zondag 31 juli 2016

Interview De Streekkrant: FRANK BEKE


Ere-burgemeester Frank Beke

‘Liever een klagende dan een zwijgende burger’

GENT Frank Beke (70) gaf gedurende zijn politieke carrière een extra dimensie aan Gent. Hoewel hij zichzelf niet meteen als een bekende Vlaming beschouwt wil hij toch, heel uitzonderlijk, op onze vraag voor een interview ingaan.

“Ik wil u er op wijzen dat ik al bijna tien jaar weiger publieke uitspraken te doen over de actuele politiek, zowel lokaal, als nationaal. Ik wil mij daar uitdrukkelijk aan houden.” Frank houdt van duidelijke afspraken vooraf, zoveel is zeker.

“De oorlog liet een emotionele indruk na op mijn moeder. We woonden in de Bloemekenswijk. Er werd daar meer en langer gevochten dan elders. Het heeft haar getekend voor het leven. Ze zag hoe Schotse soldaten in koelen bloede een bataljon Duitsers doodschoten, gewoon wegmaaiden zonder iemand krijgsgevangen te nemen. Hoe laf kan een mens zijn. Die Duitsers hadden vreselijke dingen gedaan maar het bleven wel mensen. De gruwel van de oorlog.” Het verhaal van Beke is het verhaal van Gent. Gilbert Temmerman leerde hem de stiel. “Temmerman was een klassieke socialist, wou altijd zijn mening verkondigen maar kon zich neerleggen bij het partijstandpunt. Solidariteit en partijdiscipline zijn goede eigenschappen van een militant. Ik heb van hem geleerd dat men naar realistische oplossingen moet zoeken, dat er in de politiek geen kleine problemen bestaan.” Bij de verkiezingen van 1994 werd Frank lijsttrekker en haalde een nipte overwinning met 136 stemmen. Naar eigen zeggen het mooiste moment in zijn leven. Zes jaar later mocht hij pronken met 20.000 voorkeurstemmen. “Eigenlijk heb ik nooit ambities gehad om in de politiek te gaan. Mijn buurman en kameraad Luc Van Den Bossche vroeg het me en ik zei gewoon ja.” Van 1995 tot 2006 was hij burgemeester van Gent. Sommigen vonden hem een stijven hark die steevast op café een plat of bij hoge uitzondering om een  bruisend watertje vroeg. “Ja, echt? Dat wist ik niet.” (bulderlach). Tijdens zo’n interview komt een mens nog eens iets te weten. Eigenlijk is het niet juist, ik lust een pintje, af en toe. Mij vergelijken met Termont is onmogelijk, ik heb meer het profiel van Tom Balthazar, het bedachtzame type.” Elke Gentenaar kan zich het beeld van Frank voor de geest halen als eenzame fietser, onderweg in de stad. Zijn hoofd ontspannen leegrijden, ondertussen zijn geest ordenen. Hij was de man die het voorbeeld gaf wat fietsen in en om een stad betreft. “In het bestuursakkoord was opgenomen om een groot deel van de binnenstad autovrij te maken In 1997 werd de autovrije zone ingevoerd, het uitzicht van de stad veranderde totaal, de beleving werd anders. Een ingrijpende verandering. De overgang gebeurde vlot maar ook toen was er venijnig protest. We kregen zelfs een kogel in de brievenbus. Ik heb enkele dagen met een kogelvrije vest en politiebewaking rondgelopen.”

Misschien wil Frank nog wat goede raad meegeven aan de jonge generatie politici? “Geef mensen meezeggenschap, inspraak alleen is niet voldoende. Je kan slechts kracht uitoefenen als dat eensgezind gedragen wordt. Liever een klagende burger dan een zwijgende burger. Maak structuren waarbij de burgers hun vragen kunnen kwijtraken. Maak geen grote sier in het college als je soberheid vraagt aan de mensen.” Beke is lid van de partij sinds zijn 18e. Was hij ooit, in een zwak moment, de partij ontrouw? “Ja, ik heb eens mijn stem voor de senaat gegeven aan iemand op de lijst van de Communistische Partij. Dat zou ik nooit meer doen.”

Het burgemeesterschap is een slopende job. Zijn gezondheidstoestand  was een van de redenen om geen derde mandaat meer te ambiëren. “Het verschil tussen 50 en 60 jaar is enorm groot. Niets om zich zorgen over te maken maar de gezondheid is niet meer wat het ooit is geweest. Oud worden is de enige manier om lang te leven.” Gent is een stad van en voor mensen. Een stad met magische  plekken, alledaagse besognes en een verzonken verleden. Kortom een plaats om gelukkig te zijn. “Geluk is tevreden zijn met wat je hebt. Mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen zijn gezond, we kunnen ons veel permitteren, hebben een schoon inkomen, we kunnen doen wat we willen. Al onze wensen zijn vervuld.” Frank wordt bij de gedachte aan zoveel geluk sentimenteel. “Ja, ik ben een romanticus, een tsiepmuile. Mijn vrouw was altijd mijn steun en toeverlaat. Echte, langdurige liefde bestaat.” De koffers zijn gepakt, het koppel vertrekt enkele uren later op reis. Dat belooft veel goeds, zijn ogen spreken boekdelen, ze hebben daar waarschijnlijk een afspraak met Cupido.

Frans Van Damme

Dit interview verscheen in De Streekkrant week 31/2016


Geen opmerkingen:

Een reactie posten