woensdag 5 februari 2014

Interview acteur JURGEN DELNAET


‘Van mijn blote kont ligt niemand wakker’

 

De naam Jurgen Delnaet (42) klinkt niet zo bekend in de oren. Nochtans is hij als acteur en theatermaker niet de eerste de beste. Johnny, de vurige truckchauffeur in de film Aanrijding in Moscou doet waarschijnlijk wél een belletje rinkelen. Zowat 6 jaar na de film tijd voor een pittige babbel.

 

Twijfelen aan de kwaliteit en het succes van Vlaamse films doen we al lang niet meer. Jurgen heeft daar ongetwijfeld een niet onaardige bijdrage toe geleverd.

Hij plaatste zich definitief als filmacteur op de kaart met zijn vertolking in de veelgelauwerde langspeelfilm Aanrijding in Moscou. “Mijn 1e echt grote filmrol. De producent wou acteurs die het Gents machtig waren. Ik werd gecast en goed bevonden. Weet je, als kind was de Minardschouwburg één van mijn favoriete plekjes. Met m’n grootouders, later met pa en ma naar Romain Deconinck gaan kijken, dat was een onvergetelijke belevenis. De foyer waar een bordje hing waarop stond dat iets warm drinken tijdens de pauze niet mogelijk was, zoiets vergeet men toch nooit. Ik ging volledig op in het stuk, begreep niet alles maar kon er wel ferm mee lachen. Het voelde aan alsof de zaal helemaal leeg was en men alleen voor mij toneel speelde”. Taal is voor Jurgen belangrijk. “Ik ben erg taalgevoelig maar kijk niet neer op dialect. Taal is alles, daaruit ontstaan banden, misverstanden, discussies en nog veel meer. Gepast spreken, hoe verwoord men exact wat wordt bedoeld of hoe zwijgt men op de juiste manier. Je wordt wat je zegt. Woorden kunnen iemand doen moorden”.

 

Hij kreeg les van Dora van der groen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Delnaet als theatermaker een getalenteerde perfectionist is. “Mensen raken, dat is de grootste genoegdoening. Volle bak of 10 mensen in de zaal, het maakt niets uit. Als ik op een podium sta moet het goed zijn, daarvoor heeft het publiek betaald. Na de voorstelling van een toeschouwer een merci krijgen, dat doet me oprecht deugd”. Het moeilijkste moment in z’n leven? Jurgen denkt lang na maar kan niets bedenken. Maakt hij zich ergens zorgen over? “Ja, over het milieu, de wereld waarin mijn kinderen zullen leven. Dat heeft misschien te maken met mijn donker kantje: een duiveltje in mij zegt dat alles slecht is. De ongevoeligheid, onverschilligheid van mensen raakt me. Iedereen gooit alles op het internet zonder rekening te houden met anderen. Mensen nemen toch zoveel plaats in, er wordt te veel en te vlug gereageerd”. Delnaet is naar eigen zeggen emotioneel, kan best relativeren, romantisch, kritisch, nooit vlug tevreden en altijd op zoek. “En altijd gestresseerd voor een première, dan moet men mij gerust laten. Alhoewel het fijn aanvoelt op straat herkend te worden. Enige gezonde jaloezie is nodig maar met wrok en frustraties komt men geen stap verder. Het loont nooit de moeite boel te maken”.

 

Alert blijven, fysiek meekunnen, gespaard blijven van dementie zijn geen fait divers die Delnaet zomaar onder de mat wil vegen. “Op m’n 23ste had ik al een midlifecrisis: moto’s en liefjes!  Nu zit ik aan de helft van m’n leven, dat laat me niet onberoerd. Vanaf de geboorte is geweten dat men later zal dood gaan. Het leven is niet voor eeuwig, je kan er dus maar beter mee lachen. Tragische humor is de beste”.

Hij spreekt met zachte stem, geeft de gemoedelijke indruk van een wijze man. “Als ik geen contract of afspraken heb moet ik toch altijd ergens mee bezig zijn. Lezen, schrijven, teksten bewerken, films kijken, eigenlijk kan ik me niet gewoon eens totaal ontspannen”. Mocht het prototype van de ideale schoonzoon bestaan dan komt hij dicht in de buurt. “Al kunnen automobilisten die mij, als fervent fietser, van de weg rijden, niet op enige sympathie rekenen”.

 
Na de middelbare school aan het Don Boscocollege van Zwijnaarde trok Jurgen Delnaet naar de toneelafdeling van het Antwerpse conservatorium. Hij bleef in Antwerpen plakken. Niet zozeer aan de stad maar aan een lief, later z’n vrouw. “Antwerpen is zeker niet het middelpunt van de wereld. Maar het ligt wel centraal en is bijgevolg handig voor mijn jobs. Ik hou nog ontzettend veel van mijn geboortestad. Door de afstand is de liefde voor Gent alleen maar groter geworden, een grote stad met de geborgenheid van een dorp”.

‘Domino’ was voor Jurgen zijn 1e musicalervaring. Het smaakt naar meer. “Ik kom uit het gesubsidieerd theater met kleine groepjes en producties met bescheiden middelen. En dan plots zo’n groots project. Ik heb me flink geamuseerd. Ik hoop de anderen ook, er kwamen toch geen klachten” (lacht).

Krijgt een acteur blozende oortjes van een seksscène? “Seks suggereren is belangrijk dan het werkelijk open en bloot laten zien. Als het een noodzakelijk deel uitmaakt van een goed verhaal heb ik geen bezwaar. Bij dergelijke opnames maak ik me niet druk of men nu wel of niet mijn blote poep zou zien. Daar zal wel niemand van waker liggen zeker”.

Raakt Denaet soms in paniek als hij denkt aan het onzekere bestaan van een acteur? “Ik wordt correct betaald al staan er voor mij geen 3 masseuses klaar na een opname, zoals in Amerika de gewoonte is (lacht). Ik zit nooit zonder werk. Hopelijk hoef ik nooit om den brode reclame maken voor yoghurt of hamburgers. We zijn tweeverdieners en hebben niet veel nodig, leven sober, genieten van wat er is. Eigenlijk geven we liever dan krijgen. Als er eens wat geld op overschot is gaan we het niet oppotten maar geven het liever uit aan leuke dingen. Maar niet aan prullaria met Valentijn, daar doen we niet aan mee”.

 

Het zijn drukke tijden voor de Vlaamse film. Het wordt alvast uitkijken naar 26 februari want dan komt de langspeelfilm HALFWEG in de zalen. De prent werd in slechts 23 dagen en met een beperkt budget gedraaid op 1 locatie. Jurgen Delnaet, ooit nog Johnny camione l'amoroso, speelt een mysterieuze rol als spook. De film vertelt het verhaal van Stef. Hij zit  in een scheiding en betrekt een villa die hij onder de prijs kon kopen. Daar wil hij in alle rust de dingen op een rij zetten. Al op de 1e avond staat de vreemde Theo in zijn living die beweert de rechtmatige bewoner te zijn. Stef wil niet wijken en de pesterijen tussen de 2 mannen lopen uit de hand. Stef ontdekt dat Theo de vorige eigenaar is en al 2 jaar dood is!. De film zoekt het komische in tragische situaties. Voor de liefhebbers: de Horta villa waar de opnames plaatsvonden staat te koop. Prijs: 1,7 miljoen euro.

(FRVD)

Dit interview verscheen in De Streekkrant - editie Gent & rand - week 06/2014 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten