Interview De Streekrant: Joke Schauvliege

                           ‘Ik ben geen koele kikker’

GENT In een vorige legislatuur was Joke Schauvliege minister van cultuur. Nu gaat ze als Vlaamse minister van omgeving, natuur en landbouw goedgezind door het politieke leven. Cultuur maar ook boeren en hun problematiek liggen haar nauw aan het hart. Onder het waakzaam oog van haar perswoordvoerders gingen we koffiekletsen in het Gentse ‘Sandton Grand Hotel Reylof’.

Sociaal engagement is de familie Schauvliege ingebakken. De overtuiging van pa en ma om ten dienste te staan van anderen dreef dochter Joke via de jeugdbeweging en tal van verenigingen naar de politiek. Ze liep school bij de zusters van O.L.Vrouw Visitatie in Gent. Katholiek nest, katholieke school maar nooit de ambitie gehad om non te worden? “Neen, ik was een vroegbloeier, met dank aan m’n 2 oudere broers. Ik wou eigenlijk dierenarts worden maar ging rechten studeren aan de RUG. Op kot gezeten in Gent, het was een goede leerschool, een schone tijd”. Joke werkte 10 jaar met plezier als advocaat aan de Gentse balie”.

Politiek kwam op haar weg, de carrière ging flink vooruit. Is het nu anders dan vroeger, gaan mensen zich afkeren van de politiek? “Wijzelf en de media hebben boter op het hoofd want wij draaien allemaal mee in dat spel. Futiliteiten worden opgeblazen, dat ondergraaft de geloofwaardigheid. Fait divers worden gebracht als wereldnieuws. Het lijkt wel of we ons enkel bezig houden met ruziemaken. Kwakkels, leugens, verzonnen verhaaltjes die een eigen leven gaan leiden, daar heb je geen verweer tegen. Dat maakt me boos. Huichelaars en schijnheiligaards zijn verfoeilijk, mensen die strategische spelletjes spelen en de waarheid constant verdraaien ergeren mij geweldig”

 ‘Mijn voorliefde voor saucissen is altijd gebleven’

Schone schijn, daar wil Joke niets van weten.“Ik ben een madame zonder tralala, niet materialistisch ingesteld. Een klein vogeltje die voor m’n neus komt fladderen, dat is voor mij een groot cadeau. Kleine dingen in het leven vrolijken me op. Cultuur en natuur maken een mens goedgezind. Men heeft niet de nieuwste i-phone nodig om gelukkig te zijn. Vroeger was het allemaal eenvoudiger. Geef mij maar een goede Vlaamse hutsepot met veel verse groenten, spek, varkenspoten en worsten. Weet je, als vakantiejob bezocht ik beenhouwers om  salami’s te promoten. ’t Was plezant maar het liet wel sporen na. Mijn voorliefde voor saucissen is altijd gebleven” (lacht). Ik zou graag op de markt staan met een kruidenkraam. Puur natuur, echt, authentiek. Misschien ligt daar wel mijn toekomst want de politiek is een onzeker bestaan”.

Fietsen is een hobby, een gezonde ontspanning. Ze kan haar mannetje staan en  fietste de Mont Ventoux op. “Onder de mensen komen, horen en zien wat er leeft, dat is belangrijk. Ik ben niet van beton, ben geen koele kikker maar een vrouw met emoties. Van inhoudelijke kritiek, daar leer ik van maar speel op de bal en niet op de persoon. Ik ben ongeduldig, een vrouw van niet veel woorden, ’t moet vooruit gaan. Ja, ik ben gelovig en ga soms op zondag naar de mis. Om mensen te ontmoeten, als politicus moet je aanspreekbaar zijn”. Hoe is het gesteld met onze aarde en het milieu, zijn we er slecht aan toe? “Bevolkingstoename en water zijn milieu-uitdagingen. We hebben er alle belang bij om op de kar van de groene economie te springen. De ecologische voetafdruk kan kleiner. Het moet voor iedereen aantrekkelijk worden om milieu-inspanningen te leveren. Daarom ook wil ik graag een flexibel watertarief invoeren in heel Vlaanderen, om zuinige watergebruikers te belonen. Ik geloof ook bijzonder sterk in producten van bij ons, authentiek en portemonneevriendelijk. Back to basic. Vergeet ook niet dat Vlaanderen een milieuexpertise heeft opgebouwd waar we trots mogen op zijn. Als Arcelor Mittal zijn uitstoot verder wil beperken komen ze kijken hoe de vestiging in Gent dat heeft gerealiseerd. Ik wil een goed maar realistisch, betaalbaar en maatschappelijk aanvaard  klimaatbeleid voeren”.

Ze  heeft een duidelijk standpunt wat de politieke stiel betreft. “Boeren zeggen altijd hun gedacht, zo zit ik ook in elkaar. Beloof niets wat je niet kan waarmaken. Valse beloftes wreken zich op termijn. Als je een probleem niet concreet kan oplossen, wijs mensen dan de goede weg. Maak de burgers niet bang met doemscenario’s, zoiets werkt niet. Geloof in de toekomst, hoopvolle signalen komen voortdurend op ons af. Je moet ze gewoon willen zien”.

 

Frans Van Damme

 

Artikel verschenen in De Streekkrant, editie groot Gent-Deinze, week 18/2015

 

 

Intervieuw De Streekkrant: Les Folles de Gand

Miss Michelle van Les Folles De Gand

‘Voor mij geen drugs, drank en echte vrouwen’

GENT Ruim 15 jaar zorgt Christophe Verschueren voor  verwondering, show, glitter, glamour en humor met zijn schitterend travestiegezelschap Les Folles de Gand. We mochten backstage een kijkje nemen.

Christophe was als kind al gene gewone. “Al zeg ik het zelf, als jong mannetje was ik een knappe jongen. Op schoolfeestjes deed ik playbacknummertjes als grote madame, tijdens de zwemles keek ik voortdurend naar de al wat oudere gasten. Het klinkt als een cliché, maar de rouge à lèvres en de kleren van moeder hadden een ongelofelijke aantrekkingskracht op mij”. Christophe wou verpleger worden maar dat mocht niet van vader, onder zachte dwang ging hij elektriciteit studeren. Geen goede keuze, hijzelf zag meer toekomst in de modellenwereld en als danser. “In 1993 werd me gevraagd om tijdens de Gentse Feesten als danser op te treden tijdens de shows van Dille. Uit nieuwsgierigheid ging ik op het aanbod in, ik mocht eindelijk voor mij geaardheid uitkomen. Een nieuwe wereld ging open, dat mannen ook op mannen kunnen verliefd worden was normaal merkte ik toen”. Omdat gages van travesties hoger zijn dan gages van dansers begon hij zijn eigen gezelschap. Het liefst is hij bekend als Miss Michelle, de leading lady van het travestiegezelschap Les Folles de Gand, nationaal en internationaal gerenommeerd. “We zijn geen verklede venten, wij zijn transformisten en brengen een kleurrijke, interactieve show met verzorgde kostuums, snelle podiumwissels, muziek, dans en veel humor. De tijd dat travestieshows plat en vulgair waren is voorbij. Bespaar me van zatlappen in de zaal, macho’s die blote tetten willen zien. We zijn wel geen hoertjes hé. Venten die niets van homo’s moeten weten maar wel stiekem van 2 walletjes eten, dat zijn de slechtste. Je zou eens moeten weten hoeveel getrouwde mannen, met kinderen, met mij de koffer willen induiken”.
Christophe, sorry Miss Michele, was te zien in het televisieprogramma ‘Witte raven’ en stond op de affiche van Studio 54 in het Antwerps Sportpaleis samen met Grace Jones. Denkt hij dan nooit aan stoppen? ‘Jawel, hoe langer hoe meer. Aan alles komt een einde, ‘k begin er genoeg van te krijgen. Het publiek wordt onmenselijk veeleisend, ’t is altijd iets. Te warm in de zaal, te koud, ze zitten te ver achteraan of te dicht bij het podium. Te weinig respect, ik kan er niet meer tegen. Na de show vlucht ik weg want het publiek denkt dat ik een luisterend oor moet hebben voor al hun problemen. Dat vrouwen hun vent is gaan lopen met de kuisvrouw, sorry, ik kan daar niets aan doen. Hoelang hou ik het nog vol? Roem is vergankelijk, eindigen in schoonheid en in volle glorie, dat is de bedoeling. Gun het ook eens aan een ander denk ik vaak”.

De transformatie van man tot vrouw duurt zowat 1 uur alvorens men het podium op kan. De baard scheren, schminken, nagels lakken, wimpers plakken… “Wat wij niet doen wat echte vrouwen wel doen? Onze benen ontharen. We dragen speciale kousen waar je niet doorheen kan kijken, een soort dikke balletkousen. Omkleden kan, met wat hulp, in minder dan 1 minuut. Glitter, glamour, pluimen en veel bling bling, dat is onze wereld”. Iedereen wil het weten maar het blijft een delicate vraag: hoe maakt men z’n mannelijk instrumentarium  onzichtbaar? “Een kwestie van oefenen, naar achter plooien en goede plakband. Al de rest is beroepsgeheim”. Miss Michele is gelukkig al was ze toch liever geboren als meisje, om later op te groeien als vrouw met grote borsten. “Begrijp me niet verkeerd, ik sta niet thuis mijn afwas te doen als madame hé. Ik ben zeker geen vrouwenhater maar voor mij toch liever geen drank, drugs en echte vrouwen. We leven in een fake wereld, vol haat en jalousie. Wie enkele échte vrienden heeft mag zich gelukkig prijzen. Als ik morgen met m’n camionette in panne sta zal ik Touring moeten bellen, ik heb geen vrienden, niemand zal me komen helpen”.

Succesvol op scène, miserie in de liefde, dat is de rode draad doorheen het levensverhaal van Cristophe. “Ik val altijd op verkeerde mannen, geen enkele relatie is van lange duur. Misschien omdat ik nogal ontrouw ben, trouwen maar vooral niet houden. In het leven draait het om geluk, liefde, macht, verstand en geld. Ik heb een heel klein beetje van dat alles”. Nog een mooie afsluiter Christophe? “Jazeker! Wat heb jij toch schone blauwe ogen, daar verdrink ik in”. Hoogste tijd om afscheid te nemen.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze, week 17/2015

Interview De Streekkrant: Robrecht Vanden Thoren

Acteur Robrecht Vanden Thoren uit ‘Tom & Harry’

‘Mensen met een beperking zijn geen zielige figuren’

GENT Vlaanderen leerde Robrecht Vanden Thoren (33) pas echt goed kennen door zijn rol in de fictiereeks op één ‘Tom & Harry’. Robrecht heeft alle redenen om hoog van de toren te blazen. De serie stormt elke week vooruit naar bijna 1 miljoen kijkers. Een gesprek met een fijne, geestige deugniet met een Gents accent die telkens puberaal weet te ontroeren.

Robrecht is een kind van de zon. Opstaan bij slecht weer, dat resulteert in een slecht ochtendhumeur. Wat zijn goede of slechte eigenschappen?  Met de beste wil van de wereld, hij weet het niet zo direct. “Onzekerheid is een goede eigenschap, zo blijf je alert. Ik ben zeker geen contraire. Gefocust zijn, iets niet kunnen loslaten, daar herken ik me wel in. Bij onrecht ga ik op m’n achterste poten staan. Mensen die zichzelf beter voelen dan een ander kunnen niet op mijn sympathie rekenen. Vuil op straat, sluikstorten, dat maakt me echt boos. Als ik het mensen zie doen spreek ik ze daarover aan, zeker weten”.

Robrecht studeerde theater aan de Academie voor drama in Eindhoven. “De eerste voorstellingen waarin ik te zien was, waren dan ook meestal in Nederland gesitueerd. Als kind wou ik onderwijzer worden maar behaalde uiteindelijk een diploma docent drama”. In de film ‘Aanrijding in Moscou’ was hij kort te zien als dj en liet in verschillende tv-series, zoals Aspe en Flikken even zien dat hij bestond. De doorbraak kwam er met ‘Hasta La Vista’ waarin Robrecht als jonge gast gekluisterd was aan een volautomatische rolstoel en niet kon bewegen. “Natuurlijk heb ik hiervoor geoefend, weken thuis en in de buurt rondgereden met zo’n rolstoel. Sommigen dachten dat het echt was, men had duidelijk medelijden met mij terwijl dat nergens voor nodig was. Mensen met een beperking zijn geen zielige figuren. Medelijden is in feite een equivalent van een oordeel vellen. Niet zo mooi maar ik maakte me er vroeger ook schuldig aan”. Seks en gehandicapten, lachen met mensen met een beperking, zijn dat nog steeds taboes? “Ja, seks in een rolstoel, dat lijkt meer op een gedoogbeleid. Maar iedereen heeft behoefte aan vriendschap en seks. Gehandicapten hebben evenveel recht op vleselijke geneugten als de medemens die geen problemen heeft om zich te verplaatsen of om met zijn eigen ogen te zien. Daarover grappen maken is niet noodzakelijk kwetsend, het doorbreekt dikwijls taboes. Meestal maken buitenstaanders er problemen over terwijl de doelgroep er minder problemen mee heeft, ze hebben meer humor dan men denkt.

Tom & Harry, de fictiereeks over 2 families wiens leven helemaal door elkaar geschud wordt door de onthulling van een babyverwisseling. Robrecht werd zelf onlangs kersverse vader. Nooit aan een mogelijk verwisseling gedacht? “De geboorte van Ramses was een heftig moment. Verwisselen was totaal uitgesloten, ik zou hem direct herkent hebben tussen alle andere baby’s” Papa worden is veel leuker dan gedacht. Voor Robrecht ging er duidelijk een nieuwe wereld open. “In de toekomst zal ik soms moeten afwegen: een artistiek project aanvaarden of bij m’n kind zijn. Ik wil mijn kind zien opgroeien, proberen een goede partner en vader te zijn. Mijn eigen vader zag ik niet zo vaak, hij werkte in ploegen bij het universitair sportcentrum van Gent. Dat vond hij natuurlijk niet altijd leuk. Later werd onze band hechter. Ik heb hem lang bij zijn voornaam Jean genoemd, zo staat hij ook in mijn telefoon geprogrammeerd. Ik wil het anders doen. Toch wel raar, papa worden is een grote verantwoordelijkheid en toch kwam een gevoel van rust me tegemoet”.

Robrecht voelt geen affiniteit met z’n personage in Tom en Harry, hij staat er heel ver af. “We hebben enkel daadkracht en koppigheid gemeen. Als het in ons hoofd zit, zit het niet in ons gat, we proberen ons hart op de juiste plaats te dragen. Dat lukt mij niet altijd maar doe toch mijn best. Een mensenleven kent ups & downs, nu ben ik redelijk gelukkig, heb van mijn passie mijn beroep kunnen maken. Ik geef veel maar wil ook veel terugkrijgen. Gun iedereen alles anders wordt jezelf ongelukkig. Sterrendom wordt heiligdom in Hollywood. Neen, dat liever niet. Hier zijn de mensen lief en terughoudend, ben al blij dat ik maar 1 stalkster heb. Een gevoel van moeheid  is voor mij de geruststellende gedachte dat ik volop werk heb en goed bezig ben. Niets is leuker dan acteren”. Houden zo!

Frans Van Damme

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze, week 16/04/2015

 

Interview De Streekkrant: Brunhilde Verhenne

‘Mannen lijken bang van mij te zijn’

GENT Brunhilde Verhenne (36) ziet er niet enkel goed uit, ze weet ook flink van aanpakken. Hoe zou het nog zijn met deze ex Miss Belgian Beauty? We gingen het haar zelf vragen.

Brunhilde werkt als PR- en eventverantwoordelijke onder Marc Coucke bij Omega Pharma en het wielerteam Etixx-Quick-Step. Voetbaploeg KV Oostende haalde met Verhenne vrouwelijk schoon in de rangen, tot genoegen van commercieel directeur Gentenaar Patrick Orleans. Brunhilde leerde Marc Coucke kennen tijdens de periode van Miss Belgian Beauty omdat hij met Bodysol sponsorde. “De klik tussen ons was er direct, ik zou goed bij z’n bedrijf passen zei hij. Ik mocht me aan een telefoontje verwachten”. Ze heeft er uiteindelijk jaren moet op wachten maar Coucke hield woord. Verhenne mocht direct mee naar de Tour de France. “Het was een hectische tijd. Als laatste gaan slapen, als eerste opstaan. Ik kende niets van wielrennen maar was dankbaar voor de gekregen kansen. Een vrouw in een mannenwereld, dat heb ik aangevoeld. Men nam me wel au serieux, heb ondervonden dat mannen luisteren naar mij, op werkvlak dan toch(lacht). Organiseren is mijn lust en leven. Relativeren, onderhandelen, schikkingen treffen, de gulden middenweg zoeken zijn belangrijke issues in mijn job”. Blond en intelligent, deze 2 eigenschappen gaan best samen, daarvan is Brunhilde het bewijs. “Op internaat gezeten in het Gentse St. Pietersinstituut, volgens mijn ouders was een strenge opvoeding de basis voor later. Vader heeft het nooit geweten maar op internaat was het minder streng dan thuis. Daarna nog 4 jaar op kot in Gent, mij hoor je niet klagen over mijn studietijd”.  Kleine meisjes worden groot, willen nieuwe horizonten verkennen. Brunhilde werd Eierkoningin. “Een verkiezing zonder badpakkendefilé mocht van vader. Toen ik later deelnam aan andere Miss verkiezingen was hij geen voorstander, maar hij steunde me. Dat hij fier was op z’n dochter, zoveel is zeker. Er zaten soms in z’n vestzak fotopostkaarten van mij, om uit te delen”. Waarom doet een mooi, onschuldig meisje in hemelsnaam mee aan een Miss verkiezing? “Ik weet het echt niet, ingerold, een beetje zoeken naar jezelf. Achteraf gezien was het alsof er enkele jaren werden overgeslagen, van kind naar volwassenheid gaat plots vlugger.  De maturiteit is groter”. Dat er minder leuke kanten zijn, dat wil Brunhilde best toegeven. “Soms vervelende, ambetante mannen. Hoe zatter, hoe slechter. Sommige vrouwen zijn jaloers, vooral die met een glas teveel op durven wel moeilijk doen. Men zegt dat ik niet op m’n mondje ben gevallen dus ik red me wel”. Haar leven verliep vol nieuwe uitdagingen. Ze leerde autocoureur Marc Goossens kennen en trok samen met hem naar Amerika. Hij kon daar aan de slag bij een raceteam. “Na 2 jaar kwam er een einde aan de relatie. Ondanks het feit dat het een hele ervaring was om anderhalf jaar in Amerika te wonen, was ik blij terug te keren naar vrienden en familie in België. Elk einde is het begin van iets nieuws”.
Ze gaat als vrijgezel door het leven. “Ik ben niet hopeloos op zoek naar een man. Spaar me van een TV-programma ‘Wie wordt de man van Brunhilde?’. Misschien ben ik te ambitieus. Mannen zijn precies bang van mij”.
De biologische klok tikt soms wel verder, heeft een Miss dan geen kinderwens? “Ja, liefst 2 kindjes. Daarvoor is een man nodig hé. Bewust ongehuwde moeder kan, maar toch liever met z’n twee. Ondertussen deel ik lief en leed met een adoptiekat”. Als kind was Brunhilde getuige van verkeersagressie. “Zich kwaad maken lost niets op. Zo’n gek die bumper aan bumper gaat rijden, zo’n macho die aan m’n gat blijft plakken mag gerust voorbijsteken, ik zal hem gewoon mooi voorbij laten gaan. Je weet nooit met wie je te maken hebt. Stel dat hij kwaad wordt, kan je misschien 3 jaar naar de tandarts. Daar heb ik geen zin in”.
Goed om weten: ze heeft schrik dat mensen zouden denken dat ze gierig is. “Ik trakteer liever een rondje teveel dan te weinig. Als ’t zo verder gaat moet ik opslag vragen aan m’n baas” (lacht). Brunhilde werkt hard, weet wat ze wil, gelooft in zichzelf en is overtuigd dat bekendheid in een mensenleven zo vergankelijk kan zijn. “De dood, daar sta ik soms bij stil, hou er rekening mee. Heb bijna 2 jaar geleden een goede vriendin verloren. Het klinkt als een cliché maar geniet van het leven, wacht niet tot later, doe het nu. Droom niet van een ander leven, maar leef je droom”.

Frans Van Damme

Publicatie in De Streekkrant editie Gent/Deinze, week 14/2015