Interview De Streekkrant: Franck Van Laecke

Auteur, regisseur en scenarist Frank Van Laecke

‘Hoe ouder ik word, hoe gulziger ik ben’

GENT De kans is zeer groot dat je ooit al eens, misschien zonder het te weten, een voorstelling hebt gezien waarbij Frank Van Laecke was betrokken. Tv-producties, musical, opera, theater… zijn palmares is lang, de producties ontelbaar, het gaat keihard voor deze wonderboy.

“Mooie voorstellingen maken met de juiste mensen, dat maakt me gelukkig. Vooral geen conflicten, daar hou ik niet van. Chemie in een groep is essentieel, samenwerken heeft iets magisch.” Frank straalt geluk uit. Dat zie je, dat voel je. “Alhoewel, ik heb slaag gekregen, verdriet is ook  mijn deel geweest in het leven. Expressie en het uiten van emoties wordt dan therapeutisch. Uit een diep dal klimmen, daar wordt een mens enkel maar beter en sterker van. Theater, musical, opera…. dat is mijn wereld.” Wij kennen zijn bescheidenheid maar de waarheid moet gezegd worden: Frank staat telkens garant voor entertainment en spektakel op topniveau. Talent en professionalisme hebben hem geen windeieren gelegd want hij werd meermaals bekroond met onderscheidingen en prijzen. Hij blijft er nuchter bij: “Je bent maar zo goed als het laatste stuk dat je gemaakt hebt.” Je wordt niet zomaar de Godfather van de Vlaamse musical. Alles is het gevolg van hard maar dankbaar labeur zo blijkt. “Uren per dag ben ik bezig met schrijven van en schaven aan mijn werk, slaap soms hooguit 5 uurtjes. Ik heb een rusteloze kop, twijfel altijd. Het zou van een gigantische arrogantie getuigen dat niet te doen. Het maakt deel uit van mijn parcours, twijfel houdt je wakker. Je moet alles in vraag durven stellen, kritisch blijven voor jezelf. Het is telkens vanaf nul herbeginnen. Voor de musical 14-18 heb ik 180 versies van het script geschreven. Ik denk dat de kwaliteit van een productie vaak afhangt van de omvang van je vuilnisbak. Hoe meer men schrapt en in vraag stelt, hoe beter het eindproduct wordt. Ik heb nooit m’n artistieke eieren in 1 mandje gelegd, zorgde steeds voor een grote diversiteit. Ik ben geen artiest, dat is een te abstracte omschrijving. Ik ben een stielman met 500 % inzet. Ambitie is zeker geen vies woord maar bij mij gaat het meer om passie.”

Frank, de globetrotter, altijd onderweg, de bezige bij met een overvolle agenda. Heimwee naar Gent? “Jazeker, de stad werkt als een magneet. Is het de generositeit van de bewoners of ligt het aan hun koppigheid. De sfeer, de tegendraadsheid, ik  weet het niet precies. Weet je, ik ben dikwijls alleen maar zeker niet eenzaam.” Van Laecke is passioneel, dikwijls voor zichzelf een strenge rechter en gulzig. ‘Ik doe mij werk niet om een bepaalde status te bereiken, het is eerder een groot heilig vuur dat in mij brandt. Hoe ouder ik word, hoe gulziger ik ben. Ik wil nog zoveel doen, meemaken, beleven! Ik denk vaak aan doodgaan, wel 100 maal per dag vraag ik me af of ik het goed heb gedaan. Ik zie mijn eindigheid, het einde komt dichterbij.”

Frank schreef een opmerkelijk boek: ‘Confidenties van een seriemoordenaar’. Een story doorheen het brein van een ogenschijnlijk doodnormale man met een merkwaardig tijdverdrijf. “Een vademecum voor het plegen van de perfecte moord (lacht). Althans voor die man toch, die beter wil doen dan al zijn illustere voorgangers.”

Op de schaal van geluk geeft Frank zichzelf een dikke 8/10. “Ik ben zeker niet de beste zakenman ter wereld, had ik het maar beter aan boord gelegd denk ik soms. Maar ik ben ontzettend blij dat ik nu keuzes kan maken. Zelf kiezen welke projecten ik wil doen en met wie, dat is een echte luxe. Het is belangrijk te dromen maar Icarusvluchten zijn echt niet nodig. Vooral blij en eeuwig dankbaar ben ik de mensen die me destijds kansen hebben geboden, die vertrouwen in me hadden. Helaas kruiste een Judas al wel eens mijn pad, dat maakt me triestig, het maakt me voorzichtiger bij ontmoetingen met onbekenden.” Verschijnen op de rode loper is niet echt iets voor Van Laecke. “Geef mij maar de luwte. Ik hou niet van premièrefeestjes met zo’n kunstmatige sfeertjes waar een echte lach ontbreekt. Mijn goede eigenschappen? Ik kan niet lang kwaad zijn, dat is tijdverlies. Onrechtvaardigheid en onverdraagzaamheid, daar heb ik het moeilijk mee. En gebrek aan stiptheid, mensen die te laat komen vind ik wreed ambetant.” Ik heb het begrepen, ik was 10 minuten te laat op de afspraak. Sorry Frank.

Frans Van Damme

 

Dit interview verscheen in Dd Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 38/2015

 

Interview De Streekkrant: SAM VAN ROSSOM

‘Gok nooit op 2 paarden, dat loopt meestal fout’

GENT Sam Van Rossom (29) is één van de weinige Belgische basketbalspelers die in het buitenland een carrière heeft opgebouwd, waar hij kan concurreren met de allerbeste. Af en toe, uitzonderlijk eigenlijk, kan je hem nog wel eens tegen het lijf lopen in zijn geboortestad Gent.

Gentenaar Sam Van Rossom sloot zijn syllabus en zei adieu aan de school om zich volledig te wijden aan basketbal. Enkele jaren, honderden wedstrijden en een aantal titels later moet hij zowat de beste Belgische basketbalspeler zijn.

“Mijn vader gaf training aan de allerkleinsten. Hoewel ik amper 5 jaar was, dus nog te jong om te spelen, mocht ik toch gewoon deelnemen aan de trainingen. Voor ik het wist stond ik enkele uren in de week op het plein, was altijd bij de betere van de ploeg waardoor ik ook vaak mocht aantreden bij de grotere jongens.”Later speelde hij bij Bobcat Gent, Gent United en BBC De Pinte. Vanaf dan ging het erg snel voor Sam, hij ontbolsterde in 2005 bij BC Oostende en werd prof. “Bij Oostende verwierf ik eigenlijk mijn geloofsbrieven. Het was meteen een groot succes. Het eerste jaar werden we Belgisch kampioen. Memorabel, een jaar later werden we opnieuw Belgisch kampioen. Ik werd 2 keer tot speler van het jaar verkozen.” In 2008 kwam Sam bij het Italiaanse Milaan terecht, dat hem 2 jaar uitleende aan Pesaro. In 2010 haalde Zaragoza hem in huis. Sedert 2013 heeft hij een 3-jarig contract bij Valencia. “Ik ben de laatste om te zeggen dat ik een harde job heb, maar sommigen zien enkel de blinkende kant van de medaille. Ze vergeten wat ik allemaal moet opofferen om te staan waar ik nu sta. Lang van thuis weg, weg van je vrienden en familie, een te verwaarlozen uitgaansleven. Akkoord, ik heb er zelf voor gekozen en de positieve zaken wegen zwaarder door dan de negatieve maar zo eenvoudig en evident is dat zeker allemaal niet.”

De frequentie van de trainingen mag dan wel hoog zijn, de inspanningen zwaar, de heimwee naar thuis groot maar populariteit en geld verzachten toch wel de arbeid? “Mij hoor je niet klagen, ik verdien goed m’n boterham. Alhoewel andere sporters soms wel het 10 dubbele verdienen. Basket is een grote businesswereld maar voor mij is het nog altijd grotendeels een hobby, eigenlijk meer een passie. Van een hobby je beroep maken, dat geeft dé meerwaarde aan mijn leven. Met m’n 1,88 m. ben ik misschien de kleinste op het veld maar tevens de snelste.” Zo’n topspeler als Sam mag toch wel rekenen op enige privileges overal waar hij komt?  “Als buitenlander wordt ik bij Valencia beter behandeld dan de Spanjaarden zelf. Een niet onaardige auto, een aantrekkelijk loon en een flinke huurkostenvergoeding mogen dan wel leuk zijn, het enthousiasme en respect van de supporters is voor mij eigenlijk meer waard. In Italië had de club waar ik destijds speelde een overeenkomst met een restaurant waar ik dagelijks gratis mocht gaan eten. Erg handig maar niet goed voor de lijn. Nu vult moeder mijn diepvries.”

Als Sam over vader en moeder spreekt blinken zijn ogen. “Alles heb ik te danken aan mijn ouders. Ik liep school aan het St. Barbara instituut en heb daarna 1 jaar rechten gedaan aan de universiteit. Studeren en basket combineren werd onmogelijk, er moest een keuze worden gemaakt. Gok nooit op 2 paarden, dat loopt meestal fout. Mijn ouders drongen me niets op, ik mocht mijn eigen toekomst bepalen.” Seks, drugs en rock & rol, Sam wil zich niet profileren als een heilige en praat zonder taboes. “Ik leef niet hypergezond, ook niet ongezond. Over alcohol wil ik niet hypocriet doen, drinken met mate, dat mag best. Seks voor de wedstrijd? Mijn lief woont in België, ik zit in Spanje, niet zo’n comfortabele situatie voor regelmatige seks hé (lacht). Neen, in Valencia liggen de dames noch voor, noch na de wedstrijd aan mijn voeten, het is niet wat je denkt.”

Hoe is het gesteld met het basketbalgebeuren in België? “Er is een moment geweest dat basket in ons land in een diep dal zat. Nu is het niveau niet slecht, we zijn aan een inhaalbeweging bezig maar concurreren met Spanje, Italië, Griekenland of Rusland is onmogelijk. Onze nationale ploeg zit in de lift, dat maakt me blij. Een baaldag is me wel niet onbekend. Zoals de dag toen ik een aanbieding kreeg om over te stappen naar de absolute top: Moscou.  Maar ik kan niet weg bij Valencia, mijn contract liep er nog 1 jaar. Dat was efkes vloeken.”

Frans Van Damme

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 37/2015