Ere-burgemeester Frank Beke
‘Liever
een klagende dan een zwijgende burger’
GENT Frank Beke (70) gaf gedurende zijn politieke
carrière een extra dimensie aan Gent. Hoewel
hij zichzelf niet meteen als een bekende Vlaming beschouwt wil hij toch, heel uitzonderlijk,
op onze vraag voor een interview ingaan.
“Ik wil u er op wijzen dat ik al bijna tien jaar weiger
publieke uitspraken te doen over de actuele politiek, zowel lokaal, als
nationaal. Ik wil mij daar uitdrukkelijk aan houden.” Frank houdt van duidelijke
afspraken vooraf, zoveel is zeker.
“De oorlog liet een
emotionele indruk na op mijn moeder. We woonden in de Bloemekenswijk. Er werd
daar meer en langer gevochten dan elders. Het heeft haar getekend voor het
leven. Ze zag hoe Schotse soldaten in koelen bloede een bataljon Duitsers
doodschoten, gewoon wegmaaiden zonder iemand krijgsgevangen te nemen. Hoe laf
kan een mens zijn. Die Duitsers hadden vreselijke dingen gedaan maar het bleven
wel mensen. De gruwel van de oorlog.” Het verhaal van Beke is het verhaal van
Gent. Gilbert Temmerman leerde hem de stiel. “Temmerman was een
klassieke socialist, wou altijd zijn mening verkondigen maar kon zich neerleggen
bij het partijstandpunt. Solidariteit en partijdiscipline zijn goede
eigenschappen van een militant. Ik heb van hem geleerd dat men naar
realistische oplossingen moet zoeken, dat er in de politiek geen kleine
problemen bestaan.” Bij de
verkiezingen van 1994 werd Frank lijsttrekker en haalde een nipte overwinning
met 136 stemmen. Naar eigen zeggen het mooiste moment in zijn leven. Zes jaar
later mocht hij pronken met 20.000 voorkeurstemmen. “Eigenlijk heb ik nooit
ambities gehad om in de politiek te gaan. Mijn buurman en kameraad Luc Van Den
Bossche vroeg het me en ik zei gewoon ja.” Van 1995 tot 2006 was hij burgemeester
van Gent. Sommigen vonden hem een stijven hark die steevast op café
een plat of bij hoge uitzondering om een bruisend watertje vroeg. “Ja, echt? Dat wist ik niet.”
(bulderlach). Tijdens zo’n interview komt een mens nog eens iets te weten. Eigenlijk
is het niet juist, ik lust een pintje, af en toe. Mij vergelijken met Termont
is onmogelijk, ik heb meer het profiel van Tom Balthazar, het bedachtzame
type.” Elke Gentenaar kan
zich het beeld van Frank voor de geest halen als eenzame fietser, onderweg in
de stad. Zijn hoofd ontspannen leegrijden, ondertussen zijn geest ordenen. Hij
was de man die het voorbeeld gaf wat fietsen in en om een stad betreft. “In het bestuursakkoord was opgenomen om een
groot deel van de binnenstad autovrij te maken In 1997 werd de autovrije zone
ingevoerd, het uitzicht van de stad veranderde totaal, de beleving werd anders.
Een ingrijpende verandering. De overgang gebeurde vlot maar ook toen was er
venijnig protest. We kregen zelfs een kogel in de brievenbus. Ik heb enkele
dagen met een kogelvrije vest en politiebewaking rondgelopen.”
Misschien wil Frank nog wat goede raad meegeven aan de
jonge generatie politici? “Geef mensen meezeggenschap, inspraak alleen is niet
voldoende. Je kan slechts kracht uitoefenen als dat eensgezind gedragen wordt.
Liever een klagende burger dan een zwijgende burger. Maak structuren waarbij de
burgers hun vragen kunnen kwijtraken. Maak geen grote sier in het college als
je soberheid vraagt aan de mensen.” Beke is lid van de partij sinds zijn 18e.
Was hij ooit, in een zwak moment, de partij ontrouw? “Ja, ik heb eens mijn stem
voor de senaat gegeven aan iemand op de lijst van de Communistische Partij. Dat
zou ik nooit meer doen.”
Het burgemeesterschap is een slopende job. Zijn
gezondheidstoestand was een van de
redenen om geen derde mandaat meer te ambiëren. “Het verschil tussen 50 en 60
jaar is enorm groot. Niets om zich zorgen over te maken maar de gezondheid is
niet meer wat het ooit is geweest. Oud worden is de enige manier om lang te
leven.” Gent is een stad van en voor mensen. Een stad met magische plekken, alledaagse besognes en een verzonken
verleden. Kortom een plaats om gelukkig te zijn. “Geluk is tevreden zijn met
wat je hebt. Mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen zijn gezond, we kunnen ons
veel permitteren, hebben een schoon inkomen, we kunnen doen wat we willen. Al
onze wensen zijn vervuld.” Frank wordt bij de gedachte aan zoveel geluk
sentimenteel. “Ja, ik ben een romanticus, een tsiepmuile. Mijn vrouw was altijd mijn steun en toeverlaat. Echte,
langdurige liefde bestaat.” De koffers zijn gepakt, het koppel vertrekt enkele uren
later op reis. Dat belooft veel goeds, zijn ogen spreken boekdelen, ze hebben
daar waarschijnlijk een afspraak met Cupido.
Frans Van Damme
Dit interview verscheen in De Streekkrant week 31/2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten