Elke Decruynaere (Groen)
‘Gentenaars
hebben zin voor initiatief’
Toen
Elke Decruynaere in januari 2013 schepen
werd van Onderwijs, Opvoeding en
Jeugd. was ze al 6 jaar goed bezig als gemeenteraadslid. Juni
1981: Ronald Reagan werd
president van Amerika, Charles en
Diana waren volop hun sprookjeshuwelijk aan het voorbereiden, Mark Eyskens
leidde de regering, het land was in crisis maar in het klein dorpje Aalbeke
(nabij Kortrijk) kon het geluk niet op, Elke werd geboren.
In 1999 werd ze lid van
Agalev. “Vooral uit boosheid en verontwaardiging. Men was de wereld, onze
wereld voor later, om zeep aan het helpen. Al vrij vlug leerde ik dat als je
flink nadenkt, je mond opendoet op het goede moment en je mening laat horen, je
de wereld een stukje kan helpen veranderen in de richting die jezelf wil.” Ballet, dictie, toneel,
muziek, karate, Chiro en Scouts, Elke had een brede interessesfeer. “Ik had het
soms wel moeilijk met de autoriteit van de leiding, was nogal kritisch
ingesteld en verkaste al eens van jeugdbeweging.”
Nog herinneringen aan je
jeugdjaren?
“Vader en moeder waren niet echt politiek geëngageerd maar ze gingen wel
betogen tegen de kernraketten. Ik ging naar de lagere school bij de nonnetjes.
Niet omdat mijn ouders katholiek waren maar het was dichtbij huis. Ten tijde
van de Dutroux-affaire verlieten we spontaan de lessen om op straat te gaan
protesteren tegen het ‘spaghetti-arrest’. Hierdoor werd onderzoeksrechter
Connerotte van het onderzoek gehaald omdat hij samen met een paar slachtoffers
van Dutroux aan tafel zat met een bord spaghetti. Uiteindelijk kwam ik aan de
Gentse Unief geschiedenis studeren en leerde er een leuke jongen kennen. Van
het een kwam het ander. We kwamen, na een tussenstop in Kortrijk, naar Gent
wonen. Gent vonden we toen, en nu zelfs nog veel meer, een fantastische stad
met een rebelse sfeer en bewoners met zin voor initiatief. Dat weet ik
bijzonder te appreciëren, het maakt de stad uniek.”
Had je een sterke band
met je ouders?
Ik werd als het middelste kind van 3 geboren. Mijn broer is verstandelijk
gehandicapt, een gezin wandelt niet altijd over rozenblaadjes. Mijn mama kreeg
een trombose 2 dagen voor mijn verkiezing als schepen. Dat kwam bijzonder hard
aan. Ik hoop dat ik kan terugdoen wat mijn ouders allemaal voor mij hebben
gedaan. Wij kregen waarden voor het leven mee, ik wens het iedereen toe. Helaas
heeft niet elk kind het geluk op te groeien in een positief milieu. Voor
kinderen die weinig meekrijgen van thuis is het dan ook zo belangrijk dat er
een goed vangnet wordt voorzien. Dat zorgt voor minder criminaliteit, een goede
job en een betere gezondheid. Dat rendeert naar de toekomst toe. Het is bewezen
dat elke euro geïnvesteerd in jeugdopvang verdient zichzelf tot 7 maal terug,
dat is bewezen.
Onderwijs, Opvoeding en
Jeugd, het ligt je blijkbaar bijzonder goed.
Tijdens mijn schepenambt werd ik voor de 2e maal mama. Dus ik
weet waarover ik spreek, als moeder én als schepen. Ik geloof enorm in
participatie-initiatieven met kinderen en jongeren, waarbij ze zelf ondervinden
hoe besluitvorming werkt. Dat werkt mobiliserend. Het is goed
voor onze democratie en leert jongeren zelf nadenken over de maatschappij en
over hun toekomst. Het laat hen voelen dat je niet bij de pakken moet blijven
zitten. Geloof me vrij, het is hard werken, het gaat immers om ruim 120.000
leerlingen. Het geeft echt heel veel voldoening. Elke week staat een
schoolbezoek op mijn agenda. Niet enkel om er wat handjes te schudden en koffie
te drinken. Wel om ernstig te luisteren naar de noden en grieven van leerlingen
en leerkrachten.
Hoe wil je dat mensen je laten herinneren?
“Als een
fiere schepen, iemand met een groot en warm hart voor kinderen. Als een mens met
een sociaal hart, een schepen die er heeft meegewerkt aan een stad waar er ook
nog voldoende aandacht, plaats en respect is voor oma’s en opa’s. Waar iedereen
veilig kan wandelen, fietsen, spelen. Oorlogen, terrorisme, miserie… dat maakt
we bang. Maar onderschat de jeugd niet! Syrië, het Midden Oosten…het zijn items
welke hard leven onder de jongeren. Ze
zijn er echt mee bezig en willen het anders. Dat stemt me hoopvol. Samen moeten
we werken aan een betere wereld waarin onze kinderen en kleinkinderen zorgeloos
kunnen opgroeien.”
Nog een wens voor de toekomst?
Wat meer
vrije tijd zou meer kwaliteit geven aan mijn leven. Mijn gezin zou dat zeker
ook leuker vinden. En dat ze nooit mijn splinternieuwe fiets, met achterop 2
kinderzitjes, stelen. Want mijn fiets is mijn vrijheid.
Frans Van
Damme
Interview verschenen in DE ZONDAG dd. 02/10/2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten