Interview De Streekkrant: GILLES DE SCHRYVER

‘Niet alle acteurs krijgen voldoende kansen’

GENT Acteur Gilles De Schryver (31) liet het beste van zichzelf zien in heel wat populaire televisiereeksen. Hij werd het meest opgemerkt door het grote publiek in o.a. de reeks Code 37 en Tom & Harry, maar ook in films als Ben X en Hasta la vista!. De ambitie van Gilles is groot, laat je vooral niet misleiden door zijn onschuldige, jongensachtige blik.

Hij studeerde met onderscheiding af als bachelor aan het Koninklijk Conservatorium Gent, richting Drama. Perfect tweetalig, dat geeft kansen. “Ik ben tweetalig opgevoed. De ouders van mijn ouders waren tweetalig. En mijn ouders ook. Thuis werd er Frans gesproken en Nederlands spraken we op school. ” Als kind leerde hij ganse filmdialogen uit het hoofd, hij wou acteur worden. Zijn kinderdroom werd later werkelijkheid. Gilles was voorwaar een vroegbloeier. “Zeker in de liefde! Op m’n 14^e had ik al een lief,  het was serieus, we bleven 5 jaar samen. Verder was ik eigenlijk al bij al een eerder braaf ventje, actief bij de scouts. Maar mijn kameraden hadden altijd veel straffere verhalen te vertellen. Of liefde voor eeuwig is? Liefde misschien wel, maar relaties? (lacht) Ik denk dat relaties tussen mensen een beperkte levensduur hebben. Als je geluk hebt kom je terecht in een relatie die langer is dan je eigen levensduur.”

Niet alleen met zijn talent maar ook met zijn lengte weet hij te verbazen. Alle grote acteurs zijn klein van gestalte. Tom Cruise is niet groot, Al Pacino ook niet. “Ik speel mee in films maar voel me zeker geen filmster. Ik ben begonnen op de planken en ik zal er eindigen, denk ik.  Sterven op het podium, ja dat lijkt me wel wat. Code 37 en Tom & Harry was een kijkcijferkanon, elke week meer dan 1.000.000 kijkers. Dat haal je nooit op scène maar ik zou het ene niet kunnen zonder het andere, al gaat mijn voorkeur toch uit naar theater. Direct contact met het publiek werkt als meditatie, een heel bijzondere ervaring met als resultaat een gelukzalig gevoel.”  Het leven van een acteur loopt niet altijd over rozen. Veel concurrentie, zoveel is zeker. “Acteurs blijven constant op zoek naar werk, opdrachten duren dikwijls niet lang. Het evenwicht is zoek, niet iedereen krijgt voldoende kansen. Producenten nemen soms weinig risico en dat is best te verstaan want ze willen zekerheid. Een bekend gezicht is veiliger voor de investeerders van het project.” Hoe voelt het om de smaak van het succes te proeven? Hij blijft er bescheiden bij. “Ik zoek het beeld dat mensen zich soms kunnen vormen over succes niet graag op! Daarom hou ik ook niet echt van het woord succes als het gaat over een carrière. Een succesvolle carrière betekent nog geen succesrijk leven. Hoe dan ook, wie zich teveel met populariteit bezig houdt wordt doodongelukkig. Flaneren op rode lopers, het hoort bij de metier maar ik doe het niet graag. Bekendheid moet je relativeren. Ik ben niet meer dan een ander, als het regent dan regent het op iedereen. Om rijk te worden moet je zeker geen acteur worden, het is een onzeker bestaan maar juist dat vind ik wreed wijs. Ik doe weinig dingen die ik niet graag doe want ik word dingen zeer snel beu, een carrièreplanning is daarom ook onmogelijk.”

Enkele jaren terug stond hij te pronken op het lijstje van meest sexy BV’s. Met een zekere naïeve flair brengt hij de fantasiewereld van menige puber op hol. “Het is niet dat ik de kleren van het lijf word gerukt. Ik zie wel meisjes omkijken, maar als je een paar keer op tv komt, leer je wel omgaan met dat soort blikken. Je sluit je daar een beetje voor af, je leert daar naast of daarover te kijken of daar abstractie van te maken. Laat ik het zo resumeren: ik heb daar eigenlijk niet zoveel last van.” Ook in de gaywereld heeft Gilles heel wat stille aanbidders. “Ja, men zegt dat toch. Zelf heb ik er opnieuw weinig last van, dat soort aandacht komt zelden tot mij. Ik ben alleszins  gelukkig met mijn eigen vriendin.”

Enthousiasme en motivatie zijn de sleutelwoorden van Gilles, het lijkt wel of hij met zijn grote aaibaarheidsfactor iedereen wil behagen. Het buitenland staat absoluut niet op z’n verlanglijstje. “Met wat ik nu hier allemaal mag doen amuseer ik mij fenomenaal. Ik kan me zelfs veroorloven om kritisch te zijn. Voor volgend jaar staan 3 nieuwe films op de planning.”

Met kerstmis zo dichtbij, welk cadeau mag er voor Gilles onder de kerstboom? “De vluchtelingenproblematiek grijpt me sterk aan. Eigenlijk heb ik maar 1 wens: dat iedereen wat te eten heeft en dat niemand in de kou moet slapen!”

Frans Van Damme 

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze, 30/12/2015

 

 

Interview De Streekkrant: JESSIE DE CALUWE

‘De gouden jaren liggen voor je, niet achter je’

GENT Jessie De Caluwe (59) mag dan wel niet meer te horen zijn op de radio, niet meer te zien zijn op televisie, niemand is haar vergeten. Jessie heeft nu een nieuwe theatershow: ‘Tussen hier en daar’. We gingen praten met de vrouw die het talent heeft om woorden te schenken aan het onzegbare.

“Mijn ouders hadden een café, mijn grootouders aan beide kanten waren cafébazen, mijn oom zat in de horeca. Er waren in ons dorp 32 kroegen, en dat voor slechts 3000 inwoners. Ik ging niet zo graag op school, hield niet van een streng schoolregime. Des te enthousiaster volgde ik ‘s avonds lessen toneel, daar voelde ik mij op m’n plaats. Overal nam ik deel aan voordrachtwedstrijden. Dikwijls tot groot ongenoegen van de andere deelnemers omdat ik meestal met de 1e prijs ging lopen. Als ik ergens aankwam ging er zo een zucht op van ‘ah nee, daar heb je ze weer’. Dat zeggen ze nu soms nog als ik ergens kom.” (lacht). Nadien deed ze met bravoure, als professional, alles rond woord: radio, televisie, boeken, theater en coaching.

Al was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Ze was razend populair, geen valse bescheidenheid, Jessie was een BV toen het woord nog niet eens bestond. “Altijd kunnen en mogen doen wat ik graag deed, dat voelde goed aan. Maar het is niet omdat je iets graag doet, dat je het ook goed doet. Je moet kritisch blijven voor jezelf, dat deed ik voortdurend.” Uiteindelijk werd het een televisiecarrière zonder happy-end. “Ik werd gewoon de laan uitgestuurd, aan de kant geschoven. Binnengehaald  met de rode loper en langs de keuken terug naar buiten, dat doet pijn. Men kon me niet meer gebruiken, mijn ervaring was plots van geen tel meer. Toen constateerde ik dat vrienden dikwijls meelopers zijn.” Zowat 15 jaar lang flaneerde ze in Gent, in de Hotsy Totsy was ze een graag geziene klant. “Een stad met een groot hart, met een bevolking die niet altijd tussen de lijntjes kleurt, dat ligt me wel. Mocht Gent aan de zee liggen, ik kwam er direct terug wonen.”

Jessie verdween van de mediaradar, ze koos voor de rust en vertrok naar Marokko. “In een heel ander tempo heb ik er 3 jaar gewoond in een klein dorpje, geleefd in een heel ander tempo. Ik had rust nodig, er is in het leven meer dan werken alleen. Het was noodzakelijk om er een andere taal te gebruiken. Je niet kunnen uitdrukken in je eigen taal, geen nuances kunnen leggen, het was moeilijk. Leren genieten van wat er wel is en zich niet ergeren aan wat er niet is, dat moet de essentie zijn. Ik leerde er Pierre kennen, een charmante Fransman. Hij had er een B&B, ik vlieg nu op en af. Het evenwicht is perfect. Samen genieten van de stilte en de sterrenhemels… zalig! Liefde kan voor altijd zijn maar niet met iedereen. Het is belangrijk te kunnen delen, anders leef je niet.”

Jessie is helemaal terug van weggeweest. Op 21, 28 januari & 6 februari is Jessie, samen met acteur Jo De Caluwe te zien in nog een nieuwe productie: Liefdesbrieven. (Info Theater Tinnenpot: 09/ 225 18 60). Ze gaat op tournee met haar poëzie-, kinder- en verteltheater. Over haar jaren in Marokko vertelt ze tijdens haar theatershow ‘Tussen hier en daar’, muzikaal begeleid voor Hilde Van Laere. “De voorstelling is een reis- en liefdesverhaal. Met anekdotes, chanson en poëzie. Een muzikale reis van 50 minuten tussen hier en daar. Maar waar is hier en waar is daar?” De reacties zijn unaniem positief, na elke voorstelling wordt duidelijk hoezeer het publiek  genoten heeft van dat bad van rust.

Als samensteller van 'Alleen witte bloemen', een cd-boek met gedichten over afscheid, verlies en troost, en 'Liefde in woorden', een cd-boek met gedichten over een onstuimige, onvergetelijke en onsterfelijke liefde weet ze menig hart te beroeren. “De gouden jaren liggen voor je, niet achter je. Het leven is niet a priori mooi, je moet het zelf mooi maken” geeft Jessie nog graag mee. “Soms kan ik, als emotionele vrouw, verdrietig zijn. Dat hoort bij het leven, gelukkig zijn is dikwijls een momentopname. Zet de televisie aan en je ziet voortdurend miserie in de wereld. Sommige mensen leren nooit van hun fouten. Scherm je af van personages die het niet zo goed met je voor hebben, je pijn doen. Heb ik gedaan, het werkt therapeutisch, want het absolute geluk heb ik nu eindelijk gevonden.”

FRANS VAN DAMME

 

Dit artikel verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze, week 51/2015