De Streekkrant: PORTRET van Bugemeester Daniël Termont

Burgemeester Termont ontvangt anonieme brieven

 ‘Ik kijk uit naar de 1 mei optocht’

GENT  Duizenden mensen nemen elk jaar deel aan de traditionele 1 mei optocht. Een jaarlijkse hoogdag voor de horeca, een feestelijke gebeurtenis voor de arbeidersbeweging in het algemeen en de socialistische partij in het bijzonder. Voor burgemeester Daniël Termont een emotionele dag.

 Vanaf mijn 12 jaar loop ik mee in de stoet. Altijd een dag geweest van, voor en door de werkmens. Duizenden maken deel uit van deze kleurrijke optocht, een veelvoud staat langs het parcours om te sympathiseren”. Het zal voor de burgemeester terug een dag worden van handjes schudden, van Pier naar Pol hossen, aangeklampt worden, lachen, vriendelijk blijven. Zoals zoveel dagen van een aaibare burgervader die toegankelijk wil zijn voor iedereen. “Het is noodzakelijk tussen de mensen te komen. Als ik mij opsluit in mijn bureau is het onmogelijk optimaal te functioneren. Ik wil weten wat er leeft bij de bevolking. Al zijn er momenten dat het wat minder zou mogen zijn. Komt waarschijnlijk door het ouder worden. ‘k Ben aan mijn laatste ambtstermijn bezig dus voor het aantal voorkeursstemmen of m’n herverkiesbaarheid moet ik het  niet doen. Als was er vroeger veel meer respect. Men keek op naar een burgemeester. Nu denkt men dat ik alle miserie kan en moet oplossen in een handomdraai”. Na deze legislatuur een vrouwelijke burgemeester? Freya Van den Bossche of Karin Temmerman? Een mens hoort alle mogelijke malversaties. “Daar ga ik geen uitspraken over doen. Ik moet hier op ’t stadhuis nog 6 jaar meegaan. Wees gerust, ik blijf op post tot aan de eindstreep in tegenstelling tot wat door sommige boze tongen wordt geïnsinueerd”.

 De plezantste burgemeester

Termont mag dan wel populairder zijn dan de burgemeester uit Samson & Gert, er zijn ook onaangename kantjes. “Echt boos worden doet ik bijna nooit. Maar af en toe ontvang ik anonieme brieven. Dat maakt mij wreed ambetant. Naamloze brieven vol scheldwoorden en racistisch geleuter, meestal politiek gemotiveerd”. Het staat in schril contrast met het imago van Daniël: de plezantste burgemeester van ’t land. Een kwinkslag is nooit veraf. “Grappig uit de hoek komen, daar moet ik geen moeite voor doen. ’t Is mijn natuur, niet gespeeld of voorbereid. De beste lollekes komen spontaan en ontdooien spannende en moeilijke momenten”. Of Daniël ook thuis de plezantste is durven we niet te vragen. We zullen het nooit te weten komen. Want Termont is meestel alleen op stap, zonder vrouw. “Als ik ergens ben gaat toch alle aandacht naar mij. De mensen geven mij een hand en bekijken haar zelfs niet. Ze staat overal alleen. ’t Mens heeft er zo ook niet veel aan. Ik beloof plechtig dat ik haar bij een volgende ontmoeting volop zal zoenen en knuffelen.

 ‘Een dubbele tong en een kraakoog, spaar me daar van’

Komt burgemeester Termont teveel in de media? “Je zou eens moeten weten wat ik allemaal weiger, ben erg selectief geworden. ’t Blijft wel een goedkope manier om Gent te promoten”. Een weekje skiën in Oostenrijk tijdens de kerst- en krokusvakantie is heilig. Tijd voor hobby’s is er nauwelijks. Gezond leven is moeilijk. Hoe is het gesteld met de fysiek en de overtollige calorieën. “Eten doe ik graag. Meestal onregelmatig en ongezond. Niet wegens gebrek aan goesting maar wegens gebrek aan tijd. Gewone maaltijden uit m’n kindertijd zoals patatten met appelmoes en fricandon doen me watertanden. Alcohol is niet de schuld van mijn buikje. Thuis drinken we enkel Cola Licht en water. Een pintje tijdens een receptie kan smaken maar nooit teveel. Mijn beroep laat dat niet toe. Als hoofd van de politie kan men mij oproepen bij een conflict. Stel je voor dat de burgemeester daar staat te lullen met een dubbele tong en een kraakoog. Soms voorzie ik een maand lang een totale alcoholstop. Zelfs een likeurpraline van Mon Chérie mag dan niet. Lastig, want ik ben verslaafd aan snoepen. Ik snoep veel te veel. Ik ben geen oude snoeper maar wel een echte sneukelaar!”.  Wat overgewicht kan geen kwaad, een knuffelbeer ligt goed in de markt bij ’t vrouwvolk probeer ik Daniël te troosten. “Ik heb daar nog niets van ondervonden. Kent ge soms zo’n madame? Ze mag anders eens afkomen”. Het stadhuis davert onder de bulderlach van Termont.

 

 

 

Gratis wonen is geen recht

Een leefbare stad is voor Daniël Termont een prioriteit. Hij maakt zich zorgen over de ongelijkheid in onze samenleving. Armoede en daklozen laten hem niet onberoerd. Krakers komen met de regelmaat van de klok in het nieuws. “Er bestaat inderdaad een recht op wonen maar niet op gratis wonen! Dat wil men soms wel eens gemakshalve vergeten.De Roma vormen een grote uitdaging. Zij arriveren hier aan in armoede, totaal onvoorbereid. Kennen de taal niet, hebben geen geld, geen bezittingen, geen opleiding en geen huis. Het probleem is zo groot geworden dat hiervoor een adequate oplossing vinden bijna onmogelijk werd”. We krijgen alvast een primeur. Uit de laatste cijfers blijkt dat er momenteel 8985 personen op de wachtlijst staan voor een sociale woning. “Schrijnend vindt ik dat als socialist en als mens”. Termont wordt een tikkeltje sentimenteel. Hij overpeinst hoe gelukkig hij zich mag prijzen. “Nostalgie is voor mij belangrijk. Ik had een schone jeugd. Nu heb ik alles om gelukkig te zijn. Het lijkt alsof ik de Lotto heb gewonnen zonder mee te spelen. Een eigen huis, een goede gezondheid, een crème van een vrouw, fantastische familie, goede vrienden, prima medewerkers en een droomjob. Mijn leven krijgt een quotatie van 9 op 10”.

De burgemeesterssjerp mogen dragen en met een recordaantal voorkeursstemmen een gedoodverfde kandidaat verslaan bij de laatste verkiezingen geeft toch een goed gevoel? “Inderdaad. Al hield ik er toch rekening mee dat het wel eens anders zou kunnen aflopen. De bevolking beslist, dat zijn de regels van een democratie. Maar de Gentenaars lieten blijken dat ze me graag zien. Het is leuker burgemeester te worden met veel voorkeurstemmen dan met je hakken over de sloot. Maar wees gerust, het is niet naar mijn hoofd gestegen”. En Daniël, verkoopt je boek een beetje? “’k Mag niet klagen. Spijtig van de lelijke foto op de cover. Ge ziet hé, schone mensen trekken lelijk”.

 

 

 

'GENT IS MIJN KIND'

 

GENT Daniël Termont spreekt de taal van het volk. “Ik ben een kind van scharenslijpers, woonwagenbewoners en kleine zelfstandigen. Iedereen mag het weten”. Gent straalt warmte uit, net als z’n burgervader. Het is geen toeval dat hij voor een 2^e maal burgemeester werd. Hij is erin geslaagd zijn blik op de wereld te richten en aan de stad een internationale elan te geven zonder het volkse karakter te verliezen. Deze hardwerkende, integere en gedreven socialist heeft niet altijd veel geduld, het moet vooruitgaan. Hij is een controlefreak, recht voor de raap. Het leven van Daniël was niet altijd één groot feest. Hij heeft zijn deel van de wereldse miserie gehad. Termont en zijn echtgenote bleven bewust kinderloos. “Omwille van een erfelijke ziekte in zijn familie vonden we het niet opportuun om kinderen te hebben”. Zou het daarom zijn dat Daniël zijn stad koestert als een enig kind? Een burgemeester is ook maar een mens van vlees en bloed.

 

Dit artikel  over Daniel Termont verscheen in De Streekkrant week 17/2013 editie Gent & rand