Interview met de Gentse Schepen Christophe Peeters

‘Ik wil burgemeester worden’

GENT Schepen Christophe Peeters wil met iedereen van de pers praten maar enkel over onderwerpen gerelateerd aan zijn schepenambt. Om in deze feestmaand de stemming niet te bederven maakt hij voor ons een uitzondering. Een gesprek over het leven zoals het is, niet over centen en procenten.

De crisis en de bezuinigingen hebben overal toegeslagen, ook op het stadhuis. De ontvangst is hartelijk maar de schepen zet de tering naar de nering. Er wordt koffie aangeboden. Het blijkt een half kopje zo goed als koude koffie te zijn, een vergeten overschotje van de schepen. Hij weet wat delen is.

Als charmeoffensief feliciteren we Christophe met zijn gepland huwelijk in 2014. Het is geen schot in de roos alhoewel hij toch flink begint te blozen als een verliefde puber. “Om te beginnen komt dan nu een officiële mededeling: ik ga zeker niet trouwen dit jaar! Dat gerucht steekt de kop op maar ‘t is pertinent onwaar”. Verder wil hij over z’n Antwerpse fiancé weinig kwijt, dat is privé. “Wendy heeft voor mij gekozen, niet om in de belangstelling te staan”. Peeters is ondertussen gestopt met roken. “Het was een voorwaarde van m’n vriendin”. In Gent maakt Christophe mee de wetten, thuis is het blijkbaar Wendy.

Het leven is te kort om ongelukkig te zijn

“Mijn persoonlijk geluk quoteren komt overeen met 9 op 10. Het leven is veel te kort om ongelukkig te zijn. Bestaat eeuwige liefde? Het is niet evident maar best mogelijk. We gaan er alvast aan werken. Of ik alleen m’n plan kan trekken? Strijken, spaar me daar van. Koken lukt me vrij aardig maar Wendy kookt als de beste. Resultaat: ik ben op 1 jaar 6 kg. bijgekomen. Ik werk elke dag zo’n 14 uur maar de zondagavond is heilig. Gereserveerd voor vrienden, dan spelen we leuke spelletjes”. De schepen hecht veel belang aan zijn privacy. Likkebaardend durven we bijna niet te vragen welke spelletjes we ons hierbij mogen voorstellen. “Gewone gezelschapspelletjes. Kolonisten van Catan behoort daarbij tot de favorieten. In mijn schaarse vrije tijd verslind ik boeken en neem deel aan quizzen”. Christophe is de politiek ingerold maar wou als kind F16 piloot worden. “Helaas, hiervoor waren m’n ogen niet goed genoeg. Gelukkig heb ik op de politiek een klare kijk”.

Zwartgallige en verbitterde politici bestaan

Hij doet zijn werk ontzettend graag, het departement financiën heeft zijn voorkeur. Met niet gefundeerde uitlatingen krijg je hem op z’n paard. “Bij financiën heb je een zicht op alles. Voor wie houdt van cijfertjes blijft het boeiend, elke dag opnieuw. Enige ijdelheid en overtuigd zijn van jezelf is noodzakelijk”. Zijn er dan echt geen minpuntjes? “Jazeker, zwartgallige politici die verbitterd zijn. Sommigen maken eerst zelf rook om nadien te kunnen zeggen ‘waar rook is moet vuur zijn’. Die kunnen best een andere job zoeken. Ik kan niet door dezelfde deur met oneerlijke mensen die moedwillig te waarheid verdraaien. Gemeenteraadsleden die manipuleren kunnen niet rekenen op enig begrip van mijnentwege, daardoor komt het bloed in m’n keel. Ik ben niet rancuneus maar vertrouwen mag nooit geschonden worden”. Gelukkig zijn er nog de lollekes van Termont. “Tja, maar hij is dringend toe aan een nieuw repertoire. Als hij er eentje begint te vertellen weten we meestal het einde al”.

In een tijd dat het woord crisis in de media overheerst blijft Peeters naar eigen zeggen optimist en vooral realist. Pessimisme is kijken naar de werkelijkheid op korte termijn. Dat laat hij waarschijnlijk liever aan anderen over. “We zijn goed bezig. Onze welvaart is nog nooit zo groot geweest”.
Goede voornemens voor 2014? “Niet echt. k zie wel wat er op mij afkomt, wie er m’n pad kruist. Ik sta open voor alles. Misschien wel burgemeester worden! Maar daarvoor is het nog wat te vroeg zeker?” (lacht).

Handenvrij winkelen

Als 20-jarige kwam Christophe Peeters in de gemeenteraad, toen het jongste raadslid ooit. Sommigen durven zelfs te spreken van de mooiste ooit. Zijn politieke loopbaan schoot als een flipperbal vooruit. Schepen van Financiën, Feestelijkheden, Middenstand en Innovatie is meer dan een voltijdse job. “Verantwoordelijkheid nemen, open staan, luisteren, uitleggen waarom iets niet kan, zo werkt de nieuwe politieke cultuur”. De Gentse feesten vallen onder zijn bevoegdheid. “Het is een evenwichtsoefening tussen leven, wonen, werken en plezier maken. Ik gun iedereen z’n boterham maar zonder miserie voor anderen. De feesten zijn meer dan drinken alleen”. Al gedacht aan een alcoholverbod ‘s morgens? “Dat is niet realistisch. Dan mag het champagnebuffet in een hotel ook niet meer. Elke cafébaas heeft een eigen verantwoordelijkheid, hij moeten z’n klanten onder controle houden”. Aan het hertekenen van de Gentse Feesten wordt ondertussen hard gewerkt. “In de namiddag gebeurt te weinig. Mensen lopen doelloos door de stad. Daar moeten we meer op focussen. Een vrij podium lijkt me een goed idee”.

Antwerpen wil de winkels op zondag open. Gent ook! “Het is onjuist dat wij in de voetsporen van Antwerpen treden. Onze aanvraag is al lang ingediend, wij waren de eerste. We willen zelfs verder gaan en bestuderen het idee van ‘handenvrij winkelen’. Stadsdistributie is de toekomst”. Christophe verduidelijkt: “Koop bij de Gentse middenstand en laat je pakjes in de winkel achter. Neem op het einde van je dagje shoppen het openbaar vervoer naar een park & ride parking. Daar wachten niet enkel je auto maar ook al je boodschappen. Of we leveren alles netjes aan huis binnen de 2 dagen. We denken niet grootstedelijk genoeg. We mogen gerust meer ambitie hebben. Ook frequent en vlot openbaar vervoer is noodzakelijk. Ik geef het grif toe, dat kan veel beter”.
Zelfs voor een schepen van feestelijkheden is elke dag niet altijd een feest. Ook Christophe weet dat er een tijd komt om noodgedwongen het hedendaagse met het eeuwige te ruilen. “Het leven is nu eenmaal eindig”. Hij is erg vooruitziend. “Mijn medewerkers, vrienden en familie weten hoe ik m’n begrafenis wil geregisseerd zien, dat is min of meer geregeld. Schrik van de dood heb ik niet, wel van sterven en afzien. Vechten tegen ziektes lijkt vreselijk”. Gelukkig is het leven als zeilen. Ook met tegenwind kan men vooruit gaan. “Na ons is het definitief gedaan. Dat is spijtig want ik zou willen weten hoe het leven na mij verder gaat, wat ik niet heb mogen meemaken”. Maar voor alle zekerheid kunnen we toch maar beter hier en nu plezier maken. Op 12 januari staan op het St. Baafsplein 30.000 gratis drankjes (of zowat 6000 liter) klaar tijdens de  jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Allen daarheen.

Frans Van Damme

 Dit interview verscheen in De Streekkrant stadseditie Gent & Rand - week 01/2014

 

 

 

Interview met WALTER BAELE

De 1001 gezichten van Walter Baele

‘Ik wil geen Lesley Ann Poppe zijn’

GENT Het zijn topjaren voor Walter Baele. Dankzij het VTM-programma ‘Tegen de Sterren op’ staat hij volop in de belangstelling. Alsof we leven in een fantasiewereld parodieert hij met veel bravoure bekende personages en creëert nieuwe typetjes. Een gesprek met de man die z’n volk leerde lachen.

Het publiek kan er blijkbaar nooit genoeg van krijgen. Walter Baele staat precies een kwarteeuw op de planken. “Ik ben een gelukkig man” glundert Walter. “Heb professioneel meer gekregen dan ik ooit had durven dromen. Bij de VRT was het personage Rosa een topper, gevolgd door het programma Brussel Nieuwstraat”. Een boost kreeg de carrière met ‘Tegen de sterren op’ waarvan net de opnames voor het 4^e seizoen werden afgerond. Veel wil hij er niet over kwijt maar enige aandringen  helpt. We mogen ons verwachten aan een nieuwe imitatie: Kristien Hemmerechts.    Baele als Koning Filip werd ondertussen een hype. “Ik had aanvankelijk aan de VRT voorgesteld om Filip, toen nog als prins, te parodiëren. Het voorstel werd toen afgewezen”. VTM hapte toe.

Burgemeester Termont is te dik

Veel heeft Walter niet nodig om zich te transformeren, al lukt het niet altijd. “Niet elk typetjes is gemakkelijk” verduidelijkt hij. “Ik slaag er niet in de stem van Frank Deboosere te imiteren. Want van die stem is geen hoek af. Er is niks speciaals aan. Kardinaal Danneels staat op m’n verlanglijstje. Burgemeester Termont lijkt me een dankbare prooi maar beiden zijn te dik. Of ik te mager, ’t is maar hoe je het bekijkt”. Premier Elio Di Rupo is very hot en dus een dankbaar personage om te spelen. Succes verzekerd, zoals tijdens de Gentse 6-daagse. “Ik mocht het publiek toespreken als Elio Di Rupo. Een uniek spektakel in mijn analen”. Smaken verschillen, niet elke woordspelling is voor iedereen geslaagd. “Politiek en een zesdaagse hebben veel gemeen” volgens Baele. “Politiek is ook een afvallingskoers, behalve dan voor Maggie De Block”. Z’n performance werd gesmaakt in het Gentse Kuipje. Baele kreeg de metier met de paplepel ingegeven. Grootvader trok van café naar café om te entertainen. Walter reist van zaal tot zaal met ‘Het leven zoals het zeker niet is’. Z’n 11^e avondvullende show situeert zich in Mariakerke, met dank aan beelden afkomstig van Google Street View. Als geen ander zet hij nieuwe typetjes neer maar natuurlijk voert hij ook imitaties op uit ‘Tegen de sterren’.

Optreden voor een lege zaal

Overal volle zalen maar het is ooit anders geweest. “Echt waar, ooit heb ik opgetreden voor een lege zaal. Niemand kwam opdagen. De organisator was een aimabel man. Hij en z’n caissière gingen als enigen in de zaal zitten. Gelukkig werd m’n volle gage nadien correct uitbetaald. Ik ben altijd in mezelf blijven geloven, liet me nooit ontgoochelen, was zeker dat het ooit zou lukken”. Kunnen we binnenkort Baele als Koning Filip verwachten op allerhande pensenkermissen? “Onmogelijk! De grime duurt ruim 4 uur en is peperduur. Er zijn afspraken met VTM en de cast. We willen met onze typetjes zuinig omspringen, zeker niet uitmelken. Dus geen reclame voor bakboter, keukens of electro”.
In het echte leven is Walter eigenlijk een vrij onopvallende figuur, een grijze muis. Maar zelfs zonder ziekenfondsbrilletje, pruik, plaksnor of schmink wordt hij op straat herkend. “Als mensen me aanspreken is dat als teken van erkenning. Ik voel me geen bekende Vlaming, ik wil geen Lesley Ann Poppe of een Sam Gooris zijn. Ik ben op privacy gesteld, ben serieus en graag alleen. Een beetje een eenzaat, geen tafelspringer en niet materialistisch ingesteld”.  

Succes is geen toevalstreffer

Walter Baele (49) zal je nooit zien opduiken in de boekskes met een of ander ranzig verhaal. Journalisten stellen hem altijd dezelfde vragen. “Ben blij dat jij eens uit een ander vaatje tapt” vertrouwt hij me toe. “Een interview voorbereiden is blijkbaar niet meer van deze tijd. Weet je wat de 1e vraag meestal is? ‘En Walter, vertel eens iets over je show’. Dan heb ik altijd zo zin om te antwoorden: ‘Stel jij nu maar eens een zinnige vraag’.

Hij deed een vakantiejob als aanvuller in de GB maar werd al na een week bedankt voor bewezen diensten. Aan werken in een tapijtfabriek hield hij syatiek over. Hij werd, net als vader, onderwijzer in een lagere school. Echt boeiend was dat niet en hij trok de deur van de klas vrij vlug definitief achter zich dicht. Moeder stond niet te springen van blijdschap maar zijn besluit stond vast om verder door het leven gaan als komiek. “Waarschijnlijk bleef ik daardoor gespaard van een midlifecrisis. Helemaal alleen op scène staan, dat was mijn keuze. Het zit in de familie, wij houden niet van kuddegeest, dat opgefokte Jupilergevoel is niet aan ons besteed”.
Walter is ernstig met zijn vak bezig. Succes is geen toevalstreffer. Hij weet wat humor is en schreef er zelfs een boek over dat nu in de boekhandel ligt: ‘Humor volgens Walter Baele’. “Hierin staat te lezen wat men zou moeten weten over humor. Ook wat ik niet grappig vindt. De lezers kunnen het er mee eens zijn of oneens. Dat is het leuke aan humor. Les goût et les couleurs, wat de ene grappig vindt is voor een ander tenenkrullend”. Humor is subjectief. Een succesformule of kant-en-klaar tips bestaat hiervoor niet. “Een eenvoudig, simpel en doeltreffend adagio: werk hard en gedisciplineerd. Niemand zit op jou te wachten, neem zelf initiatief. Kom af met goede ideeën in plaats van met vlotte praatjes. De showbizz heeft al genoeg gefrustreerden”.
“Mijn heimat is Vlaanderen maar Gent heb ik echt in het hart gesloten. Mijn favoriete typetje is Martin Rigolle uit Mariakerke. Gentenaars zijn plezante mensen met een goed gevoel voor enig sarcasme. Iemand omschreef mijn humor als typisch Gents. Als ik met Gentenaars samen ben moet ik altijd lachen”. Wellicht zijn z’n roots hiervan de oorzaak, vader was een Gentenaar. “Het is niet moeilijk, ’t is gemakkelijk” volgens Walter. “Humor waarmee men niet lacht is slechte humor. Probeer vernieuwend te zijn en stop tijdig. Pijnlijk zijn de talrijke humorgepensioneerden die na een succesvolle loopbaan nog wat shoppen in televisiepanels”.
Walter leerde op 2 augustus 1988 zijn vrouw kennen. Op 29 oktober 1988 traden ze in het huwelijk. “Ik ben altijd ne rappe geweest. Het ging zo snel dat iedereen dacht dat het een grap was. Gevolg: een  huwelijksfeest met erg weinig mensen. Zalig!”.

(FRVD)

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant regio groot Gent - week 52/2013

 

 

                                                 

GENT Free Souffriau is van geen kleintje vervaard. Ze veroverde kinderharten maar trok gelukkig regelmatig haar Mega Mindy-pakje uit om een fenomenaal zangtalent te etaleren. Diep onder de indruk van haar nieuwste cd willen we meer weten over deze superheldin.

Mega Mindy is zo artificieel, maar Free Souffriau is eerlijk, echt, puur, onvervalst en weet wat ze wil. “Jazeker, ik ben een zelfstandige vrouw. Misschien, heel af en toe,  zelfs een tikkeltje dominant. Heb altijd graag mijn goesting gedaan en ben soms koppig. Kan m’n ongelijk moeilijk toegeven en draag thuis de broek. Maar voor de rest valt het best mee hoor”. (lacht).

Haar voorliefde voor nummers van Ann Christy is bekend maar ze neemt met evenveel bravoure, ‘Hard Times’ van The Scabs onder handen. Op de nieuwe cd ‘Het Collectief Geheugen’ staan hedendaagse versies van Nederlandse en Franse nummers. Liedjes van haar idolen zoals Boudewijn De Groot, Liesbeth List, Françoise Hardy en Stef Bos. “Kiezen was erg moeilijk, er zijn al zoveel prachtige songs uitgebracht” vertelt Free. “Ik wou niet zomaar covers brengen maar er echt iets mee doen, er een eigen bijdrage aan leveren”. Daar is Free door toedoen van producer Jeroen Swinnen (o.m. DAAN) wonderwel in geslaagd. “De selectie werd uiteindelijk gemaakt op het buikgevoel. Mijn favoriete nummers veranderen elke dag  volgens de sfeer van het moment. Liedjes moeten een gevoel oproepen, iets te vertellen hebben. Teksten zijn een absolute prioriteit.” Nederlandstalig graag maar Free adoreert ook de taal van Molière. “Er zijn ontelbare Franse chansons waar ik van wakker lig. Een goed nummer blijft een goed nummer, wat je er ook mee doet. Weet je wat ik zo jammer vindt? Dat ik zelf geen muziek kan schrijven, dat talent heb ik helaas niet”.
Free verloor niet enkel haar hart aan de muziek…. maar ook aan componist, producer en Buffalofan Miguel Wiels. “Neen, ’t was geen liefde op het 1^e zicht. Het heeft efkes geduurd voor de vlam oversloeg maar enige kriebels waren er al bij onze 1^e ontmoeting. Miguel is altijd erg grappig, ik ben gevallen voor z’n humor. Hij is mijn man, mijn vriend, mijn lief, noem het zoals je wil. Ik ben gecharmeerd van elk mopje dat hij vertelt, moet er altijd zo wreed om lachen”.
Het leven is niet altijd glitter, glamour en charme. Door de jaren heen ben ik egoïstischer geworden. Ik denk nu vaker eerst aan mezelf, heb geleerd om neen te zeggen en ben assertiever geworden”. Souffriau probeert het geluk te grijpen. Genieten, ook van kleine dingen, maakt haar content. Ze heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. “Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan, wel hard gewerkt”.
Bijna een nieuw jaar. Daar horen goede voornemens, dansen en schransen, wensen en cadeautjes bij. “We hebben enkele oprecht goede vrienden, 4 koppels, muzikanten van m’n band waarmee we lief en leed delen. De overgang van oud naar nieuw vieren we samen volgens een vast stramien. Thuis, gezellig kletsen, drankje erbij, hapjes, lekker eten, muziek beluisteren. Zonder chique, gewoon in pyjama. Zo’n eindejaarsfeestje bij ons thuis duurt 3 dagen, in onze eigen cocoon, zonder buiten te komen. Super toch”. Wat zijn de wensen voor 2014 ? “Het is misschien een cliché maar wat echt telt is een goede gezondheid, m’n  lieve man, 2 schatten van kinderen en enkele goede vrienden. Oh ja, ook nog goede verkoopscijfers voor de nieuwe cd”.
k verlaat Free met een goed gevoel, kijk in mijn glazen bol en weet het zeker: al haar wensen komen uit!

Het nieuwe album

Het nieuwe album ‘Het Collectief Geheugen’ van Free Souffriau ligt nu in de winkel. Het laatste jaar rijpte de droom om een aantal Vlaamse, Nederlandse en Franse parels waar Free van houdt onder handen te nemen. Het resultaat is verbazingwekkende top klasse.

Luisteren naar haar 3e album is net als instappen, zich vastgespen en volop genieten in een rollercoaster. Alle songs kregen een eigen hedendaagse sound waardoor ze fris en actueel klinken zonder hun originele ziel te verliezen. “Ik heb in het verleden soms dingen veel te lang laten liggen uit onzekerheid. Dat is nu voorbij. Nu worden dromen werkelijkheid” vertelt Free. “Of ik vroeger vergissingen heb gemaakt en spijt heb? Neen, ik heb nooit spijt, van niets. Kijk niet bedroefd achterom want wat voorbij is dat is voorbij. Daar kan men niets meer aan veranderen. Kijk vooruit, de toekomst lacht ons toe”. Vandaar waarschijnlijk dat als single track uit haar nieuwste cd werd gekozen voor ‘Heb het leven lief’. “Iedereen stelt zich wel eens belangrijke vragen in het leven. Maar ik heb niet te klagen. Ik geef veel van mezelf, professioneel maar ook in de liefde. Maar krijg er ook zoveel voor terug. De balans in perfect in evenwicht”.
Is Free in het gezin de superheldin Mega Mindy? “Ik doe thuis gewoon, net zoals elke andere mama die ook niet alles weet en kan”. Plannen voor de toekomst? “Niet echt. Plannen maken resulteert dikwijls alleen maar in teleurstelling en ontgoochelingen. Maar als de kans zich mocht voordoen dan ambieer ik wel een job bij de radio. Programma’s presenteren lijkt me wel wat”. Free mag zichzelf gerust bescheiden noemen. Ze vindt zichzelf niet zo speciaal. “Ik mag dingen doen die ik plezant vind, plezier daarmee mensen en wordt er nog voor betaald ook”.
Nog meer goed nieuws: de theatertour rond dit album ‘Het collectief geheugen’ gaat van start vanaf september 2014.

De kerstconcerten van Free

 

Wie Kerstmis in het hart draagt kan zich door de stem van Free laten verwennen tijdens kerstconcerten. Samen met 3 andere zangstemmen en haar man Miguel Wiels achter de piano brengt ze kerstklassiekers met een knipoog. “We treden op in een kerk of kapel. De akoestiek is er prima en in zo’n gebouw hangt een bijzondere sfeer. We brengen zachte kerstmelodieën en zorgen voor een komische noot”. Souffriau acteert in musicals maar als ze zing komt de echte Free tot leven. “Ik geef me dan helemaal bloot. Ik kan niet zingen zonder er heel mijn hart in te leggen”. Haar nieuwste album wordt gegarandeerd een topper onder de kerstboom. Souffriau wil de jonge generatie laten horen dat er goede Nederlandstalige muziek bestaat.

(FRVD)

 

Dit interview verscheen in DE Streekkrant - editie Gent stad - week 51/2013

Interview met ALAIN REMUE - Cel Vermiste Personen

‘Elk lijk went, behalve dat van een dood kind’

GENT Als Alain Remue te zien is op televisie is het gegarandeerd miserie, miserie! Sinds 1995 is hij het gezicht van de Cel Vermiste Personen. Beroepshalve voorturend geconfronteerd worden met verdwijningen en de dood, er zijn leukere jobs te bedenken. Een man zo koud als een ijzeren hekken of een aaibare, sentimentele flik?

Daar waar iemand verdwijnt komt Alain Remue in beeld. Is de wereld een mallemolen van tragiek, rottigheid en verschrikking? Kan iemand gewoon worden aan gruwel en ellende? “Verdwijningen zijn van alle tijden. Ze bestonden vroeger en zullen altijd blijven bestaan. Het grote verschil maakt de media. In onze moderne maatschappij komt alles vlugger in de openbaarheid, elk fenomeen wordt door de pers uitvergroot. Niet elk dossier loopt slecht af, al is de lijst met opmerkelijke verdwijningen pijnlijk lang”. Er komen elke dag 2 à 3 nieuwe dossiers bij. Niet altijd verdachte verdwijningen. Ook  zelfdodingen of dossiers over alzheimer patiënten die verloren lopen komen bij Alain terecht. Het totale oplossingspercentage bedraagt 96,50 %. “Dankzij onze expertise, al kunnen we een beetje geluk best gebruiken. Er zijn ook parameters en ons buikgevoel”. Zoals ? “Als een moeder verdwijnt zonder haar kind is dat verdacht. Een moeder laat een kind nooit achter. En water is miserie. Een fiets terugvinden ergens aan de rand van de Schelde laat een slechte afloop vermoeden ”. Zowat 726 dossiers zijn cold cases, niet opgelost. “Niet allemaal onrustwekkende verdwijningen. Ik ben overtuigd dat een niet onaardig aantal hun verdwijning hebben geënsceneerd en nu ergens onder de palmbomen liggen”. Een mens zou bijna denken dat het bij de Cel Vermiste Personen koele kikkers zijn, zonder emotie. Niets is minder waar. “Als de dood je niets doet ben je bij ons niet aan het goede adres. Ik dacht van staal te zijn, een olifantenvel te hebben tot iemand het leven liet tijdens het duiken op zoek naar een vermist kind. Dat heeft me emotioneel en fysiek erg veranderd”. Enkele maanden na het tragisch ongeval begon Alain al z’n haar te verliezen als gevolg van een posttraumatische stress. “Onze groep bestaat uit 15 mensen. Collega’s met een (h)echte band, een groep vrienden onder elkaar. We dragen zorg voor elkaar. Ik ben meer met de collega’s op stap dan met m’n vrouw. Gelukkig is mijn echtgenote een crème van een vrouw. Ik prijs me gelukkig, ’t is geen zaag (lacht). Ze begrijpt maar al te goed dat ik geen nine to five job heb”.

Het is geen werk, het is passie

Dood of levend iemand terugvinden, maakt dat enige verschil bij de verwerking? “Ik heb in mijn beroep geleerd om open en eerlijk te communiceren. Je mag mensen nooit valse hoop geven. Slecht nieuws is dikwijls beter dan helemaal geen nieuws. Verder leven zonder te weten wat er is gebeurd, dat is voor iedereen verschrikkelijk, onmenselijk om dragen. Ouders begraven nog liever hun kind dan nooit te weten wat er met hun verdwenen kind is gebeurd. Voor ons is ‘vinden’ het belangrijkste. Het is geen werk, het is een passie. We zijn geen robots, geen macho’s maar elk lijk went, behalve dat van een dood kind. In ons beroep is ellende altijd heel dichtbij”. Laat 18 jaar lang op zoek gaan naar vermiste personen sporen na? “Na een zaak de knop omdraaien, ventileren is belangrijk. Na afloop debriefen , met de collega’s frieten gaan eten en een glas drinken, het helpt. Anders houdt een mens het niet vol. We dragen een denkbeeldige rugzak. Elke dag komt er een beetje ballast bij. Plots zit ge op je gat, de rugzak is vol, het werd te zwaar. Het klinkt misschien raar, maar dode mensen scheppen bij ons een band”.

Paranormalen die geld vragen zijn oplichters

‘Verdwenen’, een woord dat voor velen het begin aankondigt van een nachtmerrie. De Cel Vermiste Personen, het steunpunt van de Federale Politie, houdt zich bezig met onrustwekkende verdwijningen, identificatie van niet-geïdentificeerde lichamen en/of lichaamsdelen en de identificatie van mensen met geheugenverlies. Spreek Alain Remue vooral niet over helderzienden, waarzeggers en pendelroedelopers of andere paranormalen. “Allemaal bullshit. Die pippo’s zorgen voor extra werklast en geven mensen valse hoop. Bij een verdwijning krijgen we dikwijls dozen vol waardeloze tips binnen. Geen enkele komt nog in geen 1000 jaar in de buurt van een mogelijke oplossing.  Misschien hebben sommigen goede bedoelingen, geloven ze in zichzelf maar hun voorspellingen zijn onbruikbaar. Wie voor z’n diensten geld vraagt is een oplichter”. Alain loopt rood aan als we het hebben over seksuele roofdieren die een heel land de rillingen over de rug doen lopen door kinderen te ontvoeren en te misbruiken. “Van kinderen blijf je af. Daders van kindermisbruik voelen zichzelf slachtoffer, hebben enkel spijt dat ze zijn opgepakt. Snoodaards die zich vergrijpen aan kinderen zijn niet ziek! Neen, ze zijn gestoord. Ik geloof niet in hun genezing, het zijn meestal recidivisten. Opsluiten voor eeuwig en altijd is mijn persoonlijke overtuiging. Al zal die uitspraak mij niet door iedereen in dank worden afgenomen”. Gelukkig is het niet altijd kommer en kwel bij de Cel Vermiste Personen. Een man met een groot libido kwam thuis niet opdagen, z’n eega  deed aangifte en onze machinerie kwam op gang. Uren later krijgen we melding dat iemand een hartaanval had gekregen in een SM-club. De kerel die we daar vonden, nog met z’n latexpakje aan en alle attributen bij de hand, bleek toch wel de vermiste te zijn zeker. Ga dat maar eens uitleggen aan z’n vrouw”.

 

Wat doe je bij een verdwijning?

Enige praktische tips van ervaringsdeskundige Alain Remue kunnen nu net het verschil maken voor een goede afloop. Wanneer het om een onrustwekkende situatie gaat, geen 24 uur wachten om de politie te verwittigen. Wanneer kleine kinderen verdwijnen neem dan zeker direct contact op met de politie. Ook bij andere verdwijningen kan je best zo snel mogelijk de lokale politie contacteren en aangifte doen. Het wordt onrustwekkend wanneer iemand volledig in tegenspraak handelt met z’n normale levenswandel. Bijvoorbeeld een kind dat, tegen zijn of haar gewoonte in, veel te laat thuis komt van school of een bejaarde persoon die veel te lang weg blijft na een korte wandeling. Het is de lokale politie die, indien nodig, de hulp inroept van de Cel Vermiste Personen. Heb vertrouwen, hou moed. Niemand heeft meer respect voor leven en dood dan het team van Alain Remue.

 

(FRVD)

 

 

 

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent - week 50/2013