Interview De Streekkrant: VEERLE MALSCHAERT

‘De kans om verkracht te worden neemt vanaf 40 jaar af’

GENT Het is niet zo eenvoudig een afspraak te maken met Veerle Malschaert (40), een plaats vrijmaken in haar agenda is geen sinecure. Ze is een actief rossig beestje. Na een reeks voorstellingen van ‘Ecodiva’ kan het publiek zich ondertussen verkneukelen aan ‘Helpende Handen’. De try-out’s van haar volgende productie ‘Boegbeeld’ krijgen alvast lovende kritieken.   

Veerle Malschaert is eerlijk, puur, ontroerend, hilarisch en authentiek. Niet in één vakje te plaatsen: ze is meer dan comedy, meer dan theater. Veerle heeft haar eigen  stijl gecreëerd, komt steeds dichter bij zichzelf. Noem het stand up theater, comedy à la Veerle of wat je wil.  Actrice worden was geen plotse bevlieging. Malschaert wist altijd al wat ze wou. “Als misdienaar op de nonnenschool was ik een grote fan van Jezus, wou altijd kaarsen branden. Echt waar, ik dacht er aan om non te worden of op z’n minst toch missionaris. Die plannen gingen uiteindelijk niet door, het celibaat was er teveel aan.” Veerle is goed op dreef, praat zonder pretentie en zonder gene, haar leven is een open boek zegt ze zelf. “Als kind was ik curieus, voortdurend op zoek naar voorlichting die uit de  boekskes moest komen. Een blote borst op de cover van doktersromannetjes, die mijn ouders verkochten in hun supermarkt, had mijn bijzondere interesse. Ik verstopte een bandopnemer onder het bed van m’n ouders, om te weten hoe alles marcheerde onder de lakens. Curieus dat ik was!” Kleine meisjes worden groot, Veerle had succes bij de jongens. “Tongkussen, ik dacht als puber het niet goed te kunnen. Oefening baart kunst spreekt nu een ervaringsdeskundige (lacht).” Veel rare aanbidders kwamen langs, goede en slechte herinneringen kan ze zich best terug voor de geest halen. “Misschien blijf ik wel de rest van mijn leven alleen, misschien ook niet. Spaar me van datingsites. Een lieve, slimme zot heb ik nodig. Iemand met een verantwoordelijkheidsgevoel die voor veel open staat en ambitie heeft, gepassioneerd en avontuurlijk. Kortom, een Christusfiguur met sex-appeal.” Als dochter van een supermarktuitbater een carrière als cabaretartieste uitbouwen leek wat bizar. Onwetend trok ze naar Studio Herman Teirlinck waar ze niet slaagde voor het toelatingsexamen. Nadien behaalde ze aan het Gentse conservatorium haar diploma. Malschaert staat het liefs op scène, dat is haar cocon. Haar publiek doen lachen, soms op een zee van tranen mensen ontroeren, eventjes naar de keel doen grijpen in een comedy, als dramaqueen weet ze vriend en vijand te bekoren. “Ik doe het niet voor het applaus. Natuurlijk wil ik aandacht en erkenning maar vooral wil ik iets relevant vertellen. Er mag met alles gelachen worden maar begin bij jezelf, anderen kwetsen en uitlachen is taboe.” Ze is een van de weinige vrouwen in het wereldje van de Vlaamse cabaretiers. “Ik kwam terecht in de theater- en komediewereld, een seksistisch milieu vol macho’s. Ik noem het de piemelclub. Ik ben verre van een sojascheut maar blijf een vrouw tussen mannen. Gelukkig heb ik een grote mond.” Bang om zonder inspiratie te vallen heeft Veerle niet, ze zit vol ideeën tot lang na haar pensioen. In ‘Helpende Handen’, een tragikomisch stuk over helpen, geholpen worden, burn out en heiligverklaringen, laat Veerle het beste van zichzelf zien. Schuilt er een moeder Teresa in haar? De witte engel die met liefde, toewijding, verbetenheid, hoop en wanhoop zorgt voor iedereen die haar nodig heeft? “Anderen helpen, het maakt mezelf gelukkig. Dat helpen neemt soms extreme vormen aan. Mijn personage zou iemand van de trap duwen om daarna toch maar die mens te kunnen verzorgen, ben een eigenzinnige madame, een tikkeltje bijgelovig, een stressbeest en ik beken het niet graag, soms bijzonder lui. Wil altijd parkeren voor de deur, zou in m’n broek plassen waar ik zit, sta of hang, gewoon te lui om naar ’t toilet te gaan” (schaterlach). Weet je, ik heb ook wel schrik om ’s nachts alleen op straat te lopen uit angst om verkracht te worden, echt waar. Al neemt de kans om verkracht te worden vanaf 40 jaar wellicht flink af, misschien maak ik me wel zorgen om niets.”Het mooiste compliment dat Veerle kreeg? “Iemand zei: 'Blijf zo dicht bij jezelf, dan ga je heel groot worden’. Of zoals mijn grootmoeder zei: ‘Ge kunt niet meer dan uw best doen kind’. Wie met mijn shows niet kan lachen moet zichzelf maar kriebelen.”

 FRANS VAN DAMME

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant, week 12/2016