Muzikant/zanger/componist
Ludo Vandeau
‘Aan verdraagzaamheid
zijn grenzen’
GENT De Gentse muzikant Ludo Vandeau (48)
verdiende zijn strepen bij folkgroepen als Olla Vogala, Ambrozijn en Laïs. De
grote bekendheid liet op zich wachten. Als sand in eigen land wil hij zich nu
met een Franse repertoire profileren bij een groter publiek. Onbekend is
onbemind, hoogste tijd voor verandering. Wij gingen luisteren naar ‘Au gré du
charme’, de solodebuut cd.
Als kind kwam Ludo in
aanraking met de Franse en Spaanse wereld door een half-Waalse moeder
aan de ene kant en een Spaanse grootmoeder aan de andere kant. “Met 15 kinderen
in huis waren mijn ouders niet echt met muziek bezig. Er was geen grote luxe
maar nooit armoede, we hadden niets tekort. Ons gezin was katholiek, ik
studeerde aan het seminarie in Gent godsdienstwetenschappen. Neen, ik wou
absoluut geen mannelijke versie van Sœur Sourire worden, ik heb haar trouwens altijd een nogal
eigenaardig mens gevonden. Ikzelf ben spiritueel gelovig, niet dogmatisch.”
Ludo heeft nooit de stap durven zetten naar een
professionele muziekcarrière. “Geluk moet je uitdagen, durf te leven maar van
muziek alleen kan ik helaas niet leven. Mijn huidige job als leraar godsdienst
in het Sint Lievenscollege geeft me financiële zekerheid en is best leuk.” Hij ziet er trouwens helemaal niet uit als een artiest. “Ik
ben maar een gewone, bescheiden sterveling. Ik voel mij enkel artiest op een
podium, ben blij dat er mensen willen luisteren, gelukkig omdat ik liedjes mag
maken en mensen met mijn teksten kan raken. Nummers selecteren voor een cd is
altijd een zware keuze. Ook tijdens een optreden is kiezen moeilijk. Een lied
moet leven, een cd is nooit helemaal af”.
Hij was de stem de
Gentse groep folkgroep Ambrozijn, vocalist bij Olla Vogala (wereldmuziek),
gastzanger bij Laïs en bij Gabriel Yacoub (Fr). Wat mag er dan
wel zo leuk zijn aan zingen, musiceren en liedjes schrijven? “Schrijven is
schrappen. Als je op 3 minuten niet kan duidelijk maken wat je wil vertellen,
dan moet je zwijgen. Het Franse chanson heeft dikwijls iets zwaarmoedig, dat
gevoel wou ik niet. Een nieuwe cd maken, met alles erop en eraan, mag je wel
erg arbeidsintensief noemen. We hebben er 4 jaar aan gewerkt.”
Vandeau maak het zichzelf
niet gemakkelijk, hij koos voor het Franse chanson. Engelse pop zou waarschijnlijk
beter verkopen. “Nederlands is een mooie taal maar zingen in het Frans is geen
politieke keuze. Ik wil geen Vlaming zijn zoals sommige politici in de jaren
’60. Het Vlaanderen onder de kerktoren uit die tijd bestaat niet meer, dikke
zever. De Vlaamse Leeuw is een lied met een gewelddadige tekst. Ik heb het eens
vertaalt en gezongen in het Frans, dat was nogal wat. Wat Franse liedjes
betreft gaat de kennis van de jeugd nu meestal niet verder dan Stromae. Toch weet
men te smaken wat ik breng, de jeugd staat er voor open.”
Het werd geen cd met het
klassieke Franse chanson van vroeger. Vandeau kopieert of imiteer niet. Hij
tapt uit vele muzikale vaatjes. Hij begeef zich op het pad van de French Pop
met eigen toegankelijke liedjes en directe teksten. Songs over de dingen des
levens, sommige nummers autobiografisch. Onderwerpen als kinderen, liefde,
ouder worden en doodgaan sluiten naadloos op elkaar aan. “Het zijn harde tijden.
Al dat godsdienstgeweld, al de smeerlapperij die men met elkaar uithaalt, er
lopen nogal wat slechte mensen rond op deze wereld. Aan verdraagzaamheid zijn
grenzen. Wie ideeën heeft tegen de democratie kan niet op mijn sympathie
rekenen. De jeugd is dikwijls laks, ongeïnteresseerd en niet bezig met de
maatschappij. Een dag zonder gsm is een ramp. Zolang je scoort zien de mensen
je graag. Liefde is niet blind maar verliefdheid wel.”
Ludo wil graag, zoals
elke artiest, enige bekendheid. Het is een moeilijke en lastige weg. “Moet ik
misschien meedoen aan Temptation Island omdat men mij zou opmerken? Nieuw
talent krijgt geen kansen meer. Mensen komen precies alleen nog buiten om naar
de kerstmarkt te gaan, om te eten en te drinken. Al de rest lijkt wel bullshit.”
De cd telt 15 nummers, het tempo is wisselend en
verrassend, verfijnd en dynamisch. Luisteren is een opeenvolging van verbazing
en verwondering. Vandeau heeft met deze cd de weg gevonden die hij verder
wil opgaan: zijn eigen weg. Voorwaar geen slechte keuze. Zijn roze wolk komt
dichterbij. Met ‘Au gré du charme’
zal hij zeker niet tussen de plooien vallen.
FRANS VAN DAMME
Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze, week 08/2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten