De Streekkrant: Interview met fotografe LIEVE BLANCQUAERT

 

“Ik wacht op nieuws van mijn gigolo”

GENT De ene foto is de andere niet. Dat weet Lieve Blancquaert maar al te goed. Als fotografe, journaliste en televisiemaakster weet ze als geen ander door foto’s, teksten en beelden mensen te boeien. Met een vrouwelijke fijngevoeligheid en dankzij haar groot engagement en empathie brengt ze schoonheid en eenvoud in beeld. Het leven zoals het is door de ogen van een fotografe met ballen aan haar lijf.

Na de middelbare school ging ze studeren aan de Academie in Gent, richting kunst, film, fotografie. Foto’s maken werd al vrij vlug haar absolute passie. “Ik probeer te focussen op het vertellen van verhalen” vertelt Lieve zonder misplaatste chique. Uit een soort nieuwsgierigheid? “Absoluut, ik ben nu eenmaal een nieuwsgierige vrouw. Een gewoon mens die twijfelt en pogingen onderneemt om antwoorden te vinden op vragen die men zich soms stelt. Ik probeer mijn eigen vooroordelen opzij te zetten.

Lieve is behoorlijk tevreden met haar leven. Al is dat ooit wel anders geweest. “Na het afstuderen was ik doodsbang om voor een baas te moeten werken en begon direct als zelfstandige. Het was geen gemakkelijke tijd. Het financieel plaatje heeft me nooit echt veel geïnteresseerd. Vrijheid is belangrijker. Voor mijn nieuwe boek heb ik de wereld rondgereisd. Daardoor 2 jaar heel weinig verdiend. Aan de hand van het aantal verkochte exemplaren van dat boek ontvang ik een honorarium. Maar dat laat nog wel een jaar op zich wachten. Tja, eerlijk is eerlijk, m’n bankrekening ziet er niet zo goed uit”.

Wafels bakken

Toch wil ze liever niets doen tegen haar zin of tegen haar principes. “Dan ga ik wel wafels bakken”. Veel is het overwegen waard. Mocht iemand vragen om z’n blauwe geschelpte te fotograferen dan doet ze dat met plezier. Lieve is niet kneuterig. “Onlangs vroeg een gigolo om hem te fotograferen. Alhoewel ik dacht, ’t is voor candid camera, kreeg ik echt veel zin in om op het voorstel in te gaan. Plots liet hij niets meer van zich horen. Jammer. Want bloot kan mooi zijn. De grens bij naaktfotografie is wederzijds respect”. Over venten gesproken, zou haar man Nic Balthazar het wel appreciëren, blote mannen voor haar lens? “Daar zou hij geen moeite mee hebben. Ik doe als geëmancipeerde vrouw wat ik wil. Nic mag voor geen geld van de wereld uit m’n leven verdwijnen maar ik kan wel op m’n eigen benen staan”. Is seks belangrijk is in een mensenleven?. “Ja, in de juiste balans. Beter weinig goede seks dan veel slechte. Ik had nooit gedacht aan kinderen krijgen. Tot het ogenblik dat, 18 jaar geleden, Nic op m’n weg kwam. ’t Was liefde op het 1^e zicht. Ik wist het meteen, hij zou een goede vader zijn”. In het leven van Lieve is er geen plaats voor kleffe romantiek. Wel voor warmte, veiligheid en een gezin als cocoon. “Als we Scrabble spelen verlies ik altijd maar wil ook wel graag eens winnen. Daar maken we dan wel eens ambras over”.

Het Nicole & Hugo syndroom

“Ik wil net zo gelukkig zijn als Miet Smet en Wilfried Martens. Maar dan véél langer in tijd”. Lieve en Nic zullen niet snel als duo opdraven in interviews, tv-programma’s of in een rariteitenkabinet. “Ik heb last van het Nicole & Hugo syndroom. We zijn niet als duo gestart, werken niet samen, gaan niet samen op de foto in de boekskes, we doen niets samen in het openbaar. Op zo’n voorstellen gaan we nooit in. Ik wil onze persoonlijkheid als koppel niet verliezen door bekendheid, wil niet teveel in de media komen. Doseren is belangrijk”. Lieve kan niet tegen onrecht, rekent op goed fatsoen, is rechtlijnig, maakt duidelijke afspraken en verwacht van anderen hetzelfde.

”Niemand wil graag te kakken worden gezet, ik ook niet. Vertrouwen is belangrijk. Iedereen, ook journalisten, moeten het spel eerlijk spelen, anders hebben ze een proces aan hun been” lacht Lieve. Oesje! Hoogste tijd om afscheid te nemen. Maar Lieve Blancquaert blijft toch een toffe madame.

De geboorteplek bepaalt een mensenleven

De geboorte is een universeel gegeven. Ondanks alle verschillen op de wereld beginnen we allemaal, door geboren te worden, op dezelfde manier aan het leven. Het resultaat is het nieuwste boek van Lieve Blancquaert: ‘Birth Day’. Met 14 boeiende verhalen en ruim 400 foto’s. Een project in combinatie met een 9-delige documentatiereeks op één vanaf 11 november en een tentoonstelling (t.m. 5 jan.) in het ING cultuurcentrum hartje Brussel.

Het zal wel niet gemakkelijk zijn geweest om jonge vrouwen te overtuigen binnen te dringen in hun leven. “Dat viel best mee. Ik heb geprobeerd het vertrouwen te winnen van zwangere vrouwen. Luisteren naar iemands verhaal heeft een niet te onderschatten impact. Zonder theatrale franjes bracht ik niet enkel de bevalling in beeld maar liep ook een eindje mee in hun leven”. Het werd een dagboek, eerlijk in woord en beeld. De menselijke kant en het diepere verhaal uitgelicht. Per dag begint er 364.501 keer ergens op aarde een nieuw leven. “Het is het meest pure en intieme moment in het leven. “Indrukwekkend! Wat betekent het om op een bepaalde plaats in de wereld geboren te worden? Die plek bepaalt de persoonlijkheid van het individu. Het zal je maar overkomen op een vuilnisbelt het levenslicht te zien”. 'Birth Day' is het 1^e afgewerkte project in een trilogie over belangrijke momenten in het leven van de mens: geboren worden, huwen en sterven.
Soms slaat bij Lieve de twijfel wel toe. Doorzettingsvermogen is haar boost, de aanhouder wint is haar overtuiging. “Een teleurstelling geeft me de energie om een tandje bij de steken”. Haar eigen kinderen, alhoewel 15 en 16 jaar, schrijven nog elk jaar brieven aan de Sint. “Anders geen cadeautjes van de goedheilige man” lacht Lieve. “Wat een luxe, wat ben ik toch een bofkont met zo’n man en zo’n kinderen. Zoveel vreugde wens ik iedereen toe”.
De toekomst

Voor de naaktkalender van de actie ‘Kom op tegen kanker’ maakte Lieve gratis foto’s van 13 Vlaamse Naked First Lady’s. Met alle plezier gedaan maar ik krijg alle dagen aanvragen om mijn persoon en mijn werk ter beschikking te stellen van het goede doel. Sorry, maar ik ben geen politica die stemmen moet ronselen. Vanaf nu steun ik enkel projecten waar ikzelf voor kies. In alle stilte, zonder blabla, zonder kapsones. Niemand hoeft het te weten”. Alhoewel en dagje lui zijn Lieve echt deugd kan doen zijn er volop professionele plannen. Zoals? “Een primeur dan maar. Het portretteren van personages die me intigreren, waar ik veel vragen over heb, staat op m’n verlanglijstje. Die mensen, bekend of onbekend, fotografisch benaderen op een andere manier, dat zou de uitdaging zijn”. Leuk idee, hopelijk weet Lieve me daarvoor te vinden!

(FRVD)

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant - editie Gent & rand - week 44/2013

Interview met Freya Van den Bossche: "Van mijn kinderen moet men afblijven" !

Minister Freya Van Den Bossche

 ‘Van mijn kinderen moet men afblijven’

GENT Soms moet Freya Van Den Bossche het ontgelden. Onlangs schreef een politiek commentator: ‘Ze heeft in de politiek eerst haar benen getoond’. Onze nieuwsgierigheid was gewekt. Bij ons gesprek draagt ze een broek. Over haar benen blijven we dus het antwoord schuldig. Toch een gesprek met Vlaams minister van Energie, Wonen, Steden en Sociale Economie over geneugtes, leven en werken.

Quotes verzamelen over Freya is niet moeilijk. Dat men haar wel eens de SP-A babe noemt, daar heeft ze geen moeite mee. “Prietpraat komt, prietpraat gaat. En dat van die babe lost zichzelf wel op. Dat Pieter De Crem over haar zei ‘ze heeft meer inhoud in haar bh dan in haar hoofd’ kon haar niet schofferen. “Ik heb niet eens een grote boezem” lacht Freya. “Alsof je uiterlijk een verdienste is”. Moet een minister dan truttig, stijf en kleinburgerlijk zijn zei ze ooit in een interview. Vrouwen een gevaar zijn voor de democratie? Dat vindt ze machopraat.

Een blote vent is niet opwindend

Freya heeft een nogal ingewikkelde relatie: 2 dochters uit een eerdere relatie, daarna kort gehuwd met een medewerker en later een zoon met haar huidige partner Willem Wallyn. “Gequoteerd op een schaal van 10 geeft ik mezelf een score van 7,50 voor geluk. Ook in mijn relatie gaat het goed. We hebben maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen”. Nooit jaloers?  “Jaloezie is mij niet vreemd, maar is een totaal onnuttige emotie. Een flirt zou me wel boos en verdrietig maken. Humor is belangrijk. Het lost conflicten op. Zonder humor kan niemand overleven. Neen, Willem is niet het type ‘nieuwe huisman’. Een mens kan niet alles in huis hebben nietwaar. En een Chipendaele hoef ik al helemaal niet. Een blote vent is niet opwindend”. Voor haar geen ‘Puppetry of the penis’ shows. “Ik mag er niet aan denken. Figuurtjes maken met een piemel moet nogal pijnlijk zijn. Heb jij dat al eens geprobeerd?”. Hoogste tijd voor de volgende vraag.

Mevrouw de minster staat wel graag in belangstelling zeker? “Nu veel minder dan vroeger. In de boekskes komen, op TV verschijnen… de wereld lag aan m’n voeten dacht ik toen. Dat hoeft allemaal niet meer zo nodig. Met de jaren stelt men andere prioriteiten”. Zoals? “De miserie van mensen is echt belangrijk. Daar probeer ik, samen met de partij, oplossingen voor te bedenken. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan”.

 Zo vader, zo dochter?

 “Ja, ik weet dat sommigen mij niet graag zien. Maar in zo’n mensen steek ik geen tijd. Ik leef als een nobel mens maar er zijn grenzen. Bij het begin van m’n politieke job waren de dooddoeners ‘ze is de dochter van een minister, niet moeilijk’ of ‘veel te jong’, ‘het gaat veel te snel’. Ja, ik kan dat niet ontkennen. Vader was minister en ik jong. En dan!  Ik leef niet in de schaduw van mijn vader, die trouwens veel liberaler in het leven staat dan ikzelf. Ik kwam de politiek binnengerold op het juiste moment, toen men op zoek was naar vrouwen, kreeg daardoor kansen. Jonge vrouwen worden minder snel au serieux genomen. Men speelt op de persoon en niet op de bal. Jammer en onterecht”. Ooit al eens erg kwaad geweest? “Van m’n kinderen moeten ze afblijven. Mijn dochter werd op school gepest door medeleerlingen die door hun ouders werden gebruikt als wapen om mij te pakken, om met mij af te rekenen. Vreselijk! Dat maakt me opstandig. Ik heb uiteindelijk haar van die school weggehaald”.

Het gesprek eindigt in mineur. Bij het afscheid krijgt iedereen in haar omgeving 3 welgemeende kusjes. Alleen ondergetekende moet tevreden zijn met een handdruk.

Burgemeester Freya ?

Vele steden kan Freya Van Den Bossche (38) mooi vinden maar roepen verder geen gevoelens op. Enkel bij Gent voelt ze zich emotioneel betrokken. Het is haar stad!  “Gent ligt me als burger en als gemeenteraadslid erg nauw aan het hart”. Al lang doen geruchten de ronde dat burgemeester Termont halverwege z’n termijn zou aftreden ten voordelen van Freya. “Onzin. Daniël is een viriele krachtige man, hij doet z’n job goed. Hij blijft tot aan het einde van de rit”. Freya staat alvast met stip genoteerd om de sjerp over te nemen bij de verkiezing van 2018! Waar of niet waar? “We hebben momenteel de sterkste coalitie en scoren hoog maar de kaarten zijn nog niet geschud. Binnen de partij zijn er heel wat mensen beschikbaar met capaciteiten om een goede burgemeester te zijn. Vooral het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. ’t Is nog 5 jaar”. Aan de tijd terugdraaien heeft Freya geen boodschap. “Wat voorbij is, is voorbij. Ik ben niet vlug tevreden, alles wat goed is kan beter. En ja, met kritiek omgaan is soms moeizaam”. Als kind wou Freya oorlogsjournalist worden. Neen, geen prinses zoals ander meisjes. “Ik mocht wel later, als minister, prins Laurent ontmoeten maar het werd niets. Grapje!”.

Freya doet af en toe aan vrijwilligerswerk. “Ja, ik sta met m’n 2 voeten in deze wereld, leg mijn oor te luisteren en besef goed dat ik een bevoorrechte positie heb. In tegenstelling tot veel andere mensen moet ik op het einde van de maand geen heksentoeren uithalen op de eindjes aan elkaar te knopen. Ik heb er geen moeite mee als mensen mij in de Carrefour aanspreken over hun miserie. Integendeel. Zolang ze me maar niet anoniem uitschelden op het internet”. Big spender of spaarder? “Tiener Freya was niet een luxepoppetje, heb zelfs in een hotel wc’s gekuist als vakantiejob, dan weet je het wel zeker”. Ik moet plechtig beloven nooit een toilet vuil achter te laten.

Balls & Glory

Freya heeft tradities lief. Sint Niklaas of de Kerstman? “Liever de Sint, pure nostalgie en jeugdsentiment”. Haar oogjes tintelen. Een verlanglijstje voor cadeautjes van de Sint? “Nieuwe fietsen! Fietsdiefstallen zijn een echte plaag. ‘k Ben al 3 fietsen kwijt en van een 4^e was enkel het frame terug te vinden. Dat het kinderfietsen waren maakt me extra boos”. Elkaars spullen stelen is een elementair gebrek aan respect volgens Freya. Ze kwam in de gemeenteraad op de proppen met een even simpele als doeltreffende oplossing: lokfietsen. “We zoeken naar een manier om dat aan te pakken want uitlokking is wettelijk op het randje. Elke fiets in de toekomst voorzien van een chip zou misschien een oplossing zijn”. Kunnen we Freya met iets anders een plezier doen? “Ja, met Vlaamse gehaktballen van Balls & Glory. Die kookboeken zijn een topper in mijn keuken”.

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent & rand - week 43/2013

 

 

 

 

 

De Streekkrant: Interview met Will Ferdy

Will Ferdy eeuwig jong

 ‘Elke dag verliefd op een andere man’

 

GENT Will Ferdy (86), de jeune premier van het betere Vlaamse lied blijft op en top professioneel gemotiveerd. Een gesprek met een vechter die uitdagingen nooit uit de weg ging. Over de liefde laat hij nog 1 maal het achterste van z’n tong zien.

“Mijn leven is een open boek. Je mag me alles vragen, voor jou geef ik me volledig bloot” gaat Will van start. Dat belooft! “Gezien de leeftijd kan dit misschien wel mijn laatste interview zijn, we moeten daar niet flauw over doen” realiseert hij zich plots. “Hoeveel jaren heb ik nog te goed? Positief denken blijft de boodschap. Zolang het verstand en het geheugen mij niet in de steek laten blijf ik graag nog wat onder de levenden”. Ferdy wil in schoonheid eindigen, geen karikatuur van zichzelf worden. Eindigen met respect voor zichzelf en z’n publiek. Vakmanschap is meesterschap. In 2014 stopt hij definitief met optreden. “Een ingrijpende beslissing. Het is mooi geweest maar genoeg. Ik wil niet zoals La Esterella zielig afgaan, geen 2^e Eddy Wally worden”. Blijven investeren in zichzelf en voortdurend de lat hoger leggen laat sporen na. Ondanks 7 operaties hoor je Will niet klagen. “Het hart, de prostaat en nog wat onderdelen hadden een revisie nodig. Andere mankementen, met uitzondering van diabetes, zijn er niet. Aftakelen en hulpbehoevend worden, daar denk ik veel aan. Schrik van de dood? Niet echt, sterven is niet het einde. Wat moet geregeld worden staat in een testament. Daarna mogen ze met mij doen wat men wil, ’t kan me niet schelen”. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Toch kijkt Will tevreden terug op een leven met golfbewegingen. “Het klinkt als een cliché maar als kind waren poppen mijn favoriete speelgoed. Ja, ik was een softy, een gevoelige jongen. Dat is zo gebleven. Ben direct ontroerd. Een sportoverwinning, de aanstelling van Filip als koning, een emotionele gebeurtenis en ik begin te bleiten”.

Een kind grootgebracht

Plots kon Ferdy bepaalde gevoelens een naam geven: hij was homo! Niemand had een vermoeden, dat was zijn geheim. “Ik heb zelf een kind grootgebracht, de zoon van m’n zus. We sliepen jaren in hetzelfde bed. Na mijn outing als gay was die jongen verbijsterd”. Will ging niet op barricades staan voor homorechten, wou niet schofferen  maar zijn bekentenis op televisie was een stap vooruit in het verborgen leven van zoveel homo’s. Voor zichzelf voelde het bevrijdend aan, een opluchting. “Zelfs de bisschop schreef toen over mij, als homo, een lovend artikel in het parochieblad”. In de liefde heeft Ferdy nooit veel geluk gekend. “Ik val altijd op foute mannen. Ben niet geïnteresseerd in verwijfde types. Enkel échte venten doen het hart sneller slaan. Mijn liefde blijft onbeantwoord want meestal sta ik in vuur en vlam voor hetero’s. Het leven was niet altijd gemakkelijk, wel boeiend”.

Zijn grootste vergissing? “Ik ben serieus verlooft geweest met een schoon meisje,. Met als resultaat een chique verlovingsfeest. De trouwpartij kwam dichtbij. Iedereen content behalve ikzelf. Maar bij onze 1^e tongzoen zat het fout. De relatie werd verbroken, het feest afgeblazen”. We vragen met enige schroom: wordt seks beter met de jaren? “Seks is niet gebonden aan leeftijd. De goeste blijft maar fysiek wil het niet altijd goed lukken, ’t duurt wat langer. Liefde is vooral geven, geluk zit in momenten van tevredenheid. Ik word elke dag verliefd, telkens als ik een mooie man ontmoet. Zelfs nu maken mannen mij soms het hof. Helaas de verkeerde typetjes. Die kunnen me niet krijgen maar het streelt mijn ijdelheid. Alhoewel, geen partner hebben voelt aan als een leegte. Iedereen heeft iemand nodig”. Nog een wens? “Ik wil slanker zijn, minder buik hebben en dikkere benen. Voor als de prins op het witte paard toch nog eens zou langskomen” hoopt Ferdy.

Termont is een schatje

Men zou Will Ferdy gerust een ambassadeur van Gent kunnen noemen. Hij geniet telkens met volle teugen van een bezoek aan Gent. De gemoedelijke grandeur van de stad laten hem niet onberoerd. “Als ik de torens van Gent zie voelt dat aan als thuiskomen. Een Gentenaar ben je voor altijd, ook al woon je er niet meer”. Gent heeft volgens Will de gezelligheid van een kleine stad met de uitstraling van een metropool. “Daniel Termont is een schat van een man. Hij heeft voor iedereen een lach en een vriendelijk woord. Nogal wat anders dan de burgemeester van Antwerpen. Bart De Wever loopt me straal voorbij en doet alsof hij me niet kent”. “Ik hou van mensen. Helaas, we leven in een egoïstische tijd met weinig tijd en respect voor elkaar. Onrechtvaardigheid kan ik niet verdragen. Waarschijnlijk wou ik daarom als kind priester of missionaris worden”. Hij werd uiteindelijk in 1948 beroepsartiest. “Vertel het vooral niet verder maar ik kan ik geen noot muziek lezen”. Toch schreef hij meer dan 1000 liedjes. Soms was er een stillere periode in z’n carrière, maar nooit was het voorbij. Met wat kan men Ferdy een plezier doen? Hij moet er niet over nadenken. “Geen mens kan het zich herinneren maar ik ben mijn carrière begonnen met een eigen liedjesprogramma in de Minard. De Gentenaars hebben me altijd in hun hart gesloten. Het zou schitterend zijn mocht ik in de Minard mijn artistieke loopbaan mogen afsluiten. Het kostenplaatje is groot, het zelf organiseren kan ik fysiek niet meer aan. Misschien bestaat er wel een goede ziel om dat te regelen”. Ferdy heeft tot slot zelf een vraag. Bestemd voor burgemeester Termont: “Wanneer zal hij mij nu eindelijk eens ontvangen op het stadhuis, voor een kleine huldiging?”. We beloven het te vragen op voorwaarde dat Ferdy ons een geheim verklapt, voor wat hoort wat. “Geen probleem. Mijn bijnaam op school was Ferdinande met de peerdetanden”. 

 

 

Optreden als therapie

Will Ferdy laat geëmotioneerd in z’n kaarten kijken. “Ik heb moeilijke periodes gekend in mijn leven met 2 depressies als gevolg. Optreden was mijn therapie”. Hij schrijft liedjes uit liefde, maar cupido was hem meestal niet gunstig gezind. “Toen ik zong over Christine had ik het in mijn hart over Raf. Hij was mijn grote verboden liefde. Achteraf schreef ik in mijn boeken de waarheid. Raf sleepte me toch wel voor de rechtbank zeker. Dat deed pijn. De man is ondertussen overleden, ik mocht niet eens op zijn begrafenis aanwezig zijn. Het is hem vergeven, ik zag hem toch zo graag”. Ook aan z’n relatie met Eric, die trouw zijn manager en levenspartner werd, kwam een einde. “Eric was 30 jaar jonger, mooi, verstandig en lief. Wat kan een mens zich nog meer wensen. Het bleef niet duren, na 10 jaar was het voorbij. Eric vond zijn geluk elders, Will bleef alleen achter.

 

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant, stadeditie Gent, week 42/2013

 

 

 

 

Interview met JACQUES DUBRULLE n.a.v. Internationaal Filmfestival Gent

Jacques Dubrulle neemt afscheid van Gentse Filmfestival.

 ‘Neen, dit is geen paleisrevolutie’

GENT Het Gentse filmfestival trekt dit jaar de kaart van de vernieuwing. Er waait een nieuwe wind door de organisatie. Jacques Dubrulle, al sinds de beginjaren bij het festival betrokken, zal de nieuwste editie vanaf de zijlijn meemaken. Een gesprek met de man die Gent als Filmstad op de kaart heeft gezet.

 Jacques Dubrulle (70) laat de kroon op het werk aan zich voorbijgaan. Hij stond 34 jaar als CAO aan het hoofd van het Gentse Filmfestival Onder zijn zakelijke leiding groeide het evenement naar volwassenheid en Jacques was jarenlang hét gezicht van het festival. Zijn aftreden kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. “Het was gewoon tijd om te gaan” verduidelijkt Jacques. “Misschien een beetje een ongelukkig moment, een slechte timing. Tijdens de 40^e editie ware ideaal geweest maar het is wat het is. Ik verlaat het Festival niet met een slecht gevoel. Ik had vorig jaar besloten om af te bouwen. Uiteindelijk ging het vlugger dan voorzien. Alles werd netjes afgehandeld, ik wil de feestvreugde niet in de weg staan”. Volgens sommigen was het aftreden enigszins geforceerd, met tegenzin. Volgens anderen heeft niemand aangedrongen omdat Dubrulle zou blijven. Eens mens zou bijna beginnen denken aan een machtstrijd, een paleisrevolutie. Ten onrechte aldus Dubrulle. “Soms moet men de knop durven omdraaien. Voortdurend op zoek gaan naar geld en sponsors, er zijn leukere jobs te bedenken. Vernieuwing is volop aan de gang, de kijk op film is totaal veranderd. Jongeren denken helemaal anders dan mijn generatie, de sfeer is totaal verschillend geworden. Een debat hierover is moeilijk. Het is nodig om plaats te maken voor nieuwe ideeën, kansen te geven aan de jeugd. De korte pijn! Ik wil geen clown zijn die op zoek gaat naar iemand die op alle vlakken op mij gelijkt. ’t Is genoeg geweest”.

‘Ik ben veeleisend, daar is niets fout mee’

 Het was algemeen geweten dat Dubrulle de touwtjes stevig in handen hield. “Bij mij lag de lat altijd zeer hoog. Men verwijt me dat ik té veeleisend ben geweest.. Als ik mij voor iets engageer dan doe ik dat ten volle. Dat is toch helemaal niet fout, wel integendeel. Ik heb nooit een carrièreplanning gehad maar was wel een doorzetter. Weet je waarvan ik echt ongelukkig word? Van onbekenden die over mij oordelen. Communiceer, praat problemen uit, doe niets achter de rug, speel met open kaarten”. Dan misschien toch een afscheid een beetje in mineur? ‘Wel neen, Op 16 oktober is er een huldiging voorzien, een hommage aan Jacques Dubrulle. De raad van bestuur heeft beslist me de titel van erevoorzitter toe te kennen. Dus zo slecht zal ik wel niet zijn geweest hé (lacht). Er valt nu een enorme druk van mij af. Ontelbare malen kwamen tijdens het Filmfestival mensen naar me toe om te zeggen: dank je wel Jacques. Dat waren telkens mijn schoonste cadeaus”.

‘Ik heb nog zoveel te doen’

Niets aan monsieur cinema Belge, zoals Dubrulle in het buitenland wordt genoemd, is flamboyant. Als boegbeeld liet hij  jarenlang, zonder eigenwaan, het Gentse filmfestival floreren en groeien naar volwassenheid. Rust roest Jacques! “Er staan nog zoveel plannen op mijn to-do-lijstje. Een primeur: ik ben een roman aan het schrijven, vol anekdotes. Als alles goed gaat verschijnt het boek volgend jaar. Mijn idee leeft ook nog steeds om aan de Gentse universiteit een echt filmmuseum op te richten. Niet simpel maar daarover zijn serieuze besprekingen aan de gang”. Hebben de geruchten over een opstarten van een nieuw filmfestival enige grond van waarheid? “Ja, dat is me gevraagd. Of ik het doe? Neen, maar zeg nooit nooit! Ik heb al de meest bizarre voorstellen gekregen”. Zoals? “Een one night stand met Juliette Binoche! Maar dat zal waarschijnlijk in mijn dromen zijn geweest!".

 

Geld is niet belangrijk

 acques Dubrulle leeft graag maar kan genieten van eenvoudige dingen. “Ik hou niet van sterrenrestaurants. Geef mij maar een lekker bord verse soep op grootmoeders wijze. De goesting voor de film kreeg ik van m’n ouders mee. Ze namen me mee naar de oude wijkcinema’s en de exclusiviteitszalen. Zo’n rustige film met een goed verhaal is en blijft magie, pure nostalgie”. Beste en slechtste film? “Absolute top zijn de films van Hitchcock. Slechtste film aller tijden: Ilsa, wolvin van de SS. Al na 5 minuten ben ik de zaal uitgelopen”. Hij leerde z’n vrouw kennen tijdens een toneelopvoering van ‘Een Zomerzotheid’. “Het voelde ook zo aan, het was meteen een coup de foudre. We zijn al 50 jaar getrouwd en ik hoor haar niet klagen. In een relatie is respect voor elkaar en verdraagzaamheid belangrijk. We hebben het perfecte evenwicht gevonden”. Jacques is niet echt een spaarder. “Sterven met een ferme bankrekening is nergens goed voor. Al te vaak gebeurt het dat mensen na een overlijden ruzie maken over geld. Er zijn belangrijker dingen in het leven”. Hij kan erover meepraten. In z’n leven was het niet altijd glitter, glamour en charme zoals in de cinema. “We hebben moeilijke periodes gekend. Onze dochter stierf toen ze pas 17 jaar was. Dat laat sporen na. Gestorven aan een ziekte die in de huidige tijd perfect te genezen zou zijn”. Op de vraag welke muziek we mogen verwachten tijdens zijn begrafenis kan hij niet direct antwoorden. Nadien mocht ik een mail ontvangen: “Ik vond de vraag eigenaardig maar als ik dan toch componisten moet aanduiden, doe ik dit liever goed. ‘The Age of Innocence’ van Martin Scorcese met muziek van Elmer Bernstein  zou wel passen op mijn begrafenis. Het mag ook muziek zijn van Georges Delerue, Fréderic Devreese of Dirk Brossé. Maar daar is nog alle tijd voor, ’t is nog niet voor direct”.

 

Meer tijd voor de familie

Het 1e Internationaal Filmgebeuren van Gent werd opgericht in 1974 door Ben Ter Elst van Studio Skoop en Dirk De Meyer van de universitaire Filmclub en ontwikkelde zich tot één van de meest prominente Europese filmevenementen. Begin jaren 80 werd de organisatie verder uitgebouwd door Jacques Dubrulle. Hij werd het gezicht en de stem van het festival. Hij  werkte voor de promotiedienst van Securex tot hij in 1979 naar het Filmfestival trok om er een topper met internationale allure van te maken. “Hard werken, soms wel tot 70 uur per week, de constante druk en de enorme eindverantwoordelijkheid deden me besluiten dat het tijd werd voor wat anders. Zoals meer tijd besteden aan m’n familie. En leren koken! Nu beperkt zich dat enkel tot het bakken van een omelet. De schuld van mijn vrouw, ik mag nooit kokkerellen, ik maak de keuken veel te vuil”.

 

(FRVD)

 

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant- editie Gent & rand - week 41/2013