‘Politici horen zichzelf veel te
graag praten’
WONDELGEM
Tony Van Parys (62) heeft geen heimwee naar de politiek. Het leven heeft zoveel
meer te bieden. Een openhartig gesprek met een justitiedeskundige die ook nog over
wat anders kan praten.
“Mijn 25 jaar in het parlement zijn boeiend geweest. Soms
was de intensiteit zinderend. Af en toe waren er momenten van mateloze
irritatie. Het is de zindering die blijft. Het inspireerde me tot ingrijpende
politieke beslissingen vooral in de periode van de parlementaire onderzoekscommissies
naar de Bende van Nijvel en over het dossier Dutroux”. Het waren de mooiste
momenten uit zijn carrière. Kan een parlementslid überhaupt wel iets bereiken?
“Het parlement kan meer dan men denkt. Jonge parlementsleden denken dat ze zich
in een ondergeschikte positie bevinden, dat ze niet de echte macht hebben.
Fout”. Onder impuls van vooral Van Parys stelde de Dutroux commissie voor alle
politiediensten te fuseren tot 1 geïntegreerde politiestructuur. “De meest
verafschuwde man van de wereld was ontsnapt. De witte mars was imposant. Het
was hét moment om te hervormen onder zware druk van de publieke opinie. Het is
de taak van de politie om ten dienste te staan van de burgers, niet van de
politiek. We hebben goed werk verricht”. Als ondervoorzitter van de commissie Bende van Nijvel moet
Tony toch weten wat er fout liep bij het onderzoek. “In het begin zijn veel
kansen om het op te lossen verloren gegaan. De coördinatie werd verspreid over
te veel arrondissementen, het ballistisch onderzoek werd onzorgvuldig
uitgevoerd”. Bewust of onbewust? “Ik weet het niet. Wat ik wel zeker weet, bij
die overvallen was de buit helemaal niet belangrijk, totaal niet in
evenredigheid met het gebruikte geweld. Misschien wou men ons land destabiliseren, was het een signaal naar
het regime toe, een actie van bepaalde politiediensten. De verjaringstermijn
van de zaak is nabij, men moet die termijn verlengen. Er zijn bij de overvallen
30 mensen om te leven gekomen, zinloos gestorven”. Ik lees elke dag de overlijdensberichten
Pluk de dag! “Zeker weten, elke dag, iedere minuut in het leven moet men profiteren want morgen kan het anders zijn. Sterven, daar ben ik mee bezig. Het risico wordt steeds groter. Elke dag lees ik de overlijdensberichten in de krant. Er zijn al zoveel jongere vrienden van mij gestorven, dat confronteert me met de dood. Ik wil de tijd die me nog rest goed bezig zijn. Wil een aangenaam mens blijven, geen oude zuurpruim worden”.
Hoe gaat een CD&V man om met euthanasie? “Moeilijke vraag. Is het wel nodig om actie te ondernemen om het leven te beëindigen? Er bestaan nu toch al heel wat mogelijkheden om het lijden te verzachten. Euthanasie in 1 globale wet kan niet. Hierdoor staat de deur op een kier voor misbruiken, erfeniskwestie bijvoorbeeld. Bij kinderen ligt het nog gevoeliger. Kunnen die beslissen over hun leven? Ik zeg neen maar soms kan ik er begrip voor opbrengen. We mogen niet lichtzinnig handelen, nooit zwart/wit denken”. De politieke interesse gaat bij de mensen in dalende lijn. Heeft Van Parys een remedie? “Sommigen hebben een negatief politiek beeld, staan afkerig tegen teveel macht. Men heeft de indruk dat de besluitvorming boven de hoofden van de kiezers wordt bedisseld. Politici horen zichzelf veel te graag praten. Nochtans is luisteren naar mensen een belangrijke opdracht”. Met wat kan men Van Parys een plezier doen? “Met een overwinning van AA Gent, waarvan ik al 50 jaar een hevig supporter ben. In goede en slechte tijden. Ga naar alle thuismatchen kijken, leef me helemaal uit in de ambiance die in het stadion heerst. Daarom zit ik nooit in de loges maar altijd tussen de supporters. Als de Buffalo’s verliezen ben ik echt kwaad en als ze winnen geraak ik niet naar huis.
Liever
een gezellig café dan een chique restaurant
Tony Van Parys heeft een vlekkeloos parcours
achter de rug. “Integriteit is voor mij het hoogste goed. In een
gevoelig dossier werd ik ooit benaderd met de dringende vraag niet te ver te
gaan, kreeg regelrechte doodsbedreigingen en heb aangifte gedaan”. Hij heeft
niet veel nodig om gelukkig te zijn. “Ik wrijf me in beide handjes met een
vrouw zoals de mijne. We hebben een hechte band. Elkaar ruimte geven zonder
vreemd te gaan is ons geheim. Tijdens mijn carrière was ik dikwijls het huis
uit, heb mijn kinderen te weinig gezien. Dat wordt nu gecompenseerd door mijn 4
kleinkinderen te adoreren. Als vader was ik streng maar rechtvaardig. Familiale
waarden zijn als zuurstof”. Wat zijn de geneugtes van het leven? “Moeder was een brouwersdochter, van brouwerij
Neyt. Vandaar mijn voorliefde voor een goed glas bier? Zo’n bitter hopbier gaat
er altijd vlot in. Met een Orval ben ik te verleiden. Liever met vrienden een
pintje drinken in een gezellig café dan naar een chique restaurant. Bourgondiër
ja, maar de nieuwe gastronomie kan me niet bekoren. Ik ga voor de echte, (h)eerlijke
en eenvoudige keuken van bij ons, zoals
het vroeger was”. Wondelgem, daar heeft Tony zijn hart verloren. Zijn paradijs:
De Hoeve Lootens. De hoeve werd gepacht door de familie Lootens die het erf
beschikbaar stelde als centrum van het sociaal en cultureel leven. De eigenares
overleed en de erfgenamen besloten om de hoeve te verkopen. “We hebben een
coöperatieve vennootschap opgericht en haalden in 3 maanden 450.000 euro op.
Fantastisch toch, zoveel samenhorigheid. Het is mijn droom de hoeve uit te
bouwen met een restaurant, klein theater en expositieruimtes”. Tony nodigt
iedereen uit om op 14 juni vanaf 15 u. langs te komen in het staminee aldaar. “Als
steun voor het initiatief. Want de Hoeve Lootens wil het verleden koesteren en
de toekomst verzekeren”.
Tony Van Parys, jurist en criminoloog
van opleiding, zetelde van 1985 tot 2007 in de Kamer van
Volksvertegenwoordigers en was ruim een jaar minister van Justitie (1998-1999)
nadat Stefaan De Clerck ontslag nam voor de ontsnapping van Marc Dutroux. Van
Parys, lid van de Senaat van 2007 tot 2010 en voorzitter van het college van
quaestoren in het bureau van de Senaat stelde zich bij de verkiezingen van 2010
geen kandidaat meer. “Ik wou plaats maken voor een jonge en nieuwe generatie.
Wel verder actief blijven maar minder in de kijker lopen en meer werken vanuit
inhoud is nu mijn prioriteit’. Omdat zijn benoeming tot lid van de Hoge Raad voor
Justitie niet verenigbaar was met een politiek mandaat nam hij in 2012 ontslag
als lid van de Gentse gemeenteraad waar hij sinds 1982 deel van uitmaakte.
“Maar wees gerust, het vuur in mij is nog steeds niet geblust”.
Frans Van Damme
Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie Gent/Deinze -week 22/2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten