voor een masterproef is zo’n 10.000 euro. Daarvoor krijgt men de garantie van minstens 14 op 20 of geld terug”.

‘Roken in het vliegtuig laat ik me niet verbieden

Toen kwam de tijd van het grote geld: Moneytron. “Soms verdubbelde het geld van m’n klanten. Maar elke belegger wou telkens meer, het was nooit genoeg”. Het systeem was even simpel als geniaal: iemand anders zijn geld vermeerderen en daar een percentage van claimen. Hij contacteerde de rijkste ter wereld om hun geld te investeren. Het liep fout. De beurs voorspellen bleek onmogelijk. Door manipulatie van het beurssysteem creëerde Jean Pierre een spaarpotje voor zichzelf van ruim  800 miljoen dollar. Het kon niet blijven duren, de beursmagiër viel van zijn sokkel, kreeg problemen met de fiscus en het gerecht en werd uiteindelijk veroordeeld. “Ik heb het allemaal wel gehad, het is genoeg geweest. Ik heb tijdens seksfeestjes coke gesnoven samen met de zoon van een bekende procureur. Woog als heroïneverslaafde amper 30 kilo, had elk uur het shot nodig. Ik heb geluk gehad, ben afgekickt, alle medespuiters van toen zijn dood”. Maakt geld gelukkig? “Geld speelt geen rol meer in mijn leven. Ik ben nu gelukkiger dan vroeger. Heb ik nog centen? Neen, maar dat geeft niet. Als ik morgen met mijn huurauto tegen een boom rij denk ik: ‘foert, ik heb toch goed geleefd. Maar roken, zo’n 3 pakjes per dag in plaats van 8 vroeger, laat ik me niet verbieden. Ik rook zelf in het vliegtuig, op ’t toilet. Al veel boetes gekregen maar geen enkele betaald. Als het derangeerd moeten ze maar een deur of venster open zetten”. Een gesprek met Van Rossem is precies balanceren tussen droom en werkelijkheid.

'Ik had liever kermiscoureur geworden'

Geld en liefde waren de rode draad doorheen het turbulente leven van Jean Pierre Van Rossem. “De vrouwen lagen aan mijn voeten. Niet voor m’n fysiek maar voor m’n geld en flamboyante leven. Ik hield destijds fiches bij van vrouwen waarmee ik had gerollebold, elk met hun capaciteiten. Zo kon ik kameraden helpen, zeggen wie goed was of wie het slecht deed in bed”. Van Rossem is naar eigen zeggen nochtans de meest trouwe echtgenoot, romanticus en attent in relaties. Zijn liefdesleven bestaat uit 3 eega’s. “Mijn 1^e vrouw werd dood in bad gevonden met alcohol en slaappillen in haar lijf. Het werd geklasseerd als verdronken. Niets van, mijn vrouw werd vermoord. Ik weet door wie maar kan het niet bewijzen. Achter een schilderij  van Octaaf Landuyt bewaarde ik 10 miljoen Belgische franken ’t Geld was weg. Slechts 1 persoon, de zoon van een juwelier, wist ervan. Ik moet er geen tekening bij maken hé. Mijn 2^e echtgenote is gaan lopen, ik heb haar verwaarloosd, werkte te hard”. Met nummer 3 zit er een haar in de boter. “De vrouw waarvan ik hield gaf vorige week een interview aan een roddelblaadje Over de inhoud van het artikel distantieer ik mij volledig. Je kan net zo goed het bestaan van de zon ontkennen”. Ooit bang geweest? “Ik ben eens ferm uit de bol gegaan en wat afgelebberd met een schoon madame. Gelukkig is dat nooit uitgekomen want ’t was het lief van bokseur Freddy De Kerpel”. Jean Pierre weet het zeker, hij zal niets meer doen wat illegaal is. “Ik ben gelouterd, heb leren relativeren. Ik heb 107 Ferrari’s gekocht, echt niet nodig om gelukkige te zijn. Allemaal schone schijn”. Hoe wil Van Rossem herinnerd worden? “Dood is dood, dan is ’t gedaan. Verassen en uitstrooien, maakt me niet uit waar. Hier en nu moeten we ons amuseren. Waar ik spijt van heb? Ik had graag kermiscoureur geworden, ‘k was zeker een goeie geweest”.

Revolutie op komst

Eeuwige rebel Van Rossem probeerde zijn oude partij R.O.S.S.E.M. nieuw leven in te blazen. In 1991 lukte het hem om verkozen te worden maar 25 mei 2014 was geen lucky day. Ontgoocheld? “. We behaalden een beschamend resultaat. Alle partijen werden gepamperd in de media maar wij werden geboycot. Je zou van minder kotsmisselijk worden. De naam ROSSEM is verbrand, heeft geen toekomst meer. Vanaf het begin was het een puinhoop. We hebben geleerd uit onze fouten”. Hij ontbindt de partij en zal in 2019 deelnemen met een nieuw initiatief: D’19. Jean Pierre maakt zich ongerust over de toekomst “Mensen zullen in opstand komen, kolossale stakingen alom. Het leger zal ingezet worden om stakers in de rug te schieten zoals destijds in Zwartberg. De revolutie is nabij, kiezers maakten foute keuzes. Met zijn allen staan klagen aan de toog, daar zijn Vlamingen goed in”.

Frans Van Damme

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant editie Groot Gent/Deinze - week 24/2014