Gewezen rector –
professor Paul Van Cauwenberge
‘Ik pleegde roofbouw op mijn
lichaam’
GENT Professor Paul Van Cauwenberge (67) leidde gedurende
2 ambtstermijnen de UGent als rector. Hij
mag dan wel een internationale reputatie genieten als onderzoeker, het maakt
hem niet wereldvreemd voor de gewone, simpele dingen van elke dag. Bij het
begin van het nieuwe academiejaar een gesprek met een ex rector, het leek ons
geen slecht idee.
Tijdens de jeugdjaren
had Paul een buitengewone interesse voor journalistiek, muziek en vrouwelijk schoon. “ Ik
ben gelovig opgevoed en heb lang gedacht om missionaris te worden. Ik was de
persoon in de klas van wie iedereen dacht: ‘Die gaat priester worden.’ Maar
toen ik op mijn vijftiende de meisjes leerde kennen, ben ik van dat idee
afgestapt. De buurman inspireerde mij om arts te worden. ”Hij studeerde geneeskunde, specialisatie neus, keel en
oor. “Wie voor die richting koos kreeg de naam van dokter slijm en snot. Ik was nieuwsgierig, wou alles kunnen. Daarom
heb ik ook 3 jaar lijkschouwingen gedaan maar kon er eigenlijk niet tegen.
Vreselijk was dat, het was voor mij een brug te ver. Het is net zoals met
speelfilms die slecht aflopen, ik kan er niet tegen.”
Paul was een brave
rebel, altijd kritisch en mondig zonder op de barricaden te staan. “Er heerste
toen een progressieve studentensfeer. Inspraak was onbestaande. De vraag naar
verandering was hoorbaar maar kwam er pas echt na 1968. Later hebben we nog wel
een paar keer een opstoot van studentenprotest gezien, maar studenten waren hoe
langer hoe meer bezig met hun eigenlijke studie.” Wie
hem goed kent is het er over eens, hij beschikt over autoriteit en natuurlijke
gezag. Een kleine rondvraag bij oud studenten leert algauw dat Van Cauwenberge
bijzonder populair was en graag gezien. Hij heeft
in de loop der jaren niet enkel prestige opgebouwd in de universitaire wereld,
hij was als expert par excellence ook
nauw betrokken bij de globale hervorming van het hoger onderwijs. “Ik pleit voor samenwerking tussen alle hogescholen en universiteiten.
Aan de pers liet ik mij eens ontvallen dat 1 universiteit voor gans Vlaanderen
mijn grote droom was. Het werd me niet in dank afgenomen. Ondertussen blijft
mijn idee ongewijzigd. Te weinig subsidie, het is een probleem. De goede
resultaten zijn enkel mogelijk dankzij de inspanningen van het onderwijzend
personeel.” De mentaliteit van studenten
is in de loop der jaren flink gewijzigd. Of toch niet? “Het is meer een slingerbeweging geworden, de mentaliteit
fluctueert. Mijn betrokkenheid bij studenten is altijd vrij groot geweest,
trouwens nu nog altijd. Studenten zijn de toekomst. Onderwijs is belangrijk,
wij zijn er voor de studenten, niet andersom.” Bij het einde van elk academiejaar worden de buizen met karrenvrachten aangevoerd. Studenten
kunnen beroep aantekenen. Een kwestie van een beetje studeren en de luiaard
uithangen? “Het is geen zegen maar ook geen vloek. Het zijn niet altijd de
beste studenten die in beroep gaan. Voor anderen is het pure rechtvaardigheid.
Het academiejaar begint op de 1e dag en niet op 1 januari.”
Hoe komt iemand met een drukke agenda en veel ambitie tot
rust. “Ik zing graag. Countryblues en negrospirituals. Liedjes van de jaren ‘60,
‘70 en ‘80. Van Johnny Cash, Leonard Cohen en Nick Cave. Heb enkele cd’s
gemaakt en zong ooit op de Student kick-off voor 30.000 studenten. Zenuwachtig
dat ik was. Maar vanaf het ogenblik dat ik op het podium stond viel alle stress
van mij af.” Toch was het niet altijd feest. In India kreeg Paul een
hersenbloeding. “Het resultaat van roofbouw plegen op mijn lichaam. Te weinig
aan sport gedaan, gerookt, ongezond eten … de schade is geleden. Ik wou met de
fiets naar Compostella maar het kon niet meer, het werden fietstochtjes naar de
bronnen van de Schelde (lacht). Ik weet mijn mogelijkheden en beperkingen. Als
voetballer sloeg ik vroeger, vooral bij de vrouwen, geen slecht figuur. Maar
dat kwam waarschijnlijk meer door mijn mooie benen dan door mijn sportieve prestaties.”
Liegen, machtsmisbruik en onrecht, Paul kan er niet mee
overweg. Door alle politieke partijen kreeg hij een plaats aangeboden op
kieslijsten. Hij hield altijd de boot af. “Ik heb nog zoveel andere dingen te
doen. Mijn levensverhaal is er één van samenwerken. Misschien speelt het mee dat ik arts ben. Die moet
iedereen helpen. Het is niet altijd gemakkelijk maar je moet mensen eerst zelf
tot een inzicht brengen.” Zou het daarom zijn dat men Paul Van Cauwenberge een
charismatische man noemt?
FRANS VAN DAMME
Gepubliceerd in De Streekkrant week 40/2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten