zaterdag 24 mei 2014

Interview De Streekkrant: Ex. Justitieminister Tony Van Parys


‘Politici horen zichzelf veel te graag praten’

WONDELGEM Tony Van Parys (62) heeft geen heimwee naar de politiek. Het leven heeft zoveel meer te bieden. Een openhartig gesprek met een justitiedeskundige die ook nog over wat anders kan praten.
“Mijn 25 jaar in het parlement zijn boeiend geweest. Soms was de intensiteit zinderend. Af en toe waren er momenten van mateloze irritatie. Het is de zindering die blijft. Het inspireerde me tot ingrijpende politieke beslissingen vooral in de periode van de parlementaire onderzoekscommissies naar de Bende van Nijvel en over het dossier Dutroux”. Het waren de mooiste momenten uit zijn carrière. Kan een parlementslid überhaupt wel iets bereiken? “Het parlement kan meer dan men denkt. Jonge parlementsleden denken dat ze zich in een ondergeschikte positie bevinden, dat ze niet de echte macht hebben. Fout”. Onder impuls van vooral Van Parys stelde de Dutroux commissie voor alle politiediensten te fuseren tot 1 geïntegreerde politiestructuur. “De meest verafschuwde man van de wereld was ontsnapt. De witte mars was imposant. Het was hét moment om te hervormen onder zware druk van de publieke opinie. Het is de taak van de politie om ten dienste te staan van de burgers, niet van de politiek. We hebben goed werk verricht”. Als ondervoorzitter van de commissie Bende van Nijvel moet Tony toch weten wat er fout liep bij het onderzoek. “In het begin zijn veel kansen om het op te lossen verloren gegaan. De coördinatie werd verspreid over te veel arrondissementen, het ballistisch onderzoek werd onzorgvuldig uitgevoerd”. Bewust of onbewust? “Ik weet het niet. Wat ik wel zeker weet, bij die overvallen was de buit helemaal niet belangrijk, totaal niet in evenredigheid met het gebruikte geweld. Misschien wou men ons  land destabiliseren, was het een signaal naar het regime toe, een actie van bepaalde politiediensten. De verjaringstermijn van de zaak is nabij, men moet die termijn verlengen. Er zijn bij de overvallen 30 mensen om te leven gekomen, zinloos gestorven”.

Ik lees elke dag de overlijdensberichten     

Pluk de dag! “Zeker weten, elke dag, iedere minuut in het leven moet men profiteren want morgen kan het anders zijn. Sterven, daar ben ik mee bezig. Het risico wordt steeds groter. Elke dag lees ik de overlijdensberichten in de krant. Er zijn al zoveel jongere vrienden van mij gestorven, dat confronteert me met de dood. Ik wil de tijd die me nog rest goed bezig zijn. Wil een aangenaam mens blijven, geen oude zuurpruim worden”.
Hoe gaat een CD&V man om met euthanasie? “Moeilijke vraag. Is het wel nodig om actie te ondernemen om het leven te beëindigen? Er bestaan nu toch al heel wat mogelijkheden om het lijden te verzachten. Euthanasie in 1 globale wet kan niet. Hierdoor staat de deur op een kier voor misbruiken, erfeniskwestie bijvoorbeeld. Bij kinderen ligt het nog gevoeliger. Kunnen die beslissen over hun leven? Ik zeg neen maar soms kan ik er begrip voor opbrengen. We mogen niet lichtzinnig handelen, nooit zwart/wit denken”. De politieke interesse gaat bij de mensen in dalende lijn. Heeft Van Parys een remedie? “Sommigen hebben een negatief politiek beeld, staan afkerig tegen teveel macht. Men heeft de indruk dat de besluitvorming boven de hoofden van de kiezers wordt bedisseld. Politici horen zichzelf veel te graag praten. Nochtans is luisteren naar mensen een belangrijke opdracht”. Met wat kan men Van Parys een plezier doen? “Met een overwinning van AA Gent, waarvan ik al 50 jaar een hevig supporter ben. In goede en slechte tijden. Ga naar alle thuismatchen kijken, leef me helemaal uit in de ambiance die in het stadion heerst. Daarom zit ik nooit in de loges maar altijd tussen de supporters. Als de Buffalo’s verliezen ben ik echt kwaad en als ze winnen geraak ik niet naar huis. 
 
Liever een gezellig café dan een chique restaurant
Tony Van Parys heeft een vlekkeloos parcours achter de rug. “Integriteit is voor mij het hoogste goed. In een gevoelig dossier werd ik ooit benaderd met de dringende vraag niet te ver te gaan, kreeg regelrechte doodsbedreigingen en heb aangifte gedaan”. Hij heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. “Ik wrijf me in beide handjes met een vrouw zoals de mijne. We hebben een hechte band. Elkaar ruimte geven zonder vreemd te gaan is ons geheim. Tijdens mijn carrière was ik dikwijls het huis uit, heb mijn kinderen te weinig gezien. Dat wordt nu gecompenseerd door mijn 4 kleinkinderen te adoreren. Als vader was ik streng maar rechtvaardig. Familiale waarden zijn als zuurstof”. Wat zijn de geneugtes van het leven?  “Moeder was een brouwersdochter, van brouwerij Neyt. Vandaar mijn voorliefde voor een goed glas bier? Zo’n bitter hopbier gaat er altijd vlot in. Met een Orval ben ik te verleiden. Liever met vrienden een pintje drinken in een gezellig café dan naar een chique restaurant. Bourgondiër ja, maar de nieuwe gastronomie kan me niet bekoren. Ik ga voor de echte, (h)eerlijke en eenvoudige  keuken van bij ons, zoals het vroeger was”. Wondelgem, daar heeft Tony zijn hart verloren. Zijn paradijs: De Hoeve Lootens. De hoeve werd gepacht door de familie Lootens die het erf beschikbaar stelde als centrum van het sociaal en cultureel leven. De eigenares overleed en de erfgenamen besloten om de hoeve te verkopen. “We hebben een coöperatieve vennootschap opgericht en haalden in 3 maanden 450.000 euro op. Fantastisch toch, zoveel samenhorigheid. Het is mijn droom de hoeve uit te bouwen met een restaurant, klein theater en expositieruimtes”. Tony nodigt iedereen uit om op 14 juni vanaf 15 u. langs te komen in het staminee aldaar. “Als steun voor het initiatief. Want de Hoeve Lootens wil het verleden koesteren en de toekomst verzekeren”.

 
Tony Van Parys, jurist en criminoloog van opleiding, zetelde van 1985 tot 2007 in de Kamer van Volksvertegenwoordigers en was ruim een jaar minister van Justitie (1998-1999) nadat Stefaan De Clerck ontslag nam voor de ontsnapping van Marc Dutroux. Van Parys, lid van de Senaat van 2007 tot 2010 en voorzitter van het college van quaestoren in het bureau van de Senaat stelde zich bij de verkiezingen van 2010 geen kandidaat meer. “Ik wou plaats maken voor een jonge en nieuwe generatie. Wel verder actief blijven maar minder in de kijker lopen en meer werken vanuit inhoud is nu mijn prioriteit’. Omdat zijn benoeming tot lid van de Hoge Raad voor Justitie niet verenigbaar was met een politiek mandaat nam hij in 2012 ontslag als lid van de Gentse gemeenteraad waar hij sinds 1982 deel van uitmaakte. “Maar wees gerust, het vuur in mij is nog steeds niet geblust”.
Frans Van Damme
Dit interview verscheen in De Streekkrant, editie Gent/Deinze -week 22/2014
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten