Mieke
Van Hecke, directeur generaal Katholiek onderwijs
Het is
surrealistisch om mensen te veroordelen om hun geaardheid
GENT Mieke Van Hecke bewaakte 10
jaar, dag in dag uit, het reilen en zeilen van het katholiek onderwijs als
directeur-generaal. Met zo’n 756.000 leerlingen en 2500 scholen geen sinecure
maar ze legde een foutloos parcours af. Op 1 september gaat ze met pensioen.
Toen de illustere kanunnik André De Wolf
opstapte als directeur-generaal kwam Mieke in beeld als opperhoofd van Het Vlaams
Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO). Ze werd meteen, als 1e vrouw en 1e leek, een wit
konijn in het katholieke bastion. Solliciteer
je eigenlijk voor zo’n functie? “Nee, je wordt ervoor gevraagd, dat overvalt je gewoon.
Verschillende kandidaten worden voorgedragen. In gesprekken wordt er afgetoetst
wie de beste keuze zou zijn, passend in de organisatie. Dan volgt de benoeming
door de Vlaamse bisschoppen”. Vanuit haar eigen charisma, met een eigen, herkenbare
en aanstekelijk dynamisme drukte ze gedurende 10 jaar haar stempel op de
organisatie. In de Trends Top 10 van machtigste vrouwen in
Vlaanderen stond ze eervol vermeld, bij De Morgen kreeg ze de 2e
plaats toebedeeld. “In feite heeft dit niets met mijzelf als persoon te maken,
ik was maar gewoon het gezicht van het
katholiek onderwijs, heb alles te danken aan de impact van de organisatie
achter mij. Daardoor werd er naar mij geluisterd, mocht over alles mijn mening
zeggen. Het was een droomjob”. De paus is niet onfeilbaar
Mieke Van Hecke hield geen blad voor de mond, nam steeds een duidelijk en soms controversieel, standpunt in. “Mensen hebben me te weinig kritiek gegeven. Ik werd door Rome nooit teruggefloten al was ik het niet altijd eens met de Paus. “Rome is niet onfeilbaar, mocht iemand daar ooit aan twijfelen. Uitspraken vanuit Rome zijn niet bindend. Het zijn ideeën die richting willen geven aan het religieus denken. Als gelovige hou ik me het recht voor om erover te oordelen en te handelen”. Ze schrok er niet voor terug heilige huisjes omver te schoppen, staat met beide voeten in deze wereld. Haar mening over homo’s kan tellen. “Het is surrealistisch om mensen te veroordelen om hun geaardheid. Ik dacht dat het in het evangelie draaide om alle kinderen van God. De essentie van het christen zijn is toch om er voor elkaar te zijn en zorg voor elkaar te dragen? In onze lessen relationele vorming komt een ruim spectrum aan bod. Ook wat betreft seksuele voorkeur gaan we in gesprek met jongeren”. Condoomautomaten in de school? “Niet overdrijven hé. Er zijn grenzen. Neen, men moet niet springen van de ene naar de andere maar fladderen mag. Respect, dat telt”.
Mieke Van Hecke is een gelukkige vrouw, altijd geweest. “Geloof is geen zekerheid maar het gaf zin aan m’n leven. Ben dankbaar voor het verleden, kijk uit naar de toekomst, hoef niets meer te bewijzen. Of toch! Ik wil gezonder gaan leven, enkele kilo’s afvallen, ’t is echt nodig” Eenvoudig zal
het niet zijn, ons gesprek was alvast een slecht begin. De 2e portie borrelnootjes bij ons drankje nam Mieke gretig en likkebaardend tot zich.
“Soms praat ik met God. Het klinkt naïef maar ik geloof dat God een plan heeft met mij. Ik doe 50.000 kilometers per jaar met de auto en ontsnapte op het nippertje al wel eens aan een aanrijding. Zoiets kan geen toeval zijn. Op zo’n momenten zeg ik ‘bedankt’, omdat je mij beschermd hebt. Vloeken, neen dat nooit. Het is een teken van machteloosheid. Tijdens mijn loopbaan ben ik kwaad geweest maar nooit voor iemand de deur dichtgedaan, ben blijven praten. Iedereen mag fouten maken. Ik ben geen piekeraar, een conflict blijft nooit hangen”. Hoe is het eigenlijk gesteld met de jeugd? “Van kinderen wordt veel gevraagd, ze moeten in alles goed zijn. Het verwachtingspatroon is groot. Opvoeden als vroeger werkt niet meer. Beleefdheid is dikwijls ver te zoeken. Men is niet bereid gezag te aanvaarden. Bij het kleinste probleem keert men zich tegen de school. Sommige gezinnen hebben het moeilijk om nestwarmte te geven. Opvoeden is van een vierkante tafel de hoeken afronden”. Is het model ‘een gezin, hoeksteen van onze maatschappij’ voorbij? “Als het echt niet gaat in een huwelijk moeten mensen uit elkaar gaan, spanningen tussen ouders zijn niet goed voor kinderen. Ik ben weleens verliefd geweest op een ander en mijn man ongetwijfeld ook. Maar doe dan een inspanning om met je partner verder te gaan. Is die inspanning er nog wel? Al te vaak staat persoonlijk welbehagen en onmiddellijk genieten voorop”.
Doodgaan is niet het einde volgens Mieke. “Maar met
euthanasie een einde maken aan het leven is een stap te ver. Er zijn middelen
genoeg om de pijn weg te nemen, mensen moeten niet afzien. Euthanasie mag dan
wel maatschappelijk aanvaard zijn en juridisch en technisch in orde, de
beslissing om een einde te maken aan z’n leven blijft zelfmoord. Omdat men het
zelf niet kan wordt het dan maar aan een arts gevraagd om een moord te plegen”.
Menswaardig bestaan
Mieke
Van Hecke (67) werd geboren in de Gentse arbeiderswijk Bloemekenswijk. Sedert
enige tijd woont ze in het stadscentrum. Ze bleef, ondanks haar status,
eenvoudig. “Gezin en opvoeding, de gelijkwaardigheid van vrouw en man, genieten
van het leven, het recht op leven, vorm geven aan het geloof zijn belangrijk.
Zorgen voor elkaar, aandacht voor anderen, kansen geven, naastenliefde zijn
geen loze woorden. De overheid moet welvaart beter verdelen. Ik ken mensen
zonder licht, die al blij zijn met kaarsen. Iedereen heeft recht op een
menswaardig bestaan”. Hoe denkt ze, als ex Vlaams parlementslid over het
koningshuis? “Het is een element van stabiliteit. Ik ben koningsgezind maar sta
niet met vlaggetjes te zwaaien. Er is geen alternatief. Hoe ga je een president
verkiezen? Met 1 man, 1 stem zou het
altijd een Vlaming zijn. Niet iedereen zal daar content mee zijn”.
(FRVD)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten