Intervieuw De Streekkrant: professor - filosoof Jean Paul Van Bendegem

“Er wordt nogal wat onzin vertelt over de penislengte”

GENT Professor Jean Paul Van Bendegem (60) publiceerde onlangs een boek over het verband tussen wiskunde en seks. Het wordt ongetwijfeld een bestseller. Al zal de lezers, uit pure gêne, liever onbekend blijven. Onze interesse was gewekt.

Een multimens met een giga-googlebrein. Zo werd professor Jean Paul Van Bendegem ooit aangekondigd tijdens een televisieprogramma. De nagel op de kop. “Mijn nieuwste boek ‘Elke 3 seconden’ nodigt uit om na te denken over seks en wiskunde en wil geen handleiding zijn voor activiteiten tussen de lakens. Seks als glijmiddel voor wiskunde had een goede ondertitel geweest. Wiskunde is het zoeken naar bepaalde patronen en structuren. Alle menselijke activiteiten vertonen patronen. Dus moeten we ons seksuele leven bekijken door een wiskundige bril”. Is het dan zo slecht gesteld met onze seksuele fantasie? “Bijlange niet. Elke 51 minuten denkt een man aan seks, elke 96 minuten is het gemiddelde bij een vrouw. Niet slecht hé. Liefde is meer dan alleen maar emotie. Nuances geven kleur aan het leven. Neem de tijd en hou er het hoofd bij want anders belanden we op de spoed. Alhoewel mijn studentes met korte rokjes rondhuppelen, bijna met hun kont bloot, merk ik dat de jeugd vandaag preutser is dan de jongeren van vroeger”. De aimabele filosoof met het milde karakter zegt van zichzelf niet de meest sociaal aangepaste mens te zijn. Vooral onzekerheid speelt hem parten. “Maar ik heb er leren mee omgaan. Ik merkte nooit op wanneer vrouwen interesse voor me vertoonden. Als ik dan toch al eens iemand met veel moeite in bed had gekregen was die 1^e maal altijd een totale catastrofe, een compleet drama. De 1^e keer samen in de koffer duiken was precies een try-out. Slechte repetities zijn nadien goede voorstellingen dacht ik. One night stands zijn niets voor mij”.

‘We hebben er een knoeiboel van gemaakt’

Bestaat er een strategie om de ideale partner te vinden? “Met de hulp van een relatiebureau of speeddating is de kans klein. Niet alles is toeval, dingen bieden zich gewoon aan, onverwachts. Het is belangrijk op het goede moment op de juiste plek te zijn” volgens Van Bendegem. “Er wordt nogal wat onzin vertelt over de penislengte van Chinezen, zwarte mannen of venten met grote voeten of een flinke neus. Kromme logica, foute redenering.Welkom door Gert Brouns, boekhandel Limerick.
Inleiding door Leo de Haes, uitgever Houtekiet.
Interview met de auteur door Joël De Ceulaer.
Na afloop wordt u een drankje aangeboden.
Inschrijven verplicht via limerick@skynet.be.

Elke drie seconden is een uitgave van Houtekiet. ISBN 9789089242952. Prijs € 18,99.
Voor een interview met de auteur of een recensie-exemplaar kan u terecht bij Els Wouters 03 355 28 34 of e.wouters@vbku.be.Jean Paul Van Bendegem (° 1953, Gent) is van opleiding wiskundige en filosoof. Hij is verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel en Universiteit Gent (als gastprofessor). Hij is tevens directeur van het Centrum voor Logica en Wetenschapsfilosofie (CLWF) aan de VUB en editor van het logicatijdschrift "Logique et Analyse". Zijn onderzoek situeert zich in de filosofie van de wiskunde en in de interacties tussen wetenschap en kunst. Hij schrijft ook voor een breder publiek, getuige "De vrolijke atheïst" (2012) en "Elke drie seconden" (2014).Jean Paul Van Bendegem (° 1953, Gent) is van opleiding wiskundige en filosoof. Hij is verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel en Universiteit Gent (als gastprofessor). Hij is tevens directeur van het Centrum voor Logica en Wetenschapsfilosofie (CLWF) aan de VUB en editor van het logicatijdschrift "Logique et Analyse". Zijn onderzoek situeert zich in de filosofie van de wiskunde en in de interacties tussen wetenschap en kunst. Hij schrijft ook voor een breder publiek, getuige "De vrolijke atheïst" (2012) en "Elke drie seconden" (2014). Biologisch is dat erfelijk bepaald. Men vertelt dat Toulouse-Lautrec, een dwerg, een ferm voortplantingsorgaan tussen de benen had. Vandaar z’n bijnaam ‘de theepot’. Niets van waar, allemaal legendes”.  Zijn er dan geen zekerheden meer in het leven? Jawel. De ideale maten van een vrouw, daar bestaat een formule voor. Borst, taille en heup vergelijken, die theorie is voorbij. Deel de taille door de heupmaat. Kom je uit op zo’n 0,7 dan is het bingo”.

‘We kweken als konijnen’

Van Bendegem zit niet om straffe uitspraken verlegen. “Als kind was ik een laatbloeier. Over de bloemetjes en de bijtjes werd thuis niets vertelt. Ik heb alles zelf, met schade en schande, moeten ondervinden. Dankzij God kon ik heel goed masturberen. Want God is overal, hoort en ziet alles maakten mijn ouders me wijs. Dus was mijn redenering: ik kan het maar beter goed doen en er alle tijd voor nemen want God ziet het allemaal. Als ik mijn best doe zal hij wreed content zijn”. Ziet de toekomst er hoopvol uit? “De wereld, de mensen, de maatschappij… we hebben er met z’n allen een knoeiboel van gemaakt. Gelukkig met af en toe mooie momenten. Helaas zijn die ogenblikken van totaal geluk té zeldzaam en té kort. Voor het milieu komen klimaattechnologie oplossingen te laat. We kweken als konijnen, de wereld geraakt overvol. Ik hoop dat er na de dood niets meer komt, liefst geen 2^e scenario, geen herkansing voor mij”.

Van veel gepruts wordt men vrolijk

“Als kind had ik het moeilijk om in het gezin een plek te veroveren. Om binnen een conversatie mijn stem te laten horen praatte ik vlug en struikelde over mijn woorden. Ik begon te stotteren”. Hij bedacht met succes een eigen therapie: trager spreken op de maat van een metronoom. Hij lag met zichzelf overhoop, was bang van de wereld. “Op de middelbare school kreeg ik formulieren om in te vullen wat ik later wou worden. Mijn antwoord was altijd: steekkaartenoverschrijver. Men kon er niet mee lachen”. Maar Jean Paul was erg goed in wiskunde. Dat was de perfecte manier om zich af te zonderen, weg van de boze wereld. Mensen met een wiskundeknobbel worden dikwijls aanzien als een droogstoppels. “Niet akkoord. Wiskundigen zijn enthousiaste en emotionele mensen. Door een formule, getallen en cijfers worden we oprecht ontroerd. Al geef ik grif toen, we zijn niet de gemakkelijkste mensen om mee samen te leven”. Hij komt uit een protestants nest maar werd later atheïst. Een vrolijke atheïst want zijn blik op de wereld nodigt uit tot zelfspot en zelfironie. “Mijn vader zei: de zondag is van God, de week is van mij. Wel, bij mij is het alle dagen feestdag. Kijk naar de wereld, kijk naar de mensen, we zijn allemaal prutsers. Maar van veel gepruts wordt men vrolijk. Maak van het leven een plezante bedoening. De wereld zit al ingewikkeld genoeg in elkaar”. Hij is de vrijmetselarij genegen. “Waarom doet men daar toch zo geheimzinnig over? Waarom verschuilen logeleden zich? Het rituele in de vrijmetselarij is voor mij van belang, dat mis ik in het gewone leven. Ik heb een fascinatie voor religie. Het enige wat ik nog niet ben geweest is moslim”. Van Bendegem heeft een herkenbare kop, we worden tijdens het interview meermaals onderbroken voor handjes schudden. “Als ze nu ook nog allemaal mijn boek kopen is ’t goed” lacht de frivole filosoof.

Gents Handje

Jean Paul Van Bendegem, filosoof en hoogleraar wetenschapsfilosofie, is verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel en als gastprofessor aan de Universiteit Gent. “Ik ben tevreden met mijn inkomen, mag elke maand 4400 euro netto incasseren. Sommige collega’s beweren dat ze onderbetaald zijn. Kom zeg, hoe durven ze. Serieus blijven hé”. Als kind was Jean Paul fan van Nero. Niet verwonderlijk dat hij aanvankelijk striptekenaar wou worden. Hij is ontzettend blij dat Merho hem een rol als professor Vorser heeft toebedeeld in het nieuwste album van Kiekeboe dat volgende maand verschijnt. Maar Jean Paul heeft een ultieme hartenwens. “Ik zou toch zo graag een Handsje ontvangen van de Gentsche Sosseteit. Ben ik daar nog niet oud genoeg voor misschien?  Alhoewel, met mijn ongezonde levensstijl van roken en drinken ben ik er misschien morgen niet meer. Dus beter niet te lang wachten”.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Groot Gent - week 36/2014

 

 

 

 

De Streekkrant: interview met MIEKE VAN HECKE

Mieke Van Hecke, directeur generaal Katholiek onderwijs

Het is surrealistisch om mensen te veroordelen om hun geaardheid

GENT Mieke Van Hecke bewaakte 10 jaar, dag in dag uit, het reilen en zeilen van het katholiek onderwijs als directeur-generaal. Met zo’n 756.000 leerlingen en 2500 scholen geen sinecure maar ze legde een foutloos parcours af. Op 1 september gaat ze met pensioen.

Toen de illustere kanunnik André De Wolf opstapte als directeur-generaal kwam Mieke in beeld als opperhoofd van Het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO). Ze werd meteen, als 1^e vrouw en 1^e leek, een wit konijn in het katholieke bastion. Solliciteer je eigenlijk voor zo’n functie? “Nee, je wordt ervoor gevraagd, dat overvalt je gewoon. Verschillende kandidaten worden voorgedragen. In gesprekken wordt er afgetoetst wie de beste keuze zou zijn, passend in de organisatie. Dan volgt de benoeming door de Vlaamse bisschoppen”. Vanuit haar eigen charisma, met een eigen, herkenbare en aanstekelijk dynamisme drukte ze gedurende 10 jaar haar stempel op de organisatie. In de Trends Top 10 van machtigste vrouwen in Vlaanderen stond ze eervol vermeld, bij De Morgen kreeg ze de 2^e plaats toebedeeld. “In feite heeft dit niets met mijzelf als persoon te maken, ik  was maar gewoon het gezicht van het katholiek onderwijs, heb alles te danken aan de impact van de organisatie achter mij. Daardoor werd er naar mij geluisterd, mocht over alles mijn mening zeggen. Het was een droomjob”.

De paus is niet onfeilbaar

Mieke Van Hecke hield geen blad voor de mond, nam steeds een duidelijk en soms controversieel, standpunt in. “Mensen hebben me te weinig kritiek gegeven. Ik werd door Rome nooit teruggefloten al was ik het niet altijd eens met de Paus. “Rome is niet onfeilbaar, mocht iemand daar ooit aan twijfelen. Uitspraken vanuit Rome zijn niet bindend. Het zijn ideeën die richting willen geven aan het religieus denken. Als gelovige hou ik me het recht voor om erover te oordelen en te handelen”. Ze schrok er niet voor terug heilige huisjes omver te schoppen, staat met beide voeten in deze wereld. Haar mening over homo’s kan tellen. “Het is surrealistisch om mensen te veroordelen om hun geaardheid. Ik dacht dat het in het evangelie draaide om alle kinderen van God. De essentie van het christen zijn is toch om er voor elkaar te zijn en zorg voor elkaar te dragen? In onze lessen relationele vorming komt een ruim spectrum aan bod. Ook wat betreft seksuele voorkeur gaan we in gesprek met jongeren”. Condoomautomaten in de school? “Niet overdrijven hé. Er zijn grenzen. Neen, men moet niet springen van de ene naar de andere maar fladderen mag. Respect, dat telt”.

 Religieuze symbolen verbieden is hallucinant

Over de heisa omtrent het hoofddoekverbod was ze altijd duidelijk. “Het verbod had een tegenreactie als gevolg . Nu dragen meer meisjes een hoofddoek en de minder verdraagzame moslims hebben zich gemanifesteerd. Ik heb het er heel lastig mee dat het zo afgelopen is. Ik zou de hoofddoek toelaten, niet enkel op school maar op alle openbare plaatsen Een van onze scholen had zelfs alle religieuze symbolen verboden. Hallucinant”. Mieke windt er ook geen doekjes om wat betreft het asielbeleid. “Elke school die asiel geeft, heeft mijn steun en sympathie. Voor kinderen die hier al lang school lopen en waarvan de ouders zijn ingeburgerd pleit ik voor regularisatie”.
Mieke Van Hecke is een gelukkige vrouw, altijd geweest. “Geloof is geen zekerheid maar het gaf zin aan m’n leven. Ben dankbaar voor het verleden, kijk uit naar de toekomst, hoef niets meer te bewijzen. Of toch! Ik wil gezonder gaan leven, enkele kilo’s afvallen, ’t is echt nodig” Eenvoudig zal
het niet zijn, ons gesprek was alvast een slecht begin. De 2^e portie borrelnootjes bij ons drankje nam Mieke gretig en likkebaardend tot zich.

'Ik ben weleens verliefd geweest op een ander’

“Soms praat ik met God. Het klinkt naïef maar ik geloof dat God een plan heeft met mij. Ik doe 50.000 kilometers per jaar met de auto en ontsnapte op het nippertje al wel eens aan een aanrijding. Zoiets kan geen toeval zijn. Op zo’n momenten zeg ik ‘bedankt’, omdat je mij beschermd hebt. Vloeken, neen dat nooit. Het is een teken van machteloosheid. Tijdens mijn loopbaan ben ik kwaad geweest maar nooit voor iemand de deur dichtgedaan, ben blijven praten. Iedereen mag fouten maken. Ik ben geen piekeraar, een conflict blijft nooit hangen”. Hoe is het eigenlijk gesteld met de jeugd? “Van kinderen wordt veel gevraagd, ze moeten in alles goed zijn. Het verwachtingspatroon is groot. Opvoeden als vroeger werkt niet meer. Beleefdheid is dikwijls ver te zoeken. Men is niet bereid gezag te aanvaarden. Bij het kleinste probleem keert men zich tegen de school. Sommige gezinnen hebben het moeilijk om nestwarmte te geven. Opvoeden is van een vierkante tafel de hoeken afronden”. Is het model ‘een gezin, hoeksteen van onze maatschappij’ voorbij? “Als het echt niet gaat in een huwelijk moeten mensen uit elkaar gaan, spanningen tussen ouders zijn niet goed voor kinderen. Ik ben weleens verliefd geweest op een ander en mijn man ongetwijfeld ook. Maar doe dan een inspanning om met je partner verder te gaan. Is die inspanning er nog wel? Al te vaak staat persoonlijk welbehagen en onmiddellijk genieten voorop”.

Doodgaan is niet het einde volgens Mieke. “Maar met euthanasie een einde maken aan het leven is een stap te ver. Er zijn middelen genoeg om de pijn weg te nemen, mensen moeten niet afzien. Euthanasie mag dan wel maatschappelijk aanvaard zijn en juridisch en technisch in orde, de beslissing om een einde te maken aan z’n leven blijft zelfmoord. Omdat men het zelf niet kan wordt het dan maar aan een arts gevraagd om een moord te plegen”.

Menswaardig bestaan

Mieke Van Hecke (67) werd geboren in de Gentse arbeiderswijk Bloemekenswijk. Sedert enige tijd woont ze in het stadscentrum. Ze bleef, ondanks haar status, eenvoudig. “Gezin en opvoeding, de gelijkwaardigheid van vrouw en man, genieten van het leven, het recht op leven, vorm geven aan het geloof zijn belangrijk. Zorgen voor elkaar, aandacht voor anderen, kansen geven, naastenliefde zijn geen loze woorden. De overheid moet welvaart beter verdelen. Ik ken mensen zonder licht, die al blij zijn met kaarsen. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan”. Hoe denkt ze, als ex Vlaams parlementslid over het koningshuis? “Het is een element van stabiliteit. Ik ben koningsgezind maar sta niet met vlaggetjes te zwaaien. Er is geen alternatief. Hoe ga je een president verkiezen?  Met 1 man, 1 stem zou het altijd een Vlaming zijn. Niet iedereen zal daar content mee zijn”.

(FRVD)

 

 Dit artikel verscheen in De Streekkrant editie Gent/Deinze - week 35/2014 

Intervieuw De Streekkrant: Van topmodel tot hondenfluisteraar

Patricia Vierstraete:

‘Liever Chinese naakthonden dan mislukte charmeurs rondom mij’

Jarenlang defileerde Patricia Vierstraete op de catwalk. Nu zijn het haar Chinese naakthonden die furore maken op menig evenement. Bij hondenliefhebbers gaf ze België een plaats op de wereldkaart. Terug van een hondenshow in Portugal licht de Internationale kampioene een tipje van de sluier op.

Na een loopbaan als mannequin maakte Patricia een blitzcarrière bij een petroleummultinational . Geluk en verdriet liggen echter dicht bij elkaar. Ze werd het slachtoffer van een verkeersongeval. Alles was voorbij. “Vaarwel glitter, glamour en charme. Als mannequin hadden playboys me ten oprechte bewonderd als lustobject. Maar ik was nooit op m’n mondje gevallen, Don Juans en mislukte charmeurs waren sowieso bij mij aan het verkeerde adres”. De keiharde zakenvrouw zat thuis achter de geraniums te verkommeren. “Van de ene dag op de andere was ik getekend voor het leven. De wereld stond op z’n kop.  Hospitalisatie en 14 operaties laten sporen na”. Maar Patricia is een vechter. Honden gaven haar toekomst een perspectief, leven kreeg weer zin. Passie werd een obsessie. “Omdat ik toch niets meer om handen had kocht ik als gezelschap  een Chinese naakthond. Het werden er uiteindelijk 6. Er ging een nieuwe wereld open”. In een recordtijd van enkele maanden haalde ze tijdens hondendefilés  de ene overwinning na de andere binnen. Ze won alles wat er  te winnen valt. Een palmares dat niemand haar ooit heeft voorgedaan: o.a. kampioen van België maar ook van Argentinië, Portugal, Duitsland en 4^e op het wereldkampioenschap. “Meer dan een lint en medaille valt er niet te verdienen. We doen het voor de eer en de glorie. Ja, jaloezie is tijdens wedstrijden niet onbekend. Men is supervriendelijk zolang je maar niet te veel en te dikwijls wint”.

‘Zonder honden ga ik dood’

Haar geheim ? “Ik praat met honden alsof het mijn kinderen zijn. Ik vertel ze wel nog geen verhaaltjes voor het slapen gaan (lacht). Als ik hoor en zie hoeveel miserie mensen soms hebben met hun kinderen denk ik wel eens: ‘Wat ben ik toch gelukkig met mijn Shorty, Belleke, Jolie, Lion, Beethoven, Diva. Als mijn honden blij zijn ben ik dat ook. Mensen zijn dikwijls hard en meedogenloos. De vriendschap van dieren is oprecht en gemeend. Laat ons daar een voorbeeld aan nemen. Respect, vertrouwen, liefde en tijd hiervoor vrijmaken is essentieel.  De honden begrijpen mij en omgekeerd. Van de meest  onhandelbare viervoeter maak ik een trouwe huisgenoot of een groot kampioen. Het is mijn lust en mijn leven. Pak me dat allemaal af en ik ga dood”. Een bezigheid met een flink prijskaartje? “Dat valt best mee.  Aankoopprijzen variëren van zo’n 500 tot 1500 euro. Maar voor kampioenen met wedstrijdallures betaal je algauw enkele duizenden euro’s. Eigenlijk een beetje à la tête du client’. Alles in het leven van Patricia staat in het teken van de hondjes, zelfs een gepersonaliseerde  autonummerplaat met de naam van het hondenras.“We verhuizen binnenkort naar een nieuwe, woning. Speciaal hondvriendelijk ontworpen door de architect. De hondjes krijgen een eigen badkamer en een  loopweide van 2300 m2. Mijn grote ambitie: wereldkampioen worden”.
Patricia kan blijkbaar gedachten lezen. “Je denkt misschien, die is goed zot! Neen , ik ben goed bezig. Deelnemen aan wedstrijden kost handenvol geld aan inschrijvingsgeld, vliegtuigtickets, hotelreservaties. Ik kan hierbij gelukkig beroep doen op de bankrekening van  mijn echtgenoot (lacht). Grapje! In een Portugees hotel vroeg men voor de hondjes op de kamer 65 euro per dag en per hond. Het is een cliché maar na m’n ongeval besef ik dat geld alleen niet gelukkig maakt. Gelukkig zijn is genieten van wat je hebt en geloven in wat nog komt”.

Het sacochemodel is een topper

Chinese naakthonden doen wenkbrauwen fronsen en kunnen rekenen op verbaasde blikken. Uit onwetendheid, onbekend is onbemind volgens Patricia Vierstraete. Geen schoothondjes voor oude dametjes maar wel voor jan en alleman, trendy en hipper dan ooit. “Het is een echte rage. Vooral de kleinste zijn erg gevraagd, het sacochemodel noemen we dat in vaktermen.  Hoe kleiner hoe liever”.  Officiële naam: Chinese Crested. Naast haarloze worden ook behaarde pups geboren. Het hondenras heeft enkel positieve eigenschappen volgens Patrica. “De afwezigheid van een vacht heeft als prettig bijeffect dat hij niet honds ruikt. Wie allergisch is voor hondenhaar kan mogelijk zo’n hond in huis verdragen. Verder is het ras lief, aanhankelijk, speels, leergierig, kindvriendelijk, alert, hechten zich aan hun baasje. Ieder zijn mening, de een vindt ze leuk, de ander niet. Ik geef er niets om wat anderen vinden, ik vind Chinese naakthonden heel mooi. Elk moet dat voor zichzelf uitmaken. En zich vooral goed laten adviseren alvorens een exemplaar in huis te halen”. Echt niets negatief te melden? “Chinese naakthonden zijn een tikkeltje eigenwijs. Ik ook, dat treft! Mijn echtgenoot gaat volledig mee in het ganse hondenverhaal. Ik heb het getroffen met zo’n man. Het is een schatje en erg trouw, net zoals mijn honden. Hij is niet jaloers en kan best verdragen dat er dikwijls meer tijd en aandacht wordt besteed aan de honden dan aan hem”. Patrica geeft les, maakt honden wedstrijdklaar en zorgt voor een goede, gedistingeerde opvoeding. “Nu nog 2 jaar flink verder studeren en dan mag ik mij ook officiële keurmeester noemen. Een droom wordt werkelijkheid. Ik ben geen bitch maar zeker ook geen vrouw om aan de zijlijn te staan. Patrica geeft ons graag nog een goede raad mee. “Durf dromen waar te maken. Winnaars zijn verliezers die nooit opgeven. Ik kan ervan meespreken”.

Schattige puppy’s

Het was feest ten huize Vierstraete. De hondenfamilie nam uitbreiding met 8 schattige puppy’s. “De pups worden hier in huis opgevoed en al op jonge leeftijd goed gesocialiseerd zowel binnen- als buitenshuis. Dat vraagt heel veel tijd en aandacht, dag en nacht. Fokken gebeurt enkel selectief en kleinschalig. De hondjes worden getest op mogelijke afwijkingen. Als we iets doen, dan doen we ’t goed”. Maar lang niet iedereen kan er zo maar eentje ophalen bij Patricia. “We selecteren zorgvuldig geïnteresseerden. Want een hondje neem je niet voor even maar voor het leven. Wie meer wil weten over Chinese naakthonden of de puppy’s een bezoek wil brengen mag contact opnemen met Patricia: 0496/48.18.75. “Naakthonden  hebben een moderne toets en een vleugje sterallure. Weet je waarom honden zoveel vrienden hebben?” vraagt onze gastvrouw. “Ze bewegen hun staart en niet hun tong”.

Frans Van Damme

Gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent- Deinze week 34/2014

 

 

Interview De Streekkrant: JOHAN PERSYN

Hoofd communicatie HoGent Johan Persyn

‘Als advocaat had ik een broodronde’

GENT De carrière van Johan Persyn (58) mag men gerust turbulent noemen. Van mediafiguur tot diensthoofd communicatie aan de Hogeschool. Zijn professionele gedrevenheid werkt aanstekelijk, radio blijft zijn passie.

Volgens moeder Persyn was de geboorte van Johan een geluk bij een ongeluk. “Het gezin was in feite compleet, er waren al 5 kinderen. Moeder dacht ziekt te zijn, ze kreeg een gezwel dat steeds groter werd. Na controle zei de dokter dat het gezwel goedaardig was. Ze was gewoon zwanger. Zo ging dat in die tijd. Mijn geboorte was een accidentje”. Hij studeerde rechten aan de Gentse universiteit. Als kind wou ik paus worden of politiecommissaris. “Vraag me niet waarom, geen idee”. Johan had een studentenjob die hem nog steeds doet glimlachen. “Ik had een broodronde. Zelfs met mijn diploma van advocaat op zak leverde ik nog enkele jaar brood aan huis, terwijl ik verder pers- en communicatiewetenschappen studeerde. Ik ben waarschijnlijk de enige advocaat die ooit met brood heeft rondgereden”.
Johan Persyn blijkt wel het geheim te kennen van de eeuwige jeugd. Er schuilt nog altijd een flinke portie jongensachtigheid in hem. “Ik kom uit de tijd dat er geen televisie in huis was, dat de radio een centrale plaats innam. Met mijn diploma rechten heb ik nooit wat gedaan. Ik ben een onrustig type, lang dezelfde job is niets voor mij. Muziek is mijn fascinatie, het interesseert me meer dan rechtspraak”.

Het ‘zandmannetje’ van de VRT

Persyn startte zijn loopbaan in 1982 als regisseur-omroeper bij Radio 1, stapte over naar de sportredactie van de VRT-radio om uiteindelijk in 1984 als radiojournalist bij de openbare omroep te belanden. In 1989 kwam de overstap naar de televisiejournalistiek. Aanvankelijk als journalist bij de televisienieuwsdienst van de VRT, later als vast anker van het laatavondnieuws. “Toen noemde men mij het zandmannetje van de VRT”. Maar Persyn werd plots aan de kant geschoven als nieuwslezer. “Onopvallend zijn was een verplichte regel, het was niet mijn stijl. Het was de hoogste tijd voor vernieuwing, een vlottere manier van presenteren, een nieuwe wind doorheen een vastgeroeste traditie. Het werd me niet in dank afgenomen. Ik kon vertrekken, men had me niet meer nodig”. Misschien was Johan met zijn enthousiasme, openheid, schalksheid en gedrevenheid te ambitieus. “Spijt helpt niet, daar wordt een mens enkel maar bitter van. Alles achter je laten en vooruitkijken, op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen, dat maakt een loopbaan boeiend”.

Geloof is romantiek

De carrière van Persyn gaat verder als een roetsjbaan. Hij was een pionier van de Vlaamse regionale televisie. Maakte een ommetje naar de openbare omroep en presenteerde het societymagazine ‘De Rode Loper”. Keert nadien terug naar zijn roots als radiopresentator. “Als hobby, enkele uren per week bij 7 lokale en enkele webradio’s. Programma’s met muziek van de jaren ’30 tot ’80”. Het Guy Deprez syndroom?. “Noem het gerust jeugdsentiment. Of nostalgie, als is dat anno 2014 precies een vies woord. Ik maak geen radio voor mezelf maar geef waar mensen om vragen, gelukkig mee zijn. Mijn demente moeder herleefde bij muziek uit de tijd van toen. De vergrijzende groep wordt groter en actiever. Toch heb ik de indruk dat die leeftijdscategorie, nu meer dan vroeger, van geen tel meer is. Steek er vooral geen moeite in is dikwijls de teneur”. Doodgaan moeten we toch allemaal, vroeg of laat. “Juist daarom, profiteer van het leven! Genieten hoeft niet altijd veel geld te kosten. Gewone boerenkost kan me smaken al ben ik een culinaire big spender. Noma, Hof Van Cleve, Hertog Jan… ik ontdek graag sterrenrestaurant. Hier en nu moeten we het goed doen. Na ons is er niets meer, daar geloof ik niet in. Geloof is romantiek”.

Geen clowneske GAS-boetes

Het stokpaardje van Johan Persyn is een correct taalgebruik.“Ik merkt dat veel radiojournalisten, ook op de VRT, geen zin meer over hun lippen krijgen zonder taalfouten en/of enkele 'euh's. Om droevig van te worden. Op school, thuis, in de media, zowat overal gaat men onzorgvuldig om met taal. Slordigheden, het is onvoorstelbaar wat ik allemaal lees in mails. Behoorlijk schrijven gaat achteruit. Voor ik als een oude zeur word versleten: er zijn gelukkig uitzonderingen. Het leven is voor jonge mensen niet altijd zo gemakkelijk. Met elkaar omgaan is soms hectisch. De  wereld is complexer geworden. Niet beter of slechter dan vroeger, wel anders”. Heeft Johan al nagedacht over zijn ideale wereld? “Een solidaire samenleving  met respect voor elkaar, sociaal bewust en met veel aandacht voor het milieu. Als we niet alert zijn gaat de wereld de dieperik in. Overdadig consumeren kunnen we niet volhouden. Nu denken aan de toekomst is geen overbodige luxe maar pure noodzaak. Geen clowneske GAS-boetes voor futiliteiten maar wel voor echte overlast. Geen politiestaat maar ook geen straffeloosheid. Een samenleving zonder fundamentalisme. Mensen omwille van hun geloof vermoorden, zo gek moet het niet worden”. Positief denken: een genante ervaring meegemaakt, een leuke anekdote misschien? Vroeger werden op de radio de overlijdensberichten voorgelezen, vooral ten behoeve van mensen in het buitenland. Ik was zo’n bericht aan het lezen en iedereen in de studio kreeg de slappe lach. Plots werd het me duidelijk. In mijn naïviteit had ik er niet bij stilgestaan dat het doodsbericht van pater De Vogelaere voor de nodige hilariteit had gezorgd. Gillen van plezier, maar we waren rechtstreeks in de uitzending. Met horten en stoten heb ik daarna de andere overlijdensberichten gelezen. Pater De Vogelaere heeft zich voor eeuwig in mijn brein genesteld als fait divers”.

Politiek? Nooit meer!

Persyn was enkele jaren actief in de politiek als fractiewoordvoerder in het parlement. Een desillusie bleek later. “We waren gebonden door een zwijgakkoord, alles liep stroef. Politiek is naar mijn oordeel een spelletje meerderheid/minderheid. In lokale democratie geloof ik al helemaal niet meer. Als het van de oppositie komt is het niet goed. Politiek? Nooit meer!” Hij werd diensthoofd Communicatie en Cultuur aan de Hogeschool Gent. “Als grootste hogeschool van Vlaanderen profileert HoGent zich met een volledig spectrum van wetenschappen tot kunsten”. geeft Johan graag mee. Een gênant voorval. Enkele jaren terug waren de studenten houttechnologie verbaasd toen ze begonnen aan hun examen. Ze kregen niet alleen de vragen maar ook met de antwoorden. Een menselijke fout. Persyn mocht het daarna wel uitleggen aan de pers.

Frans Van Damme

 

 Dit interview verscheen in De Streekkrant regio Gent/Deinze week 33/2014