Interview met JACQUES DUBRULLE n.a.v. Internationaal Filmfestival Gent

Jacques Dubrulle neemt afscheid van Gentse Filmfestival.

 ‘Neen, dit is geen paleisrevolutie’

GENT Het Gentse filmfestival trekt dit jaar de kaart van de vernieuwing. Er waait een nieuwe wind door de organisatie. Jacques Dubrulle, al sinds de beginjaren bij het festival betrokken, zal de nieuwste editie vanaf de zijlijn meemaken. Een gesprek met de man die Gent als Filmstad op de kaart heeft gezet.

 Jacques Dubrulle (70) laat de kroon op het werk aan zich voorbijgaan. Hij stond 34 jaar als CAO aan het hoofd van het Gentse Filmfestival Onder zijn zakelijke leiding groeide het evenement naar volwassenheid en Jacques was jarenlang hét gezicht van het festival. Zijn aftreden kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. “Het was gewoon tijd om te gaan” verduidelijkt Jacques. “Misschien een beetje een ongelukkig moment, een slechte timing. Tijdens de 40^e editie ware ideaal geweest maar het is wat het is. Ik verlaat het Festival niet met een slecht gevoel. Ik had vorig jaar besloten om af te bouwen. Uiteindelijk ging het vlugger dan voorzien. Alles werd netjes afgehandeld, ik wil de feestvreugde niet in de weg staan”. Volgens sommigen was het aftreden enigszins geforceerd, met tegenzin. Volgens anderen heeft niemand aangedrongen omdat Dubrulle zou blijven. Eens mens zou bijna beginnen denken aan een machtstrijd, een paleisrevolutie. Ten onrechte aldus Dubrulle. “Soms moet men de knop durven omdraaien. Voortdurend op zoek gaan naar geld en sponsors, er zijn leukere jobs te bedenken. Vernieuwing is volop aan de gang, de kijk op film is totaal veranderd. Jongeren denken helemaal anders dan mijn generatie, de sfeer is totaal verschillend geworden. Een debat hierover is moeilijk. Het is nodig om plaats te maken voor nieuwe ideeën, kansen te geven aan de jeugd. De korte pijn! Ik wil geen clown zijn die op zoek gaat naar iemand die op alle vlakken op mij gelijkt. ’t Is genoeg geweest”.

‘Ik ben veeleisend, daar is niets fout mee’

 Het was algemeen geweten dat Dubrulle de touwtjes stevig in handen hield. “Bij mij lag de lat altijd zeer hoog. Men verwijt me dat ik té veeleisend ben geweest.. Als ik mij voor iets engageer dan doe ik dat ten volle. Dat is toch helemaal niet fout, wel integendeel. Ik heb nooit een carrièreplanning gehad maar was wel een doorzetter. Weet je waarvan ik echt ongelukkig word? Van onbekenden die over mij oordelen. Communiceer, praat problemen uit, doe niets achter de rug, speel met open kaarten”. Dan misschien toch een afscheid een beetje in mineur? ‘Wel neen, Op 16 oktober is er een huldiging voorzien, een hommage aan Jacques Dubrulle. De raad van bestuur heeft beslist me de titel van erevoorzitter toe te kennen. Dus zo slecht zal ik wel niet zijn geweest hé (lacht). Er valt nu een enorme druk van mij af. Ontelbare malen kwamen tijdens het Filmfestival mensen naar me toe om te zeggen: dank je wel Jacques. Dat waren telkens mijn schoonste cadeaus”.

‘Ik heb nog zoveel te doen’

Niets aan monsieur cinema Belge, zoals Dubrulle in het buitenland wordt genoemd, is flamboyant. Als boegbeeld liet hij  jarenlang, zonder eigenwaan, het Gentse filmfestival floreren en groeien naar volwassenheid. Rust roest Jacques! “Er staan nog zoveel plannen op mijn to-do-lijstje. Een primeur: ik ben een roman aan het schrijven, vol anekdotes. Als alles goed gaat verschijnt het boek volgend jaar. Mijn idee leeft ook nog steeds om aan de Gentse universiteit een echt filmmuseum op te richten. Niet simpel maar daarover zijn serieuze besprekingen aan de gang”. Hebben de geruchten over een opstarten van een nieuw filmfestival enige grond van waarheid? “Ja, dat is me gevraagd. Of ik het doe? Neen, maar zeg nooit nooit! Ik heb al de meest bizarre voorstellen gekregen”. Zoals? “Een one night stand met Juliette Binoche! Maar dat zal waarschijnlijk in mijn dromen zijn geweest!".

 

Geld is niet belangrijk

 acques Dubrulle leeft graag maar kan genieten van eenvoudige dingen. “Ik hou niet van sterrenrestaurants. Geef mij maar een lekker bord verse soep op grootmoeders wijze. De goesting voor de film kreeg ik van m’n ouders mee. Ze namen me mee naar de oude wijkcinema’s en de exclusiviteitszalen. Zo’n rustige film met een goed verhaal is en blijft magie, pure nostalgie”. Beste en slechtste film? “Absolute top zijn de films van Hitchcock. Slechtste film aller tijden: Ilsa, wolvin van de SS. Al na 5 minuten ben ik de zaal uitgelopen”. Hij leerde z’n vrouw kennen tijdens een toneelopvoering van ‘Een Zomerzotheid’. “Het voelde ook zo aan, het was meteen een coup de foudre. We zijn al 50 jaar getrouwd en ik hoor haar niet klagen. In een relatie is respect voor elkaar en verdraagzaamheid belangrijk. We hebben het perfecte evenwicht gevonden”. Jacques is niet echt een spaarder. “Sterven met een ferme bankrekening is nergens goed voor. Al te vaak gebeurt het dat mensen na een overlijden ruzie maken over geld. Er zijn belangrijker dingen in het leven”. Hij kan erover meepraten. In z’n leven was het niet altijd glitter, glamour en charme zoals in de cinema. “We hebben moeilijke periodes gekend. Onze dochter stierf toen ze pas 17 jaar was. Dat laat sporen na. Gestorven aan een ziekte die in de huidige tijd perfect te genezen zou zijn”. Op de vraag welke muziek we mogen verwachten tijdens zijn begrafenis kan hij niet direct antwoorden. Nadien mocht ik een mail ontvangen: “Ik vond de vraag eigenaardig maar als ik dan toch componisten moet aanduiden, doe ik dit liever goed. ‘The Age of Innocence’ van Martin Scorcese met muziek van Elmer Bernstein  zou wel passen op mijn begrafenis. Het mag ook muziek zijn van Georges Delerue, Fréderic Devreese of Dirk Brossé. Maar daar is nog alle tijd voor, ’t is nog niet voor direct”.

 

Meer tijd voor de familie

Het 1e Internationaal Filmgebeuren van Gent werd opgericht in 1974 door Ben Ter Elst van Studio Skoop en Dirk De Meyer van de universitaire Filmclub en ontwikkelde zich tot één van de meest prominente Europese filmevenementen. Begin jaren 80 werd de organisatie verder uitgebouwd door Jacques Dubrulle. Hij werd het gezicht en de stem van het festival. Hij  werkte voor de promotiedienst van Securex tot hij in 1979 naar het Filmfestival trok om er een topper met internationale allure van te maken. “Hard werken, soms wel tot 70 uur per week, de constante druk en de enorme eindverantwoordelijkheid deden me besluiten dat het tijd werd voor wat anders. Zoals meer tijd besteden aan m’n familie. En leren koken! Nu beperkt zich dat enkel tot het bakken van een omelet. De schuld van mijn vrouw, ik mag nooit kokkerellen, ik maak de keuken veel te vuil”.

 

(FRVD)

 

Dit interview werd gepubliceerd in De Streekkrant- editie Gent & rand - week 41/2013