(reeks artikels geschreven voor dagblad Het Nieuwsblad/De Gentenaar)
In Benidorm en omgeving gaat Frans Van Damme op zoek naar Gentenaars die er niet alleen wonen maar ook werken. Een week lang, elke dag, een warm menselijk portret.
Zaak: verkoper bij Mercado del Mueble
Naam: Alain Vanderhaeghen
Leeftijd: 42
In Spanje sinds: 2000
In Gent was Alain een trouwe vaste medewerker van Open Bedrijvendag. Tot hij er plotseling aan de deur werd gezet. Noodgedwongen op zoek naar een nieuwe job was het enige alternatief. Voor Neckermann kon hij 5 jaar aan de slag als reisleider. Marokko, Madeira, Lanzarote werden zijn deel van de wereld. Einde van het verhaal was Cuba, waar hij op een erg gewelddadige manier slachtoffer werd van een brutale overval. Vaarwel droom. Maanden van herstel, lichamelijk en geestelijk, waren het gevolg. Alain: ‘Toen nam ik plots de beslissing om definitief bij mijn moeder in Spanje te gaan wonen. In België had ik niets meer verloren. Moeder is altijd al mijn grote god geweest, ik wou gewoon bij haar zijn. Ze was welstellend, maar ik wou daar in Spanje zeker niet op haar kosten leven (alhoewel iedereen dat toen wel dacht). Ik zocht werk wat vrij vlug aardig lukte omdat ik 5 talen spreek. Aanvankelijk als kledingverkoper, later als meubelverkoper. Het werk doe ik heel graag, omgaan met alle nationaliteiten is mijn ding. Als het maar niet de Franstalige Gentse bourgeoisie is, want daar kan ik absoluut niet tegen, al die cinema!’.
Spraakwaterval Alain is op volle snelheid en niet meer te houden. Het lijkt wel of ik midden een toneelopvoering van een Gentse komedie ben terechtgekomen. ‘Mijn moeder zei altijd: wie naar Spanje komt wonen moet een zak vol met geld meebrengen. Wie een duts is in België blijft ook een duts in Spanje. Dat is ook zo. Enige tijd terug kwam een Gents koppel bij mij in de winkel meubelen kopen. Ze wilden een snackbar openen in Benidorm. Ze zouden beter eerst naar de tandarts zijn geweest want geen van de 2 had nog tanden. Enfin, avonturiers dus. Ik zei tegen mijn collega: die meubelen kunnen we binnen een paar maand terug gaan ophalen. Ik had nog gelijk ook. Na 1 maand was hun snackbaravontuur al ten einde. Er zijn hier helaas maar al te veel duistere figuren die we best kunnen missen en waar niemand zit op te wachten’.
Wat maakt het leven in de streek van Benidorm dan zo aantrekkelijk? Is alles dan rozengeur en maneschijn? ‘Het enige wat ik hier mis is cultuur, vooral opera. Verder heb ik in mijn leven een regelmaat ingebouwd, net zoals in België. Ergens wonen is nog heel wat anders dan er met vakantie zijn. Het is hier echt niet alle dagen feest, maar heel dikwijls toch wel. Nooit wil ik nog in België wonen. Hier heb ik ook mijn vriend gevonden. Misschien is dat ook wel de motivatie geweest om naar hier te komen. In België zag cupido mij blijkbaar niet graag, een relatie lukte nooit, hoe hard ik ook mijn best deed. De prins met het witte paard kwam nooit voorbij. Hier kwam ik een Zweed tegen en ’t was direct patat-boem, als het kriebelt moet eens mens zich laten gaan hé’.
Alain en zijn moeder hebben een wel erg eigenaardige hobby. Ondanks ze zelf in een riante villa wonen, gaan ze samen voortdurend huizen bezoeken die te koop zijn: ‘We zijn helemaal niet van plan om iets te kopen maar we kunnen het niet laten, ’t is sterker dan onszelf. Alhoewel het hoe langer hoe moeilijker is want al die immobiliënkantoren kennen ons ondertussen. Ze zeggen waarschijnlijk van ons: ’t zijn weeral die 2 rare curieuzeneuzen die langskomen om hun tijd te passeren en toch niets kopen’. Het lijkt wel een scenario voor een aflevering aan de Costa Blanca van Keeping Up Appearances met Hyacint Bouquet en zoontje Sheridan. Tot slot misschien nog een goede raad? ‘Heel simpel: wie denkt dat de gebraden kiekens hier zo uit de lucht vallen, blijft maar beter weg. En neem nooit een Spanjaard als partner in de liefde. Miserie, miserie!’.
Tussen het gesprek door verkoopt Alain met de glimlach nog vlug voor een paar duizend euro tuinmeubelen aan een stel Duitse reumatische worstendraaiers van vermoedelijk de 4e leeftijd die net in Benidorm zijn komen wonen. De meubelen zijn uitzonderlijk met 50 % korting, goede raad en inlichtingen totaal gratis. De Spaanse eigenaar van Mercado del Mueble mag best tevreden zijn met zo een verkoper. De moeder van Alain ook, met zo een kleurrijke zoon.
Alain Vanderhaeghen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten