Interview De Streekkrant: Annelien Coorevits

Ex Miss België – presentatrice Annelien Coorevits

‘Ik heb een hekel aan bekendheid’

GENT Toen Annelien Coorevits werd gekroond tot Miss België veranderde op slag haar leven. Een sublieme ervaring maar later, toen de media rush over was, werd het pas echt plezant. Haar carrière verloopt rustig maar voorspoedig. Ernstig en gereserveerd gaan we bij haar thuis langs. Ze ontvangt ons vrolijk en zelfzeker.

Als kind was Annelien Coorevits altijd het prinseske, vertederend door haar engelachtige schoonheid. “Maar ik was niet het verwende kind zoals men denkt.” Annelien mijmert over haar zorgeloze kindertijd. “Arrogantie was bij ons thuis  ongepast. Met de 2 voetjes op de grond blijven was de regel. Pa had een vlasfabriek, voor wat extra zakgeld hielpen mijn zus en ik mee aan de band. Op zondag, van ’s morgens vroeg, werkte ik bij de plaatselijke bakker. In het leven krijg je niets gratis, loon naar werken! Mijn opvoeding was streng, zo wil ik ook mijn kinderen opvoeden.” Voor wie haar kent is het al lang geen geheim meer dat Annelien door het leven gaat als een flapuit. Eerst denken en dan spreken, het is niet altijd evident. Toen ze in 2007 het kroontje van Miss België werd opgezet sprak ze de historische woorden ‘Zo moet Jezus zich gevoeld hebben’. “Ik bedoelde dat de kroon te klein was en pijn deed. Spontaniteit wordt je niet altijd en door iedereen in dank afgenomen heb ik ondervonden. Als hostess op het autosalon vloog ik bijna aan de deur omdat ik zei niet van massa’s volk te houden.”

Annelien heeft het karakter van een bemiddelaar. Misschien wou ze daardoor wel in de politiek. Iets nuttigs doen voor de medemens was haar motivatie. “Dat politieke avontuur is mij slecht bekomen. De Open VLD zeurde 4 jaar lang de oren van m’n kop om voor hun op te komen. Ik ging akkoord en haalde bijna 8000 voorkeurstemmen. De stemmen waren binnen, ik hoorde nadien niets meer. Wat een ontgoocheling! Iedere partij heeft voor- en nadelen maar politiek is gewoon een kwestie van mooie woorden.” Haar titel van Miss België opende deuren. Een nine to five job was voor haar onbespreekbaar. Als gezicht van VIER weet ze kijkers te charmeren en laat ze mannen dromen. Temptation Island presenteerde ze met schwung. “Nochtans heb ik nooit televisie geambieerd, een carrièreplanning was er niet echt. Kansen moet je zelf creëren is mijn overtuiging, dat motiveert. Eigenlijk heb ik een hekel aan bekendheid. Men loert naar mij als ik ergens een spaghetti aan het eten ben. Stel je voor, het gebeurde al dat mensen gewoon kwamen bijschuiven aan mijn tafel om een babbel te doen. Sommigen hebben geen gêne. Ik wil geen roem, iedereen heeft recht op privacy.”

Annelien moet jarenlang zowat de meest begeerde vrijgezel zijn geweest maar het was uiteindelijk Anderlecht speler Olivier Deschacht die mocht scoren. “Het was geen liefde op het 1^e zicht. Maar toen de vlam oversloeg was er geen houden meer aan, ’t was volop vonken en vuur. We zijn nog altijd smoorverliefd, al is hij niet het type kerel die een vrouw overlaad met complementjes. Overdreven romantiek is niets voor ons. Een man aan m’n voeten hoef ik niet. De nieuwe man, zo’n yuppie die denkt alles te kunnen, ook al niet. Playboys van om het even welk kaliber kan ik missen als tandpijn. Ikzelf kan aan elke verleiding weerstaan. Ik ben het huiselijke, ouderwetse type. Een man moet de moeite doen om een vrouw te veroveren.” Iedere man en elke vrouw heeft graag aandacht. Zolang men de grenzen kent is er niets aan de hand. Of toch? “Mijn jaloezie is door de jaren verminderd, mijn naïviteit is gebleven. Nooit denk ik in termen van ‘die man heeft bijbedoelingen’. Maar zet de kat niet bij de melk, zoveel is zeker. Mensen zijn dikwijls zo gemeen achter de rug, wat doet men elkaar soms toch aan.”

Ze is nooit voetbalfan geweest, kent behalve buitenspel niets van voetbal, geniet er helemaal niet van. Maar Olivier is haar prins, Annelien wil er altijd voor hem zijn. Haar kinderen zijn hun grootste schat. Dat alles perfect combineren met een bestaan als zakenvrouw lukt wonderwel. “Happy, zo voel ik mij elke dag, blij en dankbaar voor wat ik kan en mag doen. Eindigen in schoonheid, weten wanneer het voorbij is, geen karikatuur van jezelf worden, er zijn mediafiguren die maar blijven doorgaan tot het zielig wordt. Als ik het beu ben ga ik niets uitmelken. Temptation Island voor senioren presenteren lijkt me geen goed idee. Werken in de media kan niet eeuwig blijven duren. Daarom heb ik nu een eigen juwelenlijn gelanceerd als back-up voor de toekomst.”

FRANS VAN DAMME

Dit interview verscheen in De Streekkrant week 35/2016

Inerview De Streekkrant: THUIS acteur Mark Willems

THUIS Acteur Mark Willems

‘Koken is een sensuele bezigheid’

GENT Mark Willems had 3 toekomstperspectieven voor ogen, hij wou acteur of kok of advocaat worden. Hij koos voor de acteerwereld, koken bleef zijn grote passie. Als Luc Bosmans uit de soap Thuis maakt hij een onuitwisbare indruk. Mark geeft geen interviews meer, wegens slechte ervaringen met de boekskes. Maar voor ons maakt hij graag een uitzondering.

Aan zijn kinderjaren heeft Mark onwaarschijnlijk mooie herinneringen, alhoewel 1 voorval bijna zorgde voor een traumatische ervaring. Als kleuter liep hij ernstige brandwonden op. “Het was maanden kantje boordje, zweven tussen leven en dood. Er waren thuis 6 kinderen, moeder had de handen vol. Ze had verse soep gemaakt en de pot daarna op de grond geplaatst om af te koelen. Een accident is vlug gebeurd, een ogenblik van onoplettendheid en ik viel in de kasserol met kippensoep. Wat ik mij het meest herinner? Een zwarte non op een zwarte fiets die dagelijks het wild vlees op mijn lijf kwam wegbranden. Ma heeft haar deel miserie wel gehad. Ze had 2 miskramen en later stierf 1 kindje kort na de geboorte aan hersenvliesontsteking, 1 meisje stikte.” Vader Willems was superintelligent en wou dat Mark koos voor een serieuze job. “Om hem te plezieren ging ik rechten studeren. Foute beslissing, na 1 jaar hield ik het al voor bekeken en trok naar het Gentse conservatorium.” Hij werd beroepsacteur met als hobby  koken op hoog niveau. De kookkriebels kreeg hij van moeder mee. “Koken is voor mij pure ontspanning en een sensuele bezigheid. Ruiken, aanraken, proeven, ik gebruik al mijn zintuigen. Vooraf vrijen en dan koken, dat is pas totale ontspanning. Paella is mijn absolute specialiteit, warme rode kool ervaar ik als vergif. Mijn prioriteit is altijd kwaliteit. Helaas kan dat niet altijd gezegd worden van sommige brasseries waar het gekloot met eten, maaltijden en dranken dikwijls ongekende hoogtes bereikt.”

Mark maakt al 20 jaar deel uit van de vaste THUIS cast. Hij vertolkt de rol van Luc Bomans zo overtuigend dat menige kijker hem de slechtste dingen toewenste. Hij kon in de soap bloed laten koken. Hij speelde met glans schijnheiligheid, bedriegerij, sluwheid en gewetenloze kilheid. “Nu mijn personage in de serie volledig afhankelijk werd van een rolstoel, als gevolg van een verlamming na een zelfmoordpoging, is de perceptie bij de kijkers totaal veranderd.” Alle schurkenstreken zijn hem blijkbaar vergeven.Eigenlijk kunnen zijn vrouwelijke fans niet kwaad worden op de echte Mark Willems.”Hij is knap, en zijn stem... die stem! Ik zou een jaar van mijn leven geven om zo'n stem te hebben” schreef iemand op haar blog. “Jammer dat hij nu gehandicapt is en hij zijn baardje heeft afgeschoren. Dat stond hem prachtig.” Het is duidelijk, Sommigen halen fictie en realiteit door elkaar. Een beangstigende vaststelling voor een acteur? “Jaren terug, toen ik nog de schurk Bomans was zei een vrouw in de wachtkamer van de oogarts: ‘Meneer, ik zou u wel kunnen vermoorden’.Dat was wel eventjes schrikken. Alhoewel, soms doen dames met zaadvragende ogen mij wel eens de meest oneerbare voorstellen. Natuurlijk laat mij dat onverschillig, ik heb nog nooit naar een andere madame gekeken. Weet je waarom? Kiezen is altijd verliezen! Mijn vrouw en ik zijn 50 jaar samen, nog altijd weet ik haar te bekoren, als acteur en als echtgenoot.”

Willems voelt zich als acteur beter in z’n vel in het dramatische genre, een komedie heeft niet echt zijn voorkeur. Hij heeft een boontje voor het amateurtheater. Beroepsacteurs spreken zelden neerbuigend over de prestaties van amateurs en zetten zich met harten ziel in, meestal als regisseur, voor het amateurtoneel. “Amateurtoneel mag op z’n minst een zinvolle vrijetijdsbesteding genoemd worden. Men heeft er geen idee van welke inspanningen leden van een vereniging, meestal na hun dagtaak, leveren. Ik heb bewondering voor mensen die opkijken naar iedereen die zich op een ander vlak engageert in het maatschappelijk leven en daar tijd en energie instopt.” Zijn grootste bezorgdheid? “Te weinig goede acteurs. Je zou eens moeten zien wie er zich aanmeld op het conservatorium, om slecht van te worden. Kliekjesvorming is de plaag van deze tijd. Politiek, met dubbele agenda’s, ook dat is slecht theater, niets voor mij” Het mooiste compliment? “Een vrouwtje zei me: ‘Ik heb al veel op u gevloekt maar ge hebt mij ook al zo dikwijls doen wenen’. Voor dat soort reacties ben ik acteur geworden. Ik heb geen zicht op de toekomst, niemand weet wat er ons boven het hoofd hangt. Misschien maar beter zo.”

Frans Van Damme

Gepubliceerd in De Streekkrant, week 34/2016

Interview De Streekkrant: Martine Verhoeve

Provincieraadslid Martine Verhoeve

                        ‘Helpen is geen daad van barmhartigheid’

GENT Politiek is al lang geen exclusief mannenwereldje meer. Naar aanleiding van het akkoord van de Vlaamse regering tot hervorming van de provincieraad gaan we langs bij provincieraadslid Martine Verhoeve, een vrouw die haar mannetje staat in de politiek. 

Martine is een vrouw die weet wat ze wil. In de politiek gestapt uit overtuiging. Als liberaal heeft ze respect voor diverse meningen, opinies en gedachten. Sociaal omgaan met anderen, eerlijkheid, diversiteit in alle rangen en standen zijn voor haar een nobel gedachtegoed. “Ik studeerde voor vertaler een vond later mijn draai in de politiek als parlementair medewerker bij de Kamer van Volksvertegenwoordigers (1983 – 2003) en sinds 2000 provincieraadslid. Politiek  is een uit de hand gelopen hobby.” Zuiderse oorden hebben haar vakantievoorkeur. Bestemmingen waar zon, zee, gastronomie, kunst en cultuur samen gaan. Martine is beroepshalve exportmedewerker van een Gents fotografiebedrijf, leider in de nichemarkt van cosmetica. “Ik komt uit voor mijn emoties en zou het fijn vind mochten mannen dat ook eens meer doen. In het leven moet men keuzes maken. Ik heb er voor gekozen om kinderloos te blijven. Sommige zaken zijn moeilijk te combineren. Het is belangrijk dat iedereen weet wat de werkzaamheden zijn van de provincieraad. Voor velen is het onbekend terrein. Open communiceren is noodzakelijk.”

De Vlaamse regering heeft het licht op groen gezet voor de afslanking van de provincies. Martine geeft enige toelichting. “Activiteiten op vlak van cultuur, jeugd, sport of welzijn worden overgedragen naar het Vlaams gewest of de gemeenten. Gelukkig behouden we wel het mooie domein Puyenbroeck. Het aantal provincieraadsleden wordt gehalveerd. In Oost-Vlaanderen zullen dat er 36 zijn. Er blijven 4 gedeputeerden over, in plaats van 6 nu. Hoe dan ook, de werking van de provincieraad blijft nodig. Niet alle gemeenten hebben een batterij specialisten aan boord. Wij hebben dat wel en kunnen hierdoor deskundige ondersteuning bieden. Helpen waar nodig is geen daad van barmhartigheid maar wel een kernopdracht. Sommige provinciale ambtenaren worden nu plots gemeentelijk of Vlaamse ambtenaar maar zullen niet aan loon inboeten.”

Gouverneur Briers en Martine kennen elkaar al jaren. “Hij heeft een groot netwerk en een niet te stuiten ondernemerszin, eerlijk en oprecht. Jan geeft aan de provincie uitstraling. Hij laat zich omringen door een entourage van bekwame mensen en kan zichzelf politiek wegcijferen, hij is de gouverneur van het volk.”
De promotie van het toerisme in Vlaanderen en de tewerkstelling in Vlaanderen zijn voor Verhoeve hot issues. “Onze bedrijven moeten hier blijven en niet vluchten naar het buitenland. Arbeid in de eigen regio is belangrijk.”
De diversiteit aan sportmogelijkheden in de provincie heeft haar belangstelling.
“Onbekend maakt onbemind. Een voorbeeld? Golf is geen elitaire sport, van dat etiket moeten we af, het is een democratische sport geworden. Zelf wil ik meer sporten, meer bewegen en gezonder leven.”

Verhoeve heeft een boontje voor oude gerenoveerde architectuur met een nieuwe bestemming: “De oude vismijn, Volta, Belga Queen, Pakhuis zijn realisaties waar Gent fier mag op zijn. Het mag gerust ook iets minder chique zijn. Zoals café Sint-Cornelius, in de volksmond ‘bij den boer’ in Mariakerke. “Dorpscafés met een biljart en een spaarkas mogen nooit verdwijnen. Het is de ziel van elke gemeente, net zoals de zelfstandige kleinhandelaar, de speciaalzaken met een warm hart. Oesters smullen aan de Blauwe Kiosk op de Kouter, een taartje van Jacquet in de Vlaanderenstraat, Gentse Tierenteyn mosterd, een bakje troost van Mokabon, lamsvlees van Zwaenepoel in de Donkersteeg…. we zijn nogal verwend in Gent hé.

Met een goed glas wijn of een lekkere maaltijd kan je mij verleiden. Zolang het maar geen vlees is. Niet uit overtuiging, ik lust het gewoon niet. Voor mij enkel wat zwemt of vliegt. Water is een obsessie voor mij. Ik drink elke dag minstens 4 liter water.”

Ze wil later onder de Zuiderse zon wonen maar toch een pied-à-terre aanhouden in Gent, samen met haar prins op het witte paard. “Sorry, je komt te laat (lacht). Zo’n man heb ik al lang gevonden. Mijn partner mag me niet verstikken, moet boeiend zijn, begrip hebben voor mijn druk leven, altijd verrassend uit de hoek komen en niet saai door het leven gaan. Hij mag best een vrouwelijk kantje hebben.” Gelukkig voor Martine bestaan er witte raven!

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant week 33/2016

Interview De Streekkrant: Steven Vromman

Milieuactivist & Low Impact Man Steven Vromman

‘Extreem fanatiek zijn leidt nergens toe’

SINT-AMANDSBERG Steven Vromman gaat door het leven als de ‘Low Impact Man’, een titel die hij zichzelf toebedeelde. Met zijn eco-comedyshow ‘Stop met klagen’ reist hij Vlaanderen rond, met de trein en in tweedehandsjeans natuurlijk, om zijn boodschap uit te dragen.

Vanaf onze geboorte hebben we met milieuproblematiek te maken. Hoe gaan we met onze afval om, hoe pakken we het aan, welke keuzes willen of moeten we maken. Zorg dragen voor onze planeet was voor Steven een late roeping, als kind was dat geen hot issue ten huize Vromman. “We hadden 2 televisies, 2 auto’s en het milieu was een ver van ons bed show. Als West Vlaming, ik kan daar echt niets aan doen, (lacht), heb ik gestudeerd in Gent en zoals zoveel anderen blijven plakken.” Hij besliste in 2008 om zijn leven drastisch overhoop te gooien. Voor zijn titel ‘Low Impact Man’ haalde Steven eigenlijk de mosterd bij een journalist uit New York die begon als ‘No Impact Man’. “Maar no impact vond ik niet haalbaar wegens te extreem, gewoon niet leefbaar. Mijn idee van low impact man werd hier direct opgepikt door de media. Vroeger was ik directeur van een milieuorganisatie. Het werk beperkte zich hoofdzakelijk tot het opmaken van allerlei lijsten en bestuderen van statistieken. Leerrijk maar niet echt het kwaliteitsvol leven waarvan ik droomde. Het werk gaf me geen voldoende  genoegdoening, ik werd het beu en vroeg loopbaanonderbreking. Ik wou anders gaan leven.” Niet iedereen luistert met open geest naar klimaat en klimaatverandering. Maar Steven doet er alles aan om zijn ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden en anderen te overtuigen hetzelfde te doen. Hergebruiken zit hem in de klein dingen. “Alle beetjes helpen. Een zakdoek hoeft echt niet gestreken te zijn. Foto’s kan je maken met de Fairphone. Comfort verhogen zonder de ecologische voetafdruk te vergroten, dat is best mogelijk. Er is enkel een nieuw bewustzijn nodig. Alles wat je kan en wil delen, moet je delen.” Hij verhuisde van een niet zo goed geïsoleerde woning naar een totaal nieuw cohousing laagenergie appartement. Hier delen de bewoners een wasmachine, de auto, een keuken en andere spullen met elkaar. Vromman heeft een boodschap, brengt mensen met dezelfde interesse samen maar houdt zich afzijdig van nodeloze discussies. “Steek geen energie in muggenzifterij en futiliteiten. Zich druk maken over het gebruik van melkcupjes bij de koffie, niet nodig, dat zal het verschil niet maken. Extreem fanatiek zijn leidt nergens toe, van sommigen zou je al bijna niet meer mogen ademen. Met redelijkheid en gezond verstand kom je een eind verder. De tijd van het geitenwollen sokken syndroom en het thermisch ondergoed is voorbij.” Regelmatig gaat Steven op pad om het Low Impact verhaal te verkondigen of een workshop te begeleiden. Zijn eco-comedyshow met sprekende beelden, muziek, confronterende cijfers, goede voorbeelden, humor en interactieve momenten maakt de milieuproblematiek luchtig bespreekbaar. Hij wil duidelijk maken dat er heel veel manieren zijn om goed te leven met een kleinere impact op het milieu. “We leven op het randje van een verzuurde maatschappij. Waarom hebben mensen zoveel miserie? Omdat ze teveel verlangen en nooit tevreden zijn met wat ze hebben. Ja, ik kan mij wel enigszins vinden in de filosofie van het Boeddhisme. Respect voor het leven, de verbondenheid met elkaar en de natuur, het is een mooie gedachte. De beste domotica is het gezond verstand.”

De Low Impact Man hecht veel belang aan het middenveld en de vele organisaties die werken aan een duurzame samenleving. Hij heeft een politiek engagement. Na een mislukte poging in 2010 om een plaats in de Senaat te veroveren werd hij in 2012 verkozen als Gents gemeenteraadslid voor Groen. Hij had veel zin om het roodgroene avontuur mee vorm te geven. “Gent is op de goede weg. Politiek is boeiend en toch zal ik geen kandidaat meer zijn bij de volgende verkiezingen in 2018. Het gaat me allemaal te traag. Een stad is teveel afhankelijk van hogere overheden die de uiteindelijke beslissingen nemen, dat werkt frustrerend. Goed doen voor iedereen is onmogelijk. Het mobiliteitsplan is daar een goed voorbeeld van. Er zijn voor- en tegenstanders, bij elke verandering is weerstand. We moeten ons vooral zorgen maken over de opwarming van de aarde, het gaat bijzonder vlug. Dat maakt mij ongerust. Als we allemaal een kleine bijdragen leveren, leven onze kinderen in een mooiere en plezantere wereld." 

FRANS VAN DAMME

Dit interview verscheen in De Streekkrant week 32/2016