maandag 4 november 2013

Interview: Zuster Monica Van Kerrebroeck


‘Ik heb altijd een grote mond gehad’

GENT Zuster Monica Van Kerrebroeck mag dan wel wereldwijd niet zo bekend zijn als Sœur Sourire, toch komt ze dicht in de buurt. Ze was directrice van de bekende meisjesschool Sint Bavo, stapte in de politiek en maakte opgemerkte reverences op televisie. Een gesprek met een religieuze die maar al te goed weet wat deze wereld te bieden heeft.

De ontvangst is hartelijk. De koekskes en het schoonste service staan al klaar. Uit een thermos komt koffie waardoor we de bodem van de kopjes zien. De goede vrouw wil duidelijk ons hart en zenuwen sparen. “Je mag vragen wat je wil. Ik sta open voor alles”. Dat belooft. “Toen ik voor mezelf de beslissing had genomen om non te worden verklaarden mijn ouders mij zot. Ik heb toch mijn goesting gedaan, heb altijd een franke teut gehad”. Ze had nooit behoefte aan een gezin, kinderen, een man. “Maar denk nu vooral niet dat ik op dat gebied wereldvreemd ben. Als jong meisje heb ik stapjes in de wereld gezet. Ja, ik had zelfs een leuk vriendje van 22 jaar. Maar het bleef bij vriendschap, een soort afstandelijke liefde”. Ze koos uiteindelijk voor het klooster. Met de natte vinger voelt zuster Monica de volgende vraag af afkomen. “Neen, ik heb er nooit aan gedacht m’n kap over de haag te gooien”.

 ‘Wat is Viagra?’ vroeg Goedele aan mij!

Zuster Monica werd in heel Vlaanderen bekend als jurylid in 'Recht van antwoord', een televisieprogramma van Goedele Liekens. Een onderwerp als Viagra werd steevast haar richting uitgeschoven. Monica heeft haar eigen oordeel. Eerlijk, streng maar rechtvaardig. “Proberen de gulden middenweg te vinden, mensen bij elkaar brengen is de kunst”. Dus kan ze met iedereen door dezelfde deur? “Bijlange niet. Ik ben maar een mens van vlees en bloed, met een eigen karakter. Men mag niet op m’n teentjes trappen en me vooral niet valselijk en onterecht beschuldigen. Eens goed op tafel kloppen en m’n colère is weg. Ik ben dominant, erg impulsief, zonder haatdragend te zijn. Soms komt er een vloek over m’n lippen. Mijn baas hierboven vergeeft het me wel. Maar echt kwaad worden, liever niet. Dat is een teken van zwakte”.

Ik betaal belastingen dus ik mag aan politiek doen

In 2000 werd ze in Gent verkozen tot gemeenteraadslid. Voor de cd&v, wat had je  gedacht!. Als religieuze op een lijst staan, vindt ze niet ongewoon. ”Ik ben een burger zoals een ander. Ik werk en betaal belastingen dus mag ook aan politiek doen. Het Gentse bestuur doet het tamelijk goed. Politici moeten kunnen toegeven wanneer leden van andere partijen goed besturen”. Vier jaar later schopte ze het tot Vlaams parlementslid. “Liever het Vlaamse parlement dan de gemeenteraad. Ik kon er samenwerken met Frank Vandenbroucke. De beste minister van onderwijs die we in ons land ooit hebben gehad. Een grote mijnheer. Zo zie je maar, waardering gaat voor mij over partijgrenzen heen”. Na 2 mandaten in de gemeenteraad en 1 in het Vlaamse parlement hield zuster Monica het voor bekeken. “Ervaring doorgeven aan de nieuwe generatie, loslaten, tijd en plaats maken voor jonge mensen. Dat was mijn bedoeling”.

Crisis in de kerk

Kerken lopen leeg, gelovigen haken af, spanningen, misbruiken, schandalen, financiële malversaties, het blijft rommelen binnen de kerk. “Hoogste tijd om grondig na te denken over de automatische en verplichte koppeling tussen het celibaat en het priesterschap. Leken moeten meer au sérieux genomen worden. De rol en de taak van de vrouw binnen de Kerk mag nadrukkelijker aan bod komen. Voor het priesterambt zou het logisch zijn dat celibataire naast gehuwde priesters mogen gewijd worden. De specifieke geaardheid van elke mens moet gerespecteerd worden. Laat ons hopen op een kerk waarin niet macht en rijkdom centraal staan maar wel verzoening en zorg voor en het delen met de medemens”. Amen!

Liever frietjes dan rijstpap met gouden lepeltjes

In het leven van Zuster Monica (74) waren ook momenten waarbij een gewone sterveling wel eens zou twijfelen aan z’n geloof. Maar Monica twijfelde nooit, ook al kwam het verdict lymfeklierkanker hard aan. “Na een knieoperatie had ik geen eetlust meer en sloeg een permanente vermoeidheid toe. De nasleep van die operatie dacht ik toen”. Nooit ziek geweest en plots hoort ze het grote woord: kanker. “Zo’n diagnose komt hard aan. Het ergste dat mij kon overkomen. Mijn pijp gaat uit, daarvan was ik overtuigd. Die eerste dagen begon ik plannen te maken voor het verdelen van mijn bezittingen”. Maar, alleluja, er was gelukkig kans op genezing. Acht chemokuren, 6 maanden zat Monica binnen. Als vrouw is het moeilijk omgaan met het verlies van een weelderige haardos. “Ik verloor al m’n haar. Dan maar naar de haarkliniek om een pruik, een mens moet daar niet flauw over doen”. Ze heeft van bij aanvang open over haar ziekte gecommuniceerd. “Mijn 1e gedacht was, ’t is niet zo erg, ik laat hier toch niemand achter. Maar ik kreeg van alle kanten zoveel steun en sympathie dat mijn strijdlust werd geactiveerd. Neen, ‘k ben niet naar Lourdes in Frankrijk op bedevaart geweest. Naar Oostakker was al ver genoeg”. Bang om te sterven? “Dikwijls denk ik na over het leven na de dood. Liefde tussen mensen heeft een geweldige kracht. Die houdt ons na het fysieke sterven verder in leven. Ik weet zeker dat het niet gedaan kan zijn. Hoe het eruit ziet weet ik niet, maar het bestaat. Hopelijk geen rijstpap met gouden lepeltjes. Want ik lust geen rijstpap”. Een dagboek houdt ze niet bij, haar memoires in boekvorm moeten we nooit verwachten. ‘Elke dag is een geschenk’ werd haar leuze. Het afscheid is hartelijk. ‘Altijd welkom. Ge moet maar afkomen hé. Elke donderdag zijn ’t hier lekkere frietjes”. Met wijn of met bier durf ik niet te vragen!

Naar de hoeren
Twitteren en Facebook heeft ze niet nodig. Monica Van Kerrebroeck is een spraakwaterval met een groot hart. “We hebben hier veel te veel dus moeten we anderen helpen. Sukkelaars kansen geven”. Niet alleen haar God maar ook kinderen kunnen rekenen op haar onvoorwaardelijke adoratie. “Al heb ik er zelf geen, ik hou van kinderen. Het is mijn plicht zorg te dragen voor zovele kids. Geef ze kansen om te ontplooien, laat ze in hun eigenheid. Ja, ze mogen gerust wel eens stout zijn. Als ze het daarna maar netjes vertellen”. Als Monica spreekt over volwassenen die hun macht misbruiken om zich te vergrijpen aan kinderen komt ze echt op dreef. “Dat is het ergste dat er is. Verderfelijk, walgelijk, daar zijn geen woorden voor. Dat venten naar de hoeren gaan, tot daar aan toe. Maar van kinderen blijf  je af. Ook de kerk mag dergelijke viezigheid nooit in de doofpot stoppen”.
 
FRVD
 
 
 Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant editie Gent & rand - week 45/2013
 
 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten