Komieke Gentenaar Dirk
Lajoie
“Gent
is mijn stad niet meer”
GENT
Toen Dirk Lajoie besloot te stoppen met zijn alom geprezen humorproducties in
de Minard was het een zwarte dag voor het volksamusement en het betere
amateurtheater. Hij verhuisde naar Spanje om er, met zicht op zee, te genieten.
Tijd nu voor straffe uitspraken van een straffe bekende Gentenaar.
Vader Gustaaf was in het Gentse en ver daarbuiten bekend
als cabaretier Gust Lajoie, zoon Dirk nam diens artiestennaam gewoon over. “Op
school werd ik gemeden als de pest omdat mijn zuster kinderverlamming had, men
dacht dat het besmettelijk was. Als kind wou ik eigenlijk begrafenisondernemer
worden. Over de doden niets dan goed en ze komen je nooit ambeteren met klachten. Ik wou mooie kisten verkopen, van echt hout
en niet van geplakt karton zoals nu. De grootste van de streek worden was mijn
bedoeling en vooral alle plezante verenigingen sponsoren”. Het liep anders, hij
ging naar de academie, werd decorateur, decorbouwer en was 18 jaar etalagist
met als specialiteit lingerie. “Over soutiens en slipjes weet ik alles, de
mooiste cup is een B95. Als jonge gast was ik nochtans kalm en timide, maar had
wel aan elke vinger een lief”.
Dirk wou de Gentse Feesten nieuw leven inblazen. Hij
begon in 1985 met een eigen cabaretgezelschap Goe were an de Zuid,
direct een topper van formaat. “Ik ben ook de enige, echte uitvinder van de café-chantants.
Noem me gerust een ondernemer, ik heb alles zelf gedaan, ook de risico’s
genomen. Ik heb nooit subsidies gekregen , heb er nooit om gevraagd, nooit merci moeten zeggen, altijd mijn goesting kunnen doen. Schaf de subsidies af, alles moet zelfbedruipend
zijn of verdwijnen! Het uitgangspunt moet kwaliteit zijn, daar betalen de
mensen voor. Naar mijn producties Humor in de Minard kwamen telkens zo’n 6000
mensen kijken. Waarom staat Wim Opbrouck in het NTGent te zingen en accordeon
te spelen? Vlaamse toneel moet men er brengen! En het lijkt wel of stand-ups
comedians enkel vuile praat kunnen vertellen. Een teken van artistieke
bloedarmoede. Enfin, ze doen maar, alle humor mag bestaan, zelfs Geert Hoste”.
In 2013 maakte Lajoie zijn droom waar, hij ging in Spanje
wonen. “Ik was het hier beu, anderen maakten mijn rekening, iedereen wist het
zoveel beter. En ik zit liever in de Spaanse zon dat in de Belgische regen.
Gentenaars zijn rebels, vroeger ja! Nu doen politici hier ons alles slikken”. Praten
we hier met een verzuurde komiek? “Absoluut niet, maar ik ben wel realist. Gent
is mijn stad niet meer. Ik ben beschaamd als ik op het plein voor het Sint
Pietersstation die verroeste ijzerwinkel daar zie, vol vurte velo’s. Speelstraten in de stad waar kinderen spelen op
synthetisch gras, wie bedenkt nu zoiets. Een loopkoers dwars door het
stadcentrum, dat ze gaan lopen op de Blaarmeersen of rond de Watersportbaan,
daar lopen ze niemand in de weg”. Dirk gaat over in een nog hogere versnelling.
“Iemand wordt schepen van cultuur maar hij of zij weet van toeten noch blazen. Ons stadsbestuur heeft geen enkele visie. Alle
godsdiensten en politiek moet men afschaffen. Godsdienst is miserie en moet niet
gefinancierd worden met belastingsgeld. Politici zijn ongeloofwaardig, enkel
geïnteresseerd in zichzelf. Men had na de oorlog alle politici in de bak moeten
steken”.
Dirk laat zijn fans en sympathisanten niet in de steek,
af en toe komt hij terug. “Men is mij in Gent niet vergeten, dat weet ik te
appreciëren, daar wordt ik vrolijk van. Mijn publiek blijft me trouw al gaan er
elk jaar wel zo’n 25 dood, maar er komen ook jongen mensen opdagen”. De komende
Gentse feesten staat Lajoie, elke avond om 22 u., op het podium van de Minard
met ‘Ew Papier’ van Stany Crets. Het stuk vertelt het verhaal van Raymond,
Rachel en hun vriend Lucien. Het huwelijk van Rachel en Raymond blijkt een poel
van leugens en halve waarheden. Een doodsbrief en een oud dagboek gooit de beerput
open, het stinkt geweldig. Het echtpaar wordt geconfronteerd met een verleden
dat ze niet kenden en trekken daar conclusies uit. De ingrediënten van deze
grimmige komedie zijn overspel, abortus, longkanker, zelfmoord en
hartaanvallen”. Hopelijk niet autobiografisch? “Absoluut niet, mijn leven is
een aaneenschakeling van schone momenten maar die moet je zelf creëren, echte
miserie bleef me bespaard. En sterven doe ik liever niet op scène maar thuis in
een comfortabele Spaanse zetel”.
Frans Van Damme
Geen opmerkingen:
Een reactie posten