(reeks artikels geschreven voor dagblad Het Nieuwsblad/De Gentenaar)
In Benidorm en omgeving gaat Frans Van Damme op zoek naar Gentenaars die er niet alleen wonen maar ook werken. Een week lang, elke dag, een warm menselijk portret.
Zaak: taverne-restaurant Bocacio
Zaak: taverne-restaurant Bocacio
Naam: Roland Poppe & Marleen Gyselinck
Leeftijd: 56 & 55
In Spanje sinds: 2009
Een reclamespot op de plaatselijk radio Mi Amigo: ‘voor goed en lekker Belgisch eten moet je bij Roland en Marleen van de Bocacio zijn’. Blijken het dan ook nog Gentenaars te zijn. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Op weg er heen denk ik met heimwee en gemengde gevoelens terug aan de destijds beroemde en beruchte dancing Boccaccio in Destelbergen.
De Spaanse Bocacio is een nette brasserie/restaurant met een leuk terras.
Volgens de sympathieke eigenaars was het de bedoeling een gekende naam te gebruiken met een verwijzing naar het Gentse. Dat er enkele letters te weinig in de naam staan om echt te zijn zal nog niemand zijn opgevallen. En de lichtreclame zal waarschijnlijk ook nog goedkoper zijn geweest met enkele C’s minder.
Marleen en Roland vertellen mij over hun heden en verleden: ‘De inspiratie voor de naam van ons restaurant komt inderdaad van die dancing. In België kon je ons vroeger terugvinden op zowat alle markten en kermissen met een worstenkraam, daar zijn we mee begonnen. In 1978 stonden we al op de Gentse Feesten aan St. Jacobs, toen het dus nog echte Gentse Feesten waren en geen platte commercie zoals nu. Maar een mens wil meer in het leven. Op zoek naar een nieuwe uitdaging begonnen we na 22 jaar met frituur ’t Frietfabriekje in Gentbrugge, aan Moscou Brug. Weeral een schot in de roos. Klanten kwamen van ver bij ons om frietjes. De lekkerste van Gent en omliggende landen zei men. Het was hard werken maar we waren gelukkig. Ons plan was later een goedlopende frituur aan onze zoon te kunnen overlaten. We waren goed op weg om die ultieme droom waar te maken. Helaas, geluk is heel breekbaar. Het noodlot sloeg plots onverbiddelijk toe. Onze zoon kwam om bij een verkeersongeval. Een kind verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen. Voor ons had aanvankelijk de toekomst geen enkele zin meer. We wilden voorgoed weg uit België. Alles deed er ons herinneren aan onze overleden zoon. Het verdriet was te groot. Omdat ons (schoon)mama al 17 jaar in Spanje gelukkig was, namen we al vlug de beslissing hetzelfde te doen. We namen hier een bakkerij over en maakten er een restaurant van. Onze zoon is nu in de hemel en wij zijn hier’.
Koken kan Marleen als de beste. Haar echte Gentse stoverij en américain met frietjes zijn daar ondertussen een begrip geworden. Roland doet niet enkel de bediening, maar doet ook graag een ‘klapke’ met klanten. Een goede pr.-man dus, die me sterk doet denken aan Firmin Crets. Marleen en Roland vertellen eerlijk, met het hart op de tong: ‘Crisis, zeker weten. Dit jaar vooral, overal de helft minder klandizie dan vorig jaar. De concurrentie is moordend. Een lunch aan € 6 of zelfs nog minder, een volledig 3-gangenmenu met drank aan € 9,50 zijn geen uitzonderingen meer. Voor sommigen is alles te duur. Wat ze vreten speelt geen rol, als het maar goedkoop is. Neen sorry, daar doen we niet aan mee. Hier enkel kwaliteit en gene brol op de taloore. Ook door het rookverbod in de horeca blijven heel wat klanten weg. Rijk zullen we hier zeker niet worden, maar we hebben wel enigszins een stukje levensvreugde teruggevonden. En de zon is gratis’.
Geen problemen gehad bij het opstarten van de zaak vraag ik mij zo af. Roland loopt rood aan: ‘Zwijg kind, wat een papierwinkel hier. Dan nog met 2 maten en gewichten. Buitenlanders pluimen en doen betalen voor alles en nog wat lijkt wel een nationale sport te zijn. Daar maken we ons al lang niet druk meer over. En rare snuiters dat er rondlopen. Enkele maanden terug kwam zeer regelmatig in ons restaurant een Belgische gynaecoloog langs. Althans dat zei hij. Nadien kwamen we toevallig te weten dat zijn eigen vrouw waarschijnlijk de enige was die hij ooit had onderzocht. ’t Was gewoon iemand van de kuisploeg in het hospitaal’
Roland en Marleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten