De Streekkrant: interview TARS LOOTENS

Pianist/componist Tars Lootens

‘Geloof in morgen, morgen is het altijd beter’

GENT Tars Lootens (63) kleurde het radio-, televisie- en filmlandschap, heel wat klassieke en hedendaagse performers deden meermaals beroep op zijn onmiskenbaar talent. Juich en jubel want hij komt tijdens de Gentse Feesten terug thuis in zijn geboortestad voor een reeks opmerkelijke concerten. Tijd om de balans op te maken van een opmerkelijke carrière.

Tars volgde geen  conservatorium als gevolg van slechte ervaringen met een muziekleraar. “Die vent sloeg op mijn vingers, dat deed niet enkel pijn maar het degouteerde mij vooral. Ik koos dan maar voor een opleiding kunstschilder in Sint-Lucas. Met de opbrengsten van mijn optredens, eerst als drummer, daarna als pianist, bekostigde ik mijn studies plastische kunsten. Uiteindelijk besloot ik van muziek mijn beroep te maken. Al ben ik eigenlijk altijd een schilder gebleven, ik schilder nu met klanken.” Hij componeerde een aantal kenwijsjes voor televisie- en radioprogramma's, schreef filmmuziek en trad op tijdens festivals in Mexico, Canada, Rusland, Japan, Frankrijk, de Verenigde Staten en Algerije. De ‘Kinderacademie” op VTM maakte hem razend populair in Vlaanderen. Maar bovenal werkte hij 17 jaar nauw samen met Johan Verminnen voor wie hij zijn grootste hits schreef. Toen kwam de breuk, Tars praat er liever niet over, heeft hij in het verleden nooit gedaan. Uitzonderlijk maakt hij ons, na enig aandringen, toch deelgenoot van zijn ‘geheim’.  “Voor Verminnen heb ik buitenlandse tournees laten vallen, zo close waren we, echte compagnons de route. Hij heeft enorm veel te danken aan mij, ik componeerde zijn grootste hits. Gedurende zowat  17 jaar heeft hij me uitgemolken. Verminnen, de man die opkomst voor de belangen van de artiesten? Laat me niet lachen. Hij heeft me bij de neus genomen. Ik moest zo rijk zijn als de zee diep maar heb niets meer, zit totaal aan de grond. Ik denk dat de onenigheid te wijten was aan jaloezie omdat ik eigen fans had, ik kwam immers wekelijks op televisie, was geliefd  bij de jeugd.” Tars viel in het spreekwoordelijke zwarte gat, plots was er tijd in overvloed om te componeren. Het is niet altijd glitter en glamour in showbusinessland. Kommer en kwel, miserie, tegenslag, niemand blijft gespaard. Hij heeft zijn deel gehad. “Mijn gedrevenheid is mijn grootste vijand gebleken. Ik heb de lat te hoog gelegd. Niet alleen professioneel, ook tegenover vrienden en familie. Ik leef te vlug, niemand kan mij volgen, heb kansen gekregen en ze niet altijd gegrepen, wilde enkel dingen doen die met mijn vak te maken hadden. Ik wou het spel van VTM niet meer meespelen”. Hij kreeg een burnout, werd depressief, geraakte zijn vrouw kwijt. Foute managers en een 2^e huwelijk, dat vlug voorbij was, hebben handenvol geld gekost. “Men wou teren op mijn naam, geld verdienen op m’n rug. Alles in mijn leven draait eigenlijk om verlies. Maar ik blijf in mensen geloven. Muziek heeft een helende werking, ik ben een vechter.”

Waar Tars Lootens verschijnt hangt magie in de lucht. Onthaastend, spiritueel, therapeutisch, beroerend, helend, esthetisch, lyrisch, ontroerend , introspectief, meditatief, impressionistisch, intimistisch… zijn sound en gedrevenheid omschrijven blijkt bijna onmogelijk. "Muziek drijft mij verder, tot voorbij de horizon, tot waar aarde en lucht elkaar raken en weer een nieuwe horizon zich openbaart. In feite stopt een muzikaal verhaal nooit. Ik ben niet lastig maar egocentrisch. Altijd bezig met creëren en met muziek, alsof er niets anders bestaat. Perfectionist zijn, het is niet eenvoudig.” Commercieel denken, manieren zoeken en vinden om wat je maakt te verkopen, het is zijn Achilleshiel. “Dat heb ik nooit geleerd. België is hard voor zijn eigen artiesten. De musical Ben X sleurde mij mee in een faillissement. Door mijn open geest en mijn naïviteit heb ik niets meer, spartel om te overleven. Geloof in morgen, morgen is het altijd beter!”

Tijdens de hectische dagen van de Gentse feesten wil Lootens een rustpunt zijn “Iedere locatie creëert zijn eigen muziek. Terwijl het feest buiten bruist, vindt men tijdens mijn optredens de stilte in de muziek en in onszelf. Tijdens de zomermaanden ben ik volop aan de slag aan de Belgische kust. Wie naar Thailand of Singapore reist kan mij daar horen spelen in de chicste hotels. ‘Music was my first love and it will be my last’.”

‘PianOase’, 75 minuten verstilling vanuit de magie van een vleugelpiano. Van 15 t/m 24 juli - Monasterium Poortackere, Oude Houtlei Gent. Info & Reservatie: Uitbureau.

FRANS VAN DAMME

Dit interview verscheen in De Streekkrant, week 26/2016

Interview De Streekkrant: KURT LOTIGIERS

Zanger Kurt Lotigiers

‘Kwaliteit en talent zijn niet meer de norm’

GENT Kurt Lotigiers (43) heeft als Vlaamse zanger al lang geen introductie meer nodig bij het grote publiek. Of toch? Hoe voelt het om een eigen zangcarrière op te bouwen maar toch meestal geassocieerd te worden met zijn broer Helmut Lotti? Een zegen of een vloek?

“Mijn familie heeft altijd muzikale kriebels gehad, zingen zit in onze genen. Sommige beweren zelf dat vader nog beter kon zingen dan Helmut. Ma speelde accordeon en piano maar haar dagelijkse soepronde zorgde voor een inkomen. Toen mijn ouders gingen scheiden bleef ik bij moeder.” Al had hij nooit te klagen over vrouwelijke belangstelling, muziek was zijn eerste en grootste liefde. “Als puber was ik erg verlegen, mijn schade heb ik nadien wel ferm ingehaald.” (lacht). Trouwen kan soms een foute beslissing zijn, niet elke partner is een geschikte levensgezel voor altijd. Het kan iedereen overkomen, ik weet erover mee te spreken. Weet je, ik ben eens gestalkt geworden maar ’t was rap gedaan. Zo een lelijke donder, spaar me daar van. Maar op een dag had ik het vrouwtje van mijn leven te pakken. L’ amour pour toujours.”

Kurt mag dan wel een bekende broer hebben, hij heeft zijn eigen talent. Hij brengt telkens life een avond boordevol pop, rock, disco, trage nummers, crooners en ambiance voor elk wat wils. Hij timmert aan zijn eigen muzikale weg, zingt een totaal ander genre en toch moet hij zich, als broer van Helmut, dubbel en dik bewijzen in de showbusiness. “Ik wil gewoon mijn ding doen en daarvoor de juiste waardering krijgen. BV’s worden door anderen gemaakt, een ganse entourage kiest en beslist. Het is niet eens zo belangrijk of je de beste bent. Aan de BV status, eigenlijk gebakken lucht, heb je niets, daar gaat het mij al lang niet meer om. Zolang ik er kan van leven ben ik al wreed content.” De eeuwige vergelijking met z’n broer blijft hem achtervolgen. Het maakt Kurt niet happy maar hij ligt van die oncomfortabele positie niet meer van wakker. “Ik heb geleerd er mee te lachen maar toch blijft het ambetant. Al breng ik het beste ter wereld, zonder echt te luisteren zal men het al bij voorbaat afschieten. Kwaliteit en talent zijn niet meer de norm. Ergens optreden en de presentator die me aankondigt als de broer van Helmut Lotti, dat is niet eerlijk. Als ik het ergens zo een affiche zie staan doorstreep ik het met een dikke zwarte stift. Zo’n toestanden probeer ik vooraf te blokkeren door duidelijke afspraken te maken met de organisatie. Die verwijzing moet nu eindelijk maar eens voor eeuwig en altijd ophouden, trop is teveel. Ik ben Kurt Lotigiers! Niet meer, niets minder!” Dat Lotigiers samen met enkele Vlaamse artiesten ging optreden tijdens het partijfeest van het Vlaamse Belang, werd hem niet in dank afgenomen. Het was toen, 10 jaar geleden, een storm in een glas water. “Ik heb al voor elke partij opgetreden maar daar schrijft de pers natuurlijk niet over. Ik hou me niet met politiek bezig, ik zing gewoon mijn liedjes. Als de Open-VLD of de CD&V mijn gage betaalt, is dat ook goed.”

Ook Lotigiers heeft de crisis in de showbusiness zien aankomen. “Het circuit van feesten en fuiven moet het doen met hoe langer hoe minder geld. Het resultaat zijn minder optredens voor iedereen, ook voor de bekendste namen. De cd verkoop is verwaarloosbaar, niemand wil investeren, niemand durft risico’s nemen. Van sommigen heb ik geld tegoed, ben bedrogen, het maakt me kwaad.” Hij laat het niet aan zijn hart komen. Zijn ultieme droom? “Verhuizen naar het buitenland, in the middle of nowhere. Huisje, boompje, beestje. Muziek maken, vissen en vrijen met mijn vrouwtje, meer moet dat niet zijn.”

Kurt, het warme hart op de juiste plaats, aanvaardde het peterschap van People 4 People. “Deze organisatie organiseert noodhulpacties voor mensen die initieel niet over voldoende middelen beschikken om een normaal leven te leiden door onvoorziene omstandigheden. Ook Hachiko, een non-profit organisatie die assistentiehonden opleidt kan op mij rekenen. Met goede doelen ben ik voorzichtig, soms een tikkeltje wantrouwig.”

Lotigiers heeft een nieuwe single uit: ‘Een Dag Zonder Jou’. Het is de Nederlandse vertaling van ‘Spending my time’ van de Zweedse popformatie Roxette. Kurt hoopt sterk te scoren in de hitlijsten. “Tijdens de Gentse Feesten ben ik gastvedette in een revue. ‘k Zal daar het publiek eens laten zien wat die Lotigiers kan. Een boobytrap van kwaliteit en ambiance zal het worden. Je moet het verschil maken met de troefkaarten die je hebt nietwaar.”

FRANS VAN DAMME

Het interview verscheen in De Streekkrant, week 25/2016

Interview De Streekkrant: WALTER BERLAEN

Zanger/songwriter/bassist Wouter Berlaen

‘Veel miserie in de muziekwereld’

MARIAKERKE De revival van het dialect zet zich flink door. Wouter Berlaen maakt daar handig gebruik van. Iedereen zingt zoals hij gebekt is, Hij laat consequent van zich horen in het onvervalst Zultse dialect. Zijn eigen songs worden overspoeld door lovende recensies. Wij gingen luisteren.

Geboren en getogen is Zulte. Geef toe, Wouter Berlaen kon het slechter treffen. Hij was er in goed gezelschap van Roger Raveel en Gerard Reve. “Ik wou eigenlijk voetballer worden. Het mocht niet van mijn ouders. Uit kolere ging ik dan maar naar de muziekschool, zomaar. Het zou hun leren, misschien dachten pa en ma dat ik als plan B had gekozen voor roken, drinken, drugs en rock & roll (lacht). Op m’n 18e ging ik studeren voor sociaal assistent, daarna volgde het conservatorium."

Het dialect van Zulte mag dan wel niet het mooiste zijn, ieder z’n mening, maar waar troubadour Berlaen komt opduiken zorgt het wel voor leute, plezier en ambiance. Volkse teksten zonder pretentie weet men blijkbaar overal te smaken. “We gaan soms optreden in Limburg, geen mens die ons daar verstaat. Dat zijn ze daar gewoon, Limburgers verstaat men ook nergens. Nochtans ben ik een op Gent gebaseerde artiest geworden, resideer sinds 2005 in Mariakerke en verschijn regelmatig op initiatieven van Trefpunt en Charlatan. Tijdens elke Gentse Feesten speel ik bij verschillende projecten. Luc De Vos was mijn maat en muzikale mentor, zijn dood kwam bijzonder hard aan. Het gevoel dat het van de ene op de andere dag allemaal voorbij kan zijn verviel mij. Neem het leven vooral niet al te serieus."

Ondertussen heeft Berlaen 3 full cd’s opgenomen. Thema’s als vriendschap, verraad en verlies komen in z’n liedjes dikwijls aan bod. Autobiografisch?  “Teksten dienen zich bij mij spontaan aan, elke plaat is een nieuw experiment. Ik heb de laatste 3 jaar veel meegemaakt, ik wil en moet mijn grenzen afbakenen. Voor iedereen goed doen is onmogelijk. Wie dat probeert komt meestal bedrogen uit. Toen ik 40 jaar werd kwam het besef dat niemand ongeschonden door het leven komt.” Waar vroeger kwantiteit belangrijk was voor Wouter is nu kwaliteit het allerbelangrijkste. Hij legt zijn normen steeds hoger. “Met mijn laatste cd ‘Van mijn erf’ wil ik duidelijk maken dat er grenzen zijn. Wie niet geïnteresseerd is moet maar uit mijn leven wegblijven. Ik gun de luisteraars een blik in mijn hart.”

Kan hij, ondanks alles, met iedereen door dezelfde deur? Slechte en goede eigenschappen kan hij maar al te goed plaatsen. “Altijd en overal ben ik een grote verzoener. Met het ouder worden zijn daaraan echter beperkingen gekomen. Als er een granaat ligt ga ik er nu niet meer de pin uittrekken. Een vorm van zelfbehoud waarschijnlijk. Brandjes blussen en mezelf wegcijferen geeft me het idee een goed mens te zijn. Mensen weten altijd wat ze aan mij hebben. Mijn vriendin is nogal koppig, 2 dagen beeld zonder klank kan ze volhouden. Ik capituleer al na enkele minuten, gewoon omdat ik mijn emoties kan en wil uiten. Minder leuk is dikwijls mijn nuchterheid, mijn ongeloof. Ik geloof enkel wat ik zelf zie en hoor.”

Het zijn moeilijke tijden voor de muziek, Wouter beseft het maar al te goed, hij blijft realistisch. “Wie arm is zakt steeds dieper weg, rijken wordt altijd maar rijker. In de muziekwereld is dan niet anders, miserie is bijna overal merkbaar. Helaas durft niemand er wat over te zeggen. Wie 250 cd’s verkoopt mag al dik tevreden zijn. Verdienen doet men in het beste geval aan optredens. Ja, de crisis in de showbusiness is niet meer weg te cijferen, een belegde boterham verdienden is niet zo evident. Sommigen voelen zich toch zo belangrijk, lopen naast hun schoenen maar betekenen in feite helemaal niets.” Berlaen zelf heeft, als muzikant, niet te klagen. K3, Natalia, Raymond van het Groenewoud  (zijn God), maken van zijn talent maar al te graag gebruik. Daarvoor is hij erg dankbaar.

Op zijn 31^e werd bij Wouter, na een gezichtverlamming, de diagnose Tourette vastgesteld. Hij heeft duidelijk een milde vorm, het is nauwelijks merkbaar. Hij kan er  goed mee omgaan. “Ik heb het onder controle, het is niet levensbedreigend. Bij mij beperkt het ongemak zich tot het knipperen met de ogen, het maken van enkele geluidjes. De oorzaak van Tourette is niet geheel bekend, een medische oplossing al evenmin. Sommigen die mij ontmoeten doen onwennig, dat is nergens voor nodig. Ik wil het syndroom bespreekbaar maken. Er is voor Tourette weinig begrip, dat moet veranderen.”

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, week 24/2016