Interview De Streekkrant: acteur Philippe De Maertelaere

‘Elke relatie heeft een vervaldatum’

GENT Na de theaterhit en relatieparodie ‘Caveman’, en het vaderschapsgevoel in ‘Leve Papa’ brengt Philippe De Maertelaere (62) de logische opvolger ‘EX’. Philippe is tevens de helft van het wereldbekende Vlaamse theaterduo Wurre Wurre. Met zijn gevoel voor humor en zijn improvisatietalent weet hij spontaan te imponeren. Een leuk gesprek met een leuke man.

Hij houdt de school vlug voor bekeken en gaat rondzwerven.”Eigenlijk wou ik als kind graag fietsenmaker worden maar het liep anders. Druiven plukken in Frankrijk, appelsienen in Griekenland, het avontuurlijke trok me wel aan. Onderweg kwam ik toffe en minder toffe vrouwen tegen. Een lief kost geld dus verkocht ik zelfs tandenborstels huis aan huis, niets was mij minderwaardig.” Uiteindelijk komt  Philippe als figurant in de Gentse opera terecht, gooit zich als autodidact in het theater en maakt er zijn beroep van.
Samen met Tom Roos richt Philippe de Vereniging Zonder Doel ‘Wurre Wurre’ op, ter veredeling van het nutteloze. Het geheim van hun succes? “Het gezelschap ontwikkelde een eigen heldere stijl, in eenvoud van middelen, waarin het absurde en het burleske zich vermengen met surrealisme en poëzie, overgoten met een overdosis droge humor. We kregen algauw internationale erkenning en toerden langs talrijke internationale festivals van Canada tot Afrika en van Japan tot Nieuw-Zeeland. In de gouden jaren verdienden we goed geld, ik kon mijn huis afbetalen.”

Als acteur is Philippe De Maertelaere ondertussen het vleesgeworden ‘Caveman’-type. Het publiek smult van zijn heerlijke, bijna vertederende naturel. De Vlaamse "Caveman" was de langst lopende one-man comedy in de Vlaamse theatergeschiedenis. Met evenveel enthousiasme 650 voorstellingen het toneel opstappen, het lijkt onmogelijk, onmenselijk zelfs. De lichten gaan uit in de zaal, de automatische piloot gaat aan op scène? “Nooit! Telkens een andere zaal, een ander publiek, dat geeft een boost, zorgt voor spanning. De magie van theater kan je niet onder woorden brengen.”

Met de productie‘EX’, het sluitstuk van een trilogie waarin Philippe door de natuurlijke levensfases van zijn personage fietst, is de nieuwste komische voorstelling op maat van een breed publiek. De bekende Gentse auteur Jo Van Damme, huisschrijver van het Vernieuwd Gents Volkstheater, schreef het stuk in opdracht van Philippe. “De story etaleert het wel en wee van een koppel, in goede en kwade dagen, maar met een louterende en troostende lach. Ongecompliceerd, scherp en hilarisch op maat van een breed publiek. Verrassend en nieuw, het werd geen monoloog  maar een samenspel met actrice Anouk David. Het eindresultaat lijkt erg veel op een thriller-comedy waarbij het publiek plat ligt van het lachen.” Een verhaal uit het leven gegrepen? Twee mensen beloven elkaar het allermooiste maar altijd blijft de cruciale vraag hoe het verder moet. Toch niet autobiografisch mogen we hopen? “Gelukkig niet, mij hoor je niet klagen. Al zit er soms wel al eens iets scheef hé (lacht), dat is bij andere koppels niet anders. Toch is het dikwijls zo dat waar brokken moeten gelijmd worden er niet altijd lijm voorhanden is. Ontelbare factoren bepalen het geluk, je hebt het dikwijls niet allemaal in de hand. Elke relatie heeft een vervaldatum, dikwijls de dood maar ook vaak panne onderweg.”

Een acteur heeft ook een uiterste houdbaarheidsdatum, succes  en populariteit zijn vergankelijk, wat daarna? “Het zou erg spijtig zijn vast te stellen dat het publiek geen interesse meer heeft in wat ik doe. Ik ben niet vies om m’n handen vuil te maken, ben niet veeleisend, niet echt materialistisch. Een goed boek en een (liefst elektrische) fiets volstaan, veel is dikwijls ballast. Een leuk café openen zou wreed wijs zijn. Of misschien een job in het alternatieve circuit. Vroeger ging ik met jeugddelinquenten op stap, 3200 km. in 4 maanden. Dat was een alternatieve straf waardoor die gasten zich konden vrijkopen. Hun laatste kans, wie het niet wou ging naar de gevangenis. Zo’n systeem bestaat nog steeds. Er zijn dus perspectieven voor mij, als begeleider bedoel ik hé (lacht).”

Komieken zijn thuis nogal eens de zure appel zegt men. Waar of niet waar? “Lachen kan in een relatie louterend werken, dagelijkse problemen helpen relativeren en troost brengen. Mensen aan het lachen brengen, dat is voor mij het allerhoogste.”

De theaterkomedie ‘EX’ speelt op 5/12 in Theater Tinnenpot Gent en op 14, 15, 16 april in de Minardschouwburg.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 49/2015

Interview De Streekkrant: Ex Gorki Erik Van Biesen

‘Zonder Luc De Vos zal het nooit meer hetzelfde zijn’

GENT Na het plotse overlijden van Luc De Vos op 29 november van vorig jaar bleven de muzikanten van Gorki verweest achter. Maar bassist Erik Van Biesen (53) bleef niet bij de pakken zitten en richtte de groep Biezen op.

"Het idee speelde al 10 jaar in mijn hoofd, door de dood van Luc werd het project plotseling een noodzaak. Ik verloor mijn boezemvriend, dat vreet aan mij. Ook zowat de helft van mijn inkomen viel weg, de tournee 25 jaar Gorki ging niet door, het zou een toekomst worden van bang afwachten, zouden er nog wel opdrachten  voor mij komen. De wil en het enthousiasme om door te gaan was er maar nummers zingen van Gorki, dat kon ik toen niet aan. Het was een moeilijke, pijnlijke periode. Na verloop van tijd ging de grootste paniek stilaan over, het was tijd voor een nieuw muzikaal hoofdstuk.” Het verdriet, de pijn waren misschien wel de drive om er flink tegenaan te gaan. Eric begon als een gek nieuwe liedjes te schrijven, de band Biezen werd een feit. “Eigenlijk kan ik maar 1 ding goed: muziek maken. Als kind heb ik thuis muziek meegekregen met de paplepel. Er waren altijd instrumenten aanwezig in huis, muziek was nooit veraf. Alvorens het risico te nemen om beroepsmuzikant te worden heb ik 12 jaar bij de spoorweg gewerkt. Want toen bestond er geen artiestenstatuut, mijn werk opgeven was een serieus risico. Stel je eens voor, om met alles in orde te zijn moest ik een winkeltje openen.” Van Biesen als verkoper van T-shirts en haarverf, het was een foute keuze. Na enkele maanden was het gedaan met de commerce, het was niet te combineren met de optredens.

Erik kwam tot de muziek in '79. Sindsdien heeft hij een indrukwekkend parcours afgelegd, puzzelde een cv bij elkaar dat leest als een lange road movie: voorprogramma's van Charlie Watts (The Rolling Stones) en Jack Bruce (Cream), tours in Duitsland en dienstjaren bij The Paranoiacs, Axelle Red, Sparkling Pistols, Revenge 88, Freddy De Vadder & De Bende Van Miènde, Dandy Davy en als kers op de taart Gorki. Sinds 1993 was Erik bassist bij Gorki, dat vaag je zomaar niet weg uit een mensenleven. “Een tenor in de opera kan je vervangen door een andere, Luc De Vos niet. Niemand anders kan Gorki nummers zingen. Gorki werd onthoofd en zal wellicht nooit meer samen spelen. Ik heb zoveel onuitwisbare herinneringen, alle muziekinstrumenten van Voske staan hier nog, hier liggen nog onafgewerkte teksten die hij schreef. Natuurlijk is er leven na Gorki. We zijn muzikanten, we zullen blijven spelen maar zonder Luc zal het nooit meer hetzelfde zijn”.

Erik wil echter niet blijven stilstaan bij het verleden en richt zijn blik volop op de toekomst. “Mijn gloednieuwe Engelstalige band Biezen is zeker en vast geen Gorki 2 maar een groot donker feest met blazers. Naast Erik (zang & bas) bestaat de groep ook uit drummer Bert Huysentruyt (De Post, Gorki, ...) en Roeland Vandemoortele (zanger/gitarist van de Gentse groep Too Tangled). Het trio krijgt live versterking van twee blazers. Ik ben blij dat ik met deze gasten mag spelen”. Hun eerste fysieke release, een limited 7” clear vinyl (met 2 nummers) in een oplage van 500 stuks waarvan 150 unieke handgenummerde exemplaren,werd het visitekaartje, eentje om te koesteren. Alle hoge verwachtingen werden volledig ingelost. “Het b-kantje, ‘Too Short A Lifetime’ is ‘a song about a song’. Na 22 dienstjaren bij Gorki weet de goede verstaander waarover het gaat. Het nummer werd door een gerenommeerde muziekjournalist omschreven als een scharniersong die de toekomst aanvat door middel van een ode aan het verleden."

Voor velen was Gorki, net zoals Nirvana dat ook was, een geschenk uit de hemel. Gevoelens boetseren, de mannen van Biezen kunnen het als de beste. De toekomst oogt mooi: de band gaat de baan op en werkt intussen volop verder aan een debuutalbum dat eind 2015/begin 2016 uitkomt. Sta op en wandel naar de toekomst moeten Eric en zijn kompanen gedacht hebben. “In mijn hoofd en hart ben ik rijk, al denkt mijn bankdirecteur daar waarschijnlijk anders over. In mijn muziekkot komen dagelijks gasten spelen, om raad vragen, repeteren. Wat mij vooral kan raken zijn jonge onbekende mensen ergens in een club of cafeetje met een breekbare stem en een goed nummer. Blij dat ik in het Gentse woon, de muziekstad met een formidabel clubcircuit”. Biezen doet het bijzonder goed in de muziekscène. Iedereen is het er over eens, ’t zijn wreed wijze gasten.

Frans Van Damme

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze, week 48/2015

Interview De Streekkrant: KURT DEFRANCK

Acteur/theatermaker  Kurt Defrancq

'Vrouwen kunnen het best vuile lollen vertellen’

GENT Wie een goed geheugen heeft zal Kurt Defrancq (51) nog kennen als het typetje Modest uit de TV-programma’s Rosa en Eric Bastiaens uit Thuis. Of misschien ook uit ontelbare andere televisieprogramma’s en theaterproducties. Volgens insiders is hij sympathiek, levensecht en een man met veel artistieke troeven. Omdat goedgelovigheid niet zo direct onze beste eigenschap is, gingen we zelf op onderzoek.

”Ik ben geboren op 11 september, eigenlijk de eerste ramp die op Nine Eleven gebeurde” lacht Defrancq. “Mijn opgroeifase was in Brugge maar uiteindelijk beland ik in het Gentse als aangespoelde West Vlaming.” Zijn ouders gingen elke week naar de stadsschouwburg en kleine Kurt mocht mee. “Aan de ontbijttafel was het gespreksonderwerp de voorstelling die we gezien hadden. De grandeur van theater had toen iets feestelijk, daarom ging moeder vooraf naar de coiffeur. Kapitein Zeppos op TV, dat was mijn jeugdidool, toen televisie nog magie was. Altijd de dromer van de klas geweest, uit het raam kijken naar de vogeltjes buiten kon me soms meer boeien dan wiskunde. Respect voor andere mensen en solidariteit werd me met de paplepel ingegeven.”

Misschien is het wel daarom dat Kurt Defrancq het fonds ‘De Acteurspenning’ heeft opgericht, dat hulp biedt aan acteurs en actrices met pensioen die het moeilijk hebben. "Bedoeling is om niet structurele steun te bieden, bij medische kosten komen we tussen, we willen een helpende hand te zijn bij urgente basisbehoeften. Het initiatief kwam er dankzij een legaat van de Koning Boudewijnstichting. Het is voor acteurs vaak al een probleem om tijdens hun loopbaan rond te komen, omdat ze niet altijd een project hebben. Hun pensioenopbouw is zo mogelijk nog moeilijker door de verbrokkelde carrière. Tijdelijke armoede is dan soms het resultaat. We zoeken nog steeds donateurs.” Zijn er teveel acteurs voor het huidig werkaanbod? “Het is een wetmatigheid dat jongeren sneller worden gecast dan ouderen. Een sociaal vangnet bestaat maar het volstaat dikwijls niet. Meer dan de helft van de artiesten heeft het moeilijk, het eergevoel is groot, sommigen willen geen hulp. Het blijft een kwetsbare groep. Puur economisch is het  niet evident om in ons beperkt taalgebied als acteur rond te komen.” Daarom ging Kurt op zoek naar een tweede peiler waarop zijn carrière kan rusten. Hij werd cultureel adviseur aan de Gentse Universiteit, een job die perfect te combineren is met zijn andere activiteiten. “De drang om acteur te worden, was op mijn 18e groot. Het verlangen om naar de universiteit te gaan bleef latent aanwezig. Mijn 2 jobs zijn als yin en yang, als peper en zout. Het culturele aanbod is een van de redenen waarom jongeren voor een bepaalde studieplaats kiezen. Het is mijn taak dit aanbod in Gent uit te bouwen. Ik ben een multifunctionele mens. De academische wereld is gedreven, boeiend en verrijkend, ik ben blij daar deel te mogen van uitmaken.”

Leif (LevensEinde Informatie Forum) ligt Kurt erg nauw aan het hart. Een waardig levenseinde voor iedereen, mensen moeten iets vroeger kunnen afscheid nemen van het leven wanneer het onmenselijk wordt bij gebrek aan kwaliteit. “Wanneer en vooral hoe ik sterf wil ik in eigen handen houden. Weten dat je niet onnodig, uitzichtloos moet lijden is een hele geruststelling. Als acteur liever dood op de planken dan tussen de planken.” Hij laat het ondertussen niet aan zijn hart komen, en geniet, weliswaar met mate, van het leven. “Ik ben niet materialistisch. Van vergelijken wordt men ongelukkig, wees tevreden met wat je hebt. Mochten mensen  meer met elkaar praten, dan zouden we elkaar beter kennen en beter verstaan, het zou veel plezieriger zijn om samen te leven. Veel mensen luisteren niet, nadenken is niet het herschikken van vooroordelen. Ik ben gelukkig maar onrustig en gedreven, altijd met zoveel bezig. Ik zal maar volledig tot stilstand komen wanneer ik gecremeerd ben.”

Lachen moet men doen, zich niet ergeren. Kurt was dan ook, jaren terug, de stuwende kracht achter de Gentse ‘Nacht van de Vuile Lollen’. “Ik ben graag in een volkse omgeving. Mijn krantje lezen in een echt volkscafé en luisteren, observeren, het is zo verrijkend, daar zitten de beste stand-up comedians. Je zou het zo direct niet verwachten maar vrouwen kunnen het best vuile lollen vertellen.” (lacht)

Frans Van Damme

 

 

Artikel verscheen in De Streekkrant, week 46/2015 - editie groot Gent/Deinze

Interview De Streekkrant: EVA PAUWELS

‘Dit is het laatste interview over mijn verleden’

GENT Wie Jacques Vermeire zegt denkt aan z’n flamboyante ex vrouw Eva Pauwels. Haar liefdesleven en andere miserie worden telkens opnieuw rijkelijk uitgesmeerd in de pers. Een goede reden om af te spreken met Eva, voor een gesprek recht op de vrouw af!

Over de jeugd van Eva Pauwels (38) is weinig bekend. Ze mijmert bij een glas wijn over die periode in haar leven. “Mijn ouders waren goede mensen, we woonden in Sint-Amandsberg. Ik werd netjes opgevoed, ging naar het Sint Bavo instituut maar werd er buitengebonjourd., Zuster Monica ’s die ’s morgens op haar fluitje stond te blazen om iedereen in het gareel te houden, helemaal niets voor mij”. Ze was pas 15 jaar toen ze Jacques Vermeire in Gent leerde kennen na een optreden. “Ik wist al vlug waar de klepel hing en trok naar z’n kleedkamer voor een foto en een zoen. Hij rook zo zalig naar chique zeep, om nooit te vergeten. Het was met hem alle dagen feest, champagne, kaviaar en VIP lounges. Van ’t een kwam ’t ander, we werden een koppel, m’n vader was razend.” Na vier jaar crasht het huwelijk.
Eva verliet noodgedwongen een riante villa in De Pinte, de huisbaas zei de huur op. “Zo kwam ik in Leupegem terecht maar al gauw bleek het een foute beslissing. In zo'n boerenhol kwijn ik weg. Daar is niets, enkel een goeie coiffeur. Het centrum van Gent was beter geweest maar te duur, hier is wonen nog betaalbaar.”

Met gemengde gevoelens praat ze over haar drankverslaving. “Een zwarte periode in mijn leven, ik ben door een hel gegaan. Zonder therapie was ik niet meer onder de levenden. Twee flessen Bacardi per dag gingen door de keel, eten was niet nodig, ik woog 47 kilo en huilen was mijn voornaamste bezigheid, ik leefde als ma flodder. Zowat 8 Valiums per dag krijg ik de eerste dagen op de psychiatrische afdeling van Maria Middelares, gewoon omdat ik zo agressief was, ik ben er 3 maal weggelopen. Omdat ik nadien geen dak meer had boven mijn hoofd mocht ik logeren bij een vriend. In plaats van me te helpen ranselde hij me af en smeet me op straat omdat ik geen seks wou. Het kan gebeuren hé, eens geen goesting hebben, al is dat bij mij wreed zeldzaam (lacht).” Eva raakte 9 maanden geen druppel alcohol meer aan. Dat goede voornemen bleef niet duren. ”Ja, ik drink terug, af en toe enkele glaasjes, ik wil niet leven als een non. Het begon op een feestje, iedereen dronk, ik wou niet de seut van het gezelschap zijn.” Drinken beheerst niet meer haar leven, ze heeft het onder controle zegt ze. “Maar soms doen mensen ambetant. Als ik ergens op een terrasje zit beginnen voorbijgangers mij wel eens uit te schelden. Het is al gebeurd dat ik op restaurant moet gaan lopen. Waarom toch, ik misdoe toch niemand iets?”

Misschien is een programma als ‘Wie wordt de man van Eva’ niet zo’n slecht idee. “Volgens mijn psychiater heb ik te veel passie, ik ben seksverslaafd, ik kan daar niets aan doen. Het is mijn instinkt. In de echte liefde heb ik helaas geen geluk.” Bestaat de ideale man wel voor Eva? “Ik val op oudere mannen, geen jong veulen voor mij. Een actieve, hete bok, lief, assertief, initiatiefnemer en een harde werker, meer moet dat niet zijn.” Krijgt Eva geen herkansing meer van Jacques? “Ik heb hem eens gevraagd: ‘Pak mij terug in huis, ik kan huishouden, zal meer onze kinderen zien en kan je af en toe een goede beurt geven’. Hij was niet geïnteresseerd. Toch blijft hij voor mij altijd de grote liefde, ik zal nooit armoede hebben. Jacques draagt zorg voor mij, ik ben immers de moeder van z’n 2 kinderen.”

Als Eva over haar kinderen spreekt, die bij Jacques wonen, wordt ze melancholisch en pinkt een traantje weg. “Ik zie ze te weinig, dat doet pijn. Er zijn geen vaste afspraken gemaakt, de kinderen bepalen zelf waar en wanneer. Mijn ultieme wens? Een perfecte mama zijn! Momenteel schrijf ik mijn biografie. Er zullen nogal wat mensen verschieten als ze zichzelf herkennen in het boek.”

Eva wil een hoofdstuk in haar levensloop afsluiten, dat van de miserie en de roddels. “Gedaan met de smeuïge, dikwijls ranzige, verhalen in zowat alle boekskes. Dit is mijn laatste interview over het verleden. Ik laat me niet meer beoordelen en veroordelen uit sensatiezucht. Schrijf maar op: Eva Pauwels is niet blasé, geen dikke nek, wel een doodgewone vrouw die nooit meer zal trouwen! Gaan we nog een wijntje drinken, schrijf het maar bij op je onkostennota.” Ik durf haar niet tegen te spreken.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant editie groot Gent/Deinze  - week 45