‘Gok
nooit op 2 paarden, dat loopt meestal fout’
GENT Sam Van Rossom (29) is één van de
weinige Belgische basketbalspelers die in het buitenland een carrière heeft
opgebouwd, waar hij kan concurreren met de allerbeste. Af en toe, uitzonderlijk
eigenlijk, kan je hem nog wel eens tegen het lijf lopen in zijn geboortestad
Gent.
Gentenaar
Sam Van Rossom sloot zijn syllabus en zei adieu aan de school om zich volledig
te wijden aan basketbal. Enkele
jaren, honderden wedstrijden en een aantal titels later moet hij zowat de beste
Belgische basketbalspeler zijn.
“Mijn vader
gaf training aan de allerkleinsten. Hoewel ik amper 5 jaar was, dus nog te jong
om te spelen, mocht ik toch gewoon deelnemen aan de trainingen. Voor
ik het wist stond ik enkele uren in de week op het plein, was altijd bij de
betere van de ploeg waardoor ik ook vaak mocht aantreden bij de grotere
jongens.”Later speelde hij bij Bobcat Gent,
Gent United en BBC De Pinte. Vanaf dan ging het erg snel voor Sam, hij ontbolsterde in 2005 bij BC Oostende
en werd prof. “Bij Oostende verwierf ik eigenlijk mijn
geloofsbrieven. Het was meteen een groot succes. Het eerste jaar werden we Belgisch
kampioen. Memorabel, een jaar later werden we opnieuw Belgisch kampioen. Ik
werd 2 keer tot speler van het jaar verkozen.” In 2008 kwam Sam bij het Italiaanse Milaan terecht, dat hem 2 jaar
uitleende aan Pesaro. In 2010 haalde Zaragoza hem in huis. Sedert 2013 heeft
hij een 3-jarig contract bij Valencia. “Ik ben de laatste om te zeggen dat ik een harde job heb,
maar sommigen zien enkel de blinkende kant van de medaille. Ze
vergeten wat ik allemaal moet opofferen om te staan waar ik nu sta. Lang van
thuis weg, weg van je vrienden en familie, een te verwaarlozen uitgaansleven. Akkoord,
ik heb er zelf voor gekozen en de positieve zaken wegen zwaarder door dan de
negatieve maar zo eenvoudig en evident is dat zeker allemaal niet.”
De frequentie van de trainingen mag dan wel hoog zijn, de
inspanningen zwaar, de heimwee naar thuis groot maar populariteit en geld
verzachten toch wel de arbeid? “Mij hoor je niet klagen, ik verdien goed m’n
boterham. Alhoewel andere sporters soms wel het 10 dubbele verdienen. Basket is een grote businesswereld maar voor mij is het nog altijd grotendeels een hobby,
eigenlijk meer een passie. Van een hobby je
beroep maken, dat geeft dé meerwaarde aan mijn leven. Met m’n 1,88 m. ben ik
misschien de kleinste op het veld maar tevens de snelste.” Zo’n topspeler als
Sam mag toch wel rekenen op enige privileges overal waar hij komt? “Als
buitenlander wordt ik bij Valencia beter behandeld dan de Spanjaarden zelf. Een
niet onaardige auto, een aantrekkelijk loon en een flinke huurkostenvergoeding
mogen dan wel leuk zijn, het enthousiasme en respect van de supporters is voor
mij eigenlijk meer waard. In Italië had de club waar ik destijds speelde een
overeenkomst met een restaurant waar ik dagelijks gratis mocht gaan eten. Erg handig
maar niet goed voor de lijn. Nu vult moeder mijn diepvries.”
Als Sam over
vader en moeder spreekt blinken zijn ogen. “Alles heb ik te danken aan mijn
ouders. Ik liep school aan het St. Barbara instituut en heb daarna 1 jaar
rechten gedaan aan de universiteit. Studeren en basket combineren werd
onmogelijk, er moest een keuze worden gemaakt. Gok nooit op 2 paarden, dat
loopt meestal fout. Mijn ouders drongen me niets op, ik mocht mijn eigen
toekomst bepalen.” Seks, drugs en rock & rol, Sam wil zich niet profileren
als een heilige en praat zonder taboes. “Ik leef niet hypergezond, ook niet
ongezond. Over alcohol wil ik niet hypocriet doen, drinken met mate, dat mag
best. Seks voor de wedstrijd? Mijn lief woont in België, ik zit in Spanje, niet
zo’n comfortabele situatie voor regelmatige seks hé (lacht). Neen, in Valencia
liggen de dames noch voor, noch na de wedstrijd aan mijn voeten, het is niet
wat je denkt.”
Hoe is het
gesteld met het basketbalgebeuren in België? “Er is een moment geweest dat
basket in ons land in een diep dal zat. Nu is het niveau
niet slecht, we zijn aan een inhaalbeweging bezig maar concurreren met Spanje,
Italië, Griekenland of Rusland is onmogelijk. Onze nationale ploeg zit in de
lift, dat maakt me blij. Een baaldag is me wel niet onbekend. Zoals de dag toen
ik een aanbieding kreeg om over te stappen naar de absolute top: Moscou. Maar ik kan niet weg bij Valencia, mijn
contract liep er nog 1 jaar. Dat was efkes
vloeken.”
Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie groot Gent/Deinze - week 37/2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten