Actrice/woordkunstenaares TINE RUYSSCHAERT
‘Geen
partner hebben heeft zijn voordelen’
DE
PINTE Met een eigen en persoonlijke stijl verbaasd Tine Ruysschaert telkens
haar publiek. Met haar sober maar springlevend woordtheater is elke performance
als een geslepen diamant in het aanbod van culturele activiteiten. Haar programma’s
zijn monologen, dikwijls verhalen van vrouwen. Een gesprek met Tine is een
verademing in deze vluchtige wereld.
“Als kind nieuwjaarsbrieven voorlezen op 1 januari, daar
keek ik elk jaar naar uit. Op school gedichten voordragen maakte mij compleet
gelukkig” mijmert Tine nostalgisch. “Liefdesbrieven schrijven was niet mijn
grootste kracht. Maar ik kon de liefde voor mijn man met des te meer
overtuiging overbrengen. Hij is veel te vroeg overleden, hij heeft nooit mijn
succes echt kunnen meebeleven. Ik was altijd onderweg, het kon niet anders, we
leefden van mijn optredens. Daardoor ben ik veel afwezig geweest voor de kinderen,
daar heb ik nu spijt van.” Met haar sober maar springlevend woordtheater is
elke performance van Tine Ruysschaert een belevenis in het aanbod van culturele
activiteiten, het publiek hangt aan haar lippen. Haar theaterprogramma’s zijn
monologen, dikwijls verhalen van vrouwen. “Ik heb veel geluk gehad, heb kansen
gekregen die voor een vrouw niet altijd zo vanzelfsprekend waren. Als feministe
ga ik niet op de barricaden staan maar duw wel graag mee aan de kar.”
Al 45 jaar is Tine Ruysschaert soliste in woordtheater.
Ze was docente woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium van Gent en aan
verschillende buitenlandse universiteiten, o.a. Berkeley (USA) University,
College of London, Rijsel, Praag, Warschau, ... Elke voorstelling is als een
warme douche van woorden, haar one woman shows zijn boeiende momenten vol
tederheid, telkens sober en toch springlevend. Eenvoud siert Tine Ruysschaert,
zowel persoonlijk als professioneel. “Mensen worden overdonderd met lawaai,
effecten en shows. Daar doe ik niet aan mee. Want woorden van schrijvers en
dichters hebben zoveel kracht dat je weinig of geen effecten nodig hebt. De
kracht van het woord in zijn puurste vorm is ook mijn kracht waarmee ik het
publiek kan treffen, telkens opnieuw.”
Tine mag rekenen op heel wat waardering, diverse
prestigieuze prijzen kwamen dan ook haar richting uit. “Ik werd laureaat van de
Visser-Neerlandiaprijs. Als
wereldwijde propagandiste voor het Nederlands en de Nederlandse cultuur mocht
ik van het
Vlaams Overleg Gent de Gouden Draak ontvangen, een trofee uitgereikt aan een persoon die zich verdienstelijk maakte voor de
promotie van de Vlaamse eigenheid.” Praten over politiek doet Tine liever niet.
Alhoewel iedereen recht heeft op een mening wil ze niemand tegen het hoofd
stoten en iedereen tot vriend houden. Aarzelend, net niet off the record, ventileert ze enkele bedenkingen. “Hoe men
Vlamingen koeioneert in de ring rond Brussel, dat maakt me kwaad. Het
koninklijk huis krijgt miljoenen om rijk te leven, terwijl ze niet eens de taal
deftig spreken. Wie haar favoriete politicus wel mag zijn wil ze niet vertellen.
Dat hij in Antwerpen woont en durft zeggen wat velen denken, daarmee moeten we
zelf de puzzel oplossen. “Ik heb een goed en interessant leven gehad,
en nog altijd. Een goede familierelatie, leuke en flink uit de kluiten gewassen
kleinkinderen, ik wrijf in de handjes van dankbaarheid. Optreden blijft
plezant, memoriseren lukt perfect.” Een mens is toch niet gemaakt op eenzaam en
alleen te zijn? We doen een ultieme poging op Cupido een handje toe te steken.
Tevergeefs. “Een man zou mijn leven niet rooskleuriger maken. Geen partner
hebben heeft z’n voordelen. Ik heb geen interesse meer in mannen. Zalig, alles
kunnen doen zonder verantwoording af te leggen. Oud worden is geen triestige
bezigheid, mij zal je niet zien wegkwijnen achter de geraniums.” Tine is een
gelovig mens. “Het evangelie is de moeite waard om ervoor te leven, om de
inhoud toe te passen. Het lijdensverhaal is pure romantiek. Bijbelse vrouwen
zijn formidabele figuren.”
De televisie was nooit erg geïnteresseerd in het fenomeen
Ruysschaert. De intimiteit van een zaal is haar forum. “Elke dag een andere
zaal, telkens een ander publiek dat moet veroverd worden, voorwaar een boeiende
opdracht.” Echt doodvallen op scène, daar heeft ze geen zin in, hoe groot haar
liefde voor het theater ook wel mag zijn.”Bij het afscheid drukt Tine ons
nog wat op het hart. “Het is geen ijdelheid, maar wil je liever niet mijn
leeftijd vermelden. Schrijf maar dat ik pensioengerechtigd ben.”
FRANS VAN DAMME
Gepubliceerd in De Streekkrant week 42/2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten